Ik had een neef in Den Haag - Vijfeeuwenmigratie.nl

• I n augustus 1930
kwam de Indische familie
Meijer met verlof naar
Nederland. Charles Meijer,
zijn vrouw Aleida van den
Vrijhoef en hun kinderen
Herman en Theo lieten
zich twee maanden later
in winterse kleding op
de foto zetten.
[Part. coll. H. Meijer]
• In hotel Duinoord aan het
Sweelinckplein brachten
veel gegoede Indische
families hun verlofperiode
door. In 1938 verbleef er
een Indisch voetbalelftal
dat op 5 juni in Reims
een WK-wedstrijd tegen
Hongarije moest spelen.
Ze verloren de wedstrijd
met 6-0. [HGA]
onze ogen uit. Twee dagen later kwam tante
Jo en vertelde dat zo'n hotel veel te duur voor
ons was en dat we er zo snel mogelijk weg
moesten. Voortvarend als ze was, had ze met­
een een eerste etage gehuurd in de Fultonstraat,
bij mevrouw Uye, een schat van een
mens. Zij woonde zelf op de tweede verdie­
ping. Ik weet niet of ze eerder Indische families
had gehad, maar ik vermoed van wel,
want ze kende onze achtergrond.
In de Fultonstraat leerde Herman Meijer fietsen
en steppen; de fietsenmaker verhuurde twee­
wielers voor vijf en voor tweeëneenhalve cent.
Het zoontje van de verhuizer werd zijn kameraad
en naar school ging hij in de Copernicus­
straat. In die verlofperiode van nog geen jaar
leerde Herman Den Haag goed kennen, vooral
aan de hand van tante Jo , die de familie langs
alle musts voor de verlofganger leidde: winkelen
in de Bijenkorf, voor het glas- en zilverwerk
naar Focke & Meltzer en koffie met kerstkransen
bij Krul. De kinderen waren vooral verrukt
van Jamin. Voor vermaak ging Herman met de
kinderen uit de buurt naar de bioscoop; naar
Flora, waar in de pauze een clown optrad, en
naar City, waar hij voor het eerst orgelmuziek
hoorde. Verder was er elke week de sensatie
van het badhuis, om de wasbeurten in de teil
thuis af te wisselen, en niet te vergeten de eerste
sneeuw. In het Haagse Bos werd de familie
direct op de foto gezet. Op zondag waren er
dan nog uitstapjes naar Scheveningen, want
vader Meijer vond - nu de gelegenheid zich
voordeed - dat de kinderen echt alles gezien
moesten hebben. Tegenover het educatieve
programma stond altijd een kopje warme chocolade
bij Seinpost.
Na tien maanden keerde het gezin terug naar
Indië, waar het gewone leven werd hervat. Het
zou bijna een kwart eeuw duren voordat Her­
man naar Den Haag terugkwam. Als jonge
twintiger moest hij in Indië eerst de verschrik­
kingen van de Japanse bezetting meemaken.
Vier jaar werkte hij als krijgsgevangene aan de
Birma-Siamspoorweg. In 1947 trouwde hij een
Indisch meisje uit Soerabaja, Peggy Maidman.
Het besluit om naar Nederland te repatriëren,
namen zij al kort na de Indonesische onafhan­
kelijkheid in 1949, toen bleek dat in het bedrijf
waar Herman werkte, Nederlanders steeds va­
ker door Indonesiërs werden vervangen. Er
volgde echter nog vijf jaar sparen, alvorens ze
met hun zoontje Jerry en de ouders van Peggy
op de Van Oldenbarnevelt zouden stappen die
hen naar Nederland bracht.
De gesloten stad
Het was 26 augustus 1955 en met dertig graden
Celsius een stralende dag toen de haven van
IJmuiden in zicht kwam. De nonnen aan
boord, die na vele jaren hun geboorteland terug
zagen, hieven het Waar de blanke top der duinen
aan; de andere bootgangers vielen in. De
familie Meijer kwam door bemiddeling van de
Dienst Maatschappelijke Zorg (DMZ) in een
pension in Middelburg terecht. Maar hun besluit
om in Den Haag te gaan wonen, stond van
meet af aan vast. Die wens hadden ze al bij aan­
komst in IJmuiden te kennen gegeven. Daar
werd hun echter verteld dat Den Haag een 'ge­
sloten stad' was, waar je niet binnenkwam zon­
der economische binding. Dus ging Herman
Meijer er op zoek naar werk. Als hij eenmaal
een baan had, volgde de woonvergunning van­
zelf. Hij had geluk. Het wervingskantoor voor
ambtenaren in de Rijnstraat had net een vacature
voor de geneeskundige dienst van het mi­
nisterie van Oorlog.