De muur is afgebroken - Henri Veldhuis

Vanaf het
begin wordt
de Israëlische
politiek
door die
principiële
onverenigbaarheid
van
democratie
en etnische
voorkeur
bepaald.
24
‘de staat’ in de plaats is gekomen van de Thora. Er
was nog een andere, kleine, maar niet onbelangrijke
stroming binnen het zionisme die zich verzette
tegen het zionistische streven naar een Joodse staat.
Deze stroming, het ‘Homeland-zionisme’, streefde
wel naar een thuisland voor de Joden en voor hun
joodse godsdienst en cultuur in Palestina, maar in
vreedzame samenwerking met de Palestijnen en
zonder aparte Joodse staat.
De hoofdstroom van het zionisme beoogde een
moderne democratische staat zoals andere westerse
staten, maar dan wel een nationalistische
Joodse staat. Vanaf het begin wordt de Israëlische
politiek door die principiële onverenigbaarheid van
democratie en etnische voorkeur bepaald.
De oprichting van de staat Israël kreeg in 1947 een
eerste internationaalrechtelijke basis door VNresolutie
181, waarin een bepaalde verdeling van het
land tussen Joden en Palestijnen werd aanbevolen.
Konden bij de eerlijkheid van die verdeling al grote
vraagtekens geplaatst worden, tijdens de zgn.
‘onafhankelijkheidsoorlog’ bezette Israël nog veel
meer land dan toegewezen was en verdreef het een
groot aantal Palestijnen, zodat de Joodse bevolking
de meerderheid zou vormen. Aan die politiek van
etnische zuivering is Israël consequent blijven
vasthouden, tot in onze tijd toe, en het schendt
daarbij telkens weer het internationaal recht.
De staat Israël is nu internationaal erkend
binnen de grenzen van 1949 (zgn. ‘groene lijn’ van
de wapenstilstand). Die erkenning staat ook wat
betreft Sabeel en Kairos niet ter discussie, maar wel
de manier waarop Israël het eigen bestaansrecht
vormgeeft. Israël zelf heeft zich op die grenzen nog
niet vastgelegd. Het koloniseert op grote schaal de