Een drieluik over driehonderdvijftig jaar proeflokaal De Drie Fleschjes

74
Twee van de jongste stamgasten aan
de boswandeling: Bullie & Camillie...
gezien. En dat het begin- en eindpunt
op de Nieuwendijk ligt, stemt
mij tot grote tevredenheid,” aldus de
retailer die inmiddels ook het voorzitterschap
van de ondernemersvereniging
Nieuwendijk Kwartier bekleedt en onlangs zitting
heeft genomen in het bestuur van de
Vereniging Amsterdam City.
De heren (beiden van december 1943) mogen
zich sinds een aantal jaren vatenist van De Drie
Fleschjes noemen en ze zijn het er roerend
over eens dat het vathouderschap de vervulling
van een jongensdroom is. Frans Esselaar:
”Met vijftig vaten op een bevolking van zestien
miljoen mensen is het een behoorlijk exclusief
gebeuren en dat vind ik een hele eer. Vooral op
buitenlandse relaties maakt zoiets een verpletterende
indruk.” En Dick van Engelen voegt
daaraan toe: ”Hier in De Drie
Fleschjes tref je gelijkgestemde
zielen. Dat vat is een liefhebberij
Mr. G. van Hall
Burgemeester 1956–1967.
die ik met iedereen kan delen als ik dat wil.
Mijn andere hobby's - middeleeuwse Anglo-
Normandische letteren en de archeologie uit
Mesopotamië - zijn wat solistischer van aard.”
Een niet onbelangrijk detail van hun bijzondere
hobby is de inhoud van het vat. Bekeerde het
contrastrijke duo zich aanvankelijk tot Bols
corenwyn, hun respectievelijke wederhelften
en enkele hoogbejaarde oudtantes brachten
hen op andere gedachten. Feestelijke proefmiddagen
leidden bij Dick van Engelen tot een
mix van bananenlikeur, apricot brandy en
brandewijn, de zogenaamde Stelpasser. Frans
Esselaar koos voor Gravenbitter, een drankje
dat onder meer door zijn uiterlijk van afgewerkte
motorolie het predikaat vuiligheid verwierf,
maar desondanks grote populariteit
geniet tijdens de wekelijkse jaarvergadering
die hij met zijn vriendenclub in het proeflokaal
belegt.
De toekomst van De Drie Fleschjes gaat het
innemende tweetal zeer ter harte. ”Dit proeflokaal,”
zegt Dick van Engelen, ”moet blijven
wat het is: de huiskamer van Nederland, waar
iedereen elkaar tegenkomt in een absoluut
unieke sfeer. Het is de kunst om die kwaliteit,
die mentaliteit met z'n allen in stand te houden.”
”En dat,” besluit Frans Esselaar, ”is geen
geringe opgave, Dick, met ons korte geheugen
dat steeds korter wordt en een recuperatieproces
dat steeds langer duurt.”
... en twee van de oudste stamgasten
de heer en mevrouw Takken.