HET WEEKBLAD

HET WEEKBLAD
e vl

Olga Tschechowa
Johan de Mee»ter
Marika Rökk
Hant Söhnker
La Jana
Willy Fritich
«„.
Wat is er aan te zien?
Toen het eerste bericht over het Scheveningsche Filmbal
de Pers bereikte, werd de Directie der Maatschappij
Zeebad Schevenlngen reeds onmiddellijk overstroomd
door aanvragen om kaarten. Waaruit blijkt, dat de belang-
stelling voor dere gebeurtenis enorm is. Daarna Is het
zonder ophouden zoo doorgegaan. Al onze elf provinciën
meldden zich aan, maar ook het buitenland gaf levens-
teekenen en seinde, schreef of telefoneerde, dat er kaarten
moesten worden gereserveerd.
En nu rijst daarbij de vraag, die de nuchtere Nederlan-
der gewoonlijk stelt, wanneer hij verneemt, dat anderen
warm loopen; - Wat is er èèn?
Het is goed, die vraag, die steeds weerkeerende, echt-
Nederlandsche vraag, te stellen. Het is goed, daarop ant-
woord te geven, wijl ènders de vrager haar zelf beant-
woordt met het woordje: - Niks!
Het spreekt, dat een groot galabal, zooals de Maat-
schappij Zeebad die in haar Kurhaus weet te arrangeeren,
altijd een bijzonder feestelijke gebeurtenis is. Er worden
dan geen halve maatregelen genomen, maar er wordt een
festijn aangericht, dat inderdaad „du tout premier rang" is.
Deze feesten hebben onze groote badplaats dan ook een
renommée bezorgd, welke zich over de geheele wereld
heeft weten te verbreiden.
In dèt opzicht kan men dus reeds bij voorbaat zeker zijn
van het welslagen, kan men rekenen op een bal van buiten-
gewonen luister. Maar waarin onderscheidt zich nu een
internationaal filmbal van ieder ander galabal, dat in zulk
een luxueuze en mondaine omgeving wordt gegeven? Zou
het dan zooiets bijzonders zijn, daar filmsterren te kunnen
aangapen? Zijn dat dan geen doodgewone menschen met
een velletje over hun neus, net als leder ander?
Neen. Zij, die deze en dergelijke redenaties houden,
hebben ongelijk, ook al klinkt het nóg zoo overtuigend en
plezier-bedervend voor de anderen. Zonder te vervallen in
den hiep-hiep-hoera-stijl, kan men, met even nuchtere ar-
gumenten bepleiten en bewijzen, dat zulk een bal andeVs-/
is dan willekeurige festijnen, dat het inderdaad een niet te
onderschatten en wezenlijke attractie vormt, een reeks van
Nederlandsche, Fransche, Duitsche en Engelsche filmsterren
bijeen te zien.
Immers: in den filmspeler belichaamt zich de gansche
cinematografie. Wij zijn gewend, de afschaduwing van diva
en held op het doek te zien en wel op veel meer dan
levensgrootte. Wij zien hen lachen en lijden, winnen en
verliezen, haten en liefhebben. Wij leven met hen mee,
wij interesseeren ons voor hun lotgevallen en... wij raken
vertrouwd met hun gelaat. Elke glimlach, elke minieme
kleinigheid in de gelaatsuitdrukking, het spel der handen,
alles wat tot den persoon van den acteur of de actrice
behoort, wordt bestudeerd en wij raken daar vertrouwd
mee Dat schept nolens volens een band tusschen den spe-
ler en zijn toeschouwer. Deze band is veel werkelijker en
hechter dan men zou vermoeden.
En dèt is per saldo de reden, waarom men filmspelers
en -speelsters zoo gaarne in levenden lijve ziet. Het zijn
vrienden geworden, die men eigenlijk reeds zeer goed
heeft leeren kennen, waardoor men gaat verlangen naar
een werkelijke ontmoeting.
Dat is „er aan" en dèt maakt een filmbal anders dan
ieder ander willekeurig bal en déze factor wordt steeds
over het hoofd gezien, door hen, die zoo nuchter rede-
neeren en zoo zeker meenen te weten, dat er „niets aan"
zou zijn. Terwijl de feiten hen daarbij steeds in het onge-
lijk stellen, want de belangstelling voor het Wereldfilmbal te
Scheveningert is zóó enorm, dat men het betreurt, niet over
drie Kurhausen (ineenioopend) de beschikking te hebben...
Heinz Rühmann Franfoite Roiay
Het Filmbal
Ik ben film-fan. Al een heelen tijd. Ik was het al toen i
film nog niet sprak en je een speld in de bioscopen k(
hooren vallen. Bij de eerste geluidsfilm zat ik op de et
ste rij en nog steeds bewonder ik week in, week uit h
charmante frêle figuurtje van Lilian, de mysterieuze Garb
de esprit van Danielle, het wonderlijk geluid van Zaï
Leander, neem ik een voorbeeld aan de charme van W.
Fritsch, van Robert Taylor, van Henry Garat. Ik sla n<
