Nummer 3, 2010 (Jaargang 33) - Dwarslaesie Organisatie Nederland

Ouderschap
Ik heb een fiets!
Het was echt tijd voor een nieuwe
rolstoel. Heel mijn lichaam, maar vooral
mijn polsen protesteerden bij elke meter
die ik met mijn vorige rolstoel aflegde.
Ik vond hem zwaar rijden en noemde
hem: de tank! Dus toen de afschrijving
daar was…. ben ik direct in de procedure
gestapt… en heb ik een aanvraag
ingediend bij de gemeente.
De gemeenteambtenaren van het kleine
dorp waar ik woon, kennen mij. Ze
weten dat mijn lichamelijke conditie
achteruit gaat, dat ik nooit teveel vraag
én dat ik geen gebruik kan maken van
een rolstoel uit het standaardpakket.
Dus werd er een externe expert ingezet
om mijn vraag rondom de overbelasting
van mijn armen te onderzoeken.
Mijn klachten moeten echt serieus
genomen worden. Als moeder van 2
kinderen, als werknemer én als
huisvrouw vraag ik veel van mijn
lichaam.
De dame ging voortvarend te werk.
Mijn auto werd onder de loep genomen.
Was een bus waarin ik achterin kon
rijden geen idee? Of een lift die de
rolstoel op het dak zou leggen… die
mogelijkheid werd ook besproken. Maar
eigenlijk vond ik dat zelf al wel een
stapje te ver gaan. Bovendien was onze
auto zo oud nog niet. Een nieuwe auto
kopen om de extra aanpassingen aan te
vragen, was nog niet in beeld.
Trouwens… met het impulsgas en de
enorme stuur- en rembekrachtiging
kwam ik echt een heel eind.
Goed, toen kreeg de Pendel alle
aandacht. Ik gaf toe dat ik blij was met
de voorziening, maar dat het ‘gas’ geven
best een belasting was. Het continu
draaien aan het handvat tijdens de rit
vond ik zwaar.
24
DE KETTING
Soms zat ik met een elastiek te experimenteren
– dat deden de snelle jongens
vroeger ook in de aangepaste Opel
Kadetjes. Daar moest je ook aan de
gashandel draaien, alsof het een
brommer was. Ze zetten het handvat op
vol-gas vast met een post-elastiek en
hoefden alleen in te grijpen bij het
remmen. Op mijn Pendel vond ik dit
niet echt een prettige oplossing.
Mijn fysiotherapeut had geopperd dat
een grote beweging veel beter zou zijn,
dan die kleine krachtsinspanningen
tijdens het auto- en het Pendelrijden.
Een handfiets was volgens hem veel
beter. Bovendien zou ik dan mijn
spieren trainen.
Ik legde het idee voorzichtig voor. Tact
is belangrijk op zo’n moment. Ik woog
mijn woorden. Was het slim om te
zeggen dat het wel lastig was dat de
Pendel één meter (1m!) breed is… Dat
het moeilijk voor mij was om naast mijn
kinderen te rijden… ze fietsen nog een
beetje ‘breed-uit’… En dat ik steeds over
de herrie van de motor uit moest
schreeuwen?
Hoe ik het gedaan heb weet ik niet
precies, maar ik kreeg de externe expert
mee. Ze ging op zoek naar een makkelijk
aan te koppelen derde-wiel. Het was
natuurlijk niet de bedoeling dat mijn
rolstoel ontilbaar zou worden door een
zwaar aankoppelsysteem. Bovendien
was het belangrijk dat het aankoppelen
zelf niet te zwaar zou zijn. Dat zou de
overbelasting alleen maar verergeren.
Zo kwam ze terecht bij firma TNS in
Rijen. Deze rolstoelleverancier last
kleine aanhechtpuntjes op de handbewogen
rolstoel. Met een lichte, soepele
beweging kan je het derde wiel aan de
rolstoel klikken. Dit bedrijf levert ook
lichtrijdende, op maat gemaakte rolstoe-
len. Om de aanvraag zo snel mogelijk te
laten goedkeuren, werd de offerte in één
keer ingeleverd.
Hoe het aanvraagproces precies verlopen
is, weet ik niet meer. Wel weet ik
dat zowel de rolstoel als het derde wiel is
goedgekeurd. Ik zit sinds kort in een
lichtgewicht, soepel rijdende rolstoel en
ik rijd regelmatig met mijn fiets hier
door de polders.
Het valt me nog niet mee…. We hebben
hier veel hoogteverschillen/bruggen.
Regelmatig val ik stil. Dan heb ik de
grootst mogelijke moeite om toch boven
te komen. ’s Avonds rijd ik een rondje
met mijn man. Hij fietst dan naast me.
Zo kan ik conditie opdoen en kan hij
me helpen als ik de brug niet opkom.
Het gebruikersgemak van de fiets bevalt
me ook (nog?) niet helemaal. Zo moet
ik de rechter handel steeds loslaten als
ik wil schakelen. Dat haalt de snelheid
uit de beweging en dát vergroot de kans
op stilvallen bij hoogteverschillen weer!
Ook komt het voorwiel los van de grond
als ik een brug of een helling oprijd.
Door het verlies van contact, kan ik
geen vaart meer maken.
Ik heb de plaatselijke fietsenmaker
gevraagd of hij een bagagedrager op het
wiel kon plaatsen. Dat heeft hij keurig
gedaan. Aan deze bagagedrager zijn
twee fietstassen bevestigd. Als ik bagage
in de fietstassen heb zitten, vergroot ik
de druk op de as en houd ik meer
contact. Het is een oplossing… Hoe het
beter/anders kan, ga ik nog uitzoeken.
Nu eerst maar eens blijven trainen.
Mijn man heeft grootste plannen! Hij
wil op fietsvakantie met het hele gezin.
Het hele gezin is al enthousiast. Het is
aan mij…
Frieda de Schipper