Lees scriptie - Vereniging van Verzamelaars van Oude Fondsen

concentratie plaats binnen het hoekmansgilde. Vier kleinere zelfstandige partijen
gingen uit praktische- en concurrentieoverwegingen een maatschap aan. L.J.
Boef, Erdsieck & De Groot en Verkerk & Van Wijk trokken voortaan samen op
met Mellegers & van den Elsaker. Op 4 april betrok de uit zijn jasje gegroeide
optiebeurs haar nieuwe onderkomen aan het Rokin 65.
2.7 Negentienzevenentachtig: een correctie
De op de optiebeurs verhandelde gestandaardiseerde calls en puts hadden een
vaste uitoefenprijs met expiratiedatum en per contract betrekking op 100
aandelen. Bij een opgaande markt was bij het publiek het kopen van de eerste en
het schrijven (verkopen) van de tweede populair. De verkopers van puts namen,
gedekt of ongedekt, de verplichting tot koop op zich en ontvingen daarvoor de
premie. De optiehandelaar die daarbij als tegenpartij optrad, schaftte om zich in
te dekken in de regel (deels) de onderliggende waarden aan. Daarmee versterkte
dit hausseproces zichzelf evenals de aandelenomzet op de effectenbeurs. In de
hoofdfondsen ontpopte de optiebeurs zich tot een steeds grotere speler en omdat
hoekmansbedrijven als tegenpartij optraden, gingen hun posities in aandelen
vaker in de tienduizenden lopen! Weliswaar verschilde dit per fonds, firma en
moment maar over het geheel was er sprake van een hefboomeffect. Voor de
optiebezitter vertaalde dit principe zich in de winstkans. Daarnaast speelde het
door in het risico: de tegenwaarde van de contracten vertegenwoordigde een
veelvoud van de betaalde en ontvangen premies. Om zich bezig te houden met
dergelijke theoretische beslommeringen was het wellicht voor de meesten op
beide beurzen simpelweg te druk.
Binnen de Vereniging vereiste het aangaan van een technische
samenwerking met de innovatieve Midwest Stock Exchange de aandacht. De
door hen ontwikkelde software moest gaan dienen als basis van een
computersysteem toegesneden op de behoeften van de Amsterdamse beurs. Het
50