Dries Mosch: Rebel aan de Maas - Leefbaar Rotterdam

DE
L I M I T
nr 3, Maart 2004
Een uitgave van de fractie Leefbaar Rotterdam
Dries Mosch: Rebel aan de Maas
De Vrijheid van Spreken
Murat D. en de Nederlandse Tolerantie

Voorwoord
door Victor Reijkersz
Beste lezers,
Misschien is het U ontgaan,
maar dit blad heeft een
andere naam gekregen. Het
was de Flits, een interne
publicatie. Nu is het de Limit
en gaat de redactie proberen
de oplage te verhogen en de
kwaliteit te vergroten.
We proberen bij de redactie
niet alleen onze eigen
grenzen te verleggen... Met dit blad willen we twee dingen
doen voor U, de lezer. Ten eerste: zoveel mogelijk goede
stukken plaatsen die de grenzen opzoeken van het politiek
incorrecte. En ten tweede: maatschappelijke en politieke
mistanden aankaarten die “de bloody limit” zijn voor U
en voor ons. Vandaar de naam, de Limit. Voor zover de
plichtpleging. Jif heet nu Cif. Het zal U een worst wezen,
nietwaar? Over naar meer interessante materie.
Op de cover van deze uitgave pronkt het hoofd van Dries
Mosch. Dit is uiteraard een grote eer voor hem. Het gebeurt
zelden dat een gemeenteraadslid wordt afgebeeld op de
voorpagina. Levensgroot zelfs in dit geval. Waarom ziet U dat
eigenlijk nooit? Een politicus groot in beeld?
Als er al een politiek item op de voorpagina staat, zien we met
de bouwfraude een gebouw… , met de HSL een trein… , met
de moskee in Zuid de maquette van de moskee in kwestie…
en met het hoofddoekjesdebat een islamitisch meisje met doek
om hoofd. Soms ziet U natuurlijk wel een politicus op de
voorpagina, maar dat gebeurt alleen wanneer er sprake is van
extremisme, ruzie of verderf. Rob Oudkerk haalde via een
hoer met gemak de voorpagina. Levensgroot.
Misschien is dit fenomeen te verklaren door er op te wijzen dat
de media vinden dat politici alleen maar interessant zijn als
ze stuntelig of extreem bezig zijn. Wat natuurlijk ontzettend
dom is van de media, want die bouwfraude gebeurt, die
HSL komt er en die moskee wordt gewoon gebouwd omdat
de politici het willen. Omdat dat kleine selecte groepje
bij meerderheid voor, of tegen is. De grote vraag van de
media zou moeten zijn wat die mensen beweegt die zich
volksvertegenwoordiger noemen. Het zijn er 150 in de tweede
kamer en hier, in Rotterdam, slechts 45 in een antiek zaaltje.
Niet al te moeilijk om in beeld te brengen toch?
In deze uitgave kunt U lezen wat Dries Mosch beweegt. En U
kunt zeggen wat U wilt, maar ik vertrouw Dries en weet
wat hem beweegt. Ik vertrouw dat hij correcte afwegingen
maakt, want ik vertrouw hem als persoon. Leest en oordeelt
zelf, maar stelt U zelf wel de vraag: Wie zijn die andere
mensen, die mensen die de meerderheid van de gemeenteraad
vormen, die zorgen voor de bouw van die moskee in Zuid,
voor hoofddoekjes bij ambtenaren, voor bureaucratie, en wat
is hun persoonlijkheid en hun motivatie? ■
COLOFON
Eindredactie:
V.Reijkersz
Redactie:
Isabel, P. van der Veld, M.H.
Schuurmans, A.N. Molenaar en
M.J.W. Struyvenberg
Layout:
M.H. Schuurmans, Isabel en
V. Reijkersz
Contact de Limit:
Postbus 8734
t.a.v “LR; De Limit Redactie”
3009 AS Rotterdam
Of e-mail naar:
vic@xs4all.nl
met als onderwerp:
LR De Limit
Contact de Fractie:
Postbus 8734,
3009 AS Rotterdam
tel: 010 - 4173945
fax: 010 - 4173950
E-mail:
leefbaarrotterdam@stadhuis.rotterdam.nl
Contact de Vereniging:
Postadres:
Postbus 2565,
3000 CN Rotterdam
E-mail:
secretaris@bestuur-lr.nl
Website:
www.leefbaarrotterdam.nl

Vrijheid van spreken
gaat boven alles!
‘Ik zou iets terug willen van de politieke correctheid’, schreef
columnist Redmar Kooistra in het AD van 2 januari 2004. Het
Rotterdamse raadslid Sørensen wil niet terug naar de tijd, dat
critici van het immigratiebeleid monddood werden gemaakt.
In het centrum van Rotterdam staat, verscholen tussen de
wolkenkrabbers, een uniek monument. Op de sokkel staat
`Laat ons waken over de vrijheid van spreken’. Iedere dag
staan er verse bloemen en soms liggen er ontroerende briefjes
bij. Het is de door de Rotterdamse bevolking bijeengebrachte
herinnering aan Pim Fortuyn. Zijn criticasters van weleer
laten weer van zich horen. Dat is hun goed recht, zoals ook
op de sokkel wordt vermeld, maar hebben zij zich wel eens
afgevraagd waarom juist deze zin in steen gebeiteld staat?
In de jaren 60 en 70 heeft de generatie van babyboomers veel
bereikt. Volledige gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen,
ontkerstening, ontzuiling, volledige religieuze tolerantie,
onttakeling van autoriteiten, het verdwijnen van de seksuele
taboes inclusief de acceptatie van homoseksualiteit, en zowel
nationaal als internationaal stellingname tegen alles wat op
discriminatie leek. Het antisemitisme werd als ergste soort
van discriminatie beschouwd; dat was een van de weinige
lessen die we van onze ouders hadden geaccepteerd.
Als climax van ons geloof in gelijkwaardigheid werd
het antidiscriminatie-artikel opgenomen in onze grondwet.
Overbodig: alle andere artikelen garanderen immers de
onwettigheid van discriminatie.
