DYSCALCULIE DYSCALCULIE - Koninklijke Van Gorcum

De bekende
Nederlander in
getallen
Drs.P
Drs. P, pseudoniem voor Heinz Polzer, stopte op de lagere
school met rekenen omdat hij een talenknobbel had.
Pas later ontdekte hij dat rekenen en taal goed samen
kunnen gaan, met name in een vormvast vers of lied.
De school op het Schoolplein
Van 1926 tot 1932 bezocht ik de lagere school in Utrecht, die
zeer toepasselijk was gevestigd op het Schoolplein. De school
was heel gangbaar, niet vervallen maar ook niet monumentaal
en ik heb het er wel goed gehad. Ik ben er niet gemaltraiteerd.
Het rekenonderwijs was er heel traditioneel. Gewoon
de tafels van 3, 4 en 5. Ook waren er problemen als: ‘Jan
heeft zeven boeken en die wegen zoveel. Piet heeft drie boeken
en die wegen zoveel? Hoe dik is een boek?’ Of : ‘Jan loopt
13 kilometer, Piet loopt er 18 Hoeveel
seconden komt Jan eerder aan?’ Ik
was daar niet gek op. Het oplossen
kostte me geen moeite,
maar het leverde me geen
inspiratie op. Het enige dat
ik echt leuk vond waren
deelsommen waarbij je een
gigantisch getal had en
daarnaast een ander ook
tamelijk fors getal waarmee
je het eerste getal
deelde. Vooral
in de laatste
fase was dat
spannend
als je nog
maar
18 Volgens Bartjens... Jaargang 24 2004/2005 nr. 1
één keer moest vermenigvuldigen en de som precies moest
uitkomen. Een som die niet uitkwam kwam in die tijd niet
voor. Als je precies het juiste getal vond, voelde je dat je niet
voor niets gerekend had.
Tegenwoordig mag de zakrekenmachine in de rekenles
gebruikt worden. Ik vind dit zeer verwerpelijk. In winkels zie
je al dat ze op een machientje moeten nagaan wat ze terug
moeten geven. Het is een armzalig gezicht. Het kunnen hoofdrekenen
is een verworvenheid die wij moeten behouden.
Tijdens mijn verblijf van zes jaar in Indonesië vond ik het
gebruik van de abacus prachtig om te zien. Men kon er
razendsnel mee overweg. Ik gebruik nooit een rekenmachine,
ik reken uit mijn hoofd of op papier.
Talent voor taal
In de laatste klassen van de lagere school constateerde men
bij mij een merkbaar talent voor taal. De opvatting was toen:
een talenknobbel kan niet samengaan met een reken- of wiskundeknobbel.
Men leerde mij dat deze knobbels doodsvijanden
van elkaar waren. Wie bij de talen thuis hoorde, was
afkerig van wiskunde en ik nam dit standpunt over. Op de
middelbare school was het voor mij echt een ontdekking dat
wiskunde ook een bepaalde charme had. Niet zozeer bij algebra,
maar vooral bij meetkunde. Als je in een driehoek het
snijpunt tekent van middellijnen, loodlijnen en zwaartelijnen
dan blijken die drie punten op één lijn te liggen. Dat vind ik
zo mooi dat hoef ik niet te bewijzen, dat is magie. Het is
moeilijk onder woorden te brengen, het is een romantisch
gevoel. De abstracte wereld kreeg door dit soort zaken voor
mij een heel eigen bekoring.
Wiskundeleraar Schreck
De liefde voor de wiskunde is sterk begeesterd door een
leraar op de middelbare school, een manspersoon genaamd
Schreck. Een angstaanjagende naam, maar een zeer vriendelijke
man. Hij kon het vak ‘verkopen’. Hij liet de leerlingen
merken dat wiskunde oppervlakkig gezien dor lijkt, maar dat
het als je ermee bezig gaat verdomd leuk is. Als je bij wiskunde
ergens achterkomt heb je ook echt iets tot stand gebracht.
De heer Schreck had behagen in zijn vak. Hij praatte er met
liefde over en dat had effect op de klas. Voor een wiskundeleraar
is dat knap, een geschiedenisleraar heeft het makkelijker.
Die heeft iets tastbaars; rampen, krijgsgewoel, maar een wis-