Ik had een neef in Den Haag - Vijfeeuwenmigratie.nl

•• Er bestonden vele con-
tacten tussen de Indo-
nesiërs in Den Haag en
hun varende landgenoten
die tijdelijk in Rotterdam
verbleven. Hier Soepina
tussen Nurali Soerotjitro
(rechts) en een neef op
het terrein van de Rotter-
damsche Lloyd in de jaren
vijftig. [Part. col I. A. Dirham]
80
• Soepina omstreeks '940
met de oudere broer van
Dik Dirham, Amin Oedin
Soeleman, op haar arm
vóór het huis in de
Obrechtstraat 263.
Naast haar enkele buren
en vriendinnen.
[Part. col I. A. Dirham]
men op: München, Caïro, Honolulu. Ik fanta­
seerde daarover. Daarnaast kochten ze platen­
spelers en fietsen. Via mijn moeder kochten
ze al die spullen op de Loosduinseweg bij de
firma Post, dat was een vrij grote winkel met
radio's, (Engelse) fietsen en kachels. Kachels
kochten ze uiteraard niet, maar de rest wel.
Ze deden dat in zulke aantallen dat die firma
Post ze met een eigen vrachtwagen naar Rot­
terdam bracht.
Een derde groep Indonesiërs kwam hier niet
voor werk, maar om te studeren, aan de Leidse
universiteit en in Delft en Wageningen. Toch
kozen sommigen voor een woning in Den
HaagY Zo zien we op de ledenlijst van de in
1908 opgerichte Indische Vereeniging vier In­
donesische studenten ingeschreven staan in de
Daguerrestraat 136. Het waren de vier zonen
van de Pangeran Notodirodjo, de broer van de
Pakoe Alam IV uit Djokja. De bekendste van de
vier was Nota Soeroto. 18 Hij was in 1906 in
Leiden rechten gaan studeren en behaalde daar
als eerste Indonesische student het kandidaatsexamen.
Bekend werd hij echter door zijn werk
als schrijver van vele artikelen, als dichter met
de bundels Melatiknoppen en Fluisteringen
van den avondwind en als hoofdredacteur van
het blad Oedaya. Toen hij in 1932 naar Indië te­
rugging, had hij 25 jaar in Den Haag gewoond,
onder meer in de Weimarstraat 336 en op de
Laan van Meerdervoort 60.
De al eerder genoemde vereniging Oost en
West stelde in 1918 een aparte studiecommissie
in om de opvang van studenten uit Indië te ver­
zorgen, zowel de Indonesische als de Indische.
Met subsidie van de regering werd op 15 maart
1921 op het Prins Mauritsplein 23 een Tehuis
voor Indische Studenten geopend. 19 Het was
bedoeld als voorlopig verblijf voor pas aan­
gekomen studenten en bood ruimte aan een
vijf tiental gasten, die tevens gebruik konden
maken van een bibliotheek en een gezel­
schapszaal. Na verloop van tijd bleven de
Indonesische studenten echter weg, naar ver­
luidt vanwege het grote aantal Indische jongens
dat in het tehuis verbleef. Maar ook de
strenge huisregels hebben mogelijk een rem­
mende invloed gehad.