Lees scriptie - Vereniging van Verzamelaars van Oude Fondsen

commissionair Bangert & Co schiep juist genoegen in de ander op het verkeerde
been zetten. In de drukte riep deze bij aanschaf: aan mij! Goede klanten lieten de
door hen verkozen hoekman op gepaste wijze blijken als zij meer te doen
hadden of aan het eind van een order geraakten. Voor een handelaar was het
koersniveau waarop de markt in een fonds ging draaien belangrijk. Tot dat
moment kon bij een stijgende markt de eigen voorraad worden verkocht en een
shortpositie worden aangegaan of bij dalende koersen stukken ingedekt en een
hausse positie worden opgebouwd. De voorliefde voor handelen a la hausse
werd los van de optimistische natuur der handelaren ingegeven door het verschil
in risico met de baisse affaire.
Zolang de op voorhand verkochte waardepapieren niet waren ingekocht,
konden deze ook niet geleverd worden. Omdat men dat wel toe verplicht was,
zat er aan de baisseaffaire een strikte tijdlimiet. Het niet nakomen van de
leveringsverplichtingen kon leiden tot een short squeeze: een marktsituatie
gekenmerkt door weinig aanbod en oplopende koersen waartegen de stukken
moesten worden aangeschaft. In tegenstelling met een haussepositie, waarvan
het maximale verlies zich eenvoudig liet berekenen, was de financiële schade op
voorhand niet te bepalen. Deze onzekerheid was voor een enkeling zoals Jan
Brink van commissiehuis Keijser & Co niet te versmaden maar voor de meeste
hoeklieden slechts in beperkte omvang aanvaardbaar. Om een markt te
onderhouden was het voor een handelaar noodzaak contrair te opereren en dus
beide disciplines te beheren. Nadat de koers hard was opgelopen of gedaald,
volgde de reactie waarbij de hoekman bij gebrek aan andere gegadigden als
eerste tegenpartij optrad. Een uitgekiende positie en een dosis geluk stelde hem
in staat scherpe prijzen af te geven. Eenmaal aangekomen bij een nieuw
evenwichtspunt was het afwachten tot het moment dat de marktontwikkelingen
een nieuwe richting aangaven.
42