Esquire

Het was per ongeluk, Waylon
wilde helemaal niet
zo doorbreken. Niet via
een televisieprogramma.
Maar een vriendin
had hem opgegeven voor Holland’s got talent.
Hij zei: ‘Ga weg daarmee, ik doe daar
niet aan mee.’
Maar hij deed toch mee, en genoot van de
aandacht. Aan het einde van het nummer
dat hem in de finale bracht, ging de zaal los.
Waylon stond er bijna verdwaasd bij, nam
het applaus in zich op. En hoewel hij een covernummer
gezongen had, voelde hij eindelijk
dat het applaus echt was. Dat het hem
toebehoorde. En dat hij ervan mocht genieten.
Eindelijk voelde het alsof alles weer op
zijn plek viel. Hij zat in de juiste trein.
Nu zit hij in Enschede, op een kruk, zonnebril
nonchalant op zijn voorhoofd en geeft
hij les. Tegenover hem zit, stil en zenuwachtig,
de eerste jaargang van het ROC van
Twente, Studierichting Kunst & Cultuur en
Artiest. Geen van de leerlingen, noch Waylon
zelf, lijkt zich de ironie van de situatie te realiseren.
Waylon zelf, namelijk, heeft het niet
Blauw overhemd (€ 70) en
blauwe sweater (€ 89,95)
van Matinique
langer dan twee jaar uitgehouden op de middelbare
school. Kort voordat hij van school
ging, had hij een gesprek met de schooldirecteur.
De man vroeg hem: Willem, als ik je tien
liedjes geef, kun je die dan in een paar dagen
uit je hoofd leren?
- Waarschijnlijk wel.
En als ik je vijf pagina’s uit een leerboek geef,
niet?
- Nee, dan niet.
Waarom niet?
- Omdat het me echt hélemaal niks interesseert,
meneer.
Zijn ouders zaten erbij en keken ernaar.
De directeur keek hen aan. Ze haalden hun
schouders op. Zij wisten het ook niet meer
met Willem Bijkerk, zoals hij toen nog gewoon
heette.
Waylon is – naar eigen zeggen – een eigenwijze
lul. ‘Toen ik in de finale van het programma
stond, kreeg ik vlak voor de show in
de kleedkamer een envelop met mijn naam
erop. Er zaten drie contracten in. Een platencontract,
een merkcontract en nog een contract,
ik weet niet meer precies wat. Ik gaf de
envelop terug. “Dit hoef ik niet,” zei ik. Ze
wilden me verplichten. Maar ik wist: er bestond
alleen een verplichting om er over in
onderhandeling te gaan. Ik heb het contract
niet getekend. Wanneer je dat tekent, hoor je
in het circus thuis.’
De leerlingen, waarvan er drie in de finale
van het programma X-factor zitten, zwijgen.
Waylon vervolgt: ‘Je moet eigenwijs zijn,
doen waar je je goed bij voelt. Wil je muziek
maken of in het circus optreden?
Het lijkt er nu op dat mijn hele carrière een
verhaal is van achterom kijken en wantrouwen.
Je denkt dat het ook anders kan? Veel
plezier ermee, zou ik zeggen. Je wordt honderdduizend
keer genaaid. Toch moet je niet
te bang zijn, dan ga je echt een klotenleven
‘Je moet eigenwiJs ziJn.
wil Je muziek maken of in
het circus optreden?’
tegemoet. Maar weet altijd waar je mee bezig
bent, wat je doet. Je moet niet alles zomaar
aanpakken. Als ik Holland’s got talent
had gewonnen, had ik die prijs weggegeven.
Ik hoor niet in het circus thuis. Maar ik had
het televisieprogramma wel nodig. Ik had al
zoveel dingen geprobeerd, in bandjes en op
het podium. Ik heb genoeg kansen gehad, genoeg
mensen ontmoet met wie ik iets kon
bereiken, maar elke keer als het op het punt
kwam dat het iets kon worden, trok ik aan de
rem. Niet de juiste mensen, dat is altijd wat
fout ging. Het voelde gewoon niet lekker. Iedereen
was dan in rep en roer en vond me
een lul. Maar ik vond dat prettig - het is prima
als iedereen je een lul vindt. Dan hoef je
je er ook geen zorgen meer over te maken.
Pas toen ik in de finale van Holland’s got talent
stond, wist ik, voelde ik: Het zit erin. Ik
weet dat het eraan zit te komen. Ik voelde: nu
kan ik het eindelijk naar mij toe trekken.’
De eerste keer dat Esquire Waylon ontmoette,
was in het najaar van 2009. Hij sprak
over de platen die zijn leven gevormd hebben.
Naast een verplichte artiest als Michael
Jackson noemde hij ook Hazes en zelfs Danny
de Munk. Die kon hij altijd goed imiteren.
Zijn ouders haalden hem tijdens feestjes
zelfs uit bed om dat liedje te zingen. Maar als
eerste inspiratie noemde hij, natuurlijk, de
country-artiest waar hij zijn naam van leende:
Waylon Jennings. Al sinds hij als klein
jongetje mee mocht naar een concert, was hij
verkocht. Hij wilde ook muziek maken. Die
wens bleef.
‘Ik kan me een gesprek herinneren, het grote
gesprek tussen mijn ouders en ik. Ik was
een jaar of veertien en wilde muziek maken.