Ik had een neef in Den Haag - Vijfeeuwenmigratie.nl

een tijdje naar Italië, naar Rimini, te gaan. Toen
de school in 1943 haar deuren sloot, gingen de
Italiaanse kinderen ui t Transvaal voortaan naar
een Nederlandse school aan de Kritzinger­
straat. Daar moesten ze min of meer opnieuw
beginnen, want het Nederlands beheersten ze
nauwelijks.
De Friulanen ontmoetten elkaar behalve op het
werk vooral in een paar Haagse café's. Pas in
1969 werd de eerste vereniging, Fogolar Furlan,
opgericht. Het is de enige Friulaanse vereniging
in Nederland, maar elders zijn er zeker nog160,
want Friulanen vind je in de meest wonderlijke
uithoeken van de wereld. Door het blad dat de
koepelorganisatie in Italië uitgeeft, onderhoudt
de eerste generatie een band met de streek van
oorsprong. Het clubgebouw stond in de Retiefstraat
en later in de Honthorststraat. Maar het
ging niet alleen om kaarten ofbiljarten, het was
ook de bedoeling het Italiaanse jeu de boules,
boccia, in Den Haag te spelen. Omstreeks 1970
stelde de gemeente een stuk grond aan de Laan
van Poot beschikbaar. Er was nog geen sporthal
en een wc-hok van de handbalclub Hellas deed
dienst als opslagplaats voor de drank. Dat duur­
de tot 1988. Voor subsidie wilden de Friulanen
niet bij de gemeente aankloppen. Zij hadden
het altijd zelf gedaan en dat wilden ze zo houden.
In 1992 verrees er een nieuw clubgebouw
met twee overdekte boccia-banen aan de Hen­
gelolaan.
Nu ontstaat er een nieuw probleem, want de
integratie gaat een rol spelen. Er komen niet
alleen Friulanen, maar ook Italianen uit ande­
re streken en ook steeds meer Nederlanders.
De boel moet verder open, want als je je al­
leen op Friuli richt gaat het dood. Je moet je
doelstellingen aanpassen, accepteren dat het
verandert, zonder alles van vroeger de sloot
in te gooien. En wat je vasthoudt? Het boei­
ende is dat je dat niet weet.