Editie 03 van 2012 - t Periodiekske

Moonlight Serenade - Roland Bergeys
deel 2
-Het oor is de weg naar het hart. (Madeleine de Scudéry, Frans
schrijfster 1607-1701)- voor Amon Kaiser-
“Denk je nu echt dat licht in mijn oren kan helpen?” had hij gevraagd.
“En waar dan wel?”
“In de Schillerstrasse, over de Oos.”
Hij had even gemord - de Oos: hij hoorde haar stroomversnellingen
en watervalletjes continu in zijn oren.
“Edward, ik weet dat ik er weer over begin. Probéér het eens! De
Schillerstrasse is het eind van de wereld niet.”
“Aan het eind van de wereld begint de maan.”
“In jouw ogen, …” mompelde ze, maar soms vond ze zijn beeldspraak
bizar, soms was hij grappig, en deze toon kende ze: het
jongetje in hem pruttelde, meer niet.
Tien dagen! Twee keer vijf dagen na elkaar waren ze naar die
praktijk geweest - zij had in de wachtkamer blaadjes zitten lezen,
terwijl hij binnen op een bank afwisselend een rood licht in het
linker- en rechteroor had laten schijnen. De warmte van de straal
had hem soms doen indommelen en aan vroeger doen denken, of
hij had de allermooiste melodieën uit zijn allermooiste instrument
opgeroepen, en was erin weggedroomd. Na elke beurt had ze hem
gevraagd: “Wel? ...”
“Step by step,” had hij de woorden van de dokter herhaald, “we
zullen zien.”
Ze zouden het er niet meer over hebben.
Maar nu nam Emilie hem op van kop tot teen. Er scheelde iets, al
wist ze niet wat. Ze vond niet direct een houding, en vroeg dan
maar: “Waar gaan we naartoe?”
“Ha, naar daar waar de maan begint - après-vous, ma petite chérie!
...” Ze glimlachte: als hij met koosnaampjes begon, voelde hij
zich niet zo slecht - en hij was tachtig, maar zijn reverence geleek
nog op die van een jeune premier. Ze rekenden af en gingen naar
buiten. Hij paste zijn stappen in voetafdrukken in de sneeuw en
ze giechelden om de rare houdingen die zijn oud lijf daardoor
aannam, winter die weer lente probeerde te worden, wolkjes lucht
puften van tussen zijn lippen en zij probeerde ze te vangen tussen
haar handschoenen terwijl een groepje jongeren op een straathoek
applaudisseerde. Edward riep: “Kleine Dingen machen das Leben
Gross!” Op een bruggetje over de Oos hield hij halt, hij keek in
het water, haalde een rood roosje uit zijn jas, plukte de blaadjes
er een na een af en liet ze naar beneden dwarrelen, waarbij hij
telkens in haar oor fluisterde: “Ze houdt van me, ze houdt niet van
me, ze houdt van me, ze …”
Emilie zuchtte: “Je weet toch dat ik van je hou? ...”
“En ik lees dat van je lippen,” voegde hij eraan toe, “voorlopig
nog wel ...” Hij nam een doosje uit zijn zak, hield het in de lucht,
liet het vallen. Het verdween met een plons in het water.
“Je ... hoortoestellen! …” stamelde ze.
“Hoortoestellen versterken ook lawaai, en volgens de arts moeten
mijn oren rusten.”
“Maar zo …”
Het doosje dreef nog even verder, bleef hangen aan een rooster,
maar werd dan de diepte in gezogen. Hij schonk er geen aandacht
aan. “Het is o-zo drastisch! ... Hij maakt er weer zijn potje van,”
flitste het door haar, maar dan: ‘hij zei dat hij voorlopig zou liplezen
... Hij bedoelt verdorie wat anders: die behandeling helpt, hij
is te fier om het in een adem toe te geven!’
“Edward? ...”
“Wat? ...” “Je jubelt, Edward!”
“Ja. Jajajajajaja, ’t is al goed …”
12
“Brompot!” “Zeurkous!”
Ze schaterden het uit.
Het was niet direct een wonderbaarlijke genezing, het was een begin:
hij voelde tintelingen in zijn oor, alsof water opborrelde en dat
heel fijne gangetjes erin vrij maakte, haar stem klonk stilaan weer
natuurlijk zoals jaren voorheen, de stofzuiger in zijn oor was nog
slechts een airco, en de omgevingsgeluiden waren minder storend.
Edward nam een doosje uit zijn andere zak en moffelde het in de
hare, ze deed alsof ze het niet merkte - er zat een hangertje of
een ring in, of een liefdesbrief misschien, dacht ze - elke dag was
houden van, maar vandaag was het veertien februari …
Een zwerfkat sprong op de balustrade en ging zitten - “Wacht,”
zei Edward daarop. Hij zakte door zijn knieën, maakte een vierkant
met zijn handen zoals een schilder dat doet om een beeld te
meten, en zei: “Die poes haar staart: als je door mijn handen kijkt,
krult ze hem helemaal rond de maan.”
Dat jongensachtige.
Dat poëtische dat nooit of nooit zou verdwijnen.
Ze keek mee. Ze knikte.
Hij maakte een danspasje rond haar, en dan wandelden ze verder
en verder, zijn gedachten dwaalden naar zijn Stradivarius en hij
zwaaide met zijn stok alsof hij er notenbalken mee op het hemellichaam
tekende. Opnieuw deed hij sneeuwvlokken opstuiven,
waarna die als sterretjes voor hun voeten vielen. Een spinnetje aan
de punt van zijn stok wipte mee in de lucht.
“Step by step,” zong hij zacht.
“Step … by step,” herhaalde Emilie, en ze gniffelde. Meer woorden
waren niet nodig. De maan was ver, maar ze hadden zo veel tijd.
En waar ze heen gingen, had geen belang: als ze maar samen
waren! Per slot van rekening was het Valentijn …
Roland Bergeys
Mortsel, 14 december 2011
Roland Bergeys is een Mortselse auteur-muzikant die enkele jaren
geleden ernstige gehoorschade opliep. Zijn oorsuizingen, klankvervorming
en zwaar gehoorverlies worden met succes behandeld in
het Duitse Baden-Baden. Info over de praktijk:
Privatpraxis für Lasertherapie Kaiser - Schillerstr. 7 - 76530 Baden-
Baden - Tel.: 0049 (0)7221/398554 - Fax: 0049 (0)7221/398556 -
kaiser@lumomed.de - www.lumomed.de
Kantoren te Antwerpen, Deurne, Brasschaat,
Mortsel, Stabroek/Hoevenen