S t f a a n B E E C K a E R t i K E Ca R R E M a n ... - No Movement #2
S t f a a n B E E C K a E R t i K E Ca R R E M a n ... - No Movement #2
S t f a a n B E E C K a E R t i K E Ca R R E M a n ... - No Movement #2
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
D<br />
a<br />
a<br />
n<br />
n iElS<br />
S G J<br />
t<br />
i a<br />
o MoVEMEnt<br />
a a f i l o<br />
nU ES a K i M M<br />
a E S aRECHal<br />
n<br />
VanUYtRECHt<br />
En<br />
C<br />
1/9 - 30/9<br />
a RRE<br />
B EE<br />
G ElEn<br />
M anS<br />
C<br />
K<br />
a<br />
ERt
CC MUZE staat voor een sterke selectie van theater, film, concerten en uiteraard ook beeldende<br />
kunst. Wat die beeldende kunsten betreft hebben we de afgelopen decennia beroep kunnen doen<br />
op een aantal ervaren gidsen - zowel galeriehouders als kunstcritici - die ons de juiste stopplaatsen<br />
konden tonen en interessante reizigers op het pad van de beeldende kunst konden aanwijzen. Dat<br />
resulteerde in prachtige tentoonstellingen van individuele kunstenaars uit de lage landen zoals Sam<br />
Dillemans, Fred Bervoets, Reg <strong>Ca</strong>rremans, Liliane Vertessen en vele anderen. Ook indrukwekkende<br />
groepstentoonstellingen zoals ‘Buitengewoon’, ‘Limbarte Junior’, ‘Zelfportrettering, een ultieme<br />
dialoog’ & ‘Jesus X Superart’ behoren tot het palmares van ons beeldende kunstenbeleid.<br />
De meest intensieve samenwerking ligt echter verscholen in een artistieke joint venture tussen MUZE<br />
en arteVentuno. arteVentuno is het vroegere kunstcentrum Il Ventuno van tentoonstellingsmaker<br />
Frank Hendrickx. Tussen eind jaren ’80 tot begin 2000 waren er zeer regelmatig expo’s die<br />
werden ontwikkeld door Frank, samen met de directies van het cultuurcentrum. Dit resulteerde in<br />
spraakmakende projecten met o.m. Guy Bleus, Kees Barten, Wout Vercammen, Pellens & Custers,<br />
Jan L. <strong>Ca</strong>rlier, Willo Gonnissen, Dre Devens, Karel De Meester, Johnny Michel & Jan Janssen, Willy<br />
Van Parijs, Fred Boffin, Walter Daems, JJ Waverijn & Frans Gentils, Luc Smeets, Joris Taeymans, Marek<br />
Olszynski, Nina Haveman enz… Het zijn allemaal kunstenaars die lange tijd onder de vleugels van<br />
arteVentuno konden floreren.<br />
Een tiental jaren geleden kwam er echter een kentering in het beeldende kunstenbeleid van CC MUZE.<br />
In 2001 ontstond er een hernieuwde samenwerking met de Academie voor Beeldende Kunsten en<br />
er werden grote tentoonstellingen uitgewerkt met het sociaal-artistieke kunstenproject Artikel 27.<br />
Daarenboven begon MUZE meer en meer aandacht te besteden aan fotografie, voornamelijk van<br />
jonge fotografen. De band met arteVentuno & Frank Hendrickx werd het afgelopen decennium<br />
daardoor wat losgelaten. Anno 2012 is er een nieuw elan gevonden en presenteren arteVentuno &<br />
MUZE een schitterende expo met mixed media werk van zeven toptalenten: Stefaan Beeckaert, Mike<br />
<strong>Ca</strong>rremans, Manu Engelen, Daan Gielis, Jan Marechal, Niels Vaes & Tom Vanuytrecht.<br />
We vroegen aan cultuurjournalist Christof Rutten en kunstcriticus Joannes Késenne om een korte<br />
commentaar te schrijven bij de expo NO MOVEMENT. Deze catalogus geeft daardoor meer inzicht in<br />
