MET WEEKBLAD

MET WEEKBLAD
Redactie en Adm. Noordeinde 8, Leiden-Prijs per kwartaal fl. 1.30 •Gironummer 41880
10 ct.
2 1ste Jaargang
No. 13 - 19 APRIL 1941
I':
■WffX
A
ä
>
CINEMA:.
I hl E r\ I B i%
.
GEORG
ALEXANDER
Kiermeier)

ftlfcUW U/T DE
$T(/D/0')
Hans Albers. (p0to Totis)
Wolfgang Liebeneiner, (r-oto Cicero)
Paula Wessely speelt de vrouwelijke hoofd
rol in „Heimkehr", een film welke door Gusta
Ucicky in scène wordt gezet. De verdere rried
speienden lijn: Otto Wernické, Eduard Köck
Ruth Hellberg, Gerhild Weber, Attila Hörbiger
Carl Raddatz, Werner Fuetterer en Elsa Wagn
Hans Albers vertolkt de titelrol in de Bavaria-
Ulm „Carl Peters". De belangrijke rollen zijn
in handen van Erika von Thellmann, Herbert
Hübner, Fritz Odemar, Ernst Fritz Fürbringer,
Karl Dannemann en Theo Shall.
Karl Anton ensceneert de Tobis-film „Immer
nur. . . Du". De hoofdrollen worden vertolkt door
Paul Kemp, Johan Heesters, Dora Komar, Fita
Benkhoff, Fritz Kampers, Walter Janssen en
Paul Henckels.
Wolfgang Liebeneiner zal de Tobis-film. „Ich
klage an" In scène zetten.
Joseph Eichheim werd door de Bavarii-film
geëngageerd voor de film „Venus vor Gericht".
Grethe Weiser is door regisseur Hubert Ma-
rischka voor de FDF-film „Drei blaue Augen"
geëngageerd. De film wordt in de Rosenhügel-
studio's bij Weenen opgenomen.
Ralph Lothar zal een belangrijke rol vertolken
in de Zarah Leander-film der Ufa „Der Weg
ins Freie".
Bernhard Goetzke speelt de rol van Gene-
raal von Hülsen in de Veit Harlan-film „Der
grosse König".
G. W. Pabst zet de film „Komödianten" in
scène. De hoofdrollen worden gespeeld door
Käthe Dorsch, Hilde Krahl, Henny Porten,
Gustav Diessl, Nikolas Kolin, Alice Franz, Gerda
Scholz en Alexander Ponto.
Grethe Weiser.
(Foto Ufa - Schulz)
(Teekening F. Meistl)
Sybille Schmitz en Gustav Froehlich vertol-
ken de belangrijkste rollen in de Aco-film
„Clarissa", welke door regisseur Gerhard
Lamprecht wordt geënsceoeerd. 1 . De verdere
medespelenden zijn Gustav Diessl, Werner
Scharf, Edith Oss, Klaus Pohl, Julia Serda en
Erika Helmke.
Carl Boese regisseert in de Barrandow-ateliers
te Praag de Terra-film „Familienanschluss". De
medewerkenden zijn Ludwig Schmitz, Else von
Möllendorf, Karin Hardt, Hermann Speelmans en
Rudolf Platte.
Attila Hoerblger vertolkt onder leiding van
regisseur Werner Klingler de mannelijke hoofd-
rol In „Wetterleuchten um Barbara". De ver-
dere medespelenden zijn Sybille Schmitz, Viktor
Staal, Oscar Sima, Maria Koppenhöfer, Walde-
mar Moosbacher en Georg Vogelsang. De
buiten-opnamen worden in Tirol vervaardigd.
Maria Sommer zal de dansen voor de film
„Die Geschichte eines Lebens" instudeeren.
„Der Tanz mit dem Kaiser" is de titel van
een nieuwe Ufa-film, welke onder productie-
leiding van Max Pfeiffer wordt vervaardigd.
In de Scalera-Studio's te Rome wordt de film
„La compagnia della teppa" opgenomen. Maria
Denis speelt de vrouwelijke hoofdrol. Corrado
d'Errico regisseert deze film.
Josef Eichhelm.
w
(Foto Eigen Archief)
ei
^
¥ t \
—.
y ^t^L^tr^'-- K
ri
P\ '^Hj
•. J k. .xT ...
B " v^ B
h
Sybille Schmitz.
{Foto Ufa)
,- F^kaV
" - •
..... .
DE JONGE FILMACTRlChl
JUTTA FREYBE
MET HAAR VRIENDJE
ZWARTE'PIET". FotouH
■
\
■:■■■■*'.: ■
•'"TTiiWii "^^^^
Ä : ;; •«'SfL
■1. .>'V..
'
•
,'.■
s **l#!
f#;
K •
*M

W
U T O
Naar het gegeven van dexen roman vervaardigde de UU de Mm „O/e unvo/Kommene tJebe"
HOOFDSTUK I.
'anneer men in een eenigszins sombere stemming verkeert, is
de Bremer Ratskeller verreweg beter om er wat opgefleurd
te worden dan by voorbeeld de derde klas wachtkamer of
een al te zakelijk gemeubelde hotelkamer. Het is daarom begrijpelijk,
dat Casca Föderzeg (die in werkelijkheid Julius Löpelmann
heette, en zijn aangenomen naam alleen voerde om reclame voor
zichzelf te maken in zyn kwaliteit van Zigeunerprimas en caféviolist)
deze Casca dus herinnerde zich de bekoring van dit keldergewelf
in Breinen waar de wyn vloeit zóó goed, dat hij, nauwelijks
uit den overvollen trein gestapt, zijn bagage aan het daarvoor op
het station ingerichte depot afgaf en in gedachten verzonken naar
het lokkende doel wandelde.
Hü hield niet van Bremen, hij haatte Breinen niet; de stad was
hem even onverschillig als bij voorbeeld Mannheim of Crefeld. Hy
had geen oogen, veel minder nog hart voor de pracht en de
praal van oude bouwkunst, voor het rhythme der stadstrams, voor
de stemmen der menschen uit deze Hanzestad. Drie jaar geleden
was hy voor den laatsten keer hier geweest, en wel als tweede man in
P. G. Schleierfelds Elite-Kapel. Toen zat echter Magda Lossin,
de celliste, nog dicht naast hem en stelde hem op honderdvoudige
wyze schadeloos voor zyn nederige positie van zit-violist, slagwerker
en refreinzanger. Magda was nu reeds langer dan twee jaar dood.
In een diep ongelukkig moment, dat alle zielskrachten van het nerveuze
meisje op één enkel zwart punt hadden vereenigd, was zy
uit eigen vryen wil uit dit leven gescheiden. Sinds dien tijd was
Casca alleen. Magda was een goede kameraad geweest en zyn troost
tegen de beschimpingen van het leven in P. G. Schleierfelds Elite-
Kapel.
Hy dacht op hartelijke wyze aan haar terwijl hy, de krom getrokken
sigarenstomp achteloos in zijn mondhoek hangend, weer door
de straten van Bremen slenterde. Zyn zwarte, opvallend breedgerande
velours hoed, die, diep en scheef op zyn hoofd staand, byna
de geheele linkerhelft van zyn gezicht tot onder zijn oor bedekte;
hel schreeuwerige patroon van zyn op dezen warmen Meidag geheel
overbodige overjas; het harde geel der neuzen van zyn schoenen,
die wat de kleur betreft vele graden verschilden met de roodachtige
nuanceeringen van het overige schoenleer, wekten den indruk van
een bewuste maar absoluut in het water gevallen opzettelijkheid,
die de bedoeling had een Zuidelijken stijl te imiteeren, maar veeleer
smakeloos te noemen was. Zooals Casca daar liep, vermoedde men
in hem dan ook .minder een kunstenaar van het bohème-type dan
een min of meer goed gesitueerden eigenaar van een hotelletje op
den Balkan, of, in het gunstigste geval, een circusdirecteur uit het
Zuiden van Frankrijk;
Zoo liep hy voort, een in den grond eerlyk mensch, die zich
absoluut niet uit innerlijke leugenachtigheid zoo tegenstrijdig
kleedde, maar er zoo smakeloos uitzag vanwege zyn innerlijk gebrek
aan goeden smaak. Hij bezat nu eenmaal een weinig harmonische
natuur, zoo goed als ook zyn schril piepende stem voor de op en
neer wippende omvangrijkheid van zijn lichaam — dat intusschen
in een rok nog heel wat leek — nu juist geen geschikt contrapunt
was. By Casca klopte, uiterlijk gezien, heel veel niet, maar zijn hart
klopte, zyn goede hart. Hy hield van groene dassen en Turkschen
honing, en hy schaamde er zich niet voor. Zoo was hy, een bont
allerlei, maar consequent en rechtschapen in zyn bontheid!
Vlak by het Raadhuis kocht .hy een voetbal-courant en daalde
toen de treden af en ging de geweldige ruimte binnen waar een soort
wijding hing van den wyn, waarvan de naam door de wakkerste
drinkers uit de heele wereld met het grootste respect genoemd
wordt. Casca slingerde zich door het woud van tafeltjes waaraan,
zooals reeds drie jaar geleden, de kenners zaten, oudere beeren met
roodachtige wangen, waarop het teere blauw der adertjes glansde.
Ze slurpten, nipten, kauwden en. proefden gewas, jaargang en toestand,
want hun tongen bezaten de beroepstraining van tientallen
beroepsmatig doorgebrachte jaren en in deze kunst van het wijndrinken
lag, naar het Casca ook thans weer voorkwam, een byna
heilige ontroering en waardigheid.
Het geurde om hem heen. Uit de prieeltjes drong de luidruchtige
vroolijkheid der drinkers tot in het keldergewelf, in dit vroolyke
café der opgewekte scharen uit Bremen, Stockholm, Tokio en Hannover
door. De wyn gaf hier overal en by iedereen een andere rich-
DOOR
I KOLK
H. HEINING
T A
ting aan de gedachten en gevoelens, en daardoor kwam het dan
ook, dat aan dit tafeltje waardige grijsaards liedjes uit hun jeugd
zaten te zingen, dat aan een andere een gezellige bakvisch een diep-
zinnig schrijver reciteerde, en aan weer een ander vlytige burgers
ansichtskaarten by het dozyn zaten te schrijven, terwyl anderen
zich weer op luidruchtige wyze aan moppen te buiten gingen, kortom
— dat er een bontgeschakeerd leven in dit lokaal heerschte.
Casca had ver op den achtergrond, geheel op de grens der luid-
ruchtige gemeente, een plaats voor zichzelf ontdekt, een klein
plaatsje wel is waar, in aanmerking genomen zyn massieve omvang-
rijkheid, maar desondanks toch gemoedelijk, een plaatsje aan een
klein tafeltje, waaraan zich een dame, ver in de twintig zoo op het
oog te zien, en een klaarblijkelijk wat vermoeide elegante heer zich
nogal_ schenen te vervelen.
Casca sjirpte „Neemt u my niet kwalyk. ..." en zat meteen reeds.
Hy bestelde een glas rooden wyn van de Ahr en vouwde met ern-
stige nieuwsgierigheid zyn voetbalcourant open, om zich op de hoogte
te stellen der speluitslagen. Hy las en genoot van de verslagen, want
hy was een fanatiek bewonderaar van deze sport, ofschoon een
absoluut passieve bewonderaar, zooals er zoovele op de wereld zyn,
die zich op de tribunes der stadions op vakkundige wyze inspannen
en op de gemakkelijke stoeltjes van hun zitplaatsen gezeten niet te
evenaren discuswerpers, sprinters en midvoors zijn critische
cracks met een buikje aan lichaam en geest.
Mynheer von Cremona, de elegante tafelgenoot tegenover hem,
keek belangstellend naar den achterkant van de courant, die Casca
voor zich hield, en las hiee. Het zag er naar uit, dat ook deze heer
met groot welbehagen van de lectuur genoot, want hij fluisterde
telkens uitingen van verbazing of verachting, die heel duidelijk de
innerlijke spanningen verrieden, waaraan hy ten prooi was.
„Neem me niet kwalyk, Ada," zei hy af en toe, en las verder.
„Onzin, Cremona," merkte zy op en dronk met een blik op Casca,
die in den ban van haar oogen geraakte, plotseling opkeek en zijn
courant liet zakken. Zóó lydend en zóó mooi had Magda Lossin er
uitgezien, die drie jaar geleden van hem weggeslopen was, zachtjes
en heimelijk en vol verlangende vreugde naar vredige rust, na het
lawaaiige rumoer in P. G. Schleierfelds Elite-Kapel.
Cremona verzocht om zijn courant en verdiepte zich dankbaar in
de berichten. Achter de monocle fonkelde critiek. Ada glimlachte.
Casca glimlachte eveneens. „De wyn is goed," zéi hij, en dronk. Ada
beantwoordde de opmerking alsof Casca op beleefde wijze op haar
gedronken had; ze hield haar glas vlak voor haar oogen en gaf in
een oogenblik, dat tusschen arglistigheid en verlegenheid zweefde,
een knipoogje tegen de zoldering. Toen nipte zy aan haar glas en
keek Casca recht in zijn gezicht.
„Het is toch eigenaardig, dat volwassen mannen zich opwinden,
als er op een sportveld twee en twintig eveneens volwassen jonge-
lieden om een stuk leder tegen elkaar in het harnas komen!" Casca
schrok van deze onbekendheid.
Hy zweeg. Hy dronk als beschaamd zyn glas leeg, waarbij zyn
Adamsappel in een huppelende beweging raakte alsof hy metrono-
misch de slokken wilde tellen. Hy bestelde toen nogmaals een glas
rooden wyn van de Ahr en ging in zyn hart de gelijkenis na tusschen
Magda Lossin en Ada Basriius.
Het was, zooals men ziet, een zwygend trio, dat hier aan het
tafeltje zat, en terwyl de wijn om hen heen de bezoekers in een
aangenaam-luidruchtige stemming bracht, was by Ada, Cremona en
Casca het gevoel van behaaglykheid meer innerlijk en bezadigd.
Ada genoot op discrete wijze van Casca's goedmoedig mannelijk ge-
zicht, Cremona gaf zich geheel over aan een bewogen schildering
van een spel voetbal, en Casca trok, zooals gezegd, zyn gedachten-
draden van de gewezen Magda naar de tegenwoordige Ada naast
hem. Hy verwierf hier inderdaad den vrede des gemoeds welken hij,
nauwelijks uit den trein gestapt, op het station met melancholisch
ongeduld verwacht had.
Ada, de nicht van een rijken Bremer reeder, was weduwe, en tot
op zekere hoogte een vroolijk weeuwtje, dat op gezellige wyze haar
rykdom en charme wist te presenteeren en met natuurlijke bekoor-
lijkheid, maar tevens met een verstandige berekening, haar voordee-
len aan den man, aan de mannen bracht. Ada was geen zondares,
stellig niet, althans in geen geval een groote zondares zooals tallooze
andere vrouwen, die voor hun aantrekkelijkheid een grooter publiek
behoeven. Ze had stijl. Haar levenshouding bezat, uiterlijk bezien,
L
discipline. Haar optreden en omgang
werden beheerscht door een feillooze
opvoeding; alleen deze zonderlinge
Cremona, deze lenige salonheld, paste
slecht in de sfeer van haar keuze, maar
madame wist natuurlijk in het geheim
zeer nauwkeurig waarom zy het
den kalen heer met de kleinburgerlijke
opgewektheid en stoere elegantie als
waarschijnlijk deed voorkomen, dat hy
later op haar gunst zou mogen reke-
nen. Hij was joviaal, inschikkelijk,
steeds tot escapades geneigd; hij kon
het panorama van zyn halve ontwikke-
ling op de meest schitterende wyze
met een vuurwerk van prachtige woor-
den illumineeren; hy bezat een zeke-
ren tact; hy was, al naar er verlangd
werd, vroolyk of somber, sprak Ita-
liaansch, en gedroeg zich precies zoo-
als het van hem geëischt werd — maar
voor alles leek hy door zyn aanleg
Ada zeer geschikt om zoo noodig
jaloerschheid op te wekken.... En het
kwam haar voor, dat dit weldra nood-
zakelijk zou kunnen zyn, want zij dacht
aan Thomas Holk, aan den taaien, jon-
gen, genialen, lieven Thomas Holk
Achter haar tafeltje hief een vroolyk
troepje beeren plotseling een „Lang zal
hy leven...." aan. Waarschijnlijk was
er iemand jarig of had op de een of
andere wyze een bof je gehad....
„De drang naar rumoerige vreugde,
beste Ada, is een biologisch recht der
menschen," glimlachte Cremona diep-
zinnig en speelde met deze opmerking
weer een troef van zyn algemeene ont-
wikkeling op.
„Maandag loopt de „Berthold Ras-
mus" van stapel. Ik ben bly voor Holk,"
zei Ada schijnbaar zonder eenige bij-
bedoeling.
„Nou ja — Holk is een scheepsbou-
wer zooals er zooveel zyn in Bremen,
Hamburg en Stettin. Je ziet zijn presta-
ties door je verliefden bril, Ada!"
Ze beantwoordde zyn opmerking met
een superieur glimlachje. „Ik moet
gaan, Cremona I Breng je my naar
tante? Om acht uur begint het con-
cert!"
By het woord „concert" onderging
Casca, die diep verzonken was in zyn
rooden wyn van de Ahr, een weiko-
men inbreuk op zyn artistiek-beroeps-
gebied en hy wendde zich, als was hy
persoonlijk toegesproken, tot Ada, die
harerzijds verheugd dacht, dat haar
tafelbuur misschien de Russische bas
was, die op het concert dien avond zou
optreden. Maar neen, hy was het zon-
derling genoeg niet....
„Ik speel namelyk van af overmor-
gen in Café Brück, dame! Ik ben violist,
solist." Hy zei het op byna vertrouwe-
lyken toon, en Ada begreep het heel
goed: Van af overmorgen Café Brück;
zeer aangenaam!
Ada en Cremona betaalden en gin-
$aar oogen blau to en blank ban bel:
3b mag be Haanscbc meisjes toel."
Alt. 9ntt
^ßllauwe oogen en een blanke huid .. .; is dat niet
het ideaal van elke blondine? DeZaansche meisjes
moeten, volgens het „liedeken" van Beets, wel
bijzonder aantrekkelijk zijn; anders had het Czaar
Peter nooit „levenslang berouwd, dat hij geen
Zaansche had getrouwd". Niet alleen de Zaansche
schoonen kunnen zich beroemen op een gave, blanke
huid... Er is een zachte, be-
scheiden geurende gelaats-
cream.dieook ^/w teint blank
flic de verkpudheidchronisch
wordt.heipen
reeds
»ar bij Apothekers
gen weg,
„Hallo, myn voetbalcourant, pardon!" riep Casca met luider stem
Cremona achterna.
„Neemt u me niet kwalijk! Alstublieft!"
Ook Ada voelde zich persoonlijk verantwoordelijk voor de ver-
gissing; ze keerde zich vlug om, neeg licht haar mooie hoofdje tegen
Casca en zei: „Neemt u niet kwalyk "
De roode wyn van de Ahr deed verder zyn plicht. Casca wandelde
droomerig in zyn zalige stemming van Ada naar Magda en van Magda
weer naar Ada terug, heen en weer en weer en heen, in een soort
melancholieken roes, die hem in dit eenzame droom-uur van zyn
werkzaamheid als zitviolist, slagwerker en refreinzanger naar den
trotschen roem van het café-solist voerde en van dezen top weer
terug naar de diepten van P. G. Schleierfelds Elite-Kapel.
HOOFDSTUK II.
De scheepsbouwer Thomas Holk, in vakkringen door een streng
wetenschappelijk onderzoek van de scheepvaart in het klassieke
Hellas veel genoemd, was eveneens uitstekend thuis in de practyk
en aantrekkelijk maakt: / 'inotia l^ani^hnujCream.
Door haar uiterst Hjne emulgeering wordt
zij gelijkmatig over de huid verdeeld en is daar-
door tevens een uitstekende onderlaag voor
poeder, f^inolia Colt) Cream, de ideale nacht-
1 cream, verjongt Uw huid, terwijl U slaapt.
meermalen
perdog
VC 122-014)
Dr. H. NANNINQ'ê
Zetpillen tegen
Aambeien
werken pijnstillend M gcntXM ia
korten lijd de ontstoken tbjavlieMa.
De ^
maakt het inbrengen zeer gemakkelijk.
Verkrijgbaar bij alle Apothekers en
Drog. i f 1.50 per doosje van 12 stuks
en theorie van zyn beroep. Hy bouwde schepen voor zyn plezier.
Zooals hij als jongen op kunstzinnige wyze en met veel natuurlijken
aanleg voor de technische bijzonderheden uit beukenhout scheepjes
gesneden had, die destijds als een bekroning van een kinderlijk maar
ernstig spel na hun voltooiing trotsch en zonder feil op de Pielitz,
het riviertje van zyn geboortestad, gevaren hadden — op dezelfde
wijze bouwde nu de man zyn schepen, met de hartstochtelijke beze-
tenheid van den waarlyk uitverkorene.
Toch was Thomas Holk, wiens „Berthold Rasmus" heden van
stapel liep, geen eenzijdig mensch, die alleen maar voor zyn beroep
leefde en den scheepsbouw slechts, zooals Ada Rasmus het soms
met onjuiste ironie noemde, voor het brandpunt der wereld uit-
oefende — neen, hy was in de beste beteekenis van het woord een
kerel!
Hy was, zooals men het vaak by wiskunstige talenten aantreft,
een echte muziekvriend; vooral hield hy van Johann Sebastian Bach,
wiens koenheid in de veelvormige rhythmen en strenge vormen van
{Zie vervolg elders in dit nummer)

