Apeldoorn - #1 (16.46 MB) - Educom Communicatie

50
Rein Geurtsen
Behoud en verandering zijn geen vijanden
Door Jos van der Burg
het had weinig gescheeld of het apeldoorns Kanaal was
een paar decennia geleden gedempt, want de industrie
maakte geen gebruik meer van de binnenvaart. gelukkig
heeft apeldoorn zich deze cultuurhistorische schande
weten te besparen. het industriegebied van weleer ver-
andert in een aantrekkelijk binnenstedelijk woongebied
met het kanaal als centrale openbare ruimte. onder de
bezielende leiding van huub selen is rein geurtsen met
paul achterberg de man achter de herontwikkeling van
de kanaaloevers. geurtsen: “het kanaal is geen obstakel,
maar een slagader.”
Praten met Rein Geurtsen is college krijgen van een bevlogen man. Niet met dorre
traktaken, maar met uit de praktijk gegrepen voorbeelden, want Geurtsen heeft op het
gebied van stedelijke herontwikkeling alles meegemaakt. Hij kent het klappen van de
zweep. Zijn loopbaan begon met de keuze voor de studie architectuur. Erna doceerde
hij vijftien jaar het vakgebied Stadsontwerp aan de faculteit Bouwkunde van de Tech-
Voormalige industriële complexen in het gebied Kanaaloevers.
Voormalige Industriële complexen in het gebied Kanaaloevers
Stadsmagazine Apeldoorn | maart 2006
Beeld van de toekomstige Kayersbeek in deelgebied Haven Centrum.
nische Universiteit Delft. Het is niet geheel onopgemerkt gebleven, zegt hij in alle
bescheidenheid. “Samen met een groep anderen, als Palmboom, Gall en Bijhouwer,
de compagnons van Paul Achterberg, reken ik mezelf tot een nieuwe generatie stedebouwkundigen.
In de na-oorlogse decennia nam het vakgebied steeds meer afstand
van één van haar oorsprongen, de ‘stadsesthetiek’. Mijn vakgenoten lieten zich steeds
meer preoccuperen door sociologische, technologische en bestuurlijke vraagstukken.
Ook erg belangrijk, maar de stadsculturele belangen van stadsontwikkeling werden
zo door niemand meer behartigd. Bovendien wisten veel stedebouwers tot ver in de
jaren tachtig geen raad met het ruimtelijk erfgoed van de Hollandse Stad, toch echt
niet het minste in zijn soort, als je het beschouwt op de schaal van het Werelderfgoed.
Onze hoogleraren waren vervuld van een heilig geloof in het einde van de historische
stad. Grote verkeersdoorbraken waren het mooiste dat er bestond, en hele stukken
binnenstad moesten tegen de vlakte. Hier en daar een beschermd monument, of een
beschermd stukje binnenstad, als echte Anton Pieck-enclaves, en de rest was vogelvrij.”
“In de jaren tachtig kwamen, mede beïnvloed door Italiaanse, Franse en Spaanse
stromingen vanuit diverse windrichtingen nieuwe denkrichtingen naar voren. Jo
Coenen, met zijn plannen voor de binnenstad van Heerlen, en snel daarna zijn plan
voor Céramique in Maastricht. Dat zorgde voor flink wat beroering in de gelederen
van de vakbroeders. En dan had je natuurlijk Rem Koolhaas, die opnieuw de aandacht
vestigde op de culturele roots van het vooroorlogse modernisme, en een sterk accent
legde op de dynamische factor in de historische stad. Levende historische steden zijn
steden waarin steeds, laag over laag, stadsculturele interventies hebben plaatsgevonden
en plaats vinden. Koolhaas wordt vaak geëtiketteerd als de man van ‘fuck the context’.
Maar hij was toch een van de eersten die wisten hoe je de historische context van
Beeld van de toekomstig