De muur is afgebroken - Henri Veldhuis

Westoever en handhaaft in de Palestijnse gebieden
een steeds hardere bezetting die op veel punten in
strijd is met het internationaal recht.
Israël heeft dankzij het internationaal recht officieel
recht van bestaan, maar ondermijnt zelf die
volkenrechtelijke basis stelselmatig door zijn eigen
bezettingspolitiek. De Palestijnen zijn daarvan het
slachtoffer, maar ook voor de legitimiteit en de
veiligheid van de staat Israël zelf is dat een gevaarlijke
politiek.
Dezelfde paradox zien we in Israël’s binnenlandse
politiek die voortdurend is gericht op de getalsmatige
en politieke overmacht van Joden. De
verkiezingen zijn democratisch, ook de Palestijnse
burgers van Israël kunnen stemmen. Maar telkens
komt er een Joodse regering die met talloze wetten
en regelingen de Palestijnen degradeert tot tweede-
rangs burgers, en Israëlische vredes- en mensenrechtenorganisaties
tegenwerkt. Israël lijkt vanbuiten
misschien wel op een democratie, maar het heeft
geen grondwet en functioneert als een Joodse
etnocratie: de overheersing van minderheden door
één - in dit geval Joodse - etnische bevolkingsgroep,
waarbij de veronderstelde etnische eenheid van
die groep in werkelijkheid helemaal niet bestaat.
In Israël’s onafhankelijkheidsverklaring staat dat
het “volledige sociale en politieke gelijke rechten
[zal] handhaven voor al zijn burgers, ongeacht
godsdienst, ras of sekse”, evenals “vrijheid van
godsdienst, geweten, taal, opvoeding en cultuur“.
Maar de dagelijkse praktijk is voor de Israëlische
Palestijnen heel anders.
De staat Israël is het resultaat van etnisch en
religieus gevoed zionisme dat werd opgeroepen door
nationalisme, antisemitisme en Jodenvervolging
Israël lijkt
vanbuiten
misschien
wel op een
democratie,
maar het
heeft geen
grondwet en
functioneert
als een
Joodse
etnocratie.
25