Paul Westermeier en Albert Matter- , Albert Matterttock, Erich Fiedler en
» tock - ♦ Ellen Bang.
»■■- ■'•'-'
^\*m
Regie: Erich Engels
Kurt Hoberland Hans Laib*tt
Ham Habarland . . Albert Mattentock
Lizzie Fabar Ellen Bang
Herbert Petersen . . Georg Alexander
Olga Patenen Kithe Haack
Emit Franke .... Waller Steinbeck
Inge Gulden Elfle Mayerhofer
Lonl Charlott Daudart
Fritz Vogel Erich Fiedler
Rolverdeeling:
Tobis-film
Hugo Retchk«. . . Paul Wattermeler
Martha Raichka . . Lotte Werkmelltar
Elll, Olga's vriendin All Ghito
Pappke Walter Lleck
Rüdiger Hani Halden
Berger' Fritz^Klaudiu»
William Ruppll . . . Armin Schweizer
Bachmann Kurt tucai
Hans Haberland, zoon en erfgenaam van het groote modehuis
Haberland in Zürich, is een aardige, flinke kerel; alleen jam-
mer, dat hij zoo moeilijk „neen" kan zeggen tegen de meisjes,
vooral als zij jong en knap zijn! Zoo wil hij bij voorbeeld uit over-
dreven galanterie het fraaiste model van de modeshow, een droom
van een hemelsblauw avondtoilet, cadeau doen aan juffrouw Lizzie
Faber van het Stadttheater. En daar deze Lizzie, die, afgezien van
haar aantrekkelijk uiterlijk, ook nog een bijdehand mondje heeft en
het hart op de rechte plaats draagt, bij de japon graag een mooi,
echt juweel zou willen hebben, krijgt zij dit van Hans er bij. De
oude heer Haberland, die de zwakheid van zijn zoon voor het
vrouwelijk geslacht kent en eigenlijk rtiaar het liefst wilde, dat hij
in de handen van een flinke vrouw terecht kwam, is niet weinig
verbolgen, als hij verneemt, dat zijn zoon het mooiste toilet van
de collectie aan zijn vriendin wil schenken. Hij vefkoopt de japon
daarom aan een ouden zakenvriend van hem in Berlijn. Maar met
de japon verdwijnt ook het kostbare sieraad, waarvan niemand
anders iets wist, over de grens.
Lizzie is woedend, dat de japon en het juweel weg zijn en denkt,
dat de heele geschiedenis oplichterij is van Hans Haberland om
geen woord te behoeven houden. Hans reist echter hals over kop
naar Berlijn om de japon en het sieraad terug te krijgen. Daar Lizzie
echter ook nog een jeugdvriend heeft, die het grillige, maar aan-
trekkelijke schepseltje wel graag voor zichzelf zou houden en die
zijn tegenstander niet bijzonder gunstig gezind is, wordt er echter
al spoedig door een anonieme advertentie de aandacht op de japon
en de broche gevestigd, zoodat de politie op het spoor van het
hemelsblauwe avondtoilet gebracht wordt. Intusschen is de kwestie
nog veel ingewikkelder geworden. De eigenaar van het modehuis
te Berlijn heeft het model namelijk voor een gefingeerden prijs
verkocht aan een oude vriendin van hem, die hij bijzonder vereert,
namelijk de vrouw van den schrijver Petersen. Deze durft het echter
met het oog op haar man niet aan, de japon zoo maar aan te
nemen en komt daardoor op het idee, haar bij een bank van leening
zoo goedkoop mogelijk te beieenen. Haar man vertelt zij dan, dat
zij het pandbriefje heeft gevonden en zij verzoekt hem, het pand
■ voor haar in \f lossen.
Zoo gebeurt het. Maar aangezien mijnheer Petersen blijkbaar een
vriendinnetje heeft, dat in zijn eerstvolgende première moet op-
treden en geen geschikt toilet bezit, doet hij haar de blauwe avond-
japon cadeau en brengt zijn vrouw een goedkooper model mee,
ergens uit een winkel vandaan. Voor mevrouw Petersen staat het
nu als een paal boven water: haar man bedriegt haar en zijn uit-
verkorene heeft de blauw? japonl
De jonge Haberland komt op zijn jacht naar de' japon en de
broche, zooals te verwachten was, in den huize Petersen terecht en
wordt door mevrouw eerst voor den door haar bestelden particu-
lieren detective gehouden, die de escapades van haar echtgenoot
moet nagaan. Het misverstand wordt wel is waar spoedig opge-
helderd, maar aangezien men mijnheer Petersen, die juist thuis
komt, toch moeilijk kan uitleggen wie de sympathieke jongeman is,
wordt Hans Haberland hem voorgesteld als impresario en chef
van een tooneelagentschap in Zurich, die zich zou interesseeren voor
Petersens werk. In deze hoedanigheid bezoekt hij ook des avonds
de première, waar het vriendinnetje van Petersen optreedt. Hij her-
kent het avondtoilet en het sieraad en wordt smoorverliefd op het
knappe actricetje.
Bij het souper, dat na de voorstelling volgt, giet mevrouw Olga
Georg Alexander en Käthe Haack.
,. H -J^:
w
Elfie Mayerhofer en Charlott Daudert.
o
Petersen den inhoud van haar glas rooden wijn over het kostbare toilet
van de vrouw, die zij verslijt voor haar medeminnares. Maar als twee
jonge menschen op elkaar verliefd zijn, is er wel wat gewichtigers dan
een japon, zelfs wanneer die voorzien is van een bijzonder sieraad of
bedorven wordt door een vlek.
De politie, door de advertentie op het juiste spoor gebracht, zit in-
tusschen achter de japon en het juweel aan. En dat wordt langzaam maar
zeker uitermate pijnlijk voor alle betrokkenen, waarbij zich ook nog
Lizzie en haar vriend voegen, die eveneens achter dte japon aangereisd
zijn. Bij het onderzoek komt vast te staan, dat mijnheer Petersen een wer-
kelijk verdacht mooi vriendinnetje schijnt te hebben, dat mevrouw
Petersen onder uiterst merkwaardige omstandigheden een schrikbaarlijk
duur avondtoilet van het modehuis Ernst Franke heeft betrokken tegen
een spotprijs, en dat Hans Haberland heelemaal geen kunstzinnig aan-
gelegde impresario is, maar alleen een kostbare juweelen speld tracht te
vinden, zoodat zelfs Inge, het meisje, dat de japon gedragen heeft, gaat
gelooven, dat zijn liefde voor haar alleen een komedie is om zijn
doel te bereiken. En als op het hoogtepunt van de verwarring om
het hemelsblauwe toilet ook de broche nog spoorloos verdwijnt, be-
•
Elfle Mayerhofer, Lotte Werkmeister en Paul Westermeier.
f i vr
i'
: J
't ité ■■>'■•
tf MJB tftjjj^' ^B jft K i* ' " f ■' ' ■
.1 é?pt*0 't
•»• *
i^-%
" *
3 ,
M/m*
yz
gint het er hoe langer hoe meer naar uit te zien, dat de recherche en
de echtscheidingsrechter hier een woordje zullen gaan meespreken.
Gelukkig verschijnt de oude papa Haberland op dit moment en brengt
ontspanning in de situatie. Het gezochte sieraad is imitatie; ergo kan
er geen sprake zijn van smokkelarij. Het echte juweel, waarvoor
de verschuldigde invoerrechten zijn betaald, heeft hij in zijn zak.
En als dan komt vast te staan, dat de kleine Inge niet het vrien-
dinnetje van Petersen is, maar zijn dochter, wier bestaan hij tot
dusver heeft verzwegen voor zijn wettige echtgenoote, wordt de heele
toestand tot oplossing gebracht. Vooral als de luchthartige Hans zijn
ouden papa vertelt, dat hij nu de ware liefde heeft gevonden.
Petersen echter heeft prachtig materiaal gevonden voor zijn volgend
werk, afgezien van het feit, dat hij èen aardigen schoonzoon heeft ge-
kregen. Hij neemt zich namelijk voor om de geschiedenis van het hemels-
blauwe avondtoilet te gaan schrijven!
All Ghito, Käthe Haack en Georg Alexander, (foio's Tobis. Kiermeier)
■ .
1 n m £* /r-u
1 mSmx r ^ : y
^ J» ' . sssss *. Ä%
\
♦ ♦^

1751—26. Keu-
rige mantel met
raglan-mouwen.
Het model heeft
een kleinen, om-
slaanden kraag en
met stiksels ge-
garneerde zakken.
3enoodigd : 3 M.
8tof van 140 cM.
breedte.
1751—27. Deze
mooie getailleerde
mantel sluit met
twee sierlijke fan-
tasie-knoopen. De
wijde mouwen
worden hij de pol-
sen bijeengehou-
den door een strak-
ke manchet. Be-
noodigd 3.25 M.
stof van 140 cM.
breedte.
•
1751—28. De
rug van dezen
kraagloozen man-
tel bloest eenlgs-
zins over. De
mouwen hebben
aangeknipte schou-
derstukjes. Be-
noodigd : 3 M. stof
van 140 cM. br.
1751—29
1751—29. Dit
eenvoudige model
van wollen stof
sluit met een rij
groote knoopen.
De jas wordt af-
gewerkt door een
kleinen kraag van
dezelfde stof. Be-
nood igd : 3 M.
stof van 140 cM.
breedte.
1751—30. Deze
gekleede mantel
heeft een aange-
knipt, opstaand
kraagje. De uit-
einden van de
ceintuur zijn met
stiksels gegarneerd.
Apart staat de
dubbele rij kleine
knoopjes. Benoo-
dlgd : 3.25 M. stof
van 140 cM. br.
Van deze mo-
de/Zen zijn by
de adminislra-
lie van ons blad
patronen ver-
krijgbaar in de
malen 40tot en
mei 50 legen
den firifs van
fO.25 perslvk.
Ttekenlngen eigen archief
r M !
4
ÊS
•
/Sm ■Wa
\r .
WLÈ
tr* '4
y/ 3i
■•
"Ï^St
•
■
, y
.
^ >
- HET LAND ROEPT
(Foto Ufa - C, \:,..::,-\

