Ik had een neef in Den Haag - Vijfeeuwenmigratie.nl

Na hun repatriëring
woonden de families
Meijer en Maidman
een jaar in het pension
van de familie Wollrabe
aan de Frankenslag 402.
V.l.n .r. Louis Maidman,
)erry Meijer, Charlotte
Maidman-Schulz met op
haar arm Willem Tuyn,
)oy Tuyn-Maidman,
Peggy Meijer-Maidman
en Herman Meijer.
[Part.coll. H. Meijer]
Bij Oorlog was ik eerst twee maanden op
proef. Dan kon je er dus à la minute uitstap­
pen, want ik wilde er niet blijven. Tijdens een
wandeling kwam ik langs de centrale directie
van de PTT in de Zeestraat. Ik ging naar binnen
en zei: 'Ik ben op zoek naar een betrekking,
mijn naam is Meijer.' 'Oh,' zeiden ze,
'er wordt op je gewacht, ga maar naar boven.'
Later bleek het om een andere Meijer te gaan,
maar ik kon toch direct aan de slag en ben er
tot mijn pensioen blijven werken.
Door zijn baan bij de PTT kreeg hij de felbegeerde
woonvergunning. Samen met Peggy's
ouders huurden ze een etage in het particuliere
pension van een Indische familie op de Fran­
kenslag, hoek Willem de Zwijgerlaan. Alle kamers
werden bewoond door Indische repa­
trianten. Na een jaar kregen ze het huis in de
Parsifalstraat waar ze anno 1998 nog steeds wonen.
Een kleine bestelbus was voldoende om
de paar spullen die ze uit Indonesië hadden
kunnen meenemen te verhuizen. Omdat de
vader van Peggy ziekelijk was, schaften ze met­
een een televisietoestel aan. Het contact met de
35 kinderen in de straat was binnen een mum
van tijd gelegd. De aansluiting bij de ouders
volgde vanzelf.
Het vinden van werk in die dagen leverde voor
Indische repatrianten weinig problemen op.
Tot het overheidsapparaat als werkgeefster verzadigd
raakte en Rijkswerkplaatsen (in Den
Haag in de Nieuwe Schoolstraat) uitkomst
moesten bieden om nieuwkomers om en bij te
scholen voor technische beroepen, zoals bankwerker
en lasser. De aantrekkingskracht van de
'kampong van Nederland' - een omschrijving
die regelmatig in de beleidsstukken wordt aantroffen
- baarde de gemeente Den Haag niet alleen
zorgen vanwege de situatie op de krim­
pende arbeidsmarkt. Er heerste ook grote
woningnood en de angst leefde dat de vestiging
van Indische repatrianten de kansen van wo­
ningzoekende Hagenaars die al jaren op een
woning wachtten, deed afnemen. Het beleid
van het ministerie van Binnenlandse Zaken
was om repatrianten over heel Nederland te
spreiden - in de noordelijke en oostelijke provincies
was immers nog genoeg woonruimte.
Alleen kon natuurlijk niemand garanderen dat
zij daar ook bleven. Wat hadden Indische men­
sen te zoeken in Giethoorn of Warffum? Met
zulke vragen worstelden de Haagse ambtena­
ren. Zij begrepen ook wel dat men in die afgelegen
streken het contact met lotgenoten ont­
beerde en mogelijk in een isolement terechtkwam.
Vandaar ook dat velen probeerden om
tot elke prijs naar het Westen te komen, in het
bijzonder naar Den Haag. Hoe kon de overheid
hun dat beletten?
Zij nemen voorlopig hun intrek in een pension
of trekken clandestien in een primitieve
woongelegenheid. En dan begint de ellende:
smeekbeden om een woning achtereenvol­
gens aan het Gemeentelijk Bureau voor Huisvesting,
Burgemeester, Minister, Prins en
Koningin. En men staat dan voor het alternatief:
uitzetten op grond van artikel 23 der
Woonruimtewet 1947, Stbl. H 291, of clandestiene
bewoners doen voorgaan boven eigen
burgers, die jaren hebben gewacht om een
behoorlijk onderdak te krijgen. l s
De zorg om de 'eigen' burgers mocht groot zijn,
dat was de realiteitszin van de gemeenteambtenaren
ook. Want welke regels de landelijke
overheid ook bedacht, de stroom repatrianten
naar Den Haag viel niet echt tegen te houden.
De gemeente zag zich dus gedwongen naar be­
vind van zaken te handelen. Er viel een beroep