de drijfveren van zeven beeldenmakers die ons op een andere manier naar de wereld doen kijken.<br />
Tom Michielsen<br />
Directeur CC MUZE
“Ik zou graag twee hondjes zijn,<br />
dan kunnen we samen spelen”.<br />
Wie als kunstenaar iets wilde betekenen in de beeldende kunst van de twintigste eeuw, bekende<br />
zich tot de ene of de andere kunstbeweging. Al de –ismen getuigen daarvan: dadaïsme, futurisme,<br />
kubisme, surrealisme, expressionisme, abstract-expressionisme, conceptualisme, minimalisme, enz.<br />
Orthodoxe kunstpauzen zoals André Breton, Clement Greenberg, Germano Celant e.a. waakten met<br />
harde hand over de zuiverheid van de leer. In een manifest werd vastgelegd wat kunst was en wat niet.<br />
Het postmodernisme van de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw maakte daar komaf mee.<br />
Vandaag zien we hoe persoonlijkheden met de meest diverse achtergronden, media, opleidingen<br />
en kunstopvattingen zich op de kunstscène onderscheiden. Deze tendens heeft uiteraard te maken<br />
met het toenemend individualisme in de globale samenleving van de laatste decennia. Tegelijkertijd<br />
zien we dat dit verlies aan ideologie niets af doet aan de tijdelijke en projectmatige werkverbanden<br />
die kunstenaars onderling spontaan ontwikkelen. Met evenveel enthousiasme zorgen alternatieve<br />
netwerken voor een verrassende mixe.<br />
Zo profileren zich onder de werktitel NO MOVEMENT zeven eigengereide nieuwlichters, met als<br />
enige gemeenschappelijke band: ooit afgestudeerd als Master in Fine Arts aan het departement<br />
kunst van de Provinciale Hogeschool Limburg. Ze hebben nadien nimmer de behoefte gevoeld zoiets<br />
als een Limburger Schule te vormen, maar ze zijn elkaar ook niet uit de weg gegaan.<br />
NO MOVEMENT betekent niet dat er geen beweging in de tentoonstelling zou zitten. Er is een<br />
compromisloze dynamiek voelbaar in elk werk dat hier present is. Het is een tastende, rusteloze<br />
zoektocht naar een eigen idioom. Hier leggen zeven, zelfbewuste beloftes getuigenis af van waar ze<br />
hic et nunc staan, nadat ze al jaren het academische slangenvel van zich hebben afgeworpen.<br />
Curator Frank Hendrickx heeft zich er bewust van onthouden deze kleurrijke creatievelingen in het<br />
corset van een thema te wurmen. Zo gaat hier ieder zijns weegs en geeft ieder wat aan ieder<br />
toekomt, om het voor de gelegenheid in bijbelse termen uit te drukken. Maar zonder dat er enige<br />
aanleiding toe is, zien we toch hoe deze generatie gekenmerkt wordt door een aantal terugkerende,<br />
geïsoleerde motieven in hun beeldend werk: de musicscene, TL-lampen, de symboliek, het kwaad,<br />
de natuur en gefragmenteerde referenties aan het modernisme.<br />
Joannes Késenne<br />
Kunstcriticus
StEfaan BEECKaERt<br />
°1976, genk<br />
duivelsbeelden in onze hedendaagse samenleving<br />
Stefaan Beeckaert noemt zichzelf een ‘beeldend<br />
activist’. Voor CC MUZE werkt hij momenteel<br />
aan het project The devil in you and me waarin<br />
hij onderzoek doet naar de verschijningsvorm<br />
van de duivel. De installatie De biechtstoel<br />
met 24 tekeningen is daar een eerste resultaat<br />
van. De tekeningen komen recht uit zijn ziel.<br />
Geen voorstudies, geen schetsen. Gewoon aan<br />
tafel zitten, pen vastpakken, leeg blad papier<br />