Hot het filmkamp ontstaat.
Wij struikelen over half geopende koHers In de hotelkamer van
den productieleider Ernst Garden, de verantwoordeJijke per-
soonb'j de vervaardiging van de nieuwe Wlen-fllm der Ufa
„Heimkehr , welke door Gustav Uclcky wordt geënsceneerd en
waarin Paula Wessely, Attila Hörbiger, Cari Raddatz, Peter Peter-
sen en anderen hoofdrollen spelen. De anders zoo rustige en er-
varen productieleider is thans eenlgszins nerveus, niet omdat zijn
trein over een uur vertrekt, maar...
• " H ? 'f ^"^kelijk," steunt hij. „Ik krijg mijn schoenen niet
in mijn koffer.
Met veel moeite poogt hij een schoen in de overvolle koffer
te persen, maar het wil niet lukken.
„Honderdtwintig menschen moet ik onderbrengen In Chorzele
maar de paar dingen, die Ik moet meenemen, krijg ik niet In'
mijn koffer. . . "
Regisseur Gustav Ucicky heeft een onderhoud met
Otto Wernicke.
\i n
WèOÊ.
r.'
h^
-■^
/
mS\ CflRDEfl VE
En terwijl Ernst Garden zwoegt om den anderen schoen nog
in een hoekje van den koHer te wringen, vertelt hij over Choriele
he plaatsje met ongeveer drieduizend inwoners in het voormalige
Polen waar m de komende weken de buitenopnamen voor de film
„Heimkehr zullen worden gedraaid. Dit nieuwe en belangrijkste
G'eIrTM * V ie M n -' im - ordl gemaakt naar een draaiboek 'van
Gerhard Menzel. N.et minder dan honderd en twintig menschen,
spelers en techmc. moeten er te Chorzele ondergebracht worden.
Voor de productieleiding van de film was 't probleem der buiten-
opnamen altijd al moeilijk op te lossen, vooral bij groote films
waarvan de draaiduur meer tijd vordert. Men kan er zich ongev^
een PoÄ P : ormen '^ het beteekent, zooveel menschen in
een Poolsch plaatsje voedmg en hulsvesting te geven en de zorg
.1
Kinderen worden geschminkt.
»SoSa»ll^
te hebben voor alles wat er noodig is voor een tamelijk lang
verblijf.
„We hebben besloten een woon- en huishoudbarak te maken,"
verklaart Ernst Garden en trekt uit een dikke actetasch een tee-
kening te voorschijn.
Reeds geruimen tijd geleden hebben de architecten de teeke-
nmgen en schetsen ontworpen voor 'n driedeelig barakken-gebouw
In het dwarsgedeelte zijn de huishoudelijke afdeelingen onderge-
bracht: een groote keuken, een eetzaal, ruimte .voor licht en water-
voorziening, evenals een paar douche-lokalen, die voor algemeen
gebruik dienen. In de beide lange gedeelten, die op den rechthoek
aansluiten, zijn 39 logeervertrekken gemaakt, benoodigd voor het
gezamenlijk personeeJ. Een Berlljnsche firma heeft precies volgens
de opgaven de afzonderlijke stalen gedeelten en platen van puim-
steen vervaardigd, die met den trein naar Chorzele vervoerd wor-
den en daar door de bouw-arbeiders van de film in ontvangst zul-
len worden genomen. Binnen veertien dagen moet de barak heele-
maal klaar zijn en door de filmmenschen, die dan inmiddels ge-
[LT
arrlveerd zullen zijn, betrokken kunnen worden. Vanzelfsprekend
worden deuren, vensters, vloeren, houtbetimmeringen en honderd
andere dingen eveneens geleverd, opdat bij den bouw, die binnen
een bepaalden termijn moet geschieden, geen vertraging ontstaat.
De logeervertrekken worden eenvoudig, maar practisch en vöör
alles zindelijk ingericht. Men moet eens bedenken, wat het betee-
kent, om voor 39 kamers bedden, tafels, kasten, stoelen, waschtafels,
en voor de bedden weer stroozakken en daarvoor weer overtrekken
te moeten hebben. En dan te zorgen, dat alles op tijd en zonder
mankeeren op de juiste plaats aanwezig isl
„Ik ga vandaag naar BeHijn, om een oogje in het zeil te houden
bij het inladen van den heelen boel. Dat gebeurt met goederen-
wagons van de Reichsbahn. U kunt begrijpen, dat er ook maar niet
de kleinste kleinigheid mag ontbreken," vervolgt Ernst Garden zijn
interessante uiteenzetting.
Wij hooren, dat de technici reeds aan het werk zijn om te zorgea
voor een goede waterleiding in het filmkamp. Er wordt een een-
voudig stelsel van centrale verwarmingsbuizen aangelegd en reeds is
er een machinerie naar Chorzele op weg, die voor ruim voldoende
licht zal zorgen.
De telefoon rinkelt. Ernst Garden wordt op de hoogte gebracht
van den inhoud eener circulaire, die alle, naar Chorzele reizende
tilmmenschen zullen ontvangen.
„Vergeet niet, dat iedereen handdoeken moet meenemen! . . .
Hallol ... Erg verwende menschen mogen een klein hoofdkussen mee-
nemen, met stroovulling natuurlijk!"
Honderd dingen zijn er, waaraan de productieleider en zijn mede-
werkers moeten denken en dat zijn alleen nog maar de moeilijkheden
om de filmlleden onder dak te brengen. De groote en verantwoorde-
hjkste taak Is die van den film-technischen dienst zelf. Twee opname-
camera's moeten er mee, de geluidswagen, requisieten, windmachines
en veel dingen, die w ij alleen maar van hooren zeggen kennen, maar
die bij de buitenopnamen niet mogen ontbreken.
Weer rinkelt de telefoon en weer worden er bijzonderheden mee-
gedeeld.
„We nemen namelijk drie koks en een paar kellners mee naar
Chorzele, zoodat er aan de bediening, die overigens al is geregeld
met de verantwoordelijke personen daar, niets mankeert. De maal-
tijden moeten snel gebruikt kunnen worden, ledere minuut die on-
noodig verknoeid wordt, kost bij de film veel geld," zegt Ernst Gar-
den en nu heeft hij met list en een weinig krachtsinspanning toch zijn
schoen nog ergens in den koHer gekregen. Hij kijkt op de klok.
„Ik haal nog precies mijn trein. U wilt me
wel verontschuldigen?"
Nu staan wij in een leege hotelkamer, de
telefoon rinkelt schril. Zij kan den bedrijvigen
productieleider niet meer bereiken. Maar de
menschen van de film zijn vindingrijk. Onge-
twijfeld zal men nog kans zien hem ergens op
het station te vinden, een minuut voordat de
trein vertrekt.
Dit was maar een kort kijkje op het ar-
beidsveld van de productie en men ziet hierbij
ook maar 'n gedeelte van de voorbereidingen.
Als eenigen tijd later de extra trein met de
spelers, de regisseurs, cameralui, opname-
leiders en de heele technische staf in Chor-
zele aankomt, zullen ze allen een gezellig,
zindelijk filmkamp vinden, waar zij voor den
tijd van hun verblijf prettig gehuisvest zijn.
Nergens echter zal de kameraadschap, die
er bij.het Duitsche filmpersoneel bestaat, z
goed tot uitdrukking komen als in het kam
pement van Chorzele, waar honderd en twin
tig menschen, van den eenvoudigsten arbeider
tot den grootsten kunstenaar, naast elkaar'
leven, van dezelfde tafel eten en voor het-
zelfde doel werken. De geschoolde hand van
den arbeider, de ervaring van den technicus,
de uiterst nauwkeurige organisatie van de
produotieleiding, zij allen scheppen de mo-
gelijkheid voor de kunstenaars om hun talent,
hun mogelijkheden tot uitdrukking te brengen,
om In gezamenlljken arbeid een documentaire
film te maken
De mannen aan de camera.

o
NAVERTELD DOOR JAN CAMPERT
DE HEKS VAN AMELAND
Gsen sterveling op Ameland heeft ooit ge-
weten, waar de Heks van het Oerd van-
daan is gekomen en geen sterveling op dil
kleine, zee-omspoelde eiland heeft bovendien
ooit geweten waar zij op een geiegenden dag
gebleven is.
Dat was dan wel een vreemd en spookachtig
gebeuren. Want op een eiland als Ameland, zoo
gering van omvang, zoo schaarsch van bewo-
ners, weet iedereen altijd alles van iedereen.
Ge kunt er op een dag niet met een vetten
haas uit het duin komen of er staan met den
noen een handvol opgeschoten jongens met
lachende oogen heftig te snuiven voor uwe
deur. Meent niet, dat ze het doen om .er een
fikschen bout af te bedelen. Ze doen het alleen
omdat zij willen laten merken, dat ge er op
zoo'n klein bestek grond geen geheimen op na
behoeft te houden en daarenboven: een verzetje
mag een Amelandsche kwajongen warentig ook
wel eens hebben. Die zijn overal gelijk. Op
Noord-Beveland en op Ameland.
Het vreemde was nu, dat de Amelanders gee-
nen draad wisten van hun eigen Heks, die daar
op het Oerd huisde.
Ze was niet van den vasten wal gekomen.
Dat is een ding, dat zeker is. Want dat hadden
de vrouwen van Ameland wis en zeker ge-
merkt. Die lieten zich zooiets niet ontgaan.
Ge kunt er op een dag niet met een vetten haas
uit het duin komen, of er staan met den noen 'n
handvol opgeschoten jongens met lachende
oogen heftig te snuiven voor uwe deur...
Maar op een dag was zij er. . .
Door het water aangebracht, werd er gefluis-
terd. Dat kan. Geen mensch kent de heimelijke
krachten van het water. Dat heeft wel raarder
streken uitgehaald. Jongens, die in de buurt
van het Oerd verdwaalden, kwamen thuis met
de wonderlijkste verhalen. Dat was nou precies
een manskerel, dat wijf daar aan het Oerd. Dat
zeulde maar met stukken wrakhout, die op de
stranden lagen gestrooid -. en niet van die
kleine ookl vertelden zij er bij. En van dat
wrakhout, dat zij met eigen handen bewerkte
en vormde, bouwde zij zich een huis.
Neen, dat was geen gewoon mensch. Dat
was een zekerheid. Die had betrekkingen met
den Duivel. Dat was een tweede zekerheid.
Want de oude feeks heeft tegen de Amelan-
ders nooit één woord gesproken. Die h^d,
lachte men in den beginne, niet veel behoefte
aan gezelligheid. Maar op den duur verging hun
dat lachen wel.
De Heks van het Oerd hokte maar In die hut
van haar en somtijds zag men haar dwalen door
de duinen en over het vroonland, waar zij
kruiden en planten vergaarde. Diar werden
dranken uit gebrouwen. Dat kon wel niet an-
ders. Geheimzinnige watertjes, waar ze allerlei
kwade krachten mee opriep. En wat weet een
behoorlijk mensch daarvan?
Trouwens, dat was niet het eenlge.
Is er één mensch die zonder voedsel leven
kan? De Heks van het Oerd bestond het. Zij
voerde nooit een klap uit en niemand heeft haar
ooit redelijken arbeid zien verrichten en toch
kwam ze nimmer naar het dorp geloopen om
haar inkoopen te doen.
1$ het wonder, dat de Amelanders wegbleven
uit de omgeving van het Oerd?
Ii het wonder, dat zij Ijlings rechtsomkeert
maakten, wanneer ze bij geval de Heks over
vroon of door het duin zagen scharrelen?
De feeks scheen dat alles heel gewoon te
vinden. Van haar kant heeft zij nooit eenlge
toenadering gezocht en dat de menschen haar
schuwden, scheen haar wel zoo lief te zijn...
Geen Amelander zou het ooit wagen in
stormnachten het Oerd te naderen.
Misschien is er èèn geweest, die het gewaagd
heeft, want ergens moet dit verhaal toch van-
daan komen.
En - dat kunt ge gelooven - die man heeft
een ijselijker nacht gehadl
Want - zoo heeft hij dan aan zijn verbij-
sterde eilandgenooten verteld - hij zag hoe
het boosaardig wijf dat stokoude, vale koebeest
van haar van stal haalde en het eene bran-
dende stallantaarn voor zijnen kop bond. Daarna
rukte zij een tak van den grooten vlierboom
voor haar krot af en begon op het dier in te
slaan, terwijl zij de ijselijkste verwenschingen
slaakte. Die kan een man niet herhalen zonder
schade te doen aan zichzelf. En al dien tijd
dreef zij het magere scharminkel voor zich uit
de duinen over, de hellingen langs, terwijl haar
krijschende stem bijwijlen het donderend geweld
van zee en wind overstemde. Dreef het dier
met de flakkerende lantaarn tusschen de hoorns
recht op het water af. . .
Ge kunt begrijpen wat er dan menigmaal te
gebeuren stondl
Dat zeulde maar met stukken wrakhout, die
op de stranden lagen gestrooid — en niet
van die kleine ook, vertelden zij er bij.
. dreef het dier met de flakkerende lantaarn
tusschen de hoorns op het water af.
Voer er een schipper in zulk noodweer voor
de kust, dan hield hij aan op het licht, dat
hem een veilig baken scheen met als eenig
gevolg, dat zijn schuit op de kust te pletter liep.
Nog één keer hoorde men dan het gierend
stemgeluid der Heks boven alles uit. Daarna
roofde zij alles wat de zee aanspoelde, en zelfs
de dooden liet zij niet met rust. Zij werden
ontdaan van kostbaarheden en zoo er bij geval
een bij was, in wien het leven nog ademde, dan
ging zij hem voorbij om op een voor haar beter
oogenblik terug te komen.
Gelijk zij was gekomen, verdween zij. . ,
Niemand weet precies hoe. Maar haar gebo-
gen gestalte werd niet meer gezien, in storm-
nachten werden haar kreten niet meer verno-
men en het koebeest met de walmende lantaarn
werd niet meer de duinen ingejaagd.
Dat was na. den nacht dat een brik op de
kust was geloopen.
De Heks van het Oerd had ook dien nacht
haar gruwelijk bedrijf aangegaan.
Zij sneed de beringde vingers af, zij rukte
de bellen uit de ooren, zij had in dit duivels-
werk wederom haar duivelsch plezier, totdat...
Totdat zij zich bukte over het lijk van dien
eenen jongen drenkeling in het schijnsel van de
flakkerende lantaarn, die tusschen de hoorns
van de koe was gebonden, en zij haren zoon
herkende. . .
Haar handen, zooeven nog gekromd in een
greep van begeerigheid, lagen plotseling stil;
haar stem brak af. . .
Is het waar wat nu nog wordt verhaald, dat
beiden, moeder en zoon, door èèn golf werden
opgenomen?
Wie zal het zeggen? Maar sindsdien heeft
men haar niet meer aanschouwd.
Op het Oerd echter staat op den bestemden
tijd nog altijd een vlierboom in bloei. . .

