Ik had een neef in Den Haag - Vijfeeuwenmigratie.nl

om 95 (bij Vallee), de Korte Houtstraat 9 (bij
Alexandre), de Gedempte Gracht 7 (bij Fraikin),
de Vlamingstraat 3 (bij Frison) en de Vlamingstraat
13 (bij Lanen). Op de Korte Poten II
was de dameshoedenzaak van F.J. Colson gevestigd,
onder de naam Madame Cols on et Co.
Naast de vele strohoedenmakers die ieder jaar
heen en weer trokken, vestigde een beperkt
aantal van hen zich blijkbaar definitief in Den
Haag. Deze gevestigde strohoedenmakers waren
bijna zonder uitzondering gehuwd met een
Haagse vrouw, wat hun blijvende verbondenheid
met de stad verklaart. Maar er werden ook
relaties tussen migranten onderling aangeknoopt.
Zo trouwde de kleinzoon van de Itali­
aanse schoorsteenveger Andreoli - een ware
pionier - in 1871 met de eigenaresse van de
hierboven genoemde hoedenwinkel, Elisabeth
Sophie Colson. ls
De blauwe tram naar Scheveningen
Jaarlijks komen duizenden toeristen naar Den
Haag om te genieten van wat de stad te bieden
heeft en vooral vanwege de Scheveningse kust.
Om al die toeristen op hun wenken te kunnen
bedienen, verschenen er aan het eind van de
negentiende eeuw gerenommeerde hotels als
het Kurhaus (1885) en het Palace-Hotel (1904),
en befaamde café-restaurants als Seinpost
(1886). Voor het werk in deze sector werden jarenlang
veel buitenlanders aangetrokken, omdat
er een structureel tekort was aan Nederlands
personeel. De bediende, de kok, de kelner,
de linnenjuffrouw, de 'Chef van de Duit­
sche keuken' en de buffetjuffrouw, ze kwamen
van ver om de Haagse horeca te versterken.
Nog in 1930 las een in Duitsland wonende jonge
vrouw van Poolse afkomst in een Duitse
krant een annonce waarin een buffetjuffrouw
werd gevraagd voor café-restaurant Rotonde in
Scheveningen. Ze besloot de stap te wagen en
nam de trein naar Den Haag, zonder eerst ook
maar enig contact te hebben gelegd met haar
toekomstige werkgevers. Op het station aangekomen
vroeg zij een voorbijganger welke tram
zij moest nemen; het werd de blauwe naar
Scheveningen.