Daidallein 9 Maart 2010

De akelige zon kon elk ogenblik achter de einder van de Gele Bergen verzinken. Mordecai
Aquila ging eens kijken waar zijn zoon bleef. Wat was die bengel ijverig vandaag! Hij hield
niet eens uit zichzelf met werken op. Zouden de tirades en de klappen dan toch de
gewenste uitwerking hebben? Zou de ontevredenheid plaats hebben gemaakt voor
gehoorzaamheid en berusting? Nadat hij de laatste heuvel beklommen had, tuurde
Mordecai naar het vierkante stuk omgeploegd land daar beneden. Hij zag Cervantes staan.
Maar geen spoor van Pachuco. Mordecai daalde de heuvel af en begaf zich naar het oude
paard dat een paar stappen achteruit zette. Mordecai bromde een paar vriendelijke
geluiden. Hij klopte het dier op de flanken. De treurnis in de ogen verving de angst.
‘Waar is Pachuco?’ vroeg Mordecai aan het paard zonder een antwoord te verwachten.
Uiteraard niet.
Vanaf een heuvel keek de oude Cocanjero door de schemering naar de man die hij kende als
Pachuco’s vader. En toen tuurde hij naar de andere kant. Een stofwolk werd steeds kleiner
aan de einder. De oude Cocanjero voelde een echte, fysieke pijn in zijn hart als hij aan de
wreedheid dacht van de mensen die aan de overkant van de grote rivier leefden. Maar het
was de laatste keer dat hij die pijn gewaar werd. Hij stond op en stapte in de groene wereld
van de eeuwige jachtvelden.
33