VOLHS
TUINEN
EEN NIET TE VERWAAR-
LOOZEN FACTOR IN DEN
PRODUCTIESLAG
Jassen uit en aan het werk! Dat is het parool!
De aardappelen doen het best, maar het onkruid doet het niet
minder, en als je dan tot nu toe de slanke lijn een beetje dwaas
hebt gevonden, wordt het een warm werkje!
■ 0- ♦
.
. ■
_ • i >' : - ■ •
, y * - v • ■ ■
ä o
.«»
' ! -, * T
'J
W
,
•
\'.
-——/ / -
T ^ * ■
\^
m m.jn vnend den volkstuinder" heb ik altijd gelachen...
Welk verstand,g stadsmensch gaat zich nu in zóó'n mate
aan tu.meren e buiten? vroeg ik hem en vroeg ik mijzelf af
d e aa è nT n h Z f terda r idda9 (hei werk was no 9 m " r "^weÜfb ge
daan) bestegen hij en zijn trouwe gade hun rijwielen en peddel-
den z,j naar den volkstuin, alwaar zij hun kostelijken vrijen middag
Dlan en en m2r kb |; aC « ht f" me< Wr0eten in de aarde ' mel " «"
planten, met schoffelen en g.een, met wieden en oogsten, en
Sn P 8 ^ 6 ? JT m0eiende din9en ' die er in een *"!nfc do«"
d! rHull a j n0g nie * Senoeg was, herhaalden zij hetzelf-
f^nlnt- L fj en vrc f S 6 " Zondagmorgen, op een uur, dat een
bS Ën J W me r h zi t h L n09 eens . Iekkert i es omdr "^ i" ^i"
bed. En de door-de-weeksche avonden. En de vroege zeer
vroege, door-de-weeksche ochtenden, vóór het werk begon "
ija ik vond het vreemd, en den volkstuin achtte ik een stukje
droge of natte grond, zonder hetwelk naar de stad overgewaaide
levin" H^ !5 A uT ^T steenen woesteni i niet bonden
leven. Het nut? Ach hemeltje, het nutl Een roodverbrande kop
en een partijtje groenten, dat men net zoo goed, neen beter,
bij den groenteboer had kunnen koopen
hofj 0 i ach -- ik vr 1 oe 9 er - Zo0 ^enk ik nu niet meer! Integendeel,
het heef mij wanhope gemaakt, dat alle volkstuintjes reeds ver-
geven bleken zoodat ik zónder leven moet. Waarom is er niet
ergens een klem, een heel klein volkstuintje overgebleven voor
een ordentel.jk journalist, die zoo graag tuinieren wil? Die als
i.efsten wensch koestert, zijn boonen en zijn erwten, zijn aard-
2ijn andijvie en 2ijn bieten zèlf te mogen
teden?" ^ ^
Alle gekheid terzijde, lezer! We hebben lang genoeg gespot
«!?. n " tt, 9 e 'nsteHing die in de wandeling wordt betiteld als
volkstum En natuurlijk zult U uit 't bovenstaande al wel geproefd
hebben, dat deze spot heusch niet ernstig gemeend was (Laten
we maar aannemen, dat ik zoo gauw geen andere inleiding wist
te verzmnen, o , m.jnentwege, dat de druiven zuur zijn! Dit laatste
zal het wel z.jn ) In deze tijden, dat de voedselvoorziening
van ons land en volk, door het ontbreken van allerlei import, een
belangrjjk vraagstuk mag heeten, zijn degenen, die een volkstuin
je bezitten; gelukkrg te prijzen. Want een zeer belangrijk
deel van hun groenten en aardappelen kunnen zij zèlf verbouwen,
hnzij, die géén volkstuintje bezitten, mogen hun, die er wèi
een hebben dankbaar zijn, omdat zij, door voor de voorziening
m eigen behoeften zorg te dragen, de voorziening van de
'" ^v^
. '.
Jl
■ , & ^r/
%-
7
- ; "-«l
&■
•■-.
f-- ■ . '.. :■
Een hoekje van een complex volkstuinen. Nijvere haitden
bouwden zetft kleine keuen, terwijl vrijwel iedere tuinder
een huisje of schuurtje op zijn lapje grond heeft, waarin
hij kleeren en gereedschap bewaart, en waarin hij eent
een oogenblikje kan uitrusten.
w

IN NACHT EN SNEEUW
' torm op zee is erg, maar storm in de ber-
gen, vooral sneeuwstorm, is misschien nóg
afschuwelijker!
Als een bende woest geworden demonen
de wind door Altai') en over de met
eite opgerichte tent. Wekenlang was
an reeds onderweg, en nog een dagen-
cht door hoog besneeuwde bergen, langs
lingen en door .een gebied waar bijna
een mensch kwam en dat slechts bewoond
ior wilde, roofzuchtige bergstammen,
de zes mannen en hun dieren,
(amtscha had zich bij de karavaan aan-
sn, omdat deze den rechten weg door het
en bijna ontoegankelijke bergland ge-
»n had. Hooger en hooger werden de ber-
en naar mate men hooger kwam, werd het
bk kouder. Moeizaam zwoegde de karavaan
door de meters hooge vaste sneeuw, ledere
stap, dien men deed, kostte zwaren strijd. Voor-
al de paarden hadden het, zwaar belast als ze
waren, hard te verantwoorden. Telkens zonken
zij tot aan hun buik in de sneeuw weg, en zoo-
doende duurde het vaak uren, eer men een
bergpas doorgetrokken was. Het was bijna niet
te merken, dat men vooruitkwam, en hoewel
de Mongolen, die de karavaan begeleidden,
dappere kerels als ze waren, het niet lieten
merken, zullen zij zich toch dikwijls hebben af-
gevraagd, of zij wel ooit hun doel zouden be-
reiken. . .
In het begin was het weer tamelijk gunstig
geweest. Tegen den avond van den zesden dag,
nadat zij een klein dorpje met talrijke eeuwen-
oude heete bronnen achter hen hadden ge-
laten, en zij langs een helling op ongeveer
tweeduizend meter hoogte kropen — een ander
woord is er moeilijk voor te vinden — was de
hemel echter hoe langer hoe duisterder ge-
worden en zonken de zwarte wolken hoe langer
hoe lager. Het werd opeens zeer snel donker
en een ijskoude wind gierde langs de bergen
en door de passen. Hoewel de mannen dikke
pelzen droegen, hadden zij ontzettend veel van
de koude te lijden. Deze weersverandering
kwam zeer ongelegen, en men diende zich te
haasten, wilde men niet onverwacht door de
woedende elementen overvallen worden. Sneeuw
en hagel vielen steeds dichter neer. Men kon
nog nauwelijks een hand voor oogen zien en
daarom besloot de leider van de karavaan zoo
snel mogelijk de tent op te slaan.
De mannen bevonden zich op een kleine
open plek, die, voor zoo ver men nèt nog kon
zien, door hooge, steil-oprijzende rofsen was
omgeven. De sneeuwtent werd in allerijl opge-
zet, de bagage tegen de windzijde der tent ge-
plaatst en de paarden aan de palen gebonden.
Gelukkig beschikte men nog over een kleine
hoeveelheid gedroogde mestbaHen, zoodat men
de tent daarmee zoo goed en zoo kwaad als
het ging verlichten en eenigszins verwar-
men kon.
Het was aardedonker, en de wind was tot
een orkaan aangewakkerd. Bovendien was het
zóó verschrikkelijk koud geworden, dat de rei-
zigers alleen door heel dicht tegen elkaar te
gaan zitten, zich tegen dood vriezen konden
beschermen. Door den steeds in kracht toene-
menden storm werden er voortdurend hoogere
sneeuwmassa's tegen de tent opgehoopt en met
ontzetting merkte het handjevol mannen dat zij
zonder er iets van te vermoeden, In een
sneeuwval terecht gekomen waren. De paarden
stonden tol aan hun buik in de sneeuw, en ook
de tent was door een steeds hooger worden-
don muur van sneeuw omgeven. Machteloos
?tonden de reizigers tegenover dit verschrikke-
lijke natuurgeweld. Mét alle beschikbare krach-
ten moest voorkomen worden, dat men in-
sneeuwde, indien men niet levend onder den
witten last begraven wilde worden. Ook de
I) Bergland lunchen Sibarl* en Mongoll«, tol 3500 meter hoog.
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE
AVONTUREN. NAAR
paarden moesten nog onder het eenigszins be-
schermende dak van de tent gebracht worden,
wilden zij niet gedurende den nacht omkomen.
Het was ontzettend koudl Overal In het
rond lag sneeuw — niets dan sneeuw. De wind
gierde onheilspellend. De natuur scheen vol-
slagen redeloos te zijn geworden. Het leek alsof
alle elementen hun boeien hadden verbroken,
en alsof de mannen zich temidden van een
chaos bevonden, waaruit zij wel nooit meer
levend te voorschijn zouden komen. De karavaan-
leider spoorde zijn menschen telkens weer aan,
om dier in te grijpen, waar de toestand het
gevaarlijkst leek. Met de koopwaren, die de
karavaan vervoerde, had hij de lengtezijden van
de tent laten beschermen, maar de enorme
hoeveelheden sneeuw drukten zóó zwaar op
het linnen, dat dit ieder oogenblik dreigde te
bezwijken.
Buiten gierde en loeide storm, kletterden
hagel en bevroren sneeuwvlokken neer; spook-
achtig glansde het schijnsel van het spaarzame
vuur door de tent. Zou men ooit nog levend
uit deze witte hel komen? Redding scheen uit-
gesloten, en zwijgend zaten de mannen zoo
dicht mogelijk op elkaar. Het was onmogelijk
zich te beschermen tegen sneeuw- en ijsvlokken,
die in de tent gedreven werden, en de gezich-
ten brandden alsof zij met vuur In aanraking
waren geweest. Het was nu ongeveer twaalf
uur des nachts en met het angstige gemompel
der mannen — mannen, die anders de hache-
lijkste avonturen lachend tegemoet traden — ver-
mengde zich het klaaglijke gehinnik der paar-
den. En toen brak het onweer losl Het leek
wel, alsof de elementen er nu alles op gezet
hadden om deze mannen, die van iedere hulp
afgesneden waren, door helle bliksemschichten
en zware, ratelende donderslagen te toonen tot
welk ongeloofelijk geweld zij in staat waren, in-
dien zij den mensch verderven wilden. De rei-
zigers hadden iedere hoop opgegeven en za-
gen den dood reeds aanstaande. Zonder een
woord te spreken staarden zij In den donkeren
nacht...
Toen opeens hoorden zij In de verte een
zwak geluid, dat snel tot een donderend ge-
raas aangroeidel Ontzetting teekende zich af
op hun gezichten, hun kreten vermengden zich
met die der wild geworden paarden en in de
volgende seconden klonk er een oorverdoovend
lawaai. Een lawine had een gedeelte van de
tent onder haar geweld bedolven, en eer de
mannen konden nagaan wat er precies was ge-
beurd, klonk er andermaal een hevig lawaai en
drong Iedereen naar den uitgang der tent. Het
was echter te laat, en Ito Kamtscha zag nog
net hoe Rimta, zijn bediende, zich in de sneeuw
omwentelde, voordat hijzelf het bewustzijn ver-
loor . . . Dieper, steeds dieper zonk hij weg in
een oneindig wit graf.
De verlammende afschuw van den dood
hield Kamtscha in zijn ban, doch dood was hij
niet. Hij zag alles van heel groeten afstand; hij
zag hoe de zon ergens in de verte haar licht
uitstraalde over met bloemen begroeide vlak-
ten, maar door een vreemde leegte bleef hij
van de vlakte gescheiden. Alles wat hij zag
in zijn verbeelding was onbereikbaar. Berg-
geesten met gloeiende oogen en lange nagels
zaten op de rotsen en keken hem grijnzend aan.
De tijd, die er verliep tusschen de catastrophe
en zijn ontwaken uit het onbewuste, leek Kamt-
scha een eeuwigheid. Rimta, zijn trouwe be-
diende, zat naast hem en wreef met inspanning
van al zijn krachten zijn ledematen. Boven en
om hen heen was sneeuw — niets anders dan
sneeuw. Wat was er van de karavaan gewor-
den? Waren alle anderen dood, ook de dieren,
en waren alleen hij en zijn bediende in het
leven gebleven? Rimta probeerde zijn meester
te verklaren wat er gebeurd was, maar Kamt-
scha's gedachten konden nog niet zoo vlug
werken. Pas langzamerhand keerde zijn denk-
vermogen en daarmede ook zijn levensmoed
terug. De geweldige orkaan was gaan liggen
en het sneeuwde nog slechts gering.
Rimta vertelde, dat ook hij door de tweede
lawine was gegrepen, maar balen koopwaar, die
achter de sneeuwmassa kwamen aanrollen, had-
den hem opzijgeschoven, zoodat hij boven op
het sneeuwgraf van de anderen was komen te
liggen. Alleen hieraan had hij zijn redding te
dankenl.
Van de andere mannen wisten Kamtscha en
zijn bediende niets, daar het nog volkomen
donker was om hen heen; alles wat ze zagen
was sneeuw en nog eens sneeuw. Aan den
witten dood ontkomen, besloten zij met hun
beiden, voor zoo ver dat mogelijk was, de an-
deren uit te graven. Het liep tegen den och-
tend, onduidelijk en grauw begonnen zij de
omgeving te herkennen, maar toen opeens
hoorden zij vlak in hun nabijheid het afschuwe-
lijke gehuil van een troep wolven.
De wolf vertoont zich slechts zelden op deze
hoogten; alleen verdwaalde of door hun troep
uitgestooten dieren wagen zich zoo hoog in de
bergen, maar deze verdoolde dieren zijn dan
ook des te gevaarlijker!
Het volgende oogenblik was misschien wel
het hachelijkste van den geheelen nacht voor
Kamtscha en zijn bedlende. Zoo snel zijn krach-
ten hei hem toestonden, woelde Kamtscha In de
sneeuw om zijn geweer te zoeken. Ofschoon
zij de wolven nog niet konden zien, moesten
zij toch wel heel dicht in de nabijheid zijn.
Rimta, die bp eenigen afstand eveneens in de
sneeuw zocht naar een geweer of een ander
voorwerp waarmede hij zich verdedigen kon,
rees plotseling uit een kuil omhoog, een woesten
.kreet slakend, omdat de dieren op het punt
waren hem aan te vallenl Meer schuivend dan
loopend probeerden de beide mannen de plaats
te bereiken, waar Rimta zijn meester had uit-
gegraven. Plotseling hoorde Kamtscha een kreet
achter zich en omkijkend, zag hij hoe een der
wolven Rimta had aangevallen. Het dier had
zijn tanden in zijn schouder gezet. Met zijn
dolkmes om zich heen slaand probeerde hij den
wolf van zich af te werpen, maar reeds vielen
ook de drie andere dieren hem aan en beten
hem waar zij konden.
Kamtscha begreep dat zijn bediende verloren
was en een vreeslijken dood zou moeten ster-
ven indien hij hem niet te hulp kwam en deze
gedachte schonk hem nieuwe kracht. Hij trok
zijn mes, want schieten durfde hij niet uit angst
Rimta te zullen raken, en hij slaagde er in twee
der dieren doodelijk in den buik te treffen. Hun
bloed kleurde de sneeuw rood en hun door
merg en been dringend gehuil leidde de aan-
dacht der beide andere wolven even af. Deze
hadden zich echter zoo stevig in de pelsjas
van Rimta vastgebeten, dat zij niet meer los
kónden Taten. Na eenige seconden echter lagen
ook deze badend In hun bloed In de sneeuw,
doodelijk gewond door het mes van Kamtscha.. ■
Rimta had behalve eenige lichte kwetsuren
gelukkig geen ernstige gevolgen van den aan-
val ondervonden, maar voor den tweeden keer
in dien nacht waren zoowel hij als Kamtscha
rakelings langs den dood gegaan . ..
Van de mannen en paarden der karavaan
konden zij geen spoor meer vinden.
De lawine had hen voor eeuwig bedolven...
L
DE TRAGEDIE OP „HET KASTEEL"
WIJ, die in de omgeving van „Het Kasteel"
woonden, zagen met niet weinig belang-
stelling hoe dit op «en goeden dag In het
bezit van totaal vreemden overging. Gansch de
historische, schoon« behuizlnge werd het eigen-
dom van Steve Bartels, alleen omdat de eige-
naar Sjaf Mandries — In de wandeling gewoon-
lijk „de jongeheer" genoemd — zóó roeke-
loos met zijn financiën was omgesprongen, dat
hij Het Kasteel had moeten verkoop«n om zijn
crediteuren tevreden te kunnen stellen.
Wij, die In de buurt van Hét Kasteel woon-
den, vonden deze b«zitsov«rgang een soort
heiligschennis, waaruit niets goeds kon voort-
komen.
Na verloop van «enig« weken raakten wij
echter met de gedacht« verzoend en begonnen
wij het geval meer filosofisch te beschouwen.
Tegelijkertijd nam ook onze belangstelling voor
den. „nieuwen heer" toe. Wij kregen echter
weinig van hem te zien. Zoo af «n toe zagen
wij hem eens voorbij schieten In een enorme
stofwolk, wanneer een van zijn groot« kolossale
auto's hem van of naar Het Kasteel reed.
Mij, als dokter, viel d« eer te beurt het eerst
rechtstreeks in aanraking t« komen met mijnheer
en mevrouw Bartels. Steve Bartels was dik en
van middelbaren leeftijd, met een luide stem en
drukke manieren, «n erg spraakzaam over zijn
zèlf-verworven rijkdom. Je kon uit zijn ge-
sprekken opmaken, dat Het Kasteel niets was,
vergeleken bij andere dingen die hij had ge-
kocht, en dat hij, indien hij daar lust in kreeg,
misschien nog wel eens d« halv« wereld zou
koopen. Een ruwe, weinig ontwikkelde man,
onbeschaafd en op iemands zenuwen werkend.
Geheel anders was Lea, zijn vrouw: bijna
nog een meisje, heel jong en fragiel, met kort-
geknlpt donkerblond krullend haar, blauwe
oogen, een verrass«nd blank« huid en lippen,
die zich met hun frlssche roode kleur prachtig
om het ivoor van haar tanden welfden. Ik zag
mevrouw Bartels voor den eersten keer, toen
Ik naar Het Kasteel was geroepen om den eige-
naar te behandelen voor een lichten aanval van
griep.
Direct toen ik haar zag, moest ik bij mezelf
denken, dat zij als het war« voor Het Kasteel
geschapen was. Het zou voor haar gebouwd en
ingericht kunnen zijn, dacht ik. Alleen leek zij
misschien iets te jong, te. kinderlijk, om «r als
vrouwe te resideeren. En toen zij mij naar haar
bruten en klagenden echtgenoot bracht, moest
ik mij verbaasd afvragen hoe het mogelijk was,
dat zoo'n jong en lief schepsel getrouwd was
met zóó'n man.
Ik voor mij had het beter kunnen begrijpen,
indien zij getrouwd was geweest met Ivor Wel-
ten, aan wien zij mij later voorstelde. Din zou-
den jeugd, beschaving- «n physlek elkander ge-
vonden hebben. Weiten fungeerde als privé-
secretaris van den „kasteelheer".
Naderhand kwam Ik vaker op Het Kasteel en
leerde ik zijn bewoners ook beter kennen. En
om eerlijk te zijn, moet Ik zeggen, dat Bartels
mij toen nogal meeviel. Als men geen acht
sloeg op zijn vulgaritelten en deed alsof men
zijn opschepperijen niet hoorde, viel er wel met
hem te praten. Als Iemand, die zijn eigen
weg door het leven had moeten banen, en daar
prat op ging, hield hij er van al zijn verworven
schatten ten toon te spreiden.
Neem bij voorbeeld dien avond, toen hij uit
een safe een voorwerp in een paars étui haal-
de. Het was na het diner, en voor den eersten
keer sinds ik op Het Kasteel kwam, waren er
veel gasten. Een ven hen was mijnheer Kallen-
beek, klaarblijkelijk een vriend van Bartels.
Kallenbeek was een dikke kerel, di« niets liever
hoorde dan zijn eigen stemgeluid. Terwijl hij lui
achterover In 'n fauteuil lag, beweerde hij met
pathos: „Er bestaat op d« heele wereld geen
mensch, mijn waarde Steve, dl« zoo'n stevig
harnas heeft, dat hij niet getroffen kan worden!"
„Misschien," had Bartels geantwoord. „Maar
EEN COMPLEET VERHAAL DOOR D'ALVAREZ
Ik laat niemand zoo dicht bij me komen, dat hij
de kans krijgt de zwakke plek In mijn harnas te
ontdekken. Ik houd het gevaar op een afstand,
en nog nooit is «r iemand In geslaagd mij té
dicht t« naderen. Hier is bij voorbeeld zoo'n
geval.. ."
Met zwar« passan liep hij naar de deur van
de kolossale safe, dl« hij in een der van eiken-
houten lambrlzeerlngen voorziene wanden had
laten aanbrengen, «n na het slot In de vereisch-
t« combinatie gesteld te hebben, trad hij de
ruimte binnen. Na eenige oogenblikken kwam
hij er weer uit te voorschijn met een paars étui
in zijn hand. Toen hij het deksel er van open-
klapte, hielden wij allemaal even onzen adem
in van bewondering «n verbazing. Want wij
zagen een enormen diamant, dl« schitterde «n
flonkerde in het licht van d« talrijk« lampen In
de kamer!
„Er bestaat op de heele wereld geen
mooiere blauwe diamant dan deze," zei Bartels
trotsch. „Hij heeft me een klein vermogen ge-
kost. Ik heb hem van Iemand in Amerika ge-
kocht. Men had mij gewaarschuwd, dat andere
liefhebbers er ook naar stonden, en dat Ik hem
waarschijnlijk wel niet uit het land zou krijgen.
Dat is nu zes maanden geleden, even voordat
ik Het Kasteel kocht. Wel, hier is de diamant,
veilig en wel In mijn safe! De anderen, die er
naar stonden, hebben er zelfs nooit een blik op
geslagen. Zóó dicht zijn zij er nooit bij ge-
weest!"
Hij legde den steen weer In het étui en sloot
de deur van de safe. Kallenbeek lachte, en
hield nog steeds vol dat er, afgezien van dit
voorbeeld van succes, geen mensch op de
wereld was, die niet getroffen zou kunnen wor-
den op het moment, dat hij «r het minst op
verdacht was!
Ik vermeld dit gesprek en dit incident alléén,
omdat Ik «r een veertien dagen later aan moest
denken, toen ik, gevolg gevend aan een uit-
noodlglng om een kopje thee te komen drinken,
door den prachtigen tuin van Het Kasteel liep
en toen Iets zag, dat mij deed begrijpen hoe
Bartels, zonder er eenig vermoeden van te
hebben, getroffen werd terwijl hij er het minst
op verdacht was.. .
En toch had ik deze mogelijkheid kunnen
voorzien — en Bartels waarschijnlijk eveneens.
Nu was het echter niet langer een mogelijkheid,
doch een zekerheid. Want hier zat Lea Bartels
op een half cirkelvormige bank van wit marmer,
haar hoofd gebogen onder een beeld van Cu-
pido, terwijl Weiten naast haar zat, zijn arm
om haar heen geslagen. . .
Terwijl ik ijlings rechtsomkeert maakte en op
mijn schreden terugkeerde, vroeg ik mij af, wat
Bartels daar wel van zou zeggen indien hij het
wis). Lang hoefde ik mij dit echter niet af t«
vragen, want toen Ik onwillekeurig naar boven
keek, zag Ik hem staan achter een der ramen
van de eerste verdieping — zijn gezicht ver-
wrongen van woede en haat! Opeens keerde
hij zich met een ruk om, en was van het raam
verdwenen. . .
Het was duidelijk, dat hij onverwachts naar
Het Kasteel was teruggekeerd. Toen zijn vrouw
mij des morgens In het dorp had ontmoet, had
zij mij gevraagd een kopje thee te komen drin-
ken. „Ik voel me zoo eenzaam, vandaag, dok-
ter," had ze er glimlachend aan toegevoegd.
„Mijn man is naar de stad en komt vanavond
pas laat thuis. .." |
Dien avond, terwijl Ik verdiept was In een
pas uitgekomen boek, werd er gebeld, en «ven
later verscheen de huisknecht In mijn kamer.
„Er is een bedlende van Het Kasteel, dokter,"
zei hij, wat gejaagd. „Of u direct komen wilt.
Er is op mijnheer Bartels geschoten. De man
zegt, dat mijnheer Weiten het heeft gedaan. D«
politie Is al gewaarschuwd."
Ongetwijfeld stonden de zaken slecht voor
Weiten. Hoe men het geval ook keerde of
wendde, men kwam steeds weer tot de conclu-
sie dat hij de dader móést zijn.
Bartels lag in de bibliotheek, toen ik kwam.
Bedienden hadden hem opgetild van den grond,
en op een divan gelegd. Hij had een schotwond
in de maag. Misschien dat de wond bij een
jongeren man niet zoo ernstig zou zijn geweest.
In zijn geval was het echter anders!
lic deed alles wat mogelijk was om hem te
redden, maar ik wist van het eerste moment af
dat hij ten doode was gedoemd.
Hij was niet gezond. Dat was een andere
zwakke plek in zijn harnas, waar hij geen reke-
ning mee had gehouden.
Zonderling genoeg waren dé eenige woorden
die hij den volgenden dag zei, voordat hij stierf,
een herinnering aan Kallenbeeks eigenaardige,
zij het ook juiste opmerking. Welten was er
bij, evenals inspecteur Heider. Deze was on-
middellijk per auto uit de stad gekomen. Ter-
wijl wij in het vertrek zaten en Bartels heime-
lijk gadesloegen, begon zijn mond in het asch-
grauwe gelaat, dat reeds met het waas van den
dood was overtogen, opeens te bewegen. Toen
ik opstond en naar hem toeging, begon hij eeni-
ge woorden te mompelen, die onverstaanbaar
waren.
„Misschien dat hij iets wil zeggen, dat be-
langrijk voor ons is," fluisterde Heider in mijn
oor. En toen zei Bartels, fluisterend, maar heel
duidelijk, „. . . in . . . harnas. . ."
Het volgende oogenblik was hij dood, en we
wendden onze aandacht van hem naar de oor-
zaak van zijn overlijden. Inspecteur Heider, die
over de, door Bartels gesproken woorden na-
dacht, zei na een poosje tegen mij: „Zonder-
ling, om zooiets te zeggen! Wat kan hij be-
doeld hebben?"
Ik dacht natuurlijk aan de opmerking van
Kallenbeek over een zwakken plek in iemands
harnas en aan Bartels antwoord, dat hij nie-
mand ooit zoo dicht bij zich liet komen, dat de
zwakke plek in zijn harnas ontdekt kon worden.
„Nou, dan heeft hij zich vergist," zei Heider,
„want Weiten heeft de zwakke plek in zijn
harnas gevonden. Bartels had verstandiger moe-
ten zijn en zijn jonge vrouw niet in het gezel-
schap van zoo'n kerel moeten achterlaten!"
Ofschoon ik 't met den inspecteur eens was,
haatte ik hem toch een oogenblik om de ma-
nier, waarop hij deze opmerking maakte. De
waarheid er van scheen zóó wreed, dat het in
deze oogenblikken niet onder woorden gebracht
had moeten worden.
„Ja, mijnheer Helder," merkte ik op, „we
hebben allemaal onze temptaties. Maar wij wil-
len toch geen van allen veroordeeld worden,
zonder dat wij gehoord zijn. Dat is een der fun-
damenieele eischen van het recht — geen von-
nis zonder verhoor. Is dat niet zoo?"
Heider knikte. „Laten we naar beneden
gaan," zei hij, „en zien of wij iets wijzer kun-
nen worden. . . I"
Welten was in de bibliotheek toen wij daar
binnentraden. Ook Lea zat er, bleek en stil-,
alsof zij uit steen gehouwen was. Ze keek den
Inspecteur met een smeekenden, en mij mei een
vragenden blik aan. Ook Kallenbeek was er, en
deed nogal kort tegen den inspecteur. - Deze
ging aan de tafel zitten om aanteekeningen te
maken van hetgeen er gezegd zou worden.
In de allereerste plaats teekende hij aan,
hoe de huisknecht, even na hei diner, achter
de gesloten deur van de bibliotheek, een schot
had gehoord. Daar hij even tevoren had ge-
merkt, dat Bartels en Welten er binnen waren
gegaan, en dat zij een woordenwisseling had-
den, snelde hij naar de deur en gooide deze
wijd open. Op den grond bij het schrijfbureau
lag zijn meesier, kreunend van pijn. Bij hem
stond, een revolver in de hand, Welten. De
huisknecht stuurde onmiddellijk bedienden naar
den dokier én naar de politie.
(Zie vervolg mtdmrs In dit nummer)

