Download deel 1 - Textualscholarship.nl

[119] v
[121] VII
[1i2] VIII
189
Over het blad des levens als een stift
schrijven wij angstig onzer zorgen schrift,
in dezen oeverloozen oceaan
verlaten golven in verloren drift.
Het hart — een gierig vuur, dat ons verbrandt,
het lijf —doelwit van kwalen allerhand;
ziet gij, hoe tegen ons berooid bestaan
de dood hier, ginds het leven samenspant?
Dan ben ik licht, den hoogsten zon te boven,
dan ga in diepste duisternis ik dooven.
Mijn ziel rijst hemeluit, mijn lijf is hier —
Wat moet ik, Heer, wat van mij zelf gelooven?
Des harten deemoed is des wijzen glans
en simpelheid is overdaad bijkans;
zet u niet neder aan het boveneinde,
de lichtste schaal gaat hoog van den balans.
Al mijn verdiensten als verwijten klonken,
toen er een Hoogste straal heeft toegeblonken;
des morgens tooide zich de nenufar,
des vollen daags is hij omlaag gezonken.