Esquire

mode
PantS On FIre
door cécile narinx
er gaat niets boven een fel gekleurde broek. maar alleen als je geen
Willem-alexander heet. of er zo uitziet.
een paar modeseizoenen geleden viel
mijn zoon (thans elf, toen bijna negen)
de eer te beurt een modeshow
te lopen tijdens de Amsterdam Fashion
Week. Niet dat hij dat zelf een
eer vond, ben je gek. Het had wat
voeten in de aarde om hem überhaupt in Amsterdam
te krijgen. Pas toen ik hem een grote
doos Playmobil had beloofd, ging hij schoorvoetend
backstage om zich aldaar over te leveren
aan diverse stylisten en visagisten.
Toen een make-upmeisje hem vroeg of hij al
van mascara en rouge voorzien was, schrok
hij zich een hoedje. ‘Ja hoor,’ jokte hij, maar
omdat hij van het jokken vuurrode konen
had gekregen, geloofde ze hem meteen.
Toen kwam de stylist met een nogal strakke
polo aanzetten. En een knettergele eveneens
loeistrakke broek. Of hij die maar even aan
wilde trekken.
Dat ging wat minder soepel.
‘Ja mam, HALLO-O!’ zei mijn zoon, voor wie
nu echt een grens bereikt was. ‘Ze zijn GEK
geworden hier. Eerst wilden ze me make-up
opdoen. En nu moet ik een gele broek aantrekken!
Ik ben toch geen meisje?’
En daar sta je dan, als ruimdenkende moeder
die denkt haar zoon even ruimdenkend te
hebben opgevoed. Niks had het geholpen,
helemaal niks. Het zit er gewoon ingebakken,
dat vooroordeel, dat kleurige kleren
voor meisjes zijn, en donkerblauw en legergroen
voor jongens.
Nu gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de
tRussaRdi
manifest
EsQUIRE Windt ZicH op
broek in kwestie daadwerkelijk een meisjesbroek
was, de ontwerpster in kwestie Judith
‘lekker gek’ Osborn heette en de stylist van
dienst een nicht als een paard was. Maar los
daarvan stond de broek mijn zoon geweldig,
júist met die krappe polo daarboven en zijn
eigen grote Adidas shelltoes eronder. En na
de belofte van een nog veel vettere doos Playmobil
(opvoedkundig een lachertje, maar ik
moest toch wat) ging hij daadwerkelijk de
catwalk op, met rode wangen en rechte, brede
schouders. Hij schaamde zich kapot, maar
ik, ik was trots als een pauw.
Want, en neem dat van mij aan: het is geweldig
leuk, een stoere kerel in een meidenkleur.
Dit soort contrasten maken mode fris. En
spannend. Werd Sonny Crockett minder man
door zijn paasgele T-shirt en lichtblauwe colbert?
Au contraire! En dat was nog maar het
begin. Na Miami Vice begon de pasteltint pas
echt aan zijn opmars in de herengarderobe,
met de introductie van het roze Ajax-overhemd
in 1993 als onwaarschijnlijk historisch
modemoment.
Een opvallend fenomeen eigenlijk, dat zoetgekleurde
bovenkleding daardoor werd geaccepteerd
door het stijlschuwe voetbalplebs,
terwijl de gekleurde onderkant vooral furore
maakte onder golfers, hockeyvaders en andere
hete-aardappeleters. Denk aan Prins
Willem-Alexander in zijn rode pantalon, zijn
tweed colbert en zijn ouwelullenloafers.
Denk aan de archetypische corpsbal, met
blonde lok en zalmroze ribbroek van Ralph
6 Mythes die eiGenlijk Wel WaaR Zijn
1 een antidepressivum gaf vijf procent van de gebruikers een orgasme tijdens het gapen.
2 charlie chaplin verloor een charlie chaplin-look-a-like-contest.
3 een man vloog honderden meters door de lucht op een tuinstoel omdat er luchtballonnen aan vast waren gemaakt.
4 een van de bond-meisjes in For your eyes only was transseksueel.
5 veertien jaar voordat de titanic zonk, werd er een verhaal gepubliceerd over een boot genaamd de titan, die zonk nadat hij een ijsberg
had geraakt in de noordelijke iJszee.
6 de moeder van een van de bandleden van the monkees is de uitvinder van tipp-ex.
esquiRe VOORJAAR 2010 29
GuCCi HuGO
Lauren. Aan de man op bootschoenen die je
de Steppin’ Out binnen ziet gaan om een
mintgroene chino aan te schaffen voor onder
zijn oranje lamswollen V-neck sweater. Het
lijkt stiekem wel of ’s lands lullo’s een wedstrijdje
zijn begonnen wie de onwaarschijnlijkste,
meest doldrieste zuurstokkleur–
combinaties kan maken.