p£ temmm i/flN« N urn
I uise Ullrich, de uitmuntende Duitsche
•- filmartiste, die het publiek al menig-
maal verrast heeft door zeer bijzondere
en tot in details uitgewerkte creaties,
heeft zich nu aan een taak gewijd, die
ongewoon hooge eischen aan haar ta-
lenten stelt. Dat is de hoofdrol in een
nieuwe Ufa-film „Die Geschichte eines
Lebens", die thans onder regie van
Josef von ßaky in productie is. Het plan
om deze film te vervaardigen ontstond
mede naar aanleiding van het groote
succes, dat Walter Liecks tooneelstuk
„Annelie" in den herfst van he^ vorige
jaar op de Berliner Volksbühne ten deel
viel. Men zag in dit ongewone en ster-
ke stuk, vol dramatische accenten, een
uitstekend filmmateriaal en Thea von
Harbou kreeg opdracht om het stuk tot
filmisch draaiboek om te werken.
Wat ons in deze film verteld wordt,
is de geschiedenis van een vrouwen-
leven, beginnend in de laatste helft van
de vorige eeuw met de geboorte van
Annelie en eindigend met haar dood, in
dezen tijd, als zeventigjarige. Het is dus
- zuiver het verhaal van een menschen-
leven, dat, dank zij de mogelijkheden,
die de film biedt, in een interessante
beeldenreeks is vastgelegd. Juist door
het niet gebonden zijn aan tijd en plaats
en nriede doordat de epische verbinding
tusschen de gebeurtenissen en belang-
rijke perioden in dit vrouwenleven niet
ondergeschikt behoeft te zijn aan de
technische moeilijkheden van het too-
neel, belooft „Die Geschichte eines
Lebens" een interessante rolprent te
worden.
Men komt snel in de verleiding om,
bij een nadere beschouwing van Luise
Ullrichs rol in deze film, speciaal den
nadruk te leggen op de uiterlijke trans-
formatie, die in het leven van één per-
soon, van jonge tot oude vrouw plaats
grijpt, maar Luise Ullrich vindt dat niet
het belangrijkste. Zij zegt hierover: „De
uiterlijkheden van deze rol zijn natuur-
lijk heel gewichtig, maar toch komt het
daarop niet in de allereerste plaats aan.
Ik heb in mijn leven al zooveel vrou-
wen, ook leelijke en oude, gespeeld, dat
deze metamorphose geen speciaal pro-
bleem is. Veel meer wil ik probeeren
deze figuur van binnen uit te laten leven
en speciaal in de latere levensjaren van
Annelie de levenswijsheid, het hart en
de harmonie van den ouderdom zóó
laten spreken, dat men misschien den
LUISE ULLRICH
(foto Tobls)
stok en het brilletje niet mist. Het be-
langrijke in deze film zijn ook niet de
sensationeele gebeurtenissen, die men
zoo vaak in de draaiboeken opgestapeld
vindt. Uitzonderlijke dingen zal men
vergeefs in deze levensgeschiedenis
zoeken. Annelie beleeft, wat iederen
dag honderdduizenden vrouwen en
moeders beleven, niets meer, maar ook
niets minder. Zij heeft lief, zij trouwt,
krijgt kinderen, verliest haar man, zorgt
voor haar zoons, werkt, is gelukkig en
vaak diep-bedroefd, wordt bemind,
; '>-,V/'-«'J
-
wordt ouder en sluit als grootmoeder
haar oogen. In een film als deze, die
een soort cavalcade van een vrouwen-
leven is, passen ook geen ongewone
sensaties."
De overige rollerf in deze film wor-
den gespeeld door Werner Krauss. Kate
Haack, Carl Ludwig Diehl, Albert Hehn
en Axel von Ambesser. Aan de camera
staan Werner Krien en Hanns König,
terwijl Georg Haentzschel de muziek
componeert. De opnamen zijn in Babels-
berg in vollen gang.
■