Maar het moest gezegd worden en wie durfde daar nu
tegen in te gaan? Dat het voorstel werd ingediend door een
communist, die een groot deel van zijn politieke leven had
gepleit voor een regime waarbij censuur gewoon was, had
een teken aan de wand moeten zijn. Toch werd het voor
lief genomen. In de jaren daarna kwamen grote aantallen
buitenlanders ons land binnen. Tegen de oorspronkelijke
bedoeling in vestigden ze zich blijvend. Sterker nog, ze
nodigden grote groepen familieleden uit zich bij hen te
voegen. Gelijk hadden ze! Ze kregen een grondwet die alle
vrijheden garandeert; economische voorspoed, zelfs als je niet
werkte, en daarbij mocht je ook nog de waarden en normen
uit het land van herkomst meenemen. In dat laatste zat hem
juist de crux, want onder bescherming van de grondwet kon
je je in eigen kring volkomen onttrekken aan datgene wat
juist in de jaren 60 en 70 was verworven en in diezelfde
grondwet lag verankerd.
Via de achterdeur werden de ongelijkheid van man en
vrouw, religieus fanatisme, homohaat, seksuele taboes en
zelfs antisemitisme binnengehaald en geaccepteerd. Zoiets
`hoorde’ immers bij de cultuur en zou `vanzelf wel weg
gaan’. Wie hieraan twijfelde werd dom, kortzichtig en zelfs
racistisch genoemd door de pseudo-intellectuele elite, die zich
als hoedster van de nieuwe minderheden had opgeworpen.
Het nieuwe proletariaat kon zichzelf niet goed verdedigen,
waarna een wedijver in politieke correctheid ontstond. Dit
leidde er tenslotte toe dat men zelfs aan andere grondwettelijke
vrijheden ging tornen.
De vrijheid van meningsuiting werd nauwlettend gevolgd
door de gedachteninquisitie - in mijn stad de Rotterdamse
door Ronald Sørensen
Anti Discriminatie Actie Raad (Radar). Wee degene die
zich laatdunkend over een van de minderheden of haar
representanten uitliet. Vanaf dat moment begonnen mensen
hun betoog met de legendarische inleiding `Ik wil niet
discrimineren maar...’, waarna vaak een hartverscheurend
verhaal over een frustrerende ervaring volgde. De door de
elite afgekondigde tolerantie werd in de praktijk namelijk
absoluut niet nageleefd door haar beschermelingen. Tussen de
regels werd de vrijheid van meningsuiting over dit onderwerp
afgeschaft, zoals onder meer bleek uit het onder druk niet
opvoeren van het toneelstuk Aïsja.
Ook de vrijheid van godsdienst werd met een korrel zout
genomen, toen Rotterdam tegen de eigen regels (erfpacht) een
uitzondering maakte voor de vestiging van een moskee. De
staat bevoordeelde de ene godsdienst boven de andere. Toen
had iemand het lef om te roepen dat de keizer geen kleren
droeg. Het lef om dat te zeggen, wat duizenden onder het juk
van de politieke correctheid niet hadden durven zeggen.
Een representant van de (zelfbenoemde) intellectuele
bovenlaag, die in tegenstelling tot zijn collega’s in een oude
stadswijk bleef wonen, zei wat duizenden niet konden of
durfden te zeggen. Pim Fortuyn heeft - als gevolg van de
ontstane politieke intolerantie - daarvoor de hoogste prijs
moeten betalen. Er is daarna veel veranderd. De Rotterdamse
wethouder Marco Pastors heeft het onlangs uitstekend
verwoord in een interview met de Volkskrant. ,,Zijn ideeën
zijn gekaapt door andere partijen. Als je naar de laatste
landelijke verkiezingen kijkt kun je zeggen: 122 zetels voor
Pim.’’
Gelijk heeft hij. Nu nog roepen om de terugkeer van de
politieke correctheid, met daaraan gekoppeld het monddood
maken van criticasters en een kritiekloze acceptatie van soms
Middeleeuwse opvattingen, getuigt van een ongelooijke
politieke starheid. Maar ik gun ieder zijn mening. De vrijheid
van spreken is een zeer kostbaar goed. Het was ons bijna
ontnomen door politiek correct Nederland. ■

Het ‘Waterbed-defect’...
door Wim van Sluis, wethouder van Leefbaar Rotterdam
Een term die ik heb leren kennen sinds
mijn aantreden als wethouder is ‘het
waterbedeffect’. Mensen maken zich
zorgen over het waterbedeffect. Men
is er bang voor, vreest het. Ik heb
mezelf gelijk ingeprent dat ik rekening
moet houden met deze zorgen en dat
ik er alles aan moet doen om het
waterbedeffect te voorkomen.
Wat sommigen vrezen, is dat als problemen in
een bepaald gebied hard worden aangepakt,
deze problemen zich automatisch zullen
verplaatsen naar een ander gebied. Er wordt
dan dus niets opgelost, de problemen worden
alleen verschoven. Op zich een terechte zorg, de kans op
verplaatsing is immers altijd aanwezig. Ervaring leert echter
dat zo’n verplaatsing zich niet één-op-één voordoet. Van
directe verplaatsing kan beperkt sprake zijn, maar per saldo
neemt de overlast af wanneer er stevige maatregelen worden
genomen. Ook wanneer de maatregelen zich op een specieke
locatie richten.
Afgelopen oktober kwam de derde belevingsmonitor uit.
Hierin wordt weergegeven hoe de Rotterdammers het beleid
van het college van B&W beleven. Als belangrijk onderwerp
van aandacht kwam o.a. het terugdringen van overlast van
verslaafden naarvoren, een onderwerp waar ik me als wethouder
Veiligheid en Volksgezondheid mee bezig houd. Het
terugdringen van deze overlast doet het college van B&W
middels de “PGA 700”: de PersoonsGerichte Aanpak van de
700 meest overlastgevende en zorgmijdende verslaafden. Dit
programma kent verschillende manieren om deze mensen
van de straat te halen - daar komt het in de meeste gevallen op
neer wanneer je de overlast wilt oplossen. Sommigen zullen
vastgezet worden, anderen (of mensen die de gevangenisstraf
uitgezeten hebben) krijgen elders onderdak en begeleiding
aangeboden.
Oudkerk & De Faria
door Anton Molenaar
Onlangs zijn twee wethouders afgetreden, een Rotterdamse en
een Amsterdammer. “Oudkerk had kunnen blijven” volgens
Cohen in de Volkskrant. Opstelten ‘respecteert’ het aftreden
van mevrouw De Faria. De heer Oudkerk is weggestuurd
omdat hij een hoerenloper was, niet omdat hij een slechte
wethouder van sociale zaken, onderwijs en integratie was.
