Daidallein 9 Maart 2010

Het veldkruis
Op die ochtend in de lente kost het bewegen geen enkele moeite. Alsof ik tot
gewichtloosheid ben veroordeeld, zweef ik boven het aardoppervlak. Overal om mij heen
heerst de intense stilte van de zomerochtend met een zon die straalt maar nog niet
verteert. De wereld ademt een en al sereniteit en harmonie uit.
Op lichte voeten nader ik de boerenhoeve die hier al eeuwen staat, omgeven door een
baaierd van groen in alle denkbare schakeringen. Even verderop zie ik door het groen een
glimp van de nieuw gebouwde huizen die het perceel waarop de oude boerderij gevestigd
is, van alle kanten naderen. Maar het zijn zulke kleine fragmenten dat ik de
nieuwbouwhuizen weg kan denken waardoor het visioen intact blijft. Telkens weer
herhaald, zie ik mezelf de zomerdageraad omhelzen, innig en allesomvattend.
‘Nog maar enkele dagen geleden maakte Louis Aragon mij er opmerkzaam op, dat van het
uithangbord van een hotel in Pourville, waarop in rode letters de woorden MAISON ROUGE
te zien zijn, de letters en de schikking zodanig waren dat onder een bepaalde schuine hoek
vanaf de weg het woord “MAISON” verdween en “ROUGE” eruitzag als “POLICE”.’ 1
Ik stel me de oude zandweg voor die hier vroeger gelopen moet hebben, door grillige
bossen en ongevormde velden meanderend. Nu ligt deze plek midden in het met huizen
bezette gedeelte van de gemeente. Maar toen begon de bebouwde kom nog ver weg van
hier. Steden en dorpen hebben zoveel land geüsurpeerd sinds het begin van de negentiende
eeuw. De zandweg is opgeslorpt door de voortschrijdende tijd en de evolutie van de
vooruitgang. Niets, nog niet het kleinste spoor, herinnert aan het bestaan van die zandweg
Ik spreek de voorgoed verdwenen landweg toe. Ik vertrouw me toe aan de landweg. Ik lach
met de landweg. Ik noem deze relatie een eedgenootschap – zonder op enigerlei wijze een
conspiratie te willen constitueren. Waartegen wil je samenzweren?
Nu heeft de middag zijn intrede gedaan. De hondshitte slaat genadeloos toe. De lucht
zindert. Een koor van krekels doet van zich horen – onophoudelijk. Soms doet een vogeltje
of insect zijn best om het ergerlijke getsjilp te overstemmen. Een lichte bries beweegt het
koren en de klaprozen aan de rand van het korenveld links. Ik vlij mij in het hoge gras
rechts en kijk naar boven, naar de blauwe lucht daarboven. Nog nooit heb ik zo’n blauwe
lucht gezien; er hangt nog niet één wolkje in. De blauwe lucht is een zee. Het azuur van de
middellandse zee, daar kijk ik naar, zoals die rimpelloos boven mij drijft. En de loom
makende werking van de mediterrane sfeer overweldigt mij nu in dit blauwe uur van
weemoed.
1 André Breton, ‘Nadja’. Amsterdam, 1973, p. 51.
36