en tekenen maar. En niet stoppen totdat elke<br />
tekening af is. Soms met psychedelische muziek<br />
op de achtergrond, en dat zie je ook wel. We<br />
zien mushrooms, duivels, wulpse deernen. “Ik<br />
word wel eens beïnvloed door LP-hoezen,”<br />
zegt hij. “Wat je ziet, komt van ergens diep<br />
vanbinnen. Ook de donkere kantjes.” Die<br />
donkere grafische getuigenissen contrasteren<br />
met de rest van de expo en komen het best tot<br />
hun recht in de witte kruisvorm die speciaal<br />
voor de reeks werd gebouwd en zo het werk<br />
hun eigen, aparte plek geven.<br />
Christof Rutten<br />
Een selectie van voorbije tentoonstellingen :<br />
- ‘Schluss’, NICC, Antwerpen (2001)<br />
- ‘Boudoir Bitch’, CC Muze, Heusden-Zolder (2003)<br />
- ‘Forwart Farm’, Opglabbeek (2005)<br />
- ‘Ridzjraides’, CC Muze, Heusden-Zolder (2008)<br />
- ‘Ridzjraides’, Theo Gallery, Antwerpen (2009)<br />
- ‘Arnoevoo’, MEC Staf Versluys, Bredene (2009 - 2010)<br />
www.stefaanbeeckaert.be<br />
Deze graficus van opleiding zoekt naar de<br />
essentie van de tekening. 24 tekeningen die<br />
toevalsmatig tot stand zijn gekomen, heeft hij<br />
in gelijke formaten op canvas gedrukt. Het zijn<br />
beelden die onbedoeld narratieve associaties<br />
oproepen. Zo doen sommigen denken aan de<br />
wereld van de Gothic, anderen aan sprookjes,<br />
nog anderen aan donkere, demonische<br />
scènes. En de kunstenaar zelf bevestigt dat<br />
de ontdekking van het kwaad in hem daar<br />
niet vreemd aan is. Ook de presentatie ervan<br />
in een witgeschilderde crypte in kruisvorm,<br />
lijkt te refereren aan christelijke betekenissen.<br />
De bezoeker wordt bij het betreden van deze<br />
installatie ondergedompeld in het sterke<br />
contrast tussen de fijne, zwarte verhaallijn en<br />
het wit witter dan wit.<br />
Joannes Késenne
‘Confessions of a Dangerous Mind’, 2012<br />
Installatie
‘Charon’, 2012<br />
inktjetprint op doek, 30 x 21cm<br />
‘Mefisto’, 2012<br />
inktjetprint op doek, 30 x 21cm
Bij <strong>Ca</strong>rremans zien we zwart, wit, groen en<br />
paars. Soms abstract, soms figuratief, maar er<br />
schuilt eenheid in. <strong>Ca</strong>rremans is kleurenblind,<br />
en dat maakt zijn gebruik van zijn palet voor<br />
de toeschouwer nog meer integrerend. Zijn<br />
studie naar het verband tussen kleurgebruik<br />
en daltonisme is het onderwerp van zijn<br />
doctoraat waar hij nu in Leuven aan werkt.<br />
De lessen van vroeger op school - de lucht is<br />
blauw, het gras groen - moet hij omzetten naar<br />
een eigen systeem. “Als ik huidskleur schilder,<br />
komt dat meestal eruit als groen.” Voor zijn<br />
doeken put hij uit een archief van beelden<br />
dat hij heeft aangemaakt. Dat archief bestaat<br />
zowel uit zelfgemaakte foto’s ergens op een<br />
hotelkamer tot werken van grote meesters. Zo<br />
is zijn ‘bewerking’ van Sint Maarten verdeelt<br />
zijn mantel van Van Dyck zeer fascinerend.<br />
MiKE <strong>Ca</strong>RREManS<br />
°1981, heusden-zolder<br />
fascinerende kleuren van een daltonist<br />
Christof Rutten<br />
De schilderijen in olieverf waarmee Mike<br />
<strong>Ca</strong>rremans een muurlengte vult, geven inzage<br />
in zijn productie van het afgelopen anderhalf<br />