Sociale zaken liet hij doormodderen, wat ie aan onderwijs
deed weet haast niemand en hij was voor multikul en dus
tegen integratie. Het ‘kansarmen’ beleid in Rotterdam noemde
hij onlangs in de Rode Hoed nog “Rotterdamse onzin”, en
Cohen was het daar roerend mee eens. Zijn grootste prestatie
was volgens Willem Beusekamp dat hij het ‘Fortuynisme’
in Amsterdam succesvol buiten de deur wist te houden.
Rabella de Faria was in Rotterdam door Pim Fortuyn
aangesteld als wethouder Veiligheid. Ook voerde Fortuyn de
‘afrekenbaarheid’ in. Zij is afgerekend op haar functioneren en
klaarblijkelijk te licht bevonden. In tegenstelling tot Oudkerk
deed ze echter haar stinkende best en dat maakt de druiven
De PGA 700 heeft dus een repressieve kant: waar
veel verslaafden voor overlast zorgen worden
harde maatregelen genomen. Maar hier kan het
niet bij blijven, want dan zal het waterbedeffect zich
doen gelden: eenmaal vrij zullen de verslaafden
ergens anders terugkomen, met dezelfde overlast
tot gevolg.
Omdat we willen dat de overlast echt afneemt,
is ook de preventieve kant van de PGA 700
belangrijk. Zorgen voor (dag- en nacht)opvang,
begeleid wonen, een zorg-traject, resocialisatie.
Deze mensen moeten leren weer onderdeel uit te
maken van de maatschappij. Resocialiseren op de
Maasvlakte is niet zinvol, daar wonen tenslotte
geen andere mensen. De opvang zal in de stad
plaats moeten vinden.
En hier bevindt zich nou net de kneep: vindt maar eens
een locatie om opvang te verzorgen. Panden zat waar het
zou kunnen, dat is niet het probleem. Probleem is dat
niemand de opvang in zijn of haar eigen buurt wil hebben.
Ik vind dit begrijpelijk en zorgelijk tegelijk. Begrijpelijk,
omdat omwonenden opnieuw vrezen voor overlast. Maar
ook zorgelijk, want als er geen opvang mogelijk is, zal de
overlast in Rotterdam alleen maar groeien. Er zal dus een
stevige keuze gemaakt moeten worden voor de locatie van
opvang. De uitdaging ligt bij mij. Dat de overlast verminderd
moet worden, dat het terugdringen van de overlast samen
moet gaan met preventieve maatregelen, dat opvang hierbij
noodzakelijk is en dat deze voorzieningen ergens in de
stad gerealiseerd moeten worden, is iets dat ik bij de
Rotterdammers goed duidelijk wil maken.
Willen we het waterbedeffect tegengaan, dan zullen we hier
en daar gaatjes moeten prikken om de druk van het water
een uitgang te geven. Een defect waterbed verliest zijn effect.
De plaatsen waar die prikken gegeven worden zal onderwerp
van gesprek zijn, maar dat deze locaties een deel van de
oplossing van het probleem zijn, staat voor mij vast. ■
zuur. Amsterdam en Rotterdam teren op vergane glorie en
wederopbouw. Er is niets veranderd. Kennelijk krijgt iedere
stad de burgemeester die ze verdient. Volgens Cohen is
Amsterdam nu eenmaal de stad die de ultieme tolerantie al
400 jaar in haar vaandel draagt. Oudkerk verdiende dus ‘een
tweede kans’, want hij was wel erg onheus door de media
behandeld. Nog nooit was Cohen emotioneel, maar nu ze
aan het pluche van Rob zaten startte hij een waar offensief
tegen ‘de media’; “Het ging wel om iets!”. Oudkerk is immers
veel belangrijker dan Amsterdam. De PvdA afdeling heeft in
Amsterdam na het aftreden zelfs een extra ledenvergadering
ingelast. Frits Abrahams - een onafhankelijk NRC journalist -
was getuige van een ‘genante’ vertoning. “Ik vind het jammer,
want ik vind het een leuke man”, riep een man. Oudkerk
keek lachend achterom, maar hij draaide zich bij het vervolg
haastig om. “Rob had mij moeten bellen, dan had ik ‘m gratis
gepijpt” zei de man. Terug naar Rotterdam. Bij haar dappere
afscheid verkondigde Rabella dat het niet om haar gaat, maar
uiteindelijk gaat om “wat goed is voor Rotterdam !’’. De pers
hield een eerlijk hoor en wederhoor en een ieder gaat over tot
de orde van de dag. Waar gewerkt wordt vallen nu eenmaal
spaanders. ■

Murat D.: ‘Een product
van falende overheid
en tolerantie’
Zelden heeft een moord zoveel teweeggebracht als de liquidatie van Hans van Wieren. De onderdirecteur
van het Haagse Terra College werd neergeschoten door de 16-jarige Murat D. Midden in de aula van
de school. Maar ook zelden waren de reacties zo naïef.
De politieke wereld was verbijsterd: “Hoe kon dit in Nederland gebeuren?”
door Ronald Buijt
De onderwijswereld trok direct het ijzeren politiek correcte
gordijn open en wrong zich in allerlei bochten om de schijn
te wekken dat dit op iedere willekeurige school in ieder
willekeurige plaats van Nederland had kunnen gebeuren.
Dagenlang beheerste deze moord het nieuws in Nederland.
De deskundigen en velerlei logen mochten weer allemaal
opdraven om verklaringen te geven voor deze bizarre daad.
En we hebben wat excuses vernomen hoor. Criminele vader
van Murat, het Turkse eergevoel dat gekrenkt was, Van
Wieren zou Murat onheus behandeld hebben, de mengeling
van drank en drugs, opgestookt door vrienden.
Maar geen enkele politicus, geen enkele ‘deskundige’ durfde
te stellen dat het een wonder is dat dit niet eerder heeft
plaatsgevonden en dat dit het logische gevolg is van de
compleet uit de hand gelopen tolerantie in Nederland.
Begrijp me goed. Ik pleit heus niet voor onderwijzers die
ongehoorzame leerlingen mogen slaan zoals vroeger. Maar
hoe kun je verbaasd zijn als ieder respect voor gezagsdragers in
Nederland totaal verdwenen is? Controleurs in het openbaar
vervoer worden dagelijks mishandeld, uitgescholden en
bedreigd. Huisartsen worden maar al te vaak beschimpt en
schrijven onder druk recepten voor. Oom agent heeft nog
maar weinig gezag en krijgt te maken met ongekend verbaal
geweld. Menig onderwijzer houdt zijn geaardheid verborgen,
praat niet meer over de holocaust en kijkt bij misdragingen
van leerlingen liever de andere kant op. Dit allemaal als
gevolg van angst voor mishandeling en in het gunstigste
geval een grote bek.
