Esquire

‘Wicked Way was in een paar minuten
geschreven. Een liedje laat zich vanzelf
schrijven als mijn dak opengaat. Dat kan op
de raarste momenten gebeuren. Ik was in
Engeland om een nummer op te nemen. Op
dat moment werd ik gebeld door een meisje
waar ik écht verliefd op was. Ze hield de
boot al een tijdje af, zei altijd ja nee, ja nee,
ja nee. En toen ineens kwam haar liefdesbetuiging.
Ik was helemaal van de kaart. Ik ben
meteen naar de studio gegaan en het liedje
gaan schrijven. En beng, daar was het, Wicked
way. Hoe het bij mij binnenkwam, was
letterlijk: Klerewijf, je neemt een loopje met
me. Maar wel met een glimlach natuurlijk.
Daar kwam Wicked Way vandaan: Het kan
alles tussen ons worden, maar ik weet toch
wel dat je je eigen, rare weg zult volgen.
Ik heb mijn muziek opgestuurd naar twee
producers. Kort daarop wilde Motown me
tekenen. Motown is niet meer dan een kwaliteitsstempel.
Ze zeggen: wij vinden jou van
een bepaalde klasse en dat stempel mag je
dragen. Dat is eigenlijk het hele verhaal. Natuurlijk
heb ik verplichtingen bij ze, ik moet
een aantal platen uitbrengen en ik moet blijven
produceren en ik moet mijn eigen muziek
maken. Je moet voor jezelf bepalen: wat
wil je? Welke kant wil je op, wat is je visie?
Dat is de muziek die ik maak. Als een label tegen
me zegt: je moet dit maken, zeg ik: Succes
ermee. Ik ging met een album naar ze toe,
en zij hebben me daarna een contract aangeboden.
Toen ze mij tekenden, zeiden ze
impliciet: Dit vinden we goed. Er zijn wel
meningen, en daar luister ik naar, maar ik
blijf trouw aan wat goed voelt. Anders ben ik
alsnog een coverartiest.’
‘Ik ben nu een half jaar onderweg sinds mijn
plaat uitkwam. Je wil echt niet weten wat
er op je afkomt. Soms emotioneert het me.
Vorige week hadden we een show in Rotterdam.
We waren klaar met spelen en hoorden
de zaal zingen: We want more, we want
more. Dus ik liep weer samen met mijn gitarist
het podium op. Ik bedankte de zaal en
zei daarbij: “Het is altijd maar afwachten hoe
we worden ontvangen.” Ik had die zin nog
niet uitgesproken, of de tent ging helemaal
los. Anderhalf, twee minuten lang. Gillen,
schreeuwen, klappen. Ze juichten echt voor
ons. Ieder mens wil gewaardeerd worden.
En een artiest helemaal. Dat is belangrijk.
Dat mensen bevestigen dat het goed of slecht
is wat je doet. Daar ben je naar op zoek.
Die mensen in Rotterdam waren zoveel sterker
dan ik. Normaal gezien heb ik de microfoon
en de controle, maar op dat moment
werd alle controle me ontnomen. Ik schoot
vol. Het eerste moment waar ik aan dacht,
was dat gesprek met mijn gitarist, jaren
daarvoor. Hij keek ook naar mij. We voelden
hetzelfde. Ooit zeiden we tegen elkaar: “Ik
mis dat applaus, dat échte applaus, dat we
mensen kunnen raken.” Daar sta ik nu. Eindelijk.
Als ik het nu niet meer red, is het mijn
eigen schuld.’
‘ik wil eerliJk ziJn en
zeggen: “ik ben de allergrootste
klootzak op
deze aardbol geweest.”
maar ik probeer het nu
weer goed te maken.’
wit overhemd (€ 79,95), grijze broek (€ 99,95)
en grijs jasje (€ 199) van Matinique
schoenen van BOss BlaCk € 299
Mythische haaRdos
Weinig artiesten hebben zoveel over hun haar terug kunnen lezen als Waylon. Was hij eerst bekend om zijn elvis-haar, later omdat hij geen haar meer had. Wie op google
gaat zoeken op Waylon, krijgt als eerste suggestie dan ook: ‘Waylon kaal’.
op 23 december 2009 (onthoud die datum) liet Waylon namelijk zijn hoofd kaal scheren. Hij was uitgenodigd door de heren in het glazen Huis van 3fm en er bleek zevenduizend
euro te zijn geboden om afscheid te nemen van zijn haar. tijdens het scheerproces kon hij niet meer uitbrengen dan dat hij het ‘zwaar kut’ vond, maar ach, zoals te
zien in deze fotoshoot is het alternatief lang niet zo slecht.