Daidallein 9 Maart 2010

Woord vooraf
Zodra het ook maar even zweemt naar lente slaat bij veel mensen de kolder in de kop. Dat
mensen blij zijn dat de weersomstandigheden beter worden, dat begrijp ik – niets
menselijks is mij immers vreemd. En vooral na de lange winter die we hebben gehad, is het
betere weer een weldaad. Dat vind ik zelfs. Maar dat ineens complete volksstammen menen
dat ze met alle geweld naar buiten moeten, dat vind ik al wat overdreven. En dat men eist
dat iedereen in een identieke reflex schiet, dat iedereen dezelfde reactie vertoont ten
opzichte van het mooie weer, dat gaat mij dus veel te ver. Plotsklaps blijk ik van alles te
moeten. Vinden andere mensen. Ik moet het weer heerlijk vinden. Ik moet naar buiten. Ik
moet in de tuin gaan werken. ‘De ware dictatuur is die van het weer,’ merkte columniste
Désanne van Brederode het vorig jaar in Buitenhof op. En zo is het maar net.
Dus moet ik helemaal niets. Ik blijf mezelf en doe wat ik doe. Elk seizoen heeft zijn eigen
charme. Elk jaargetijde heeft zijn voors en tegens. Ik wil zelf beslissen hoe ik de seizoenen
bejegen. Daar heb ik niemand anders bij nodig.
In deze Daidallein van maart geen lente. Daidallein trekt zich niets van de seizoenen aan.
En in de keur aan bijdragen in Daidallein #9 vallen geen lentegevoel en ook geen andere
seizoensgebonden eigenschappen te detecteren, daarvoor zijn de dichters en schrijvers te
soeverein en te eigenzinnig – net als ik.
Cornucopia droeg twee eigenzinnige prozagedichten bij. Gronama leverde drie gedichten
die uit woorden bestaan en een fotografisch gedicht. Deel de Jong varieert op het thema
‘Kattegismus’. Het is te zien dat Marina van Rantwijck beeldend kunstenares is. Lembert
Tigghelaar blijft pedant. Er zijn verhalen van Jan Adelaars en van ondergetekende, die ook
een essay over Paul van Ostaijen bijdroeg.
Dus vergeet de lente even en lees ze!
Leo van der Sterren
4