Het is te gemakkelijk om de schuld hiervan volledig in de
schoenen van de politici te schuiven. Ook de bevolking zelf
is schromelijk te kort geschoten in het tegengaan van de
almaar verdergaande verloedering van dit land. Hierbij dient
te worden aangetekend dat het voor de Nederlandse burger
bepaald niet gemakkelijk was om in de jaren 80 en 90 openlijk
vraagtekens te plaatsen over de veranderingen die in rap
tempo plaatsvonden in Nederland. Wilde je tenminste niet als
racist weggezet worden.
Nu we daar eindelijk wel vrijuit over kunnen praten lijkt
het te laat. De roep om terugkeer van normen en waarden
van met name het CDA komt in deze vreemd over. De wijze
waarop bejaarden en gehandicapten behandeld worden in
Nederland, ontneemt de christenen in mijn ogen ieder recht
van spreken. Wie op 24 december 2003 de ontluisterende
reportage in Twee Vandaag heeft gezien over de scheiding
van een hoogbejaard echtpaar weet nu hoe erg het is in
Nederland. Ik heb als een klein kind zitten huilen voor de
TV. Nimmer schaamde me ik me zo voor mijn Nederlanderschap.
De school hoort een veilige en uitdagende omgeving te zijn
voor kinderen en onderwijzers. Een plek waar mensen worden
klaargestoomd voor een goeie plek in de maatschappij. Helaas
is de hedendaagse school voor veel kinderen en leraren een
hel. Het klimaat op veel scholen is er één van veel geweld,
bedreiging en afpersing. Er dreigt daar een volledig allochtone
overheersing als daar nu al geen sprake van is. Verhalen
over scholen die door een groep allochtonen leerlingen
worden geterroriseerd zijn allang geen uitzondering meer.
Het lijkt haast wel meer regel te zijn. De autochtone
Nederlandse leerlingen worden in het onderwijs overheerst
door medeleerlingen uit vreemde landen, die vaak enorme
leerachterstanden hebben.
Murat D. is een exponent van veel te ver gaande Nederlandse
tolerantie, angst om te discrimineren van grote groepen
Nederlandse burgers en instellingen en een volledig uit de
hand gelopen rechtssysteem waarin alles geoorloofd lijkt.
Het is goed dat Leefbaar Rotterdam steeds meer signalen
afgeeft dat het roer volledig om moet op vele terreinen. En het
blijft niet alleen bij signalen, maar wordt ook daadwerkelijk
omgezet in beleid.
Het besluit van minister Verdonk om nu eindelijk werk
te maken van daadwerkelijke uitzetting van illegalen in
Nederland komt (in)direct voort uit de vele onderwerpen die
LR op de landelijke agenda weet te plaatsen.
De moed zakt je alleen weer in de schoenen als je direct weer
de protesten hoort van wetenschappers, gemeentebestuurders
en andere zich expert noemende lieden. Je vraagt je af:
“Hoeveel Murats moeten er nog gebaard worden door onze
verweesde samenleving voordat ook deze mensen eindelijk
beseffen dat ons land langzaam kapot gaat en het de hoogste
tijd is geworden voor ander beleid?” Héééél ander beleid… ■

Rebel aan de Maas
“Je moet strijden tot je erbij neervalt.”, lacht Dries
Mosch (53), raadslid namens Leefbaar Rotterdam.
Met zijn gezonde levensinstelling, daadkracht en
rebelsheid zet hij zich voor 100% in om de
stad Rotterdam leefbaarder te maken: “Die
verschrikkelijke bureaucratie ook.”
Dries Mosch blikt terug in de tijd
U hebt op een latere leeftijd gekozen om een politieke weg in te
slaan. Vanwaar die plotselinge keuze?
Ik was sociaal al redelijk bewogen in de wijk met mensen
die een beetje problemen hadden. Ik had een stichting
Hulpslachtoffers Wet Voorzieningen Gehandicapten. Daar
zorgde ik ervoor dat gehandicapten snel en adequaat de
voorzieningen kregen die ze dringend nodig hadden, als de
WVG en het ziekenfonds er weer eens niet uitkwamen over
wie nou waarvoor verantwoordelijk was.
Toen ik weer eens een schrijnend geval had van een
gehandicapte, zei Peter de Lange, een journalist van het
Rotterdams Dagblad, katterig: “Als je nou echt wat wil
veranderen, moet je de politiek ingaan.” En daar had ik ook
al eerder aan zitten denken, aangezien ik in mijn verleden
als ondernemer toch mijn deel van ‘mafale’ dingen bij de
overheid had zien gebeuren.
Dus genoeg daad- en strijdkracht om de politiek in te gaan?
Op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat de politiek
een andere kant op zou kunnen gaan met Leefbaar Nederland.
Daar wilde ik wel bij gaan zitten.
Had Pim Fortuyn nog enige invloed op deze keuze?
Die factor kwam pas later. Ik kwam al in een vroeg stadium
bij Leefbaar Nederland terecht, eind 1999. Wel bespraken we
met Pim het opzetten van Leefbaar Rotterdam, waar toen
Manuel Kneepkens mee bezig was. Vanwege de deelname
van Pim Fortuyn verloor deze zijn interesse. Toen ik hoorde
dat Sørensen ermee aan de gang ging, heb ik hem gebeld en
ben ik daar al snel bij gekomen.
Maar u stond wel laag op de lijst. Was dat bewust?
We hadden een hanenvereniging. Achteraan en een beetje
duwen vond ik ook wel prima. Ik wilde dat er meer vrouwen
op de lijst kwamen, dus ben ik daarvoor naar achteren gegaan.
Ik ging niet echt voor een plek.
Na 6 mei werd u wel gevraagd?
Ja, ik was gekozen als volgende in de rij na de moord op Pim
Fortuyn.
Toen u uiteindelijk toch een plek had, wat was voor u de uitdaging
om eens als eerste ink aan te pakken?
Die verschrikkelijke bureaucratie, die enorme arrogantie waar
je hier overal tegenaan loopt. Mensen kregen één keer in de
vier jaar een keus en werden verder overal buiten gehouden.
Er werd voor hen verder beslist. Daar wilde ik als eerste wat
aan doen.
Is dat al gelukt? Zijn er al dingen waar u trots op bent?
