zomerverhalen - Bisdom Haarlem

SamenKerk september 2009
Zomerverhalen Item
Franciscus
en de wolf
“Zullen we nog even kletsen?” “Tuurlijk, waar wil je
het over hebben?” “Nou, over die ene man. Je weet
wel, die van de wolf...” “Aha, je bedoelt Franciscus?”
“Ja, die!” Dit kleine gesprekje heb ik de afgelopen
zomer in Italië toch zeker zo’n twintig keer gevoerd.
En steevast vertelde ik mijn kleine neefje dan weer
het verhaal van Franciscus van Assisi, die in Gubbio
de bloeddorstige wolf tam maakte. Hoe hij
onverschrokken het woud inliep en de woeste wolf
bestraffend toesprak. En hoe die boze wolf zich diep
schaamde en berouw had. Hoe de stadsbewoners
leerden de wolf te vergeven en hoe uiteindelijk wolf
en mensen van elkaar gingen houden.
We zijn met z’n allen in Gubbio op vakantie en in
iedere kerk vinden we wel een afbeelding van de
kleine heilige en de wolf. En iedere keer weer moet
ik het verhaal vertellen. En iedere keer weer komt
dan de vervolgvraag: “Weet je nog meer verhalen
over Franciscus?” En dan vertel ik over Franciscus
en de vogeltjes, over Franciscus die zo arm mogelijk
wilde zijn, over Franciscus die met Jezus kon praten
en over het harde, stenen bed waarop hij sliep en
dat we vorig jaar in een oud klooster in de bergen
hadden gezien. En natuurlijk over zijn graf in Assisi
dat eeuwenlang verborgen was gebleven. Zo lopen
we dan samen door Umbrië, mijn kleine neefje en
ik, kletsend over een kleine, arme monnik die hier
honderden jaren geleden leefde.
Wegwijzer
Wandelend en vertellend in die oude straten van
Gubbio moet ik denken aan de vraag die een van
zijn naaste volgelingen, broeder Masseo, aan Franciscus
stelde: “Waarom loopt iedereen toch zo
achter jou aan?” Ook ik vraag het me af, als ik merk
dat de kleine heilige zelfs in 2009 nog een klein
jongetje weet te raken dat niet gelovig is opgevoed.
En eerlijk gezegd kan ik u het antwoord niet geven.
Ik weet alleen dat de verhalen mij raken en dat
ze de kinderen raken als ik ze doorvertel. Op een
onzegbaar niveau...
Franciscus zelf antwoordde op de vraag van broeder
Masseo dat de mensen zien dat het God is die in
hem werkt en dat ze hem daarom volgen. Later
hoorde ik dat mijn kleine neefje zich had laten
ontvallen dat hij ook graag Jezus wil helpen en lief
voor Hem wil zijn. Zo wijst Franciscus ons na al die
eeuwen nog altijd de weg. Als wij zijn verhalen maar
blijven doorvertellen. ■
Margot de Zeeuw
7