jaar. Het is niet bedoeld als reeks, maar is<br />
eerder een compilatie van kleurschakeringen.<br />
Terugkerende elementen, zoals de TL-lampen,<br />
houden de blik gevangen. Uit de beperking<br />
van kleurenblindheid, puurt hij een artistiek<br />
surplus. Zijn schilderkunstige experimenten<br />
verraden een hoog camp-karakter. De<br />
kunsthistorische referenties zijn op te vatten<br />
als herinterpretaties van iconische beelden. Zo<br />
zien we bijvoorbeeld een verwijzing naar het<br />
Puttertje (1654) van <strong>Ca</strong>rel Fabritius, bedoeld<br />
als trompe-l’oeil. Dit motief van het trompel’oeil<br />
kunnen we als een sleutel tot zijn werk<br />
beschouwen. Want wanneer hij Van Dycks<br />
Sint Maarten verdeelt zijn mantel (1618)<br />
weergeeft, zijn de twee bedelaars uit het beeld<br />
weggegomd. Deze beeldcensuur hertekent ons<br />
fotografisch geheugen van het oorspronkelijk<br />
werk. Maar het doet ook denken aan de<br />
beeldenstorm die protestanten in de zestiende<br />
eeuw aanrichtten op beelden in katholieke<br />
kerken, met als resultaat: de aanblik van een<br />
leeggeroofde nis.<br />
Een selectie van voorbije tentoonstellingen:<br />
- ‘Circle of Dischord’, SecondRoom, Gent (2011)<br />
- ‘Chromotose ‘, Duflon & Racz Gallery, Bern (CH) (2010 )<br />
- ‘Backstage Life’ (duo tentoonstelling samen met Collin Waeghe), Freemen Gallery, Aardenburg (NL) (2010)<br />
- ‘Collective Surgery’, arteVentuno, Brussel (2009)<br />
- ‘Kids Will Become Coconuts’, CIAP, Hasselt (2007)<br />
- ‘La Conquete de l’Espace’, HISK Gent (2009)<br />
www.duflon-racz.ch/index.php?id=200<br />
Joannes Késenne
‘Rapture’, 2012<br />
olie op doek, 50x40cm; 100x20cm; 100x20cm; 60x30cm<br />
‘Agent Provocateur’, 2012<br />
olie op doek, 80x60cm
‘<strong>No</strong>tice of Discontent’, 2011<br />
olie op doek, 50x90cm<br />
‘This Isn’t How We raised You’, 2011<br />
olie op doek, 80x40cm; 40x40cm
Voor <strong>No</strong> <strong>Movement</strong> presenteerde Manu<br />
Engelen een zevental doeken met als rode draad<br />
onrust, vernieling, oorlogstaferelen. We zien<br />
vliegtuigen, rook, verwrongen staal, gebroken<br />
glas... “Er zit een sceptisch wereldbeeld in mijn<br />
schilderijen”, zegt hij. “Er zit een politieke,<br />
maatschappelijke ondertoon in. Een ander<br />
topic in mijn werk is de relatie tussen mens<br />
en dier: hoe bijvoorbeeld de structuur van een<br />
Stealthbommenwerper gebaseerd is op de<br />
anatomie van een vleermuis.” Die rode draad<br />
is er wel, maar een moreel vingertje niet. “Ik<br />
wil de dingen objectief benaderen. Ik maak<br />
geen statement.”<br />
ManU EnGElEn<br />
°1984, leuven<br />
destructieve relatie tussen mens en natuur<br />
Christof Rutten<br />
Een selectie van voorbije tentoonstellingen:<br />
- ‘Manufactured’, Zaal Belgie, Hasselt (2009)<br />
- ‘Centre of mass’, lokaal 01, Antwerpen (2010)<br />
- ‘PIHNDY’ - CIAP, Hasselt (2010)<br />
- ‘The good, the bad & the ugly’, CC Strombeek (2010)<br />
- ‘Morning glory’ duoshow, Galerie Tzarart, Antwerpen (2011)<br />
- ‘Subdued merlins’, Pocketroom, Antwerpen (2011)<br />
www.manuengelen.com<br />
In het werk van Manu Engelen is er enige<br />
afstand tussen inspiratie en presentatie.<br />
Uit de traditie van de Engelse (what’s in<br />