Die achterlijke subsidiecultuur hier zijn we links en rechts
wat de nek aan het omdraaien. Subsidies die dan verweven
worden via stichtingen, die weer gestuurd worden naar
BV’s. Er wordt zo gestoeid met subsidies. Organisaties zoals
Nighttown hebben een aantal BV’s en stichtingen in zo’n
bedrijf zitten. Het kostenplaatje gaat naar een stichting en de
omzet van de bar naar de BV, etc. Daar vloeien een heleboel
gelden weg.
Alleen is het niet makkelijk om dit goed hard te maken. Maar
dat is wel iets waar ik me op heb toegelegd. Ik maak er geen
vrienden mee, maar ik probeer het via regeltjes en komma’s
tegen te gaan. Alle subsidies door 1 loket. Daar zijn we al
1 1⁄2 jaar mee bezig. Maar je vecht je hier door zo’n gigantische
stroop … die overigens gelukkig steeds dunner wordt.
U hebt er nog geen kater van?
Nee, het is verschrikkelijk leuk werk. Je kan er boos van
worden, je kan er gelukkig van worden, je kan er om lachen of
om huilen. Het is en blijft heel mooi werk. Je betekent iets.
Van een heleboel mensen vind ik het heel onlogisch wanneer
Achterste rij: Joanna Brand,Middelste rij v.l.n.r.: Johan Soijer, Dries Mosch,

ze zeggen dat je maar 1 van de 45 mensen bent die hier iets
te vertellen heeft. Nou, wees daar zuinig op, doe er wat mee.
Die ene kans dat je wat voor de stad kan betekenen, moet je
pakken. Ik vind het prachtig mooi dat ik dit werk mag doen.
Ik heb misschien wel iets makkelijker praten omdat ik wat
meer vrijheden heb dan een ander. Ik ben nancieel iets
minder afhankelijk dan sommige andere raadsleden.
Ja, vrijheden, dat brengt me eigenlijk op iets heel anders. Ik heb
begrepen dat u van motoren houdt? En dan voornamelijk van
de Harley?
Ik ben een motorfreak... ja, die Harley Classics kosten
gigantisch veel geld, en na wat namaakmotoren ben ik in ‘95
begonnen er maar zelf één te bouwen. Ik kocht de onderdelen
in Amerika en dan zat ik tot ‘s nachts aan mijn motor te
sleutelen. Dat is echt een verslaving, hoor. En einde verhaal:
hij is haast twee keer zo duur geworden als een echte.
Is dat de motor van de foto? Daar rijdt u nu nog mee?
Ja, maar helaas heb ik hem niet meer omdat ik er afgelopen
zomer een ongeluk mee heb gehad. Hij lag helemaal in elkaar.
Maar ik heb nu weer een nieuwe gekocht. Bouwen doe ik niet
meer. Daar lig je ‘s nachts echt van wakker.
Harley-freak genoeg om vorig jaar de 100e verjaardag te vieren
in de US?
Nee, niet geweest. Daar had ik ook geen tijd voor. Ik ben wel
in ‘96 naar de Daytona Bike week geweest.
Wat is dat precies?
Daar komen alle Harley-freaks uit heel de wereld bij elkaar.
Grootste motorevent van de wereld. Daytona is een stadje in
Florida. Met zo’n event staat alles in het teken van Harley,
alle kroegen en winkels … helemaal ingeruimd met Harleyspullen.
Er werden dan Japanse motoren op een hoop gegooid
en in elkaar gehakt. Geweldig. Ik zat in een motel waar je de
motor mee naar je kamer kon nemen. Om er tot ‘s nachts aan
Marcel van Gent, Voorste rij v.l.n.r.: Barry Madlener, Sjef Siemons
te sleutelen. Gigantisch de beest uitgehangen daar.
Daar valt dan gelukkig iets meer plezier te beleven dan in de
politiek.
Nou, toen we campagne voerden voor Leefbaar Rotterdam,
hebben we ook wat afgelachen met Jaap Roepius en Rinus van
den Herik. We hebben echt alles naar ons hoofd gehad. Dan
reden we met ons busje, beplakt met LR-posters, en megafoon
door de stad.
Dries Mosch leert Marco Pastors enkele tactieken
Soms moesten we de ruitenwissers aanzetten omdat we zo
bespuugd werden. Spiegels die eraf werden geschopt. Scheldkanonnades
van SP-ers. De reinigingspolitie achter ons aan
omdat mensen hadden gebeld nadat we weer een paal hadden
beplakt.
Klinkt nou niet echt gezellig.
We wisten dat we de winnaars waren. Dan maakt het niet uit.
We begonnen met één of twee keer Pim Fortuyn op borden
te plakken. Het eerste wat ‘ze’ deden was de Pim Fortuyn
posters wegplakken. Toen hebben we gezegd ‘die borden zijn
allemaal van ons’. En dan gingen we naar de mensen toe: “Ben
jij voor Fortuyn? Woon je in de buurt? Zeg jôh, kijk even als er
overheen wordt geplakt, bel ons dan effe.” En dan gingen we
weer om vier uur ‘s nachts plakken als ze er weer overheen
hadden geplakt. Die borden bij de Maastunnel waren zó dik.
“Laten jullie dan geen ruimte voor andere partijen?” kregen
we dan van journalisten ter plekke te horen. “Welke andere
partijen? Heb je nog andere partijen dan?”, zeiden we dan.
Lachen, echt lachen.
Als je me had gevraagd met de mooiste vrouw van de wereld
twee weken op een tropisch eiland of deze ervaring, dan had
ik toch deze ervaring gekozen. Dit maak je van je hele leven
nooit meer mee. Mensen die stopten, bussen en trams die
stopten, …en dan deelden we yers uit aan de passagiers,
scholen, politie te paard. Het leek wel of we een popidool
stonden uit te delen. We hadden 4.500 posters en zijn er
doorheen geraakt. Kan je nagaan hoe dik Rotterdam is
geworden. Dat was fantastisch.
En de strijd gaat door?
Ja, ik vind dat je moet strijden totdat je erbij neervalt, anders
heeft het leven geen zin. Je moet risico’s blijven nemen. Een
beetje rust tussendoor is ook wel lekker, maar je moet toch
wel weer een nieuwe uitdaging kunnen vinden. ■
Interview: Isabel - Foto’s: : V. Reijkersz

‘Heeft u last van een
hoofddoekjesfobie?’
door Barry Madlener, raadslid Leefbaar Rotterdam
Heeft u last van een hoofddoekjesfobie?’