DE TRAGEDIE OP „HET KASTEEL"
(Verfo/s)
„En zei mijnheer Weiten misschien, wat er
was gebeurd?" vroeg de inspecteur.
„Neen, mijnheer. Hij staarde als verdwaasd
om zich heen. Ik nam hem het wapen af, en
toen zei hij nog niets. Ik vroeg hem, waarom
hij dat had gedaan, maar hij gaf heele'maal
geen antwoord!"
Hetzelfde getuigenis, of ongeveer hetzelfde,
werd afgelegd door andere bedienden, door den
veldwachter, die het eerst ter plaatse was, en
die Weiten had gearresteerd. Weiten had tegen
niemand ook maar een woord gesproken. Ook
Kallenbeek kon niets anders verklaren.
Hoewel ook hij er bij Weiten op had aange-
drongen om toch iets te zeggen, was deze
b I ij v e n zwijgen I
Kallenbeek vertelde nog, hoe hij met zijn
vriend Bartels vroeger uit de stad was terugge-
keerd dan zij hadden gedacht. „Om volledig te
zijn," voegde hij er aan toe, „moet ik zeggen,
dat wij op mijn aandringen vroeger zijn terug-
gekomen. Ik wist reeds, dat er een verhouding
bestond tusschen Weiten en de vrouw van mijn
vriend. Ik beschouwde het als mijn plicht om
Steve te waarschuwen, daar het duidelijk was,
dat hij absoluut niets vermoedde. . ."
Het was toen, dat er opeens leven in Lea
scheen te komen, en dat zij op hartstochtelijken
toon riep: „U bent de laagste man, dien ik ooit
heb leeren kennen, mijnheer Kalienbeek! Er
bestond geen verhouding tusschen ons. . . dat
zou niet mogelijk zijn geweest, zoo lang mijn
man nog leefde. U. . . en niemand anders, hebt
Steve gedood. . . u, door uw kwaadsprekerij. . ."
„Mevrouw," zei de inspecteur, ,,wij kunnen
ons uw gevoelens zeer goed indenken. We
moeten echter zien uit te vinden, hoe uw man
werd gedood door een kogel uit deze revolver.
U was er niet bij, geloof ik?"
„Neen."
„Ik neem aan, dat uw man, toen hij u en
mijnheer Weiten samen in den tuin ontdekte,
woedend was?"
„Zeker! Verschrikkelijk woedend. Indien er
iemand op dat oogenblik gedood was, dan zou
het Ivor . . . eh . . . mijnheer Welten geweest
zijn. . ."
„Wilt u vertellen, wat er gebeurde tusschen
uw man en u beiden?"
„Hij zei, dat wij van elkaar hielden, en. . ."
„Was dif öïfluist?"
„Neenl" Lea hief trotsch haar hoofd op. „Ik
zou liegen als ik zei, dat het niet waar wasl
Wij hielden van elkaar. Maar wij waren het er
over eens geworden, dat ik loyaal tegenover
mijn man moest blijven, en dat Ivor... eh... mijn-
Verleden week heeft de Nederlandsche S.S. een marsch door Leeuwarden gehouden, bij welke
gelegenheid deze opname gemaakt werd. {Foto Schimmelpemingh)
heer Welten Het Kasteel moest verlaten. We „Waar bewaarde hij dien?"
hadden dit juist afgesproken, toen mijn man „In zijn safe." Weiten wees met zijn hoofd
plotseling verscheen. . ."
naar de deur, die in den wand was aangebracht.
„En vertélde u hem, wat u was overeen- „Indien u het goed vindt, zal

N een, wij kunnen u bij deze stellig
interessante serie foto's geen uitleg of
verklaring geven. Wij erkennen dit uitdrukkelijk!
Wat u hier ziet, is het geheim
van Marvelli, den blanken toovenaar,
die tijdens het congres van
goochelaars uit alle landen der wereld,
kort .voor het uitbreken van den oorlog
te Parijs gehouden, met algemeene
stemmen den titel „Wereldkampioen
der Magiërs" kreeg!
Wij stellen u hier dezen meester,der
zwarte kunst voor, terwijl hij een van
zijn schitterendste, maar ook tevens
een van zijn onbegrijpelijkste trucs uitvoert:
de truc van den zwevenden staf.
Hoè hij hét doet - wij zeiden het
u reeds — dat weten wij niet. Dat is
en blijft zijn geheim. Nu eens schijnt
de staf aan zijn pink, dan weer aan
yeUi l« * en
.kterlsf.eke P«*-
zijn duim te „kleven"; nu eens zweeft
hij vrij tusschen zijn handen en een
anderen keer schijnen zijn handen in
het bezit van een magnetische kracht,
waardoor het is, als vermochten zij
den staf aan te trekken. Het is alsof hij
de staf bezweert, alsof deze alleen aan
de macht van zijn wil gehoorzaamt,
daarbij alle wetten der zwaartekracht
opzij schuivend. ..
Wie Marvelli op het tooneel hebben
zien „werken", kwamen allen onder
den invloed van zijn „kunst" en wij
twijfelen niet of u, die hem hier slechts
„in reproductie" aan den gang ziet,
zult eveneens moeten erkennen, dat u
er niets van begrijpt!
Waarvoor u zich niet behoeft te ge-
neeren, want het was de conclusie van
allen, die hem hebben gezien...
En hier zweeft hij ten
slotte geheel vrij onder
zijn handen, al« bezaten
deie de magnetiic e
kracht om den Maaf aan
te trekken!
op deze foto af-
gebeeld !
*-
Hier rust de staf
tegen den onder-
kant van de muis
zijner handen.
(Foto's IP. & R.S. I Holland)

„De kleur van de lippenstift 1« goed, nu
moet jij nog even probeeren o* ze Ja smaakt.
Jan.
„Dokter, er ligt iemand onder mijn bed,
die den ganschen nacht gesteund heeft. ^Ik
denk, dat hij van mij griep gekregen heeft."
f „Kijk eens, Luusje, ik geloof,
dat ze de Jurken weer korter
dragen dit voorjaarl"
Tmakm fnlngan: H\mmmmi, Dm* III. BlaU; I
Bar/. . ///. Z.i MmrcAurmllo: Nmutl.Z. 1
„... en dat hebt u mij ver-
leden week verkocht voor een
dwergkeesje."
„O, Dick, zou je ook niet
willen kunnen vliegen als een
meeuw?"
„Hik... ben Ik hl«r. . . hik.. . aan den ov«rkant?"
„Neen, daar aan den anderen kan»."
„Maar aan den anderen kant... hik... hebben ze
me gezegd, dat het hier was..."
„Je kunt niet begrijpen. Oskar, hoe ik aan je
hang!
VOOR ZUS
il©ER
1751—18
1781—24. De rok van dezen
overgooler met bretels heeft
aan den voorkant een gedeel-
telijk ingeslikte plooi. De
blouse sluit met knoopen. Be-
noodlgd : voor den overgooler
1.50 M. stof. voor de bloifse
1.25 M. stof, belde van 90 cM.
breedte. Patroon rerkrijgbaar
»oor den leeftijd van 4 tol t,
6 to< 8 en 8 to< 10 jaar.
1731—19
«f K l'.T 16 - Feestel| J'< Jurkje van waschzllde
of batist, gegarneerd met smalle ruches van
hetzelfde materiaal. Benoodlgd : 1.80 M
stof van 80 CM breedte. PatroZ*verkriiabwr
voor den leeftijd van \ tot 2. 2 tot i en 4 tot 6
Jaar.
176—18. BIJ dit manteltje, dat
een glad, recht bovenstukje heeft
ÜWM e . e 1 lj. a P^ Sedragen van de-
zelfde stof. Benoodlgd : 1.50 M. stof
1*1 J 30 cM - bree dte- Patroon ver-
icrilgbaar voor den leeftijd van I

IN
's LEVENS
HERFST
EEN COMPLEET VERHAAL
Het Is met het leven ais met de
natuur: het heeft zijn lente, zijn
zomer en zijn herfst...
Daisy* voelde zich, alsof zij in dit
laatste seizoen was gekomen. Ze zat
voor het raam van haar huisje, en de
courant waarin ze had zitten lezen,
lag op haar schoot. Ze dacht na; ver-
diepte zich In haar leven. Eerst In
haar „lente", toen zij het eenlge ver-
wende kind was van ouders, die haar
aanbaden. Die lente was veel mooier
geweest dan de werkelijkheid, want ze
was steeds even mooi geweest en
nimmer had een wolk haar glans ver-
duisterd. .. Aanbidders waren geko-
- men, maar geen van hen was knap,
rijk of aanzienlijk genoeg voor haar
geweest... „Ik heb nog tijd genoeg,"
zei ze tot zichzelf. „Later zal ik mijn
keus wel bepalen." En ze waren weg-
gegaan. ..
Toen was de zomer gekomen. De
bloemen geurden en de vogels zon-
gen. Er waren ook toen andere aan-
bidders gekomen. In den zomer van
haar leven was Daisy een mooi, hèè!
mooi meisje geweest, met haar, blond
als het koren, en oogen zoo blauw
als de hemel. Van haar aanbidders
was er nóg geen goed genoeg voor
haar; ze had steeds te veel gewild en nooit had
ze er aan gedacht, dat er onvermijdelijk een
dag komt, waarop dé schoonheid van den zomer
gaat verwelken.. .
Haar ouders waren gestorven en ze was al-
leen achtergebleven. Tegen zichzelf redeneerde
ze, dat ze niet lang alleen zou blijven. Maar ze
had het bij het verkeerde eind gehad.. .
Nu was ze zeven en dertig. Dat is een fatale
leeftijd voor een vrouw, omdat de schaduw van
de veertig er reeds op valt. Zeven en dertig,
dat beteekent onvoorwaardelijk de herfst...
Wanneer zij In den spiegel keek, zag ze, dat
heur haar nog blond was als het koren en dat
haar oogen nog blauw waren als de hemel,
maar öm haar oogen liepen dunne, fijne streep-
AHon, nemm »oc/. nM (e/t.n. xu/fce/«ng« nb«;,; Ik mo»i
Hmren dmg een gaf ;„ ;, broek Koppen." (Münchn. /UZ.)
EN TOCH GAAN WIJ
WIJ HEBBEN IMMER8
De practische Hollandsche huis-
vrouwen hebben reeds lang ont-
dekt, dat schoonmaken toch ook wel
mogelijk is,alsermaar weinig zeep be-
schikbaar is. Zij hebben immers Vim!
En Vim helpt haar overal in huis door
den schoonmaak heen. Hiernaast
ziet U hiervan enkele voorbeelden.
Dü alles maakt Vim prachtig
schoon, zonder dat de huisvrouwen
haar zeepbonnen behoeven aan te
spreken. Deze schoonmaak wordt
natuurlijk een VIM-schoonmaak.
Vim kan zeep uitstekend ver-
vangen, o.a. bij het reinigen van:
babybox
beenen voorwerpen
drinkbakjes
duiventillen
eterniet
gereedschap
gordijnlatten
hakbord
komkommerschaaf
kleerhangers
kuipen
kranen
kruiwagens
ladders
ligstoelen
linoleum
mandenwerk
marmer
spiegeliijsten
tobben enz.
Heeft U al eens geprobeerd, hoe
uitstekend Vim is voor het wassehen
van vuile handen ?
1, reinirf" udd .
RADION N.V. ROTTERDAM.VLAARDINGEN
jes, die als met potlood leken getrokken. Er
waren oogenblikken, dat zij zich vermoeid voel-
de, dat de oude veerkracht uit haar léven
scheen geweken...
De jeugd sterft, wanneer de zin voor het
avontuurlijke verdwijnt, wanneer de vlam van
het enthousiasme uitdooft In het hart. De jeugd
leeft niet langer dan de lente; ze kan niet
samengaan met de rijpheid van den zomer, en
voordat de herfst komt, is ze reeds geheel ver-
welkt.
Vóór haar lag... wit? Ze wilde er niet aan
denken; ze durfde er' niet aan denken...
In de courant, die op haar schoot lag, stond
een advertentie van een schoonheidscréme, met
er bij een portret van een meisje, dat er een
aanbeveling voor gaf, omdat zij het zélf ge-
bruikte. Het was ontegenzeglijk een lief meis-
je, met amandelvormlge oogen, die frank en vrij
de wereld inkeken. Peinzend staarde Daisy er
naar; toen, opeens, begon er een glimlach om
haar lippen te spelen. Als zij eens... Ze ge-
bruikte de creme zelf óók... Al jaren lang...
Het zou een eigenaardig« sensatie zijn, wan-
neer de fabrikant er toe overging ook hier foto
te plaatsen. En ze was er van overtuigd: het
meisje, dat nu stond afgebeeld, bezat lang niet
de bijzondere charme, die haar eigen was.. .
gewééstl
Ze stond op en ging naar het ouderwetsche,
mahoniehouten schrijfbureau, waaruit zij uit een
der laden 'n foto van zichzelf haalde, die reeds
ettelijke jaren geleden was genomen. Het was
het portret van een meisje als een bloem... Zóó
had zij er dus uitgezien...
Ze had gehoord, dat men vaak betaalde voor
het recht, om een foto bij een dergelijke re-
clame te mogen afdrukken, en Daisy was niet
rijk. Integendeel... Het was niet noodlg, dat
het portret van den laatsten tijd was. Ze had
de crème reeds van af haar achttiende jaar ge-
bruikt en de foto was genomen, toen zij twintig
was. Wat dit betrof, was er dus niets oneer-
lijks aan...
Gevolg gevend aan een Ietwat dwazen impuls,
zette ze haar naam en adres achter op de foto
en stuurde ze In, met een kort briefje er bij...
Toen zij den brief gepost had, had zij er spijt
van, zooals de menschen gewoonlijk de brieven
betreuren, die zij In een opwelling verzenden;
maar toen had het geen zin meer...
De volgende dagen dacht zij eigenlijk niet
meer aan den brief. Tot zij plotseling, op een
ochtend, antwoord kreeg van de firma. Men
zou gaarne gebruik maken van haar aanbod, en
stuurde tegelijkertijd het gebruikelijk honora-
rium af...
Twee dagen later ontving zij de courant,
waarin haar portret stond afgedrukt. Ze kon
haast niet gefooven, dat zij het was, staarde er
naar alsof het van een ander was.
En toen kwamen de brieven.
Menschen, die door haar schoonheid getroffen
waren, schreven haar In enthousiaste
termen; artisten schreven haar om te
vragen of zij voor hen wilde poseeren.
Ze keek In den spiegel en lachte
bitter. „Als ze het eens wisten," dacht
ze. „Als ze het eens wisten..."
Ze kreeg ook andere brieven. De
wereld scheen opeens vol te zijn met
menschen, die zelfs de kleinste ge-
legenheid aangrepen om haar te
schrijven. Ze kreeg bedelbrieven, on-
beschaamde brieven, brieven die over-
vloeiden van bewondering en brieven
van avonturiers, die verlangden kennis
met haar te maken...
Zonder er verder bij te denken,
wierp zij ze allemaal in de papier-
mand; behalve één: die had haar Iets
gezegd. De brief was van een man,
die zichzelf teekende Dick Nagtegaai.
Hij schreef, omdat hij iets hid te
schrijven, beweerde hij, en hij begreep
heel goed, dat het eigenlijk heel stout-
moedig van hem was. Hij vertelde
haar eerlijk, dat hij nog nimmer zoo'n
knap gezichtje had gezien, maar dat
haar jeugd hem bang had gemaakt.
Jeugd, schreef hij. Is zoo ontzettend
wreed, terwijl de ouderdom goed en
mild isl De jeugd wilde in haar en-
thousiasme slechts vooruit, ten koste
van alles, als het moest, en miste daar-
door dikwijls haar doel: geluk om zich
heen te verspreiden I Hij smeekte haar
bijna, haar leven goed te leven, om
verstandig te kiezen en het beste van
haar omstandigheden te maken wat er
van te maken viel.
Terwijl ze den brief las en herlas,
voelde Daisy diep de groote waar-
heid, die er in was uitgedrukt. Die
man kende het leven.
Zijn brief was de eenlge, waarop ze ant-
woordde. Ze schreef hem als het jonge meisje
van de foto, dat nog op den drempel van het
leven staat; ze vroeg zijn raad over alle kleine
problemen, die zich vroeger in haar leven had-
den voorgedaan: de aanbidders die niet rijk ge-
noeg waren, of niet verstandig genoeg, of niet
knap genoeg en ook: haar ouders, die haar
verafgoodden.. .
Hij antwoordde haar en gaf den verstandig-
sten raad, dien Iemand ooit in zijn leven krijgen
kan. Hij schreef haar tweemaal, soms driemaal
per week en zijn brieven waren de lichtpunten
in haar glansloos bestaan. Want het leven had
haar Immers niets meer te gevenl Ze was bang
om het leven in te gaan, om binnen te dringen
..Meer ie heni loch blind? En loch ,1e Ie, del Ik Ie ieti
w// geven..." '
„In vertrouwen gezegd, mevrouw, ben it eigenlijk ilom..."
(Mare Aurelia)
■
..-.— _•:..- 1
„, .■-■'•
-■
I ^
- \ i
^ h ic r^ ^1
„Wij zullen trachten een waschmiddel voor de vaat
samen te stellen, dat geen zeep bevat en toch goed is",
zeiden de scheikundigen van de Sunlight-fabrieken!
Maandenlang namen zij alle mogelijke proeven en wasch-
ten vaatwerk op alle mogelijke manieren. Eindelijk werd
hun arbeid met succes bekroond. Zij ontdekten Vet-Ex,
het moderne product, dat de vaten sneller en beter
wascht dan welke zeep ook. En veel goedkooper. Juist
iets voor den modernen tijdt Potten, pannen, lepels,
vorken, glaswerk, ja zelfs het fijnste kristal. Zie eens
hoe prachtig blinkend alles uit de omwaschieil met
Vet-Ex komtl Voorts geeft Vet-Ex geen reuk of smaak
aan glas of porcelein, zooals sommige andere wasch-
middelen doen. Voor het ver wij der en van vet is
Vet-Ex absoluut onovertrefbaar. Spaar dus voortaan
Uw zeep voor de behandeling van Uw linnen-
goed en neem uitsluitend Vet-Ex voor de vaat
GEEN ZEEP MEER VOOR DE VAAT
NEEM VET-EX THANS TE BAAT
f en nieuw proäuet der Suni
in zijn intieme diepten; ze voelde zich alleen...
Toen, op een avond in October, kwam zijn
telegram: „Vanavond kom ik u bezoeken. Dick
Nagtegaai."
Ze zat weer voor het raam, het telegram in
haar hand en dacht opnieuw na. Hij mocht haar
niet zien. Ze was immers niet meer het meisje,
dat hij bewonderde; ze was nu oud. Ze kon
zich niet herinneren, dat ze zich ooit zóó oud
had gevoeld. En toch wilde ze hem zoo graag
zien. .. den man, die haar zooveel vreugde had
gegeven, den man, met zooveel levenskennis en
levensbegrip. Ze kóq hem niet laten weggaan,
zonder hem te hebben gesproken.
Tegen de schemering kwam hij. Groot en
rechtop trad hij de kamer binnen, waar in vazen
herfstast^rs stonden en in de hoeken schemer-
lampen brandden. Zijn haar was door den tijd
gegrijsd en boven zijn helderblauwe oogen
waren rimpels getrokken. Ze beefde, toen ze
opstond van haar stoei en ze deed moeite, haar
gezicht wat In de schaduw te houden. Hij mocht
haar niet goed zien.
„Waar..." begon hij en hield toen op.
„Daisy is uit," fluisterde ze flauwtjes. „Ik ben
haar tante. Het spijt me, dat u vergeefs Is ge-
komen."
Het licht van de lampen tooverde een gouden
gloed op haar korenblond haar en ze kwam
hem slank en teeder voor als een bloem. Hij
trad op haar toe en reikte haar de hand.
..Is u er zeker van, dat u... dat u Daisy niet
•
DE IDEALE
METHODE VAN
VATENWASSCHEN
VOOR ONZE
HUISVROUWEN
^r T abrieken
is?" vroeg hij, haar onderzoekertd aanziend.
Ze gingen zitten.
„Het portret was van een meisje," vervolgde
hij, „maar In de brieven vond ik een teederheld,
een gematigdheid, die vreemd is aan de jeugd.
Ze waren vol goedheid en levenswijsheid. Daar-
om ben ik gekomen!" besloot hij.
Ze knikte.
„Uw brieven hebben heel veel voor mij be-
teekend," zei ze ten slotte. „Ik wilde u niet be-
driegen; ik wilde u alleen maar niet teleur-
stellen."
„Hoe zoudt u mij hebben kunnen teleur-
stellen? Waardoor dan?"
„Door u te vertellen hoe oud ik was."
Hij lachte. „Ik ben zelf vijf en veertig," zei
hij toen, „en ik ben er trolsch op. De jeugd
verdraagt zoo weinig; ze is zoo onbarmhartig,
zoo wreed; ze begrijpt niet. . . Maar u en ik. . .
wij beginnen te begrijpenl Wij hebben geleerd
toe te geven. . ."
Hij leunde voorover en nam haar handen in
de zijne. Buiten was het herfst, heerschte de
duisternis, maar binnen was het lente en heersch-
ten het licht en de liefde. ..
„Ik ben oud," zei ze na een poos met een
zucht. „Kijk maar naar mijn gezicht. . . Ziel u
de rimpels niet?"
„Het Is het liefste, het mooiste gezicht, dat
ik ken," zei hij gelukkig, „omdat de milde glans
van 's levens ernst er over gespreid ligt."
En hij kuste haar plechtig...