a name?) landschapsschilderkunst puurt<br />
hij elementen over de relatie van mens tot<br />
natuur. Maar dat is daarom niet expliciet<br />
leesbaar. Er duikt bijvoorbeeld een kustlijn op,<br />
maar vrij geabstraheerd als achtergrond. Er<br />
is tegelijkertijd een fascinatie voor moderne<br />
technologie aanwezig. Het cirkelt omheen de<br />
filosofische vraag naar de menselijke drijfveren<br />
voor de technologische vooruitgang en de<br />
onomkeerbaarheid van de dominantie van<br />
techniek op het weten. Ook in zijn presentatie<br />
is de samenhang bewust zoek. Zo wil de stijl<br />
van één werk zijn verwantschap met het<br />
oeuvre van Matthias Weischer niet verbergen.<br />
Daarnaast zien we een werk waarin een<br />
verloren metalen plaat dwarrelt door de<br />
ruimte. Of een ander waarin abstracte tekens<br />
op raadselachtige wijze een architectonische<br />
structuur neerzetten.<br />
Joannes Késenne
‘Red Cloud’, 2012<br />
olie op doek, 24 x 30 cm<br />
‘B 29’, 2012<br />
olie op doek, 50 x 70 cm
zonder titel, 2012<br />
collage, 29 x 21 cm<br />
‘Cloudy’, 2012<br />
olie op doek, 120 x 93 cm
“Wat is voor mij een beeld?’ is de vraag die<br />
de jonge, zoekende stormram Daan Gielis zich<br />
stelt. Hij getuigt in deze expo alweer dat ie<br />
goed - en uiterst stijlvol – een eigen weg aan<br />
het bewandelen is. Zijn roze/paarse monoliet is<br />
om te stelen. De vorm is streng en perfect, maar<br />
doordat de natuur vrij spel kreeg bij het gieten<br />
in polyester, sluipt er leven in de vorm van<br />
barsten en belletjes in. De doorzichtige pilaar<br />
speelt ook met licht. “Mijn droom is hem ooit<br />
in een Amerikaanse woestijn te droppen om<br />
het licht van de ondergaande zon erin onder te<br />
zien gaan.” Ook bij een andere sculptuur, met<br />
zeshoeken en oranje glas, laat Gielis zijn werk<br />
schilderen als een glasraam. “Als de zon door<br />
het glas schijnt, krijg je dat mooie licht dat mij<br />
doet denken aan een autorit in de ondergaande<br />
zon.” We willen mee, on the road.<br />
Gielis is nog jong en zoekende, vandaar dat<br />
zijn derde werk - een klein ‘drolletje’ gemaakt<br />
van isolatiemateriaal en vernoemd naar een<br />
nummer van dj Shadow - iets compléét anders<br />
is. Grenzen aftasten. Koen Van de Broek wisselt<br />
werk met hem uit: dat wil ook al iets zeggen.<br />
Christof Rutten<br />
Een selectie van voorbije tentoonstellingen:<br />
- ‘De keuze van Koen van den Broek’, groupshow, White <strong>Ca</strong>ps Galerie, Antwerpen (2009)<br />
- ‘Center of Mass’, groupshow, Lokaal01 Galerie, Antwerpen (2010)<br />
- ‘XXI-into Dada’, Arteventuno, Hasselt (2010 )<br />
- ‘PIHNDY’, mastershow and DANNY DONDER, CIAP galerie, Hasselt (2010)<br />
- ‘Fris VIII’, groupshow, Galerie Jan Colle, Gent (2010)<br />
- ‘Morning Glory’, duoshow, Galerie Tzarart, Antwerpen (2011)<br />
www.daangielis.be<br />
Daan GiEliS<br />
°1988, beringen<br />
op zoek naar het beeld<br />
Deze kunstenaar toont tijdens <strong>No</strong> <strong>Movement</strong><br />
de sculptuur Dusk pt. II, gemaakt van polyester,<br />
waarin oudere objecten zijn verwerkt. Hij heeft<br />
in lagen kleur op kleur aangebracht en laat de<br />
barsten voor wat ze zijn. De constructie laat op<br />
