Ik had een neef in Den Haag - Vijfeeuwenmigratie.nl

• Wethouder Van den
Oever vond het nodig
Indische repatrianten
kledingadviezen te geven.
In Nederland moest men
een degelijke regenjas
hebben en het geld niet
aan allerlei snuisterijen
besteden (1958). [SFA]
• In 1958 kwam in het
Internationaal Jeugdhotel
in de Leuvensestraat een
groep Indische jongeren
tussen de twee en drieën-
twintig jaar terecht. [SF A]
97
aan de Gevers Deynootweg. Het dicht op elkaar
wonen heeft haar familie aan den lijve
ondervonden. Met z'n zevenen kregen ze één
kamer toegewezen.
In Bandung woonden we in een groot huis,
waar alle kinderen een eigen kamer hadden
en een eigen baboe. We hadden het heel goed,
maar konden niets meenemen. We dachten
dat het hier luilekkerland was, maar dat viel
tegen. We kwamen in mei en het was koud.
In het contractpension kreeg m'n moeder een
eigen pitje om zelf te koken, want het pension-eten
was niets voor m'n ouders. Ook
mochten we maar één keer per week douchen.
Het heeft heel wat moeite gekost om
uiteindelijk een huis te krijgen. De beschik-
bare woningen bleken volgens de officiële instanties
steeds te klein voor zo'n groot gezin.
Maar we mochten wel met z'n zevenen op één
kamer WOnen!30
Grace Günther-Butters Ruben, die in 1954 met
haar man en twee kinderen naar Nederland
was gekomen, heeft het verblijf in een con­
tractpension als minder zwaar ervaren. Het gezin
waar zij deel van uitmaakte, had weliswaar
ook maar één kamer, maar zij zegt achteraf dat
ze zich zeer bewust waren van de heersende
woningnood in Nederland en van de omstandigheden
waaronder andere mensen moesten
leven. Bovendien waren ze blij Indonesië achter
zich te hebben gelaten en vertrouwde ieder­
een erop dat het ooit allemaal beter zou worden.
Hotel Kuyk in de Renbaanstraat was ruim
een jaar haar tehuis. De familie Eylers zwaaide
er de scepter; dat zij - net als de kokkin, mevrouw
Portier - eveneens uit Indië kwamen,
maakte veel goed.
Je had niets anders, je moest wel. Het eten
werd op de kamer gebracht, Hollands eten,
want ik denk dat Indisch eten te duur was.
We kregen er bezoek van een dame die ons
vertelde hoe we moesten wassen en aardap­
pels schillen, maar dat deden we in Indië natuurlijk
ook. Vier maanden later kreeg mijn
man werk bij de Luchtmacht en toen ging
zestig procent van zijn salaris naar DMZ. Na
veertien maanden kregen we een huis in de
Appelstraat; de bewoners emigreerden naar
Australië. Je kreeg een meubelvoorschot van
1500 gulden en dat moest je terugbetalen tot
de laatste cent. 31
De meubel- en kledingvoorschotten werden
verstrekt door de Dienst voor Sociale Belangen
in Den Haag. In de Haagse gemeenteraad ontspon
zich begin jaren vijftig een discussie over
de invloed die de dienst op de bestedingen
mocht uitoefenen. Was het haar bijvoorbeeld
toegestaan om de repatrianten op bepaalde
winkels te wijzen? Was het geoorloofd om
mensen te adviseren eerst eens bij de Gemeen­
telijke blindenwerkplaats te gaan kijken voor
een goed, maar goedkoop bed. Of was dat te be-