Ziekte van Dupuytren - Kwaliteitskoepel

- door de dwarse incisie van de handpalm langs de ulnaire zijde van de pink voort te zetten, kan
de huid van de handpalm na opheffen van de contractuur opgeschoven worden richting vinger
om zo een tekort daar op te heffen;
- grotere defecten kunnen eventueel nog gesloten worden gebruikmakend van lokale of
regionale (gesteelde of vrije) lappen.
Of al deze variaties in openen en sluiten van de huid invloed hebben op het optreden van
postoperatieve complicaties of op de reductie van klachten is in niet extensief in RCTs
onderzocht. Volgens Citron (2005) is er geen verschil in recidiefpercentage 2 jaar na een
selectieve fasciëctomie tussen het openen van de hand via een longitudinale incisie welke wordt
gesloten met een Z plastiek en een gemodificeerde Brunerse incisie welke wordt gesloten met
een Y-V plastiek.
Ook het gebruik van een huidtransplantaat aan de basis van de geopereerde vinger in plaats van
een Z plastiek laat in een prospectief gerandomiseerde studie (Ullah, 2009) geen verschil zien in
recidiefpercentage 3 jaar na een fasciëctomie.
Ook zijn er vele variaties in het soort hechtingsmateriaal dat gebruikt wordt voor wondsluiting.
Er is geen verschil in pijnscore of complicaties bij het sluiten van de wond na een selectieve
fasciëctomie met oplosbare of niet oplosbare hechtingen. Wel is er meer tijd nodig in de kliniek
voor de wondbehandeling als er niet oplosbare hechtingen worden gebruikt (Howard, 2009).
De afgelopen decennia zijn er een aantal cohortstudies verschenen over selectieve fasciëctomie.
De recidiefpercentages 5 jaar na een selectieve fasciëctomie zijn – voor zover onderzocht en
mede veroorzaakt door het hanteren van verschillende definities - zeer divers. Ze variëren van
17.5% (Gordon, 1957) tot 40.7% (Zachariae, 1969).
Er zijn geen studies bekend die variaties in het onmiddellijk postoperatieve beleid bekijken.
Meestal wordt een drukverband met of zonder gips aangelegd voor een aantal dagen tot een
week afhankelijk van wel of niet gebruik van huidtransplantaat.
Bij percutane naaldfasciotomie of aponeurotomie worden onder plaatselijke verdoving alle
strengen die goed voelbaar zijn en een contractuur veroorzaken percutaan met een naald
gekliefd. Deze techniek is in 1777 voor het eerst voorgesteld door CLine en in 1822 voor het
eerst door Cooper uitgevoerd en beschreven en in de rest van de 19 e eeuw veelvuldig toegepast
en daarna in de vergetelheid geraakt tot eind jaren 70 van de vorige eeuw. Vanaf die tijd tot
2006 zijn er een aantal cohortstudies verschenen, die aantonen dat de behandeling effectief is
om een contractuur op te heffen, uitgevoerd kan worden op de behandelkamer onder
plaatselijke verdoving, weinig belastend is, maar wel een vrij hoog recidief percentage laat zien
tot 60% na 3 jaar (Foucher, 2001; van Rijssen & Werker, 2011). Recent is een cohort studie van
99 handen bij 91 patiënten verschenen waarin een zeer uitgebreide naald fasciotomie
gecombineerd wordt met lipofilling (Hovius, 2011). De behandeling is hierdoor veel uitgebreider
dan reguliere naaldfasciotomie en kan niet in de behandelkamer uitgevoerd worden. Hersteltijd
bedroeg 2 tot 4 weken. Geconcludeerd werd dat het een minimaal invasieve therapie is die
39