transparante wijze alles zien wat erin verborgen<br />
zit. Het is puur bedoeld als iconische vorm. Hij<br />
verwijst zelf naar de filosoof Heidegger die in<br />
zijn Der Ursprung der Kunstwerkes een lans<br />
breekt voor kunst die in-zichzelf-staat, die<br />
zijn eigen wereld in zich draagt. Tegenover<br />
zijn obelisk plaatst Gielis het minuscule Organ<br />
donor als confronterende dialoog.<br />
De derde sculptuur Honey, honey combineert<br />
metaal en glas op een houten, dunne sokkel.<br />
Het kan refereren aan een bijzettafeltje uit de<br />
jaren ’60 - ’70 bijvoorbeeld, maar daar gaat<br />
het niet om. De kunstenaar verdedigt dat men<br />
de sociaal-politieke context moet wegdenken,<br />
om het beeld àls beeld te kunnen beschouwen.<br />
In het andere geval zou er geen esthetische<br />
ervaring kunnen bestaan van de zeshoek als<br />
geometrische structuur.<br />
Joannes Késenne
‘Dusk pt. II’, 2012<br />
polyester, staal, beton 215,5 x 48 x 48 cm
‘Organ donor’, 2012<br />
isolatie, polyester, vernis, pigment, olieverf, 8 x 6,5 x 4 cm<br />
‘Honey, honey’, 2012<br />
staal, lak, glas, hout, 111 x 110 x 53,5 cm
‘Oer’ is een begrip dat we goed onthouden<br />
als één van de drijfveren van Jan Marechal.<br />
Als mens bekijken we de dingen altijd in een<br />
herkenningskader. Marechal wil dat kader<br />
slopen en je naar iets laten kijken op een<br />
‘oermanier’. In de trappenhal hangen tal van<br />
porseleinen creaties, als een vlucht vogels.<br />
Kopjes die doen denken aan robots, herten,<br />
gargouilles... Gemaakt met gevonden vormen.<br />
De snuiten van de beesten zijn gemodelleerd<br />
met lege verpakkingen van computermuizen.<br />
Marechal studeerde zowel productdesign -<br />
zijn oog voor vorm - als keramiek. Kennis die<br />
hij ook in de video Lips to the Floor! giet. Het<br />
beeld in deze video danst op opzwepende<br />
muziek en dat geeft een zeer grappig effect.<br />
Het is alweer een bevreemdende vorm; een<br />
soort robotluis op dansende vingers of een<br />
gemuteerde oerkip?<br />
Christof Rutten<br />
Een selectie van voorbije tentoonstellingen :<br />
- ‘Super’, CC, Hasselt (2005)<br />
- ‘De Nieuwe Oogst’, Design Vlaanderen Galerie, Brussel (2010)<br />
- ‘European Ceramic Context, Bornholm, Denemarken (2010)<br />
- ‘Bunny and The Boys’, Hasselt (2011)<br />
- ‘BoysForBreakfast’, Opuz, Hasselt (2011)<br />
- ‘Bienvenue’, Parallel project Manifesta, Genk (2012)<br />
www.janmarechal.com<br />
Jan MaRECHal<br />
°1976, genk<br />
de zoektocht naar oervormen<br />
Gevonden voorwerpen kunnen Jan Marechal<br />
een welbepaalde vormgeving influisteren. In<br />
de inkomhal heeft hij - naar eigen zeggen -<br />
de sacrale installatie, Le voyage de penelope,<br />
gemaakt. Hij inspireert zich hiervoor in<br />
dat verband op de videoclip Le voyage de<br />
Penelope van Air, waarin een Barbie in het<br />
open raam meereist met een auto en, als in<br />
een roadmovie, het landschap aan zich laat<br />
voorbijflitsen. Zijn Choppers zijn onwezenlijke<br />
groene figuurtjes die een associatie oproepen<br />
met abstracte, organische elementen. Het<br />
versterkt de statigheid van de trappenhal met<br />
een sfeervolle accentuering.<br />
In zijn presentatie van een video (op een<br />
