Ik had een neef in Den Haag - Vijfeeuwenmigratie.nl

Veel Indische repatrianten
kwamen in de jaren vijftig
in nieuwbouwwijken
terecht, zoals hier in de
Coevordenstraat '7'
95
te doen op de Woonruimtewet (art. 23) om
mensen zonder economische binding met de
stad te verplichten hun woning te verlaten. Dat
waren de regels, maar zoals zo vaak dwong de
praktijk tot een andere aanpak. Mensen die op
straat kwamen te staan, moesten immers ook
weer elders worden ondergebracht. Repatrianten
die vlak na de oorlog naar Den Haag en om­
liggende gemeenten waren gekomen, hadden
in de loop der jaren hun bestemming wel ge­
vonden. Dat lag anders bij degenen die na de
soevereiniteitsoverdracht eind 1949 kwamen.
Toen kreeg de stad ook met veel grotere aantallen
nieuwkomers te maken en in een relatief
korte periode. In de eerste helft van 1950 ging
hetom4.000 personen, wat neerkwam op zo'n
167 gezinnen per maand. 19 Den Haag luidde de
alarmklok en probeerde zoveel mogelijk vast te
houden aan de voorwaarde van economische
binding en inwoning bij kinderen of ouders.
Tegelijkertijd moest de gemeente, ondanks de
honderden uitzettingsbevelen, erkennen dat
zij in de realiteit van alle dag niemand werkelijk
buiten de stad kon zetten. Als het een repa­
triant eenmaal was gelukt om in Den Haag
woonruimte te betrekken, was de kans groot
dat hij er ook mocht blijven.
De hoop van de gemeente was gevestigd op de
toestemming van de Rijksoverheid om extra
contingenten woningen te bouwen en om een
deel van de woningwetwoningen voor ambtenaren
te bestemmen voor de huisvesting van
repatrianten. De woningen mochten in princi­
pe bestemd zijn voor degenen die zich in opvangcentra
bevonden, Den Haag gaf Binnen­
landse Zaken in 1952 niettemin te kennen dat
de 1. 084 Indische gezinnen die op dat moment
onder onhoudbare omstandigheden in Den
Haag woonden, voorrang hadden. 20 De maatregelen
voor extra woningen vormden overi­
gens slechts een druppel op de gloeiende plaat.