Richtlijn Niet-maligne pleuravocht Richtlijn Niet ... - Kwaliteitskoepel

3. Transsudaat
3.1 weRkwijze
Zie hoofdstuk 2.
3.2 definitieS
Het onderscheid tussen transsudaat en exsudaat wordt beschreven in hoofdstuk 2. Het afkappunt
tussen transsudaat en exsudaat dient niet in absolute zin te worden gebruikt, vooral niet als
de meetwaarden rond het afkappunt liggen. Bij toepassing van de criteria van Light bestaat
de tendens om iets vaker een exsudaat te scoren voor aandoeningen die tot de groep van de
transsudaten behoren (tabel 2 en 3). Ook zijn er exsudaten die feitelijk transsudaten zijn,
bijvoorbeeld bij pleuravocht bij behandelde decompensatio cordis (referenties 10 en 16 bij
hoofdstuk 2). Een pleuritis carcinomatosa kan zich presenteren als een transsudaat (referentie 10
bij hoofdstuk 2).
3.3 tRanSSudaat bij deComPenSatio CoRdiS
Naar het ontstaan van een transsudaat bij hartfalen is weinig onderzoek gedaan. Gelet op de
fysiologie van het transport van vocht over de pleurabladen kan een transsudaat ontstaan door
een verhoogde hydrostatische druk in de pulmonale capillairen of in de venen en lymfbanen van
de pariëtale pleura. Met name de aanwezigheid van longoedeem (bij hartfalen) is geassocieerd
met een pleuratranssudaat. 1 Van 37 patiënten die acuut werden opgenomen met hartfalen, had
51% echografisch aangetoond pleuravocht. 2 De patiënten met pleuravocht hadden een hogere
pulmonale wiggedruk dan degenen zonder pleuravocht, terwijl in beide groepen de rechter-
atriumdruk gelijk was. Bij dierproeven bleek dat een plotselinge verhoging van de centraal-
veneuze druk een pleuraeffusie kon geven, zelfs bij een ontbrekende drukverhoging in de
pulmonale venen. 3 Bij geïsoleerd chronisch falen van het rechterventrikel is pleuraeffusie
zeldzaam (mening van de werkgroep). 4 Drukverhoging in de pulmonale venen speelt een
belangrijke rol bij het ontstaan van een transsudaat bij hartfalen; een verhoogde centraal-
veneuze druk is een additionele factor.
23