Deze vraag wordt mij telkens gesteld als ik ergens
verschijn voor een interview over hoofddoeken.
‘Waarom bent u zo bang voor de Islam?’
Ik antwoord telkens weer:
‘Ik ben niet bang voor de Islam, maar wel
verontrust!’
Verontrust over de “normen en waarden” die een aantal
nieuwe islamitische Nederlanders denken mee te moeten
nemen uit het land van herkomst. Inclusief het vermeende
recht op het altijd en eeuwig mogen dragen van een hoofddoek.
De felheid waarmee sommige moslims dit zogenaamde recht
claimen vind ik zeer ongepast. En ook wel kenmerkend voor
deze groep moslims welke kennelijk zijn toevlucht zoekt
tot een strenge vorm van het bedrijven van hun religie. De
overheid houdt zich muisstil voor wat betreft deze kwestie.
Echte debatten over dit onderwerp waren er tot nu toe niet.
En, zoals het onze overheid betaamt, pleegt men pas in te
grijpen als het te laat is. Nu is het zwaartepunt van onze
politiek hopeloos verdeeld tussen de linkse kerk (PvdA) en de
confessionelen (CDA). De linkse kerk meent alles te moeten
sussen als het om minderheidsgroeperingen gaat, het gaat
immers vanzelf wel over.
En de confessionelen zijn doodsbang dat de enorme subsidies
voor het godsdienstonderwijs en de eigen omroepen ter
discussie wordt gesteld. Tussen deze, in politiek opzicht,
zwaargewichten, bewegen zich Leefbaar Rotterdam en een
paar echte liberalen.
Het zal u dus niet verwonderen dat, zolang deze twee partijen
zich niet verroeren, de schreeuwers van Allah alle ruimte
krijgen om het fundament van hun ideologie verder uit te
bouwen. Minaretten moeten verrijzen en hoofddoeken en
baarden zullen ons straatbeeld bepalen. Zelfs onze “neutrale”
overheid moet eraan geloven. De heer Tonca (prominent
CDA-er), sinds kort opgeklommen tot voorzitter van het
CMO, het belangrijkste moslimoverleg in Nederland, zegt
zelfs dat de skyline van Rotterdam moet veranderen vanwege
de komst van de Islam naar Rotterdam.
Als het aan de PvdA en het CDA ligt krijgt hij nog zijn zin
ook! Mijn vertrouwen in de politiek is dus nog steeds zeer
gering op dit punt. De normen en waarden van Balkenende
zijn onvolledig. Onze CDA- en PvdA-politici blijven doodstil
over dit onderwerp en de komst van vele moslims heeft er
niet toe geleid dat we de normen van onze moderne, seculiere
rechtsstaat nog eens duidelijk stellen. Zolang de PvdA en
het CDA onze overheid en het openbaar onderwijs niet vrij
wensen te houden van islamitische invloeden en uitingen,
blijft mijn fobie voor hoofddoeken nog wel even bestaan. ■
Poederbrief
Om kwart voor tien ‘s-ochtends op 11 februari j.l., trof de
fractie van Leefbaar Rotterdam, tussen de sollicitatiebrieven
voor de vacature van wethouder, een poederbrief aan. Na
het waarschuwen van de bewaking van het stadhuis is door
de inmiddels ingeschakelde politie- en GGD-medewerkers
besloten dat de aanwezigen de fractiekamer niet mochten
verlaten in verband met mogelijke risico’s. Rond 11:00
arriveerden twee experts van de technische recherche, die
vertelden dat zij zo laat waren omdat diezelfde ochtend ook
een poederbrief in de postkamer van de RET ontdekt was.
Om 12:15 kwam het verlossende bericht dat de aan Leefbaar
Rotterdam gerichte brief schelpenzand bevatte. Bovendien
vertelde de technische recherche dat er in de brief gerefereerd
werd aan de voorgenomen verkorting van de rijtijden bij
de RET. Deze laatste mededeling wekte grote verbazing bij
de fractie van Leefbaar Rotterdam, want als er één fractie
in de gemeenteraad is die van het begin af aan duidelijk
heeft gemaakt dat zij het verkorten van de rijtijden en het
schrappen van de nachtbus onacceptabel vindt, dan is dat
Leefbaar Rotterdam.
Het Leefbaar Rotterdam raadslid Madlener heeft in de
regioraad een motie ingediend om de beperking van de
rijtijden niet te laten doorgaan. Door de tegenwerking
van andere partijen, op de lokale na, is deze motie niet
aangenomen. Juist omdat Leefbaar Rotterdam zich altijd sterk
gemaakt heeft voor het openbaar vervoer komt het sturen
van een poederbrief nogal absurd over. Dit alles laat onverlet
dat het hier een zeer kwalijke zaak betreft en dat er een
enorme bedreiging van uit gaat. De connotatie is immers voor
iedereen duidelijk: in de Verenigde Staten hebben in 2001
diverse mensen door miltvuurbrieven de dood gevonden. ■

‘Mediwiedewiedewiet’
door Michael Schuurmans
Het is al weer een tijdje geleden dat het Simplistisch
Verbond probeerde aan te tonen hoe krom het in
Nederland is. Hoe tolerant en hulpverlenend we
zijn bij harddruggebruikers en hoe bekrompen men
denkt over het gebruik van het veel onschuldiger
marihuana. Methadon wordt sinds de jaren ‘80
gratis verstrekt en tegenwoordig experimenteert
men al naar hartelust met het verstrekken van gratis
heroïne. Des te hypocrieter is het als je kijkt naar
hoeveel moeite er moet worden gedaan om ernstig
zieken tegemoet te komen in hun pijnbestrijding
d.m.v. mediwiet.
Inmiddels is de wetenschap verder en is softdruggebruik
maatschappelijk bijna 100% aanvaard. Aan het gezonde
verstand van de burger ligt het dus niet. Cannabis is al
enige duizenden jaren bekend in de kruidengeneeskunde. De
actieve bestanddelen zijn de zogeheten cannabinoïden, vooral
het THC (tetrahydrocannabinol). Het kruid, ofcieel Cannabis
Sativa geheten, is in de loop van de jaren gepropagandeerd
als middel dat de eetlust opwekt, de spieren ontspant, de
geest verscherpt, de stemming verbetert, kalmerend werkt,
angst vermindert en pijn en misselijkheid bestrijdt.
