magazine - Het Betere Tekstwerk

15
Kunst is communicatie
Is het straattheater?
Locatietheater?
Festivaltheater?
Een zomervoorstelling
voor festivals?
Theatermaker Marius
Bruijn zegt over
Nosferatu: “Straattheater
kan zoveel
zijn … Lopende
acts, rijdende acts, voorstellingen met installaties …
Ik noem het liever gewoon een toneelstuk voor buiten
met een begin, een verhaal, een spanningsboog en
een eind. Het heeft ook een klassieke theateropstelling.
Aan de ene kant doen Jacqueline en ik ons stukkie en
aan de andere kant zit het publiek dat daar een half
uur naar kijkt.
Marius, zijn tegenspeelster Jacqueline Korevaar en
regisseur Alexander de Bruijn kennen elkaar van de
Toneelacademie in Maastricht. Daar zijn ze opgeleid
in ‘het klassieke toneel’. Marius: “Dat wil natuurlijk niet
per definitie zeggen dat je dat dan ook gaat doen,
maar het is wèl een beetje het uitgangspunt dat je in
je denken meekrijgt. Met dat idee zijn we ook deze
voorstelling gaan maken.
Bewuste keuze
Is dit een vorm van theater maken die hem bevalt?
Blijft hij dit doen? Marius: “Zo strikt moet je dat niet
zien. We zijn allround theatermakers, dus alles is mogelijk.
Dat we dit nu doen, is wèl een bewuste keuze.
We vinden het leuk, maar ook belangrijk, omdat we
zo een breed publiek kunnen bereiken. Dat is natuurlijk
wat je als theatermaker uiteindelijk graag wilt.
Kunst is communicatie. Je kunt hele interessante dingen
maken voor een select publiek in kleine zaaltjes – dat
doe ik óók – maar het is gewoon heel fijn om op een
mooie, zonnige dag op een gezellige plek, waar veel
mensen bijeen zijn, een leuk, laagdrempelig spektakel
neer te zetten.”
Niet eng
Is Nosferatu geschikt voor alle leeftijden? Marius:
“Voor de allerkleinsten misschien niet zo. Het gaat
over bloed en vampiers, maar het wordt zó komisch,
kluchtig, grotesk en over de top gebracht dat het nergens
echt eng wordt. Iets oudere kinderen vinden het
grappig en fascinerend, is mijn ervaring. Ze komen na
elke voorstelling naar ons toe om vragen te stellen als
‘Hoe deden jullie dat nou? Is dat echt bloed?’ En dan
zeggen we “Nee hoor, dat is gewoon gekleurd water.”
En dan zij weer: “Zie je wel! Dat zei ik toch…”
Lees meer op pagina 5 en op www.kwezel.nl.