De schaduw als werkterrein in regressietherapie

Claudine Bonnet gebruikte recent de volgende groepsmeditatie die een perfecte illustratie vormt van de
schaduw-theorie :
laat nu jezelf binnenkomen zoals je jezelf ziet;
laat nu jezelf binnenkomen zoals de wereld jou ziet;
laat nu het verschil binnenkomen
(cf. Verloren Zelf, Onechte Zelf...).
Humor: de schaduw kan je ook te lijf gaan met de kracht van humor! Als je kunt lachen in een sessie dan is
dit vaak de beste garantie op echte verbanning van het voorheen nog beladen thema, van dat stukje
schaduw dat zich eerst nog angstvallig wegstak. Voorwaarde: het moet oprechte humor zijn.
BESLUIT
Regressietherapeuten zijn echte schaduwwerkers (voor zover het nodig was dit nog aan te tonen).
Er zijn eenvoudige maar effectieve methoden om de schaduwkant van een persoon/cliënt te herkennen, via
de simpele vraag: Wat heeft ‘affect’ op de persoon in kwestie, welke zaken zijn een trigger in positieve of in
negatieve zin. Deze triggers verwijzen naar onderliggende, niet verwerkte wonden. Je vindt ze ook in
versprekingen, oprispingen, vergalopperingen, humor, onverwachte uitvallen…
Er zit systeem in de werking van de schaduw t.o.v. het Zelf : het Echte zelf (EZ) is het oorspronkelijke,
intacte wezen ; het Verloren zelf (VZ) is het onderdrukte, gemiste, ontkende deel, dit is de eigenlijke
schaduw! ; het Onechte zelf (OZ) is de opgetrokken façade om de leemte van VZ te verdoezelen; het
Afgewezen zelf (AZ) wordt gevormd door die delen van OZ die de omgeving heeft afgekeurd. Deze
onderdelen tonen aan dat een goede sessie bepaalde ‘stations’ of ‘lagen’ passeert (OZ en AZ) vooraleer
men bij de echte schaduw komt, het VZ dat leidt naar de ware kern (EZ).
Regressie werkt met ladingen (= uiting vd schaduw), die worden opgehaald via brug-technieken die contact
leggen met de symptomen veroorzaakt door de ontkenning van de schaduw. De ladingen komen zich
vervolgens tonen als deelpersoonlijkheid (personifcatie), als Innerlijk Kind, als obsessor (aanhechting) of
pseudo-obsessor (vorig leven), als postulaat, als ‘hang-over’. Dit zijn alle wezenlijke fragmenten van de
schaduw.
Qua verband tussen schaduwwerk en regressie kwam ik tot volgende basisregels:
De schaduw van een persoon vormt dé uitdaging, hét potentieel tot innerlijke groei;
Indien iemand verkiest dit potentieel NIET te benutten, zijn schaduw dus te negeren, vormen er zich twee
uitwegen:
Het lichaam van de persoon in kwestie zal uiting geven aan het onderliggende, genegeerde
bewustzijnsconfict, d.i. de polariteit waarin de betrokkene verstrikt zit. Dit leidt tot zichtbare symptomen
die een escalatie-ketting vormen (psychisch confict, functionele storing, acute lichamelijke storing,
chronische lichamelijke storing enz.);
De persoon geeft –bewust of onbewust- zijn niet-beleefde schaduw door aan zijn omgeving, aan het meest
gewillige slachtoffer of, indien er meer kwaadheid in het spel is, aan de meest geviseerde persoon in de
omgeving;
Dit laatste vormt voor mij de grootste les als jonge therapeut nl. cliënten vragen een sessie omdat ze zich
bewust zijn van of last hebben van bepaalde mistoestanden; vaak blijken ze dankbaar slachtoffer van iemand
uit de direct omgeving die zijn/haar schaduw niet aanpakt.
In het belang van de cliënt: afsluiten van de permanente negatieve energie-transfer!
Het dilemma van de schaduw-aanpak (los ik het zelf op? bewust of onbewust? of geef ik het door? ) brengt
ons –indirect- in de buurt van de grote vraagstelling m.b.t. de zin van het lijden. Uiteindelijk moeten we ons
karma ‘uitzweten’. Wie neemt het op zich? Wie verkiest om het uit te stellen, of om het over te dragen? De
regressie-cliënt die we over de vloer krijgen is iemand die –los van de grote onderliggende vraag van
flosofsche aard- voor zichzelf minstens heeft beslist om duidelijkheid te creëren: Wat is hier gaande?;
1
2