Geen kwaad woord natuurlijk over kakkers
in het algemeen of de kroonprins in het bijzonder,
echt niet, maar even onder ons: ze
hebben de gekleurde broek een slechte naam
bezorgd. Niet dat de Hollandse ballen er alle
schuld aan hebben, ze apen slechts Amerikaanse
ballen na. Het zit namelijk zo: die
bontgekleurde broeken zijn een oude preppy
traditie, afkomstig uit het noordoosten van
de VS: New England en Long Island. De felgekleurde
pantalon toonde aan dat je ridicuul
veel geld had betaald om binnen te
komen bij een golfclub, of op z’n minst aan
een van de acht grote universiteiten gestudeerd
had. Kijk op Madison Avenue in New
York maar eens in de rekken van de flagshipstore
van J.Press, 102 jaar geleden begonnen
op het terrein van Yale en sindsdien trotse
‘draag hem niet
met arnie
alberts-kapsel
of een
bolkestein-stem.
wel met VerVe,
lef en humor.’
Ivy League-supplier. De gekleurde (en geruite!)
broeken vliegen je daar om de oren.
Los van het feit dat het nooit erg is om eruit
te zien alsof je slim bent en plenty centen
hebt: je wilt er als hippe, frisse vent anno
2010 niet bijlopen als een belegen kakker.
(Of, als je een vroegrijpe negenjarige bent, al
Esquire leest, maar geen idee hebt wie Sonny
Crockett was, of wat preppy is: als een meisje.)
Vandaar dat je waarschijnlijk wel drie
keer nadenkt voordat je een gekleurde broek
aanschaft, al is het nog zo’n trend.
En dat is jammer. Want de zomer van 2010
kan zoveel leuker worden als niemand zich
meer schaamt voor zijn farbige Hose. Als alle
Esquire-lezers iedereen eens laten zien hoe
je een tomaatrode, grasgroene of banaangele
broek moet dragen. Dus niet met Pieter van
Vollenhoven-schoenen of lamswollen Ed
Nijpels-V-halstruien. Niet met een Arnie Alberts-kapsel
of een Frits Bolkestein-stem.
Waar dan wel mee? Met verve, met lef, en
met humor.
In de vorige Esquire toonde rapper Sef (van
Dio) een gele broek van Jack & Jones, ge-
combineerd met loafers, een trenchcoat, een
das en een hoed. Gaap, zou je zeggen, ware
het niet dat Sef geen sokken droeg, de loafers
pauwblauwe suède kick ass Lanvin-stappers
waren en Sef zelf qua tronie nog minder van
een kakker wegheeft dan een krokodil van
een cavia.
Contrasten opzoeken, dat is alweer het devies.
Pijpen oprollen. En het model actueel
wijd houden, zoals Lacoste en Vuitton lieten
zien. Of juist een model kiezen dat van boven
wat wijder is, maar strakkere pijpen heeft,
met een vouw, zoals Lanvin en Hugo Boss
lieten zien. Of een compleet frambozenrood
glimpak, zoals bij Gucci, als je echt durft. De
rest een beetje casual en understated houden,
zoals bij Iceberg (en niet, zoals bij Gucci
een overspannen rood truitje met mannendecolleté
onder het frambozenrode pak dragen.
Dat soort fratsen is natuurlijk bedoeld
als statement voor op de catwalk, niet voor
op straat. Daarbij: je bent Maik de Boer niet).
Enfin, de rest is aan jullie. De eerste die ik
voorbij zie lopen in een kanariegele broek
krijgt van mij een doos Playmobil.
Zo Maak je de PeRfecte Bloody MaRy
1 giet 50 ml wodka (grey goose, bijvoorbeeld) in een cocktailshaker. knijp een halve citroen uit in de shaker, en giet er een scheutje witte sherry bij
(merk naar keus; van sherry, dat geven we meteen toe, weet Esquire helemaal niets).
2 tijd om kruiden en smaken toe te voegen: tien druppels tabasco, acht druppels Worcestershire-saus en een toefje zout en zwarte peper.
3 schenk langzaam 120 ml tomatensap in de cocktailshaker. vul ’m daarna op met crushed ijs.
4 schudden maar. vervolgens schenk je het in een glas dat je een nachtje in de ijskast hebt laten koud worden.
5 sprenkel een beetje selderijzout er over heen en parkeer een dun gesneden steel selderij in het glas om er wat kleur aan te geven.
6 iJs is niet nodig. een bloody mary moet je langzaam drinken, dus je wil niet dat gesmolten ijsblokjes de smaak gaan inflateren.
BORis