Ik had een neef in Den Haag - Vijfeeuwenmigratie.nl

• Florencia in 1938. Achter
de toonban k vanaf de
vierde van links: Renata
Talamini, Janus Rompa en
Giovanni Talamini.
De oorspronkelijke koffie­
machines (rechts) worden
ook nu nog gebruikt.
[Part. coll. R. Talamini]
• Edoardo Talamini
(1894-1964), de grond­
legger van Florencia,
op 18-jarige leeftijd.
[Part. col I. R. Talamini]
52
Haag vestigde, was hij nog geen veertig jaar
oud en had hij een groot deel van de wereld
gezien. De band met Italië, het land van zijn
ouders, bleef echter bestaan. Hij verbleef er re­
gelmatig: twee van zijn kinderen werden er ge­
boren en ook het personeel kwam bij voorkeur
uit die streek.
Het bedrijf van Talamini, dat zou uitgroeien tot
het grootste van Den Haag, begon bescheiden
in een hal in de Kleine Nobelstraat. Terwijl
Edoardo met een ijswagentje de straat op ging,
deed zijn dochter Renata zaken in de winkel.
De dagomzet lag in die beginjaren rond de
12,50. En dat was niet alleen uit de verkoop
van ijs, voor dit bedrag werden ook tientallen
koppen koffie geserveerd. In de zaak stonden
tafeltjes en stoeltjes, maar toen de klanten te
lang bleven zitten, begreep Edoardo dat er iets
aan de inrichting moest veranderen. Zaken
gingen bij hem nu eenmaal vóór de gezelligheid
en dus kwamen er hoge tafeltjes zonder
stoeltjes; ze staan er nog steeds. Na verloop van
tijd betrok hij een pand aan de Torenstraat en
nog een en nog een, tot Florencia de huidige
omvang bereikt had. Naast de huisvesting ver­
anderde ook de omzet van omvang. In 1964
gingen er maar liefst zesduizend koppen koffie
per dag doorheen. Niet alleen in de winkel, ook
kantoren in de omtrek kwamen de koffie met
keteltjes tegelijk halen.
Florencia was (en is) een ontmoetingsplek, een
trefpunt, waar al koffie werd gedronken vóór-
dat de werkdag begon. In de jaren vijftig stond
de zaak om zes uur 's morgens al vol klanten.
In die tijd ging men om half vijf open, tegenwoordig
liggen de openingstijden tussen zeven
uur 's ochtends en half één 's nachts. 21 Het
ijs van Florencia vond onder meer zijn weg
naar de Haagse bioscopen, hotels en restau­
rants.
Talamini was voortdurend in de weer om de
kwaliteit van zijn ijs te verbeteren en de productie
te mechaniseren. Daarom was hij vaak
in de kelder te vinden waar hij experimenteer­
de en hij schroomde niet zijn beste vriend, de
werktuigbouwkundige Van Wijk, 's nachts uit
zijn bed te bellen om zijn nieuwste ideeën voor
te leggen. Edoardo kwam in 1964 op tragische
wijze om het leven toen de mouw van zijn trui
in een ijsmachine werd getrokken. Zeventig
jaar oud had hij bijna de helft van zijn leven in
Den Haag doorgebracht.22 Hij werd opgevolgd
door zijn zoon Giovanni. Zijn andere zoon,
Riccardo, koos voor een geheel andere carrière
en begon een tandartsenpraktijk in de Prinsestraat.
Voorzichtig met afvoeren. Vertrekt jaarlijks
eenige maanden naar Italië en keert geregeld
terug. Dergelijke aantekeningen vinden we in
het bevolkingsregister bij verschillende Itali­
aanse ijsbereiders terug. Haagse ambtenaren
namen niet meer de moeite om nauwkeurig bij
te houden wie op wat voor moment waarnaar­
toe ging en wanneer hij of zij terugkeerde. Ze
wisten inmiddels wel hoe het er bij ijsbereiders
aan toeging. Ze woonden en werkten weliswaar
in Den Haag, maar dat wilde niet zeggen
dat ze de bergen van Belluno voorgoed vaarwel
hadden gezegd. Zeker in de wintermaanden,
wanneer veel ijssalons dichtgingen, trokken de
eigenaren naar het zuiden. Dat gold niet voor
de eigenaren van Florencia. Deze ijssalon verkoopt
zowel 's zomers als 's winters zijn koude
lekkernijen. In januari 1987, toen het acht graden
vroor, rekende Giovanni Talamini voor­
goed af met de mythe dat er in de winter geen
ijs wordt gegeten. Natuurlijk kwamen er veel
klanten voor de erwtensoep, maar dagelijks
waren er ook nog wel zo'n 500 die een ijsje
kwameneten. 23