Ik had een neef in Den Haag - Vijfeeuwenmigratie.nl

stens honderd jaar Indisch-Haags verleden
proefden. Niet alleen de Indische en Chinese
eethuisjes, ook het profiel van de stad sprak een
hem vertrouwde taal: 'Er is geen enkele an­
dere stad, die zoveel variatie heeft in geveltjes,
torenspitsjes, koepeltjes, minaret jes - je zou
zweren datje in een oosterse stad was.'47
Tjalie, zoals hij in Indische kringen nog altijd
wordt genoemd, ontpopte zich na aankomst in
Nederland als een vurig pleitbezorger van de
Indische cultuur, geschiedenis en identiteit.
Hij verzette zich in woord en daad tegen de on­
verschilligheid die hij om zich heen ontwaarde
voor de erfenissen die zijn groepsgenoten volgens
hem te gemakkelijk verkwanselden in
hun ijver Nederlandser dan de Nederlanders te
zijn. Het Indische cultuurpatroon, een samengaan
van westerse en oosterse invloeden, acht­
te hij eigen genoeg om te worden voortgezet.
Het verzamelen van Indische objecten, verha­
len, herinneringen, het activeren van het besef
in een traditie te staan, daar was het hem om te
doen met zijn blad en al zijn andere activitei­
ten. Juist de eerste generatie Indische Nederlanders
bestond uit de fakkeldragers van een
specifieke Europees-Aziatische mengcultuur,
waarvoor hun kinderen geen enkele interesse
dreigden te tonen in het Hollandse klimaat van
aanpassing en overleving. Hij vreesde dat Indische
mensen binnen twintig jaar 'zalig weg-
geassimileerd en uitgewist' en spoorloos verdwenen
zouden zijn .48
Assimileren, geliefden, is niet meesjouwen
en mee-eten, maar meedoen, presteren,
creëren. Dus niet alleen handje ophouden
voor rehabilitatie en rappèl. Wie alles verge­
ten wil van toen, die moet ook vrijwillig afstand
durven doen van claim van toen. [En
waar blijven de totoks uit Indië, willen jullie
T.T. soms een Indo-blad laten worden?] Als
we alleen maar naäpen en niets origineels
voortbrengen, staan we er bij de thuis-Neder­
lander net zo op als de apen van Artis voor het
kwartjespubliek: 'Ut benne nèt mense!'49
Als een der weinigen zag hij in dat de geschiedenis
van Nederlands-Indië onlosmakelijk is
verbonden met de vaderlandse historie van
Nederland en het daarom waard was vastge­
legd te worden door de mensen die er deel van
hadden uitgemaakt. Daartoe riep hij dan ook
op met zijn blad Tong Tong (later Moesson),
waarvan de veertig jaargangen een schatkamer
aan informatie over alle mogelijke terreinen
van het Indische leven beva tten.
Ook Tjalie's andere initiatieven vormden een
inspirerende combinatie van sociaal bewustzijn,
het steunen van groepsleden, en cultureel
besef. Zo organiseerde hij in 1958 een reeks cabaretavonden
in de Dierentuin in Den Haag,
om het publiek in aanraking te brengen met In­
dische musici, voordrachtskunstenaars en cabaretiers.
so De opbrengsten waren bestemd
voor de duizenden Nederlanders, in het bijzonder
de zogenaamde spijtoptanten, die zich
in die jaren gedwongen zagen Indonesië alsnog
te verlaten. Op het programma stonden kron­
tjong- en calypso-orkesten - 'kunst met een
typisch Mestiezenkarakter' -, Indische liedjes
door Ben Snijders, kamermuziek van Fred Bel­
loni, een door Vera Tenred gecomponeerd bal­
let, een eenacter met Johan Fabricius, Rob
Nieuwenhuys, Mary Brückel-Beiten en Tjalie
zelf, een Indische klucht in de bangsawan-traditie,
en een modeshow. Verscheidene minis­
ters waren bij de première aanwezig, 'omdat de
gerepatrieerden hier een wezenlijke bijdrage
leverden tot hun integratie in de Nederlandse