Mediwiet wordt reeds bij verschillende ziektebeelden
toegepast. Bij chemotherapie voor kankerpatiënten, M.S.patiënten,
H.I.V.-ers, glaucoompatiënten (vermindert de druk
op het oog), chronische pijnen en migraine. Helaas worden
patiënten nog steeds alternatieve circuits ingestuurd met
als risico verontreinigde cannabis te krijgen waarbij doseren
moeilijk is vanwege het wisselende THC-percentage.
De laatste jaren is er van patiënten een toenemende vraag
naar een voorschrift voor medicinale cannabis. Tevens blijkt
er een grote behoefte te bestaan aan kennis en informatie
betreffende cannabis als medicijn. Toch bijna te mooi om waar
te zijn zou je zo zeggen…
Daadkrachtige wetten om het gebruik van mediwiet uit de
taboesfeer te halen, zijn er nog niet . Het wordt gedoogd maar
daar is zowat alles mee gezegd. Er is staatswiet… jawel. Veel
te duur en bovendien ook nog eens slecht van kwaliteit… als
we beroepsblower Armand mogen geloven.
Daarom sta ik volledig achter LR en J. Eerdmans van de
LPF die de mediwiet willen laten gedogen. En nog liever...
legaliseren! Het zou in de eerste plaats niet alleen ten goede
komen aan de talloze patiënten maar ook een heleboel overlast
tegengaan (wateroverlast, brandgevaar en geuroverlast) die
de illegale kweek momenteel met zich meebrengt, om over de
criminaliteit nog maar te zwijgen...
Overige politieke partijen maken zich, op een paar
uitzonderingen na, al sterk voor legalisering van het recreatief
gebruik maar Sørensen van LR en Eerdmans van de LPF zijn
momenteel de enigen die zich daadwerkelijk positief willen
inzetten om de mediwiet tot een taboeloos geneesmiddel te
maken. Dit doen ze door persoonlijke contracten af te sluiten
waarbij men tekent voor het bezit van vijf wietplanten (gek
genoeg wel legaal) en de oogst daarvan af te staan aan de
stichting PMM (stichting Patiënten Medicinale Marihuana).
Samen met dhr. G. de Zwaan van PMM zijn ze tot deze
overeenkomst gekomen waarbij men hoopt dat veel mensen
zich zullen aanmelden om zo meer indirect legale mediwiet te
kunnen kweken.
Dat werd de hoogste tijd. We kunnen toch niet op alle fronten
het braafste jongetje van Europa zijn en ik vind zelfs dat
Nederland, met zijn liberale reputatie, hierin het voortouw
zou moeten nemen.
De rest van vrijdenkend Europa en Nederland is het er al over
eens, nu de politiek nog. ■
‘Lof op bouwtempo
Rotterdam’
Het feit dat Rotterdam ondanks de recessie toch drieduizend
nieuwe woningen weet neer te zetten, oogstte veel lof.
Wethouder Marco Pastors van Leefbaar Rotterdam ontving de
complimenten met veel trots. Drieduizend nieuwe woningen
betekent meer dan een uitbreiding van het woningaanbod. Het
betekent namelijk ook dat
de woningcorporaties,
projectontwikkelaars,
aannemers en ambtelijke
diensten het afgelopen
jaar 900 miljoen euro
hebben geïnvesteerd in
bouwen. Een enorm
bedrag met ‘spin-off’
voor de stedelijke en
regionale economie. ■

Luister naar burgers
door Victor Reijkersz, raadslid Leefbaar Rotterdam
De politiek is er in principe om breed gedragen
wensen van de bevolking tegen elkaar af te wegen
en in uitvoering te brengen. Echter, in de praktijk
gebeurt dit vaak niet. Neem bijvoorbeeld de lengte
van de uitgedeelde celstraffen in dit land en wat de
burger daar van vindt.
Viervijfde van de Nederlanders, een ruime meerderheid, is
niet tevreden over de zwaarte van de straffen. Dat is te
herleiden uit de belevingsmonitor rijksoverheid. Het sluit aan
bij de signalen die de lokale politicus krijgt. Keer op keer sta
ik met mijn mond vol tanden omdat ik niet kan uitleggen
waarom de strafmaat in Nederland zo laag is. Ik stamel dan
iets van: ‘Ze zijn er vast mee bezig in Den Haag’. Maar dat
stamel ik eerlijkheidshalve al een tijdje. Luistert Den Haag
eigenlijk wel naar wat de burgers willen? Ik heb het zeer
sterke vermoeden van niet.
Wat zijn eigenlijk zwaardere straffen? Broertje Bush,
gouverneur van Florida, is iemand die bekend staat om
zijn zwaardere straffen. In Florida krijg je voor beroving
gemiddeld 8 jaar cel. In Nederland gemiddeld 9 maanden
onvoorwaardelijk. In Florida krijg je voor diefstal met braak
gemiddeld 5 jaar. In Nederland gemiddeld 3 maanden
onvoorwaardelijk. In Florida krijg je voor verkrachting
gemiddeld 13 jaar. In Nederland gemiddeld 1,5 jaar
onvoorwaardelijk.
Nu ben ik er niet van overtuigd dat Nederlanders, net als ik,
zulke zeer zware straffen uitgedeeld willen zien worden als in
Florida, maar ik ben er wel van overtuigd dat een meerderheid
van de burgers van dit land een middenoplossing zou willen.
Kortom: dat de burgers een strafmaat ergens in het midden
tussen de Amerikaanse en de Nederlandse strafmaat zouden
toejuichen. Dat zou betekenen: drie tot vier maal langere
celstraffen.
Hierbij wil ik een publiekelijke oproep doen aan een
opiniepeiler, bijvoorbeeld Maurice de Hond, om een
onderzoek te doen hoeveel jaar cel de Nederlandse burger een
terechte straf vind voor o.a beroving, moord en verkrachting.
Wedden dat de doofstomme politici in Den Haag het resultaat
van een dergelijke peiling niet durven te implementeren? ■
Bronnen:
-Florida Department of Corrections (www.dc.state..us);
-Wetenschappenlijk Onderzoek en Documentatie Centrum
(www.wodc.nl); -Belevingsmonitor Rijksoverheid September 2003
(www.regering.nl)
LR trakteert RET-personeel
Leefbaar Rotterdam heeft het rijdende personeel van de RET
getrakteerd op een stuk taart.
