Richtlijn Niet-maligne pleuravocht Richtlijn Niet ... - Kwaliteitskoepel

Tabel 3. Oorzaken van pleuratranssudaat
Hartfalen
Levercirrose
Nefrotisch syndroom
Peritoneale dialyse
Hypoalbuminemie
Urinothorax
Atelectase
Constrictieve pericarditis
Trapped lung
Vena cava superior-syndroom
Dura-pleurale fistel
2.2 benadeRing van de Patiënt met PleuRavoCht
Allereerst zal een patiënt met pleuravocht worden benaderd door middel van anamnese, licha-
melijk onderzoek en röntgenonderzoek. Mogelijke klachten die de anamnese kan opleveren zijn
pleurale pijn, hoesten en kortademigheid.
Pleurale pijn heeft vaak een acuut begin, verergert door diep ademen en hoesten en vermindert
door het aangedane gebied te immobiliseren. Pleurale pijn kan uitstralen naar de buik, de
rug en/of de schouder. In tegenstelling tot pleurale pijn is hoesten een minder specifieke
klacht, die kan worden veroorzaakt door vele aandoeningen van de longen en de luchtwegen.
Kortademigheid door pleuravocht kan langzaam of snel progressief zijn. De kortademigheid is
soms houdingsafhankelijk.
De anamnese en het lichamelijk onderzoek zullen verder zijn gericht op het vinden van aanwij-
zingen voor de mogelijke oorzaak, zoals hartfalen, pneumonie, maligniteit, trauma, long-
embolie, asbestexpositie, aandoeningen van de tractus digestivus, geneesmiddelgebruik en
collageen-vasculaire aandoeningen.
Röntgenonderzoek zal in het algemeen bevestigen dat er sprake is van pleuravocht. De aanwezig-
heid van 200 ml pleuravocht gaat gepaard met het ondiep worden van de laterale costophre-
nische hoek op de staande PA (= achter-voorwaartse)-opname. 4 Een meniscus op de laterale
thoraxopname komt overeen met ten minste 50 ml pleuravocht. 4 Een laterale decubitusopname
tijdens expiratie is een gevoelige techniek voor het detecteren van nog kleinere hoeveelheden
pleuravocht. 5 Echografie heeft vooral bij zieke, immobiele patiënten een plaats gekregen als
diagnostische techniek aan het bed voor het vaststellen en lokaliseren van pleuravocht in acute
14