Verslag

dat Staat onvoldoende de verplichtingen uit Algemene
Aanbevelingen 12, 18 en 21 is nagekomen, net als de Concluding
Comments van CEDAW (juni 2000), verschillende resoluties van de
VN over geweld tegen vrouwen en andere verdragen. De NGO’s
vragen specifieke aanbevelingen aan de Staat voor effectievere
bescherming van vrouwen, met name migrantenvrouwen en
samenwerking van alle niveaus van het justitieel apparaat met
relevante NGO’s.
De NGO’s stellen te hebben afgezien van een kostbare procedure
tegen de Staat met inzet schadevergoeding voor de nabestaande
kinderen omdat ze daarmee overledene niet terug krijgen. Ze willen
erkenning dat Staat betere bescherming had moeten bieden.
De ontvankelijkheid
CEDAW verklaart de klacht ontvankelijk in een soort tussenvonnis
en acht art. 4 lid 1 (geen of onvoldoende gebruik van nationale
rechtsmiddelen) niet van toepassing. Het Comité specificeert dat de
te gebruiken nationale rechtsmiddelen wel moeten voorzien in een
effectieve remedie tegen de veronderstelde schending van haar
rechten. In dit geval dus bescherming tegen de bedreigingen van de
(ex-) echtgenoot. De door de Staat aangedragen procedures
hadden deze effectieve bescherming niet kunnen bieden.
De Staat vraagt CEDAW om terug te komen op de ontvankelijkheid,
maar slaagt daar niet in.
Hoewel de NGO’s stellen dat heroverweging van de ontvankelijkheid
op grond van nieuwe argumenten door de Staat ongepast is en niet
in lijn met het Optioneel Protocol, beziet CEDAW wel opnieuw de
ontvankelijkheid. Het Comité komt echter tot dezelfde conclusie
Ook de nieuw aangedragen rechtsmiddelen zouden geen effectieve
remedie hebben opgeleverd.
De inhoud van de zaak
De Staat ontkent uitvoerig onvoldoende bescherming te hebben
geboden en wijst er op dat de overledene onvoldoende meewerkte
aan vervolging van (ex-) echtgenoot en dat ze (en haar
nabestaande kinderen) andere stappen had kunnen ondernemen.
Een en ander wordt even gedetailleerd bestreden door de NGO’s die
tevens de beschrijving van de feiten door de Staat corrigeren. Zij
wijzen er op dat het wettelijk vereiste van goedkeuring van
vervolging van de daders door slachtoffers hen in een gevaarlijke
positie brengt. Een slachtoffer is bovendien niet in de positie deze
onjuiste wet juridisch ter discussie te stellen en de gewenste
verbetering van de wetgeving kan niet op deze wijze tot stand
komen.
In tweede instantie gaat de Staat opnieuw zeer uitvoerig in op het
vermeende falen van het slachtoffer zichzelf afdoende te
beschermen. De betrokken NGO’s ontkrachten dit even
28