De partij heeft naar alle remises van het vervoersbedrijf
gebak gestuurd. Aanleiding hiervoor was het feit dat het
kantoorpersoneel van de RET met kerst een receptie werd
aangeboden met hapjes en drankjes maar dat er voor het
rijdende personeel niet eens een boterletter vanaf kon. ■
Onthulling van het schilderij ontworpen door Kerdy van
Vuuren tijdens de herdenkingsdienst gehouden op 19
februari 2004 in de Parochie van de H.H. Laurentius
Elisabeth.
Foto door Wouter Martijn - pim-fortuyn.nl
Coolsingel 18 (naast stadhuis)
www.harveys-rotterdam.nl
Dagmenu € 6,95
Elke zondag een driegangenmenu voor € 11,50

MELKKOE
De Partij van de Arbeid
wil belasting heffen op vet
eten. Dat zegt Tweede
Kamerlid Khadija Arib. Het
idee voor de zogenoemde
snacktax is momenteel punt
van discussie in de
Verenigde Staten. Arib wil
hiermee overgewicht van
Nederlanders tegengaan.
Het probleem van overgewicht
ligt volgens haar
voornamelijk in de lagere
sociale klasse.
Regentenpartij van de
arbeid wil snacktax… laat
dat even op u inwerken…
bamihapbelasting. Na de
tabak, benzine en alcohol
heeft men eindelijk wat
nieuws gevonden om ons
volk verder uit te wringen.
Was het nu nog zelf
verzonnen, dan had deze
‘oppositie’-regent van mij
nog de poedelprijs voor
originaliteit mogen ont-
vangen maar nee. Na
uitmergeling van het zorgpakket
en een doorgeslagen
rookbeleid, is nu de vette
hap aan de beurt om de
Atlantische Oceaan over te
waaien. Maakte men zich nu
echt bezorgd, dan zou ik nog
eens aan mijn achterhoofd
krabbelen. Ik moet echter tot
de conclusie komen dat men
weer wat gevonden heeft
waarvan bewezen is dat
het veel gebruikt wordt en
waarvan het gebruik naar
alle waarschijnlijkheid niet
zal afnemen na een invoering
van accijns. Een nieuwe
staatskasspekker dus zoals
inmiddels bewezen bij
tabak, alcohol en benzine.
What’s next? Toiletpapier-
belasting? Shampoo-
belasting? Scheerschuim-
belasting? Ik word hier even
helemaal niet goed van. 16
miljoen mensen op een heel
klein stukje aarde… die
moet je niet betuttelen, die
laat je in hun waarde…
nooit gedacht dat die tekst
nog eens van toepassing zou
worden maar helaas voel
ik me bijna verplicht het te
melden. Zijn er geen belangrijkere
zaken in Nederland
die een hogere prioriteit
hebben? Dus... zo lang het
nog kan... eet smakelijk! ■
Horizontaal: 1. Laat vuur
op-laaien!(4) 3. In de war door
moord. (5) 7. Te bewonen. (8)
10. Eerste klas prostituee. (4)
11. Stemmen: na tweede toch
eerste met 33%. (3,5) 12. Is
duur als ‘t goede is. (4) 14.
Frans is verlegen? (4) 15. Uiterst
links? Het is een gok.
(4) 16. Verwarde rotsen liggen
dwars. (6) 17. Sparta - Feyenoord.
(5) 19. Engels slot. (3)
20. Vorst hallo! (5) 21. Pim had
een linker en een rechter maar
was het nooit. (3) 23. Hoop. (3)
26. Ouderwetse jongen. (2) 27.
Duivels karwei. (4,2,1,3) 28.
Na de vloed. (2) 30. Helend
high. (8) 31. Halve gok. (2) 32.
Engelse teen erna? (3) 33. Is in
Frankrijk Europeaan. (3)
Verticaal: 1. Is hun strijd
onbeslist of bluffen ze? (7) 2.
Stofge dekking. (5) 4. Rivier
in Italie, keert om! (2) 5. Bosgrond
uit Peru? (7) 6. Krijg je
daar natte dromen op? (8) 8.
Komt welvarend uit de stroming,
zo klinkt het. (10) 9. Wiel
op de slee, goed zichtbaar.
(5) 13. Hallo magazine. (7)
14. Bloedige zonde in Engeland.
(6,5) 16. Loopt de burgemeester
hierop? (7) 18. Koren
voor jezelf. (9) 22. Moet in
Rotturdam. (3) 24. Gleden ze
daarop? Klinkt goed maar…
(5) 25. Klinkt niet gaar en is
naar. (4) 26. Serveren ze? (5)
29. Not bad voor een vleermuis
in Engeland. (3).
Noteer alvast in uw agenda:
Algemene Leden Vergadering
31 maart 2004
Cafe “Engels”
Stationsplein 45
Tel. 010-4119550
Aanvang 19.30h
Politiek Cafe Alexanderpolder
10 maart 2004
Cafe “De Lamme Goedzak”
Jan Bijloostraat 25-27
Tel. 010-4212000
Aanvang 19.30h
Prijsvraag: Breng de letters over naar de gelijkgenummerde
vakjes in de balk hieronder. Het goede antwoord op een voldoende
gefrankeerde briefkaart opsturen naar:
Leefbaar Rotterdam
Postbus 8734
3009 AS Rotterdam
o.v.v. Prijspuzzel.
Onder de goede oplossingen worden vijf gesigneerde tekeningen van
Pim verloot. Dit portret door Hermanus is te zien op de LR’s homepage,
www.leefbaarrotterdam.nl

De Haagse LPF fractie was 16 februari tijdens haar werkbezoek aan Rotterdam onder de indruk van het ‘geen woorden maar daden beleid’ van
Leefbaar Rotterdam. Twee broers van één vader bleek eens te meer. V.l.n.r: Nawijn (LPF), Sonneveld (LR), Sorensen (fractievoorzitter LR), van
Sluis (wethouder economie en haven voor LR) en Eerdmans (LPF).
Ja, ik wil lid worden van
Leefbaar Rotterdam!
Naam:____________________________________________________________________________
Adres: ____________________________________________________________________________
Telefoon:__________________________________________________________________________
Email: ____________________________________________________________________________
Opsturen naar:
Leefbaar Rotterdam
Postbus 8734
3009 AS Rotterdam.
Of faxen naar: 010-4173950
Voor vragen bellen naar: 010-4173945
LET OP: Als uw bijdrage van minimaal 15 Euro binnen is op ABN-AMRO rekening 622091700 onder
vermelding van “contributie LR” en uw naam, dan is uw lidmaatschap bevestigd.