discoritme van Tim Geelen) maakt hij uit de<br />
compilatie van zijn objecten een tegelijkertijd<br />
antropomorf en dierlijk figuurtje dat een<br />
vrolijke dans opvoert. De dans verwijst nu<br />
eenmaal naar de oervorm van kunst.<br />
Joannes Késenne
‘Le Voyage De Penelope’, 2011<br />
installatie, porselein
‘Choppers’, 2011<br />
porselein , 16 x 13 x 15 cm<br />
‘Lips To The Floor!’, 2011-2012 (still from video)<br />
video (muziek Tim Geelen)
Is het een raket? Is het een goedgemuste<br />
piemel? Is het een condoom? Enkele<br />
voorbeelden van vragen aan het adres van<br />
Niels Vaes over wat zijn houten constructie op<br />
de expo nu precies is. “Ik werd gevraagd om<br />
een werk te maken op het Boomtown Festival<br />
in Gent. Ik wilde de skyline van Gent, met al<br />
zijn kerktorens, combineren met rock-’n-roll.<br />
Bij dat laatste dacht ik aan Robert Johnson, de<br />
oude bluesmuzikant die zijn ziel verkocht aan<br />
de duivel ergens op een kruispunt. Vandaar dus<br />
een houten kerktorenconstructie, maar eentje<br />
die ondersteboven ophing in de concerttent.”<br />
Vaes toont nog een werk: een ‘grastattoo’<br />
van een heraldische lelie op het gazon buiten<br />
het cultuurcentrum. Hij dekt een gedeelte van<br />
het gras een periode af en zo creëert hij een<br />
vorm. “Ik maak vaker zulke graswerken, maar<br />
nu leek het leuk om even terug te gaan naar<br />
de oorsprong van het idee. Ik heb vroeger<br />
namelijk bij de scouts gezeten. Als we onze<br />
tenten opsloegen, bleef altijd een afdruk<br />
achter.” Naar buiten kijken dus, en andersom.<br />
Vanop het gras naar binnen want dan zie je de<br />
toren. Vaes breekt met zijn bijdrage door de<br />
muren van de expozaal.<br />
Christof Rutten<br />
Een selectie van voorbije tentoonstellingen:<br />
- ‘Centre Of Mass’, Lokaal 01, Antwerp (2010)<br />
- ‘PIHNDY’, CIAP, Hasselt (2010)<br />
- ‘XXI-into Dada’, Arteventuno, Hasselt (2010)<br />
- ‘Bagaar’, Secondroom, Gent (2011)<br />
- ‘Alternate Current’, Gelatinefabriek, Hasselt (2011)<br />
- ‘Feeling so brave. You can’t be stopped when you’re young’, Grizzzly gallery, Brussel (2011)<br />
www.nielsvaes.com<br />
niElS VaES<br />
°1987, hasselt<br />
dynamiek & symboliek van hout<br />
Niels Vaes plaatst een torenvormig, houten<br />
skelet diagonaal in de ruimte. Het was<br />
oorspronkelijk bedoeld voor een rockoptreden<br />
in Gent. Daarin wilde hij de nadruk leggen op<br />
de relatie die wel vaker bestaat tussen een<br />
welbepaald muziekgenre en het landschap.<br />
Zo verwijst hij naar de mythologie van de<br />
crossroad blues, waarin een legende als Robert<br />
Johnson meende de duivel te ontmoeten op<br />
een kruispunt: “Lord, that I’m standin’ at the<br />
crossroad, babe I believe I’m sinkin down”.<br />
Ook andere symboliek is deze kunstenaar<br />
niet vreemd. Voor het grote raam van het<br />
cultuurcentrum maakt hij in het gras een<br />
grote uitsparing in de vorm van een lelie.<br />
Het herinnert hem aan de open plekken<br />
die in het grasveld ontstaan wanneer<br />
bijvoorbeeld scoutstenten zijn verdwenen na<br />
een kamp. Maar nu is het een lelie in het veld:<br />
Heraldic Lily.<br />
Joannes Késenne
‘Heraldic Lily’, 2012<br />
grastattoo, 580 x 650 cm
‘Beautiful and Strong’, 2012<br />