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
9 APRIL 1941
OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL
H S A p
L- E L 5 l [T A L
L A R A J^ n E R 0
L A Tfir E LMK 0 P
B n A M e M
^'- r
L" A ^ 1 1 n E L]
*k L E E 0 E JK
A D A«n E EMK A P
Ti A s 0 ^«r L £ M A
OPLOSSING
PUNTENRAADSEL
K A R AT
A 0 . T U
A o ' E £
5 T I L L E M
L < | B A
A - E N E . A
OPLOSSING
FILMSTER-
KAM-
RAADSEL
E 0 }} 1 K A R
M E n M
OPLOSSING
RUITEN-
RAADSEL
OPLOSSING
INVULRAADSEL
n E M E M
B A 0 A K
6 E M D E
D A J A K
M E & £ M
OPLOSSING
[
LEEKEDICHT-
GETALLEN-RAADSEL
starten - feest -
lachen - luwte
gracht - modder
■ zingen -
koren - lood - vinger
- kot - tik
't Geloof van de
Eeuw, in 't kort
gezegd,
Is dit: Och, alles
komt terecht.
T
G E L
EL 0 0 F V
A M D E E
E U V\ ' 1 . n T
K 0 R T 6 E z
E 6 0 1 S 0 1 T
0 C H A L L E 5 K
0 M T T E R E C M T
GISELA UH1EN
G 1 i t L A u H L E n
R P E 1 1 0
0 1 E T D 0
E K R 6 M R
1
t
K
E
A
n L R. F T fl
A
A
A
0
E
Horizontaal
1. naam van een rivier
4. wisselvalligheid
Horizontaal
1. potsenmaker (mv.)
Verticaal
1. kloppen met een hamer
2. zilverwitte metaalstof
3. arbeidsduur
4. helmstok
5. overmaat
6. opslaan, opzoeken
De te gebruiken letters:
a, a, a, a, a, a, d, e, e, e,
e, e, e, e, f, g, h, i, i, k, 1,
m, m, n, n, n, n, n, o, o,
o, p, r, r, r, r, r, s, s, s,
t, t, t, t, u, w, ij.
KRUISWOORDRAADSEL
7, helder klinkena
9. meisjesnaam (afk.)
11. van binnen ledig
(A—b—c) + ( d — e ) + (f—8) "f
+ (j—k—1) + (m—n—o) = P.
KAMRAADSEL
12. voorzetsel
13, schaapskameel
15. massa
17. vochtig
18. achting
19. nap
20. smalle strook
22. voegwoord
23. weefsel
25. namelijk (afkorting)
26. plaats gouv. Suma-
tra's O.-kust
28. ontkenning
29. bijwoord (
Verticaal
1. graanproduct
2. spil
3. luidkeels lachen
4. luchtvensteropening
in een kelder
5. reeds
6. orgaan
8. uitroep
10. aansporen
12. uitsteeksel boven
gebouwen
14. vermoeid
16. hert
19. lichaamsdeel
21. voornemen
24, in het jaar onzes
Heeren (Lat. afk.)
26. persoonlijk voornaam-
woord
27. afkorting van den
naam van een wind-
streek
r" 2 5 " 't 5 S""
VERGELIJKINGSRAADSEL
(h—i)
De beteekenis der letters is als volgt:
A = kwaadspreken
b = hemellichaam
c = voegwoord
d = kwynen
e = voegwoord ''
f = vrucht
g = muzieknoot
h = pit van een oliestel
i = te dien tyde
j •= dichterby komen
k = lidwoord
1 = dierenverblijf
m = volledig
n = persoonlyk voornaamwoord
o = ongeschonden
Wat is P ?
•
VERBINDINGSRAADSEL
Door toevoeging van één verbindingsletter kunnen de woorden uit de eerste ry
met die van de tweede één woord vormen.
De gebruikte verbindingsletters vormen een woord dat beteekent: stuurmanskunst
De eerste ry woorden staat in de juiste volgorde.
blad el vent — erf bes — eer
k ° ren el ^ys ar ster - erf
olle f,er spat ren koest — ej
4
5
6
3
/
2
6
N-PUZZLE
1
n
IS
N
N
M
M
N
M
9 N
De m te vullen letters vormen horizon-
taal woorden van de volgende betee-
kenis:
1. boomtak
2. aansporen
3. een klank geven
4. knypend ledigen
5. aan stukken snyden
6. knagende stukmaken
7. in den grond zetten
8. zijn glans verliezen
0. gewicht
De te gebruiken letters: a, a, a, a, d, e
e, e, e, e, e, e, e, e, e, g, i, i, k, k, k, k,
1, 1, m, n n, n, n, n, n, n, n, n, n, n, n,
n, n, n, n, o, p, p, r, r, s, s, t, t, t, t, u,
v . v, y, y.
E AM ATILV
fm hebban er 100'n vermoeden ven, dal de opgave die wij
hierboven plaatlen, dit keer niet zoo gemakkelijk It, maar
omdat wij weten, dat onze speurders voor geen kleintje vervaard
zijn, hebben wij hal er tóch maar op gewaagd . . .
Wij zullan weer een prijs v,n f. 2.50 benevent twee Iroott-
prljzan verdeelen onder hen, die om een goed antwoord zenden.
De verdeeling der prijzen geschiedt op een manier, waarbij alle
Inzenders van goede oplossingen gelijke kansen hebben op hel
verkrijgen van een der prijien. U gelieve Uw antwoord In Ie zenden
vóór 30 April aen MV. Detective, Noordeinde 8, Lelden. Op briel-
kaart of enveloppe vermelden: Amitear-Delective 30 April.
FILMSTER-VERANDERRAADSEL
VlADV I
RAHL 3
Het woord Alady moet door vijf veran-
deringen, door lederen keer één letter
door een andere te vervangen, veran-
derd worden in Rahl.
Wij stellen een hoofdprijs van f 2.50
en tien filmfoto's beschikbaar om te
verdeelen onder de goede oplossers.
Antwoorden in te zenden vóór 30 April
aan Dr. Puzzelaar, Noordeinde 8, Lei-
den. Op enveloppe of briefkaart a. u. b.
duidelijk vermelden: Filmpuzzle 30
April. Deze puzzle kan tegelyk met de
andere ingezonden worden, doch liefst
op een apart velletje papier.
ETECTIVE
De oplossing van het
voorlaatste foto-probleem.
De hoofdprijs van f. 2.50 w«rd deze
week verworven door: mejuffr.W. Luxem-
bourg, 'i-Gravenhege.
De troostprijzen vielen ten deel aan:
den heer J. M. Rosmeier, Leidschendam ;
den heer H. ter Helde, Amsterdam.
DE PRIJSWINNAARS
De hoofdprijzen werden deze week verwor-
ven door:
mevrouw H. Ververs, RoHerdam;
mejuffrouw A. de Zeeuw, Amsterdam;
mejuffrouw K. Smith, Rotterdam;
den heer H. J. Lekx, Koudekerk a/d Rijn;
den heer J. Jobs«;, Utrecht.
De troostprijzen konden worden toegekend
aan:
mevrouw J. Soot, Amsterdam;
mevrouw A. v. d. Hengel, Amsterdam;
mevrouw A. C. Ras, RoHerdam;
mejuffrouw M. Nat, Alkmaar;
mejuffrouw H. v. d. Westen, Haarlem;
den heer J. van Kuyk, 's-Gravenhage;
den heer W. H. Vermeulen, Alkmaar;
mejuffrouw N. A. Zomerhuis, Deventer;
den heer H. Sieffers, Haarlem;
den heer W. v. d. Boogaard, Amsterdam;
den heer H. H. Didden, Koudekerk a/d Rijn;
den heer S. Halbesma, Leeuwarden;
den heer G. Maas, Amsterdam;
den heer H. de Priester, Borssele;
den heer J. Hansma, Groningen;
mejuffrouw V. Buurman, Z. O. Beemster;
den heer A. Kempers, Rotterdam;
den heer H. C. Briedée, Amsterdam;
den heer B. J. Boerma, Amsterdam;
den heer J. Pennings, Tilburg.
Den hoofdprijs van de filmpuzzle verwierf:
mejuffrouw E. C. de Boer, Hilversum.
De troostprijzen vielen ten deel aan:
mejuffrouw J. Hagendijk, RoHerdam;
mejuffrouw G. Richter, RoHerdam;
mejuffrouw M. Baudoin, Breda;
den heer J. Burggraaf, RoHerdam;
den heer D. C. Tuyl, Schiedam;
den heer H. Wolf, RoHerdam;
den heer A. Moorman, RoHerdam;
den heer G. H. ▼. Beusichem, Haarlem;
den heer A. Lauwrier, RoHerdam;
den heer F. C. Thomson; 's-Gravenhage.
ONZE PRIJZEN.
Voor goede oplossingen van iedere
puzzle, stellen wij een prijs van
ƒ2.50 benevens vier troostprijzen
beschikbaar. In totaal dus deze week
7 prijzen van ƒ2.50 elk,
22 troostprijzen en
10 filmfoto's.
DE OPLOSSINGEN
op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 30 April 1941 in te zenden aan
Dr. Puzzelaar, Noordeinde 8, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart vermelde
men duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind
30 April 1941

