S t f a a n B E E C K a E R t i K E Ca R R E M a n ... - No Movement #2

“Ik zou graag twee hondjes zijn,
dan kunnen we samen spelen”.
Wie als kunstenaar iets wilde betekenen in de beeldende kunst van de twintigste eeuw, bekende
zich tot de ene of de andere kunstbeweging. Al de –ismen getuigen daarvan: dadaïsme, futurisme,
kubisme, surrealisme, expressionisme, abstract-expressionisme, conceptualisme, minimalisme, enz.
Orthodoxe kunstpauzen zoals André Breton, Clement Greenberg, Germano Celant e.a. waakten met
harde hand over de zuiverheid van de leer. In een manifest werd vastgelegd wat kunst was en wat niet.
Het postmodernisme van de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw maakte daar komaf mee.
Vandaag zien we hoe persoonlijkheden met de meest diverse achtergronden, media, opleidingen
en kunstopvattingen zich op de kunstscène onderscheiden. Deze tendens heeft uiteraard te maken
met het toenemend individualisme in de globale samenleving van de laatste decennia. Tegelijkertijd
zien we dat dit verlies aan ideologie niets af doet aan de tijdelijke en projectmatige werkverbanden
die kunstenaars onderling spontaan ontwikkelen. Met evenveel enthousiasme zorgen alternatieve
netwerken voor een verrassende mixe.
Zo profileren zich onder de werktitel NO MOVEMENT zeven eigengereide nieuwlichters, met als
enige gemeenschappelijke band: ooit afgestudeerd als Master in Fine Arts aan het departement
kunst van de Provinciale Hogeschool Limburg. Ze hebben nadien nimmer de behoefte gevoeld zoiets
als een Limburger Schule te vormen, maar ze zijn elkaar ook niet uit de weg gegaan.
NO MOVEMENT betekent niet dat er geen beweging in de tentoonstelling zou zitten. Er is een
compromisloze dynamiek voelbaar in elk werk dat hier present is. Het is een tastende, rusteloze
zoektocht naar een eigen idioom. Hier leggen zeven, zelfbewuste beloftes getuigenis af van waar ze
hic et nunc staan, nadat ze al jaren het academische slangenvel van zich hebben afgeworpen.
Curator Frank Hendrickx heeft zich er bewust van onthouden deze kleurrijke creatievelingen in het
corset van een thema te wurmen. Zo gaat hier ieder zijns weegs en geeft ieder wat aan ieder
toekomt, om het voor de gelegenheid in bijbelse termen uit te drukken. Maar zonder dat er enige
aanleiding toe is, zien we toch hoe deze generatie gekenmerkt wordt door een aantal terugkerende,
geïsoleerde motieven in hun beeldend werk: de musicscene, TL-lampen, de symboliek, het kwaad,
de natuur en gefragmenteerde referenties aan het modernisme.
Joannes Késenne
Kunstcriticus