Meulenho≠ | Manteau - Library

[ fragmenten uit Bloei ]
Hoe de mensen ontdekten hoe ze moeten vrijen
Een verhaal van de San uit zuidelijk Afrika
Bij het begin van de wereld woonden er in de Kalahariwoestijn
eens twee vrouwen en twee mannen. De twee vrouwen hadden
elk een hutje gebouwd en ze leefden tevreden in hun kleine
vrouwendorp. Op een andere plek in de immense woestijn
hadden de twee mannen elk een hutje gebouwd en ze leefden
tevreden in hun kleine mannendorp. Maar op een dag gingen
de twee mannen op tocht en zagen ze in de verte het andere
dorp liggen. Ze wilden weten wie die mensen waren, hoe ze
er van dichtbij uitzagen, hoe ze leefden.
De twee mannen brandden van nieuwsgierigheid. Hoe anders
zouden de vrouwen zijn, hoezeer hetzelfde?
Toen de duisternis viel, stapte de ene man op de ene vrouw
toe en de andere man stapte naar de andere vrouw. Man en
vrouw en nog eens man en vrouw lagen daar bij elkaar in het
maanlicht.
Hoe de maan aan zijn vlekken is gekomen
Een verhaal van de Ticuna-indianen in Brazilië
Er was eens een bloedmooie jonge vrouw. Nacht na nacht werd
ze in haar hangmat bezocht door een man die de liefde met
haar bedreef, maar in het donker kon ze hem niet zien.
Ze wilde natuurlijk weten wie haar minnaar was. Ze bedacht
een list en bestreek haar handpalmen met de blauwzwarte verf
die ze uit de vruchten van de genipapopalm had gehaald. Toen
de man de volgende nacht weer de liefde met haar bedreef, drukte
ze haar handpalmen stevig op zijn rug.
Na zonsopgang ging de jonge vrouw nieuwsgierig op zoek
naar een sterke jonge man die zwarte vlekken op zijn rug had.
De pers over het werk van Marita de Sterck:
‘De Sterck gaat ver en haar lef maakt van
een vakkundig jeugdboek een verpletterende
jeugdroman.’
NRC Handelsblad
‘Het Zennegat en de Rupel krijgen in het boek
haast mythische proporties: het is een duister,
mistig landschap waar eeuwenoude watergeesten
op de loer liggen, altijd klaar om
argeloze passanten naar hun ondergang te
slepen. De hondeneters is een mooie comingof-ageroman
en een imposant portret van een
arme streek in tijden van oorlog.’
Standaard der Letteren
‘In haar directe en zinnelijke beschrijvingen
van de beestigheid gaat ze ook heel ver, dat
moest wel. Maar haar taal zoekt altijd naar de
grootst mogelijke schoonheid, en het verhaal
behoudt tot aan het eind de vereiste spanning
en spankracht.’
Knack
‘Het komt in jeugdboeken niet vaak voor dat er
over seks wordt geschreven als iets geweldigs.
Boto, een liefdesverhaal uit het Amazonewoud
van de Vlaamse jeugdauteur Marita de Sterck
en striptekenaar Jan Bosschaert, maakt dat
gemis goed. Met warmzacht getekende
rondingen en prikkelende metaforen vertellen
zij het verhaal van een indianenmeisje dat
verliefd raakt op een zeer gespierde indringer.
De Sterck, opgeleid als antropoloog en gespecialiseerd
in de mythologie van het opgroeiende
meisje, heeft gelukkig al jarenlang wél de durf
om dit onderwerp op een niet altijd maar
problematiserende manier te benaderen.
De taal van De Sterck is kort, dromerig en
sprankelend en past uitstekend bij het
mythische karakter van het indianenverhaal.’
de Volkskrant
7