Veivolé van : De roman v&n Thomas Hoik
fuga en canon hem diep bewogen, omdat hij in de heldere, krachtice
buna rekenkundig gebouwde structuur de onrustige spankracht van
den geest voelde, maar tegelykertüd den kalmen slafvan het ge"
dTwIjding ' de . dlepten en de bre ^te er van, en de waarheid en
Hen T ^l- e i S ! 0r ^'" neen l t - U In f ni ^ kwal « k . aar u houdt me voor
den gek, goeierd! zei hy op komisch afwerende wyze door de tele-
foon om zeven uur des morgens, want tante von Estorff, zijn lieve
vertrouwde in alle aangelegenheden van het leven die biüten z^n
beroep omgingen, raadde hem ernstig aan, ter gelegenheid van den
stapelloop volgens oervaderlyke zeden een plechtige gekleede jas
dfe^ t .fh. trekken ■ Wa, ? tdat Was een eerbiedig overgenomen Si £
die achting en navolging verdiende.
„Goed tante Estorff, als u in grootmoeders crinoline met al die
en'mf- dÄff ? ^"V? ^ k0m ik in een 8 ekleede >**' ^slist,
en nu. dag beste tante, tot straks, a rivederci...." Hy legde lachend
den hoorn op het toestel en liet zich toen met het gelukzllige gevoel
nog een uurtje te kunnen luieren, in zyn kussens achterover vaUen!
Holks slaapkamer was met dikke, opengewerkte gordynen ver-
duisterd, en de kunstmatige schemering weefde nog sluiers om de
voorwerpen in het vertrek. Zyn oogen zochten licht en vonden het
in de opengewerkte versieringen der zwarte gordynen, waar door-
heen overal stukken van den glanzenden hemel als schelven van een
kapotgeslagen diadeem vielen. Het licht lokte
Met een ruk kwam hy overeind en stootte, alsof hy aan het begin
wnA" « elukkl «fV a g het omen van de gelukszwangere scherven
wilde bezweren, de kleurige vaas met bloemen van zyn nachttafeltje,
zoodat de bos seringen, die de huishoudster als morgengroet n e
plechtige geheimzinnigheid in zyn kamer had neergezet; als een ver-
warde massa op den grond viel. De brekende vaas en de verstrooide
bloemen, die door den val opeens al hun geur schenen af te geven
deden hein op jongensachtige manier in een lach schieten en opge-
wekt bracht hy alles zoo goed hy het kon weec in orde
In een kamerjas gehuld ging hy naar zyn zitkamer en zette d«ar
de seringen neer in een andere vaas met dubbele oomi en allegori-
sche versieringen die aangebracht waren in mangaan en diepblauw.
Ihomas Holk hield van mooie dingen omdat hy er een goeden
smaak op na hield, en niet om met hun bezit pocherig te kunnen
•pronken. Hy was ook geen verwoed verzamelaar, maar een stille
*
- - I'
w.!" d !?" iets moois -, hr was iets zwaarWichtigs in dit vertrek
7*ï If- mor ^ nzon haar stralen vryelyk spelen liet, malr alles
ademde hier een aangename harmonie en een lichte opgewekte
de ThrifftS fS H- e SerieU i e heer Uit den renaissance-tyd, d^f boven
de schryftafel hing en die een zwartzyden, met bont afgezetten
"enfieschflde'rH h'H ^^ dii ? 0I l\ e ' ^ zoogenaamde Bass "nó
tf^rf l" f h ? d ' schee11 in z ^ n blonden baard te glimlachen
T.^ 1 ^ » eerkeek 0 P de parelmoerachtige majolica-borden en
Turksch-groene fayenceborden, die de een of andere mijnheer Ho^k
misschien wel een driehonderd jaar geleden een z«n Serkorene
ter gelegenheid van hun verloving had geschonken uuverKorene
vonH OUd ^ er, die met verbazin g de verhuizing der seringen
2^1 e envoudige vaas naar het kostbare pronkstuk met de X"
^onsche versieringen zag, en die van deze verwisseling als van een
persoonlyke hulde genoot, bracht zyn post binnen.
Holk glimlachte dankbaar om een groet van zijn «eesteliiken or.
dfn superintendent Gmelin, onder wiens vro2 beschemfng S
eerste opvoeding had plaatsgevonden; hy ergerde zich oveTde aan"
ntïlZt 0 P drin « eri «. he !d van den wynhandelaar Munterfering, dL
^.t Tu S t n rM We , vanat,es z « n dranken aanprees; hy begroette ver!
rast de hartelyke kaart van zyn schoolvriend Julius Löpelmann dfen
hy zeker in geen tien jaar of langer niet had gezien en Se nü me"
een geheimzinnige toespeling op zyn muzikale zending een spoeT«
bezoek in het vooruitzicht stelde; hy las misnoegd een met krul
letters geschreven brief van Ada Rasmus, die met een domme maar
shm bedoelde toespeling op Cremona haai^ verschy-ning op h"t ^nd-
feestje ter ge egenheid van den stapelloop „levendig" - dat schreef
zy inderdaad! - in twyfel moest trekken. senreef
Hy rook zooals steeds lont en begon te fluiten. Hij floot een
scherzo - thema van Haydn, dien hy den genialen om van alle
vroegere musici noemde - en terwyl het fluiten hem weer
snel in een goed humeur bracht, zette hfc op goed geluk, de ZZ
......speelt nu de Zigeunerprimas Casca Föderzeg met zijn noesta-
Z !?H een ei * en h compositie...." Hè. wat knetterdfn de wi|e pas-
sages door de kamer; verduiveld, hoe schitterde het vuurwefk van
flageoletten en tri Iers; verdraaid, wat een vonken sproeTden deze
technische wonderknalbonbons van dit.... hoe heette het stuk toch
Holk zette het toestel met een ruk af, zoodat het plotseling ver-
stomde. Hy ging, terwyt hij xyn. schrik op dit vroege ochtenduur
met een bevrydend lachje verdreef, aan zijn schAe^zS ^
bekeek peinzend de kaart van. zyn schoolkameraad Julius Löpel
mann. die zoo graag Turkschen honing at. by voorkeur groene das-
sen droeg en zeven instrumenten „beheerschte". Ja. in dien Julfus
ThL een H W ,t re n mUzik , ant! Zlin moeder was vroedvrouw dat w"st
Thomas Holk allemaal nog heel goed.
tt> H Jjfla g aan den V, uH g ^ zitten en speelde, om zyn evenwicht terug
wal Mozart rVan ^ den Wild 8 ewor d en Zigeuner beroofd
HOOFDSTUK III.
De terreinen van de werf lagen te glanzen in het licht van de
Meizon. die zich schitterend weerspiegelde in het gekabbel van den
cn?i? I i Vier .Y.^nsde hier reeds als een vurige verloofde naar het
snelle huwelyk met de zee! Zy verbreedde zich, werd ontevreden
overmoedig, nerveus.... Zy huppelde af en toe van blydschap, en
de scheepjes op haar rug huppelden in dezelfde maat mee. Hier
zwoegde mylenver nvierop- en -afwaarts de wereld van stoom-
booten, schuiten en barkassen. Kaden, kranen, schuren en bruggen,
fluiten, huilen bellen en stampen, masten, ra's. touwwerk en teer.
dat was de taal waarin hier gesproken werd. en de prachtige kerels
met hun typische gezichten en gebaren waren de/werkzame acteurs
van dit grootsch opgezette tooneel van den wec^ldhandel, waarvan
de roem de wereld omspande. ' . ««" vuu
R^t^lll 1 « 8 ' waa ^ 0 P reusachtig groot het stalen lichaam van de
..Berthold Rasmus lag werd omstuwd door feestelyk gestemde
menschen Sirenen huilden schril het voorspel en bedreigden met
hun doordringend geluid den yver van een muziekkorps, maar toen
het gehuil eenige octaven zonk en daarna ophield, kwamen de vroo-
lyke wysjes des te beter tot hun recht.
i^ P u de J me ^ wi , m P e,s ' blo emen en groen versierde doopkansel. die
vlak by den boek van het schip was opgericht, stonden achter con-
sul Henri Rasmus den reeder, diens vrouw Johanna en, met Holk
in gesprek, Ada. Holk wees met een gelukkig gezicht op het gewemel
beneden zich en naar het schip, zijn schip. De procuratiehouder van
de reedery, Sievers, een flinke man van het oude slag. schoof onge-
geneerd een sappige tabakspruim achter zyn linkerkiezen en gaf te
verstaan, dat men nu maar beginnen moest.
„Dus je komt vanavond niet, Ada?" vroeg Holk volkomen onver-
schillig.
„Als je het graag hebt, dan natuurlyk wèl, Thomas," en Holk, die
door de handige snelheid van het antwoord eenigszins verward
raakte, glimlachte wat verlegen: „De meter is toch de hoofdper-
Consul Rasmus ging naar de balustrade van den doopkansel en
n, ,„ -.., t ^ stelde zich op vóór den mdcrophoon,
n:/^r.7;r^„^:;*"0 n .'k ^ de mannen, die de technische'
aan dan Beriijo.che dierentuin werkzaamheden van den stapelloop
{Foto Tobh) voorbereidden, hadden het teeken ge-
geven. De consul schraapte zyn keel,
zette de sluizen van zyn welsprekend-
heid open en genoot daar zélf zoozeer
van. dat de vrouw van den reeder. wier
lichaanj haar heel wat te dragen op-
legde, zuchtend tegen de balustrade van
den doopkansel leunde en zichzelf tot
trooist toefluisterde „ in ieder ge-
val is het nog een geluk, dat hy niet
met de financiën begint "
Holk vond het pathos, waarmede de
consul sprak, nogal grappig, en terwyl
deze in het licht van zyn rede de stoute
plannen, de ontwikkeling van den
bouw, het gedaver van de klinkhamers,
het gesis van de laschmachines en het
genie van den geachten en beminden
Dr. Holk zichtbaar, hoorbaar en tast-
baar probeerde te maken, stak Dr.
Holk achter den breeden rug van den
procuratiehouder der reedery een siga-
ret op en blies de rook, als een school-
jongen, heimelyk naar den grond.
Ada zag het en geboeid staarde zy
naar Holk, begeleidde elk van zyn be-
wegingen met haar oogen en toen hy,
omdat hy waarschynlyk haar belang-
stelling vóélde, haar blik kort beant-
woordde, glimlachte zy op een wyze,
waaruit duidelyk bleek, dat zy verliefd
op hem was....
Er kwam wat wind opzetten.
De toespraak van den reeder scheen
spoedig afgeloopen te zyn, want de
kernachtige bas van den zeeman raakte
in stillere wateren, en deelde nu ont-
roerd aan de verschillende adressen de
verdiende betuigingen van dankbaar-
heid uit
Ada stond nog steeds geboeid naar
Holk te kyken.
De vrouw van den consul gaf haar
een zacht duwtje met haar elleboog.
„Nu gaat het gebeuren, kind."
Vragend keek Ada haar aan.
„Je oogèn toe. en de flesch met een
vaart weggooien! Stel je maar voor, dat
je de flesch naar iemands hoofd
gooit " De vrouw van den consul
was werkelyk zoo kernachtig als zy
sprak. De consul zou dit hebben kunnen bevestigen.
Wat was er met Ada? Haar gezicht zag Smal en bleek. De wind
tloot opgewonden.
De consul stuurde zyn rede nu kaarsrecht naar de pointe, men
merkte het heel duidelyk en iedereen keek naar de meter.
De meter keek naan Holk.
„Ik verzoek nu mevrouw Ada Rasmus, de dochter van myn besten
te vroeg gestorven broer en mede-eigenaar van onze reederij het
schip met den naam van haar vader te doopen!"
Ada trad langzaam op de balustrade toe en nam de flesch cham-
pagne aan, die Henri Rasmus haar gaf.
Zachtjes sprak zy het schip toe.
„Ik doop je met den naam van myn vader Berthold Rasmus
Een razende windstoot rukte aan de balustrade. Ada zweeg Ze
beefde.
Berthold Rasmus, en geef je over aan je element, waarin ik
hoop dat je altyd gelukkig je weg zult kiezen "
Ze trok het touw strak, waaraan de hals van de flesch gebonden
was, en slingerde deze met plotselinge energie, waarin zy heel haar
opwinding scheen te ontladen, tegen den yzeren boeg.
Op den steiger brak het gejubel los.
Ada zonk ineen, alsof zy door een slag ter aarde was geveld.
Sirenen en fluiten voerden een duet uit.
Het schip gleed trotsch in zyn ryk.
Beneden, waar de menigte den rustig afgepasten weg van de
„Berthold Rasmus" langs de helling met een oorverdoovend gejubel
oegeleidde, kon men niet zien dat Ada ineengezonken was.
Met groote oogen keek zij Holk aan.
„Neem me niet kwalyk, kinderen." fluisterde zij. terwyl zy zich
snel aan den arm van den consul ophief, „ik weet niet. wat het
was...."
De vrouw van den consul stak gerustgesteld het fleschje eau de
^ologne weer in haar taschje. en van den boeg van het schip, welks
Jichaam zich nu met zyn element verbond, gleden de resten cham-
pagne als tranen naar beneden
HOOFDSTUK IV.
In het Bremer patriciërshuis vond men alles byeen wat goede
mÊË
■
maat
ZIJ VERZORGT ZE MET OI» l>E JUISTE WIJZEI
Men kan tanden niet beoordeelen naar
de voorzijde alleen. Want tandsteen,
het groote gevaar voor het gebit, zit
meestal verborgen achter de tanden.
Langzaam maar zeker groeit het aan.
wordt steenhard en dringt tgsschen
tanden en tandvleesch. Terwijl zij aan
de voorzijde nog mooi wit zijn. raken
de tanden los en vallen uit.
Bij goede tandverzorging op de moderne
wijze wordt het tandsteen doelmatig
bestreden! De moderne tandverzorging
is... het regelmatig poetsen van de
_^_ j.fc.f. ■";.:■ -■„ s. '.
tanden met Solidox-tandpasta. het eenige
Nederlandsche tandpasta, dat Sulforicin-
oleaat bevat (Neder!. Octrooi 19178).
hetgeen' volgens wetenschappelijke on-
derzoekingen tandsteen verwijdert en
voorkomt. Begin nog heden met de
moderne tandverzorging. Ga Solidox
gebruiken! Poets Uw tanden met Soüdox,
aan de voorzijde en vooral ook aan de
achterzijde. Tweemaal per dag poetsen
met Solidox en tweemaal per jaar
naar den tandarts! Dan bent U zeker
van witte en tevens gezonde tanden.
SOLIDOX
tegen tandsteen
smaak en zin voor bezit hadden weten te vergaren. Het beeld dat
zich ook deze avond weer aan de gasten vertoonde, deed inderdaad
ook thans weer denken aan een symbool van de traditie en het werk
der zeer geachte familie Rasmus. In een kleinen salon, bij den
schoorsteen waarop modellen van koggeschepen stonden en waar-
boven een kleed van wol en zijde hing, waarop verschillende bloeien-
de takken geborduurd waren, zaten drie beeren met perkament-
achtige gezichten, die zich klaarblykelyk van het overige gezelschap
hadden afgezonderd om belangryke zaken te bespreken.
„Driehonderdduizend, zegt u. senator, onder bi«oers?"
„Direct voorhanden; het geheel is meer."
„Goed. maar Holk is favoriet!"
„Misschien, maar zy is niet mijn favoriete. Daarop komt het aan
myn waarde!
De perkamenlachtige gezichten vertrokken zich' verheugd
„Nou, Holk moest toch bly zyn zoo schitterend met zyn talent
onder dak te komen!"
„Hy is het echter niet."
„Des te beter dus voor Janssen en Pleggüoom," meende mijnheer
Pleggboom tevreden, de meest perkamentachtigc van de drie ijve-
rige beheerders van ~— ———- .
Ada's vermogen,
wiens eenige zoon
Hugo tot op zekere
hoogte het begin en
het einde van het ge-
sprek was, want deze
moest öm Janssen
en Pleggboom op
nette wyze te, .sa-
neeren. Ada om haar
geld trouwen. Dit
werd althans bespro-
ken.
„Driehonderddui-
zend, zegt u, senator,
onder broers?'
(Wordt vervolgd)
Rood» tientallen van jaren werden miljoenen
lijden aan
Rheumatische pijnen
over de heele wereld, door Keuschen van
dit lijden verlost - Neem toch óók
KRUSCHEN
G. J. Logger
>U .Pöth M 4t9t. 147, o.»6, 0.41

P. MAZUREL _ DE MOLEN
.