hout , 384 x 122 x 118 cm
Tom Vanuytrecht is present met video, een<br />
sculptuur, tekeningen van zijn ‘diamondheads’<br />
(geometrische, diamantachtige koppen<br />
in zwart/wit) en een… ja, elpee uitgave.<br />
Tekeningen verpakt in en 7’ inch hoes van<br />
zijn hand met dvd, ook van zijn hand. “Ik<br />
beschouw mezelf als een one man band: mijn<br />
kunstwerken zijn mijn nummers,” zegt de<br />
kunstenaar die tot aan zijn baard in passie<br />
voor muziek watertrappelt. Vooral zijn nieuwe<br />
sculptuur met tl-buizen (we moesten aan het<br />
logo van Black Flag denken, maar dan in het<br />
wit), afgegoten zonnebloemen, bokkenkop<br />
en dierenbotten maakt weer indruk. “Ergens<br />
tussen mijn diamondheads en de ruggen van<br />
hardrockjasjes die ik heb gefotografeerd, is<br />
dit ontstaan. Wat het precies is, weet ik niet<br />
helemaal, maar ik denk dat het een altaar<br />
voor objectverering is. Ik ben een verzamelaar:<br />
ik vereer objecten. Gewoon omdat ze thuis<br />
liggen heb ik er al plezier aan.”<br />
Een selectie van voorbije tentoonstellingen:<br />
- ‘Take the Doll’, Freemen Gallery, Zeeland, Nederland (2008)<br />
- ‘Eat Your Waffles’, Hasselt (2008)<br />
- ‘De keuze van Koen van den Broek’, Indian <strong>Ca</strong>ps, Antwerpen (2009)<br />
- ‘GEOMANIC’, Galerie Manrion De <strong>Ca</strong>nniere, Antwerpen (2010-2011)<br />
- ‘P.O.V.’, GYM galerie (PHL), Hasselt (2011)<br />
- ‘Sousvoir’, St. Servaes Kapel, Hoegaarden/Rommersom (2011)<br />
http://vanuytrechttom.blogspot.be/<br />
toM VanUYtRECHt<br />
°1982, hasselt<br />
passionele relatie tussen kunst en muziek<br />
Christof Rutten<br />
Ook bij Tom Vanuytrecht is de muzikale<br />
context niet weg te denken. Zijn levenscredo<br />
staat in het teken de wereld van de Metal.<br />
Geen wonder dat vier tekeningen van schedels<br />
staan voor de vier elementen van geboorte,<br />
leven, dood en ontbinding. Ook installeert<br />
hij een schrijn waarin een ramskop en drie<br />
zonnebloemcirkels een ritmische compositie<br />
van witte TL-lampen omgeven. De metalband<br />
RAM zal niet veraf zijn. Vanuytrecht schept<br />
een beeldtaal van de Metalscene, waarin<br />
de cultus van satanisme centraal staat. Wat<br />
niettegenstaande opvalt in zijn beeldvorming<br />
is: die strakke zin voor ordening, positionering,<br />
systeem en cyclische opbouw.<br />
Joannes Késenne
‘As is Above, So is Below’, 2012, White Metal Series Vol. 4<br />
installatie / mixed media, 220 x 246 cm
‘DMND/HD’ drawing series, 2011, Birth/Life/Death/Decomp<br />
tekeningen / potlood, acryl, inkt, houtskool op geprepareerd papier, 78 x 113 cm (elk)
COLOFON<br />
Cover: affichebeeld<br />
Curator tentoonstelling: Frank Hendrickx<br />
Tekst: Joannes Késenne, Christof Rutten & Tom Michielsen<br />
Fotografie & vormgeving: Kris Vandevenne, foto Daan Gielis, ‘Dusk pt. II’, 2012 rechts: Geert Wolters<br />
Drukkerij: Montana in een oplage van 200 exemplaren<br />
Verantwoordelijke uitgever: Tom Michielsen, p/a Dekenstraat 40, 3550 Heusden-Zolder<br />
a r t e V e n t u n o<br />
Het is niet toegestaan afbeeldingen of delen van dit foto-essay over te nemen of te gebruiken voor reproductie zonder de uitdrukkelijke en<br />
schriftelijke toestemming van cultuurcentrum MUZE.