Meulenho≠ | Manteau - Library

20
[ fragment uit Aller / retour ]
We zitten in de hal van het station van Oostende. Op nu
en dan wat beweging aan de loketten na, is het hier rustig.
Buiten vriest het dat het kraakt. Hierbinnen is het aangenaam
warm. We zitten naast elkaar op een bank. Ik heb
opnieuw een plastic zakje meegebracht, met wat fruit
erin, wat koeken… dat hij ietwat nerveus tussen zijn
benen over en weer laat bengelen. Het plastic ritselt. Zijn
zwarte lederen schoenen zijn kraaknet. Brussel is voorbij.
De speeltijd is voorbij. Het moet gaan gebeuren. En hier in
Oostende, waar we elkaar zo’n drie maanden geleden leerden
kennen, is het gevaarlijk om te lang te blijven rondhangen.
‘Ik weet niet of ik vandaag ga vertrekken’, zegt hij als we
een paar minuten naast elkaar zitten. Het lijkt of hij mijn
gedachten kan lezen. ‘Ik ben niet voorbereid, ik ben net
aangekomen en ik ben er niet op gekleed.’
Ik geloof mijn oren niet. ‘Wat wilde je dan aantrekken?’
vraag ik cynisch.
‘Mijn zak staat in het bos’, zegt hij. ‘Als ik wil vertrekken,
dan moet ik me eerst omkleden. De meeste mensen hebben
onder hun plunje dat vuil mag worden, nettere kleren aan.
Je wilt toch niet helemaal vies en vuil in Engeland komen.’
Later op de avond blijkt dat hij gelijk heeft. Haast
iedereen heeft onder een dikke pul, muts en sjaal, propere
kleren aan.
Ik zeg hem dat het zijn leven is en dat hij mag vertrekken
wanneer hij wil. ‘Je moet je zeker niet door mij opgejaagd
voelen.’