liever m'n wekelijksch pakje sigaretten over dan m'n b
zoek aan U. Lilian, Greta, Danielle, Marika en hoe U alii
heeten moge - ik mag U hier toch wel zoo brutaal-w
bij den naam noemen, is 't niet? - ik ben van U alli
gaan houden, ik ben U gaan bewonderen, ik ben aan
gaan hechten. Uw foto's knip ik uit, uit dag- en weekbl
den. Uw autogrammen - of ze echt zijn weet ik niet,
hoop hetl - betaal ik met m'n laatste centen op de poi
zegelmarkt. Ik denk vaak aan U. Uw foto's hangen bovi
m'n bed. Als ik er 's avonds droomend naar kijk, is h
alsof *e gaan leven. Alsof ze me toelachen. Toespreke
De kranten schrijven, dat het leven van een filmster heusi
niet zoo eenvoudig en zeer vermoeiend is. Maar als
aan U denk, dan zie ik U toch in gedachten in weelderii
villa's, met tuinen als bosschen, met spuitende fonteinen e
groote, dure honden. Dan waan ik me bij U en ben g
lukkig. En ga als troost voor de ontnuchterende realite
maar weer eens naar den bioscoop en verbeeld me... d
U voor m ij speelt. Speciaal voor m ij. En dat die beto
verende glimlach, m ij geldt. Ik heb één groot ideaal. Ma,
ik weet niet of dat ooit verwezenlijkt zal kunnen wordei
Dat ik U allen éénmaal in werkelijkheid zou mogen zie
Dat ééne oogenblik, om in m'n geheugen te prenten, diei
onuitwischbaar. Voor altijd...
Ik zou me kunnen voorstellen, dat ik dal geschreven zo
hebben als ik alleen maar film-fan zou zijn. Maar ik be
geen publiek. Ik ben filmpublicity-manager. Degene, d
als 't ware via pers, radio enzoovoort, het contact tussche
al die geliefde sterren en de film-fans onderhoudt. En or
dat ik me zou kunnen voorstellen, dat heel veel filr
enthousiasten een brief als hierboven afgedrukt zoude
kunnen schrijven, heb ik gemeend, het initiatief tot ee|
wereld-filmbal in ons land te moeten nemen. Samen mi
rn'n collega's en met de hulp van vele anderen hebben vJ
dat weten te bereiken. Elders ziet U wie er allemaal zulle]
komen. Om kennis te maken met U allen, die ze week
week uit in de Nederlandsche bioscopen bewonderen,
aangezien een festijn als dit, een societyfeest zonder weei
ga, bovendien nog een prachtige reclame voor ons U
en voor ons prachtig Scheveningén in het bijzonder is, ei
aangezien zieken en zwakken via Prinses Beatrix-fonc
Roode Kruis, Koningin Emma-fonds, en Bio-Vacantie-Oo
met uw penningen zijn gediend, waren er voor mij veli
redenen te meer, om het initiatief te nemen.
Dat deze gelegenheid door velen zal worden aang
grepen, „den held hunner droomen" of „de heldin hunr
droomen" ook eens persoonlijk te bewonderen!
Henry Garat
DICK SCHIFERll
•ilU
om «a"* 3 *
A, \ VA-
äji«'«'*'
IviahMtu
RAYE
Ergens in Hollywood ligt een roes-
tigen spijker langs den weg, een
spijker die, als hij gevonden en
als „de" spijker geïdentificeerd kon wor-
den, door Martha Raye in een gouden
kistje bewaard zou worden, want deze
spijker is rechtstreeks verantwoordelijk
voor een van de meest opzienbarende
carrières, die filmland den laatsten tijd
heeft meegemaakt.
Martha, de comédienne met den groe-
ten mond en de luide stem, trad op in
Hollywoods Trocadero restaurant, toen
de spijker zijn werk deed. Hij was name'
lijk de oorzaak van een bandenpech, die
den auto trof waarmee Norman Taurog,
een van Paramounts beste regisseurs, zich
na een conferentie over zijn nieuwe film, ;|
„Rhythm on the range", naar huis be-f
gaf. Taurogs chauffeur begon een nieu-
wen band om te leggen, en aangezien he
ongeval plaats had voor de deur van he
Martha wil heelemaal
niet« hoorenl
■* i
Äfc
*
■x
Martha TO« den
microioon.
genoemde restaurant stapte hij
nanr binnen om van de ge-
legenheid gebruik te maken
even iets te eten. Daar zag
hij Martha Raye, die hem
onmiddellijk trof door haar
dwaze clownerieën en haar
origineelen stijl van humor.
Het trof toevallig zoo, dat
Benjamin Glazer, de producer
van de film, alle voorname
rollen bezet had op één na:
die van een comédienne, die
als tegenspeelster van Bob
Burns, den man met de „ba-
zooka", het instrument van de
regenpijp en den trechter,
moest optreden. Taurog snel-

Wat gebeult daar?
de naar de telefoon en vertelde Glazer, dat hij
haar gevonden had. Den volgenden morgen
was Martha in het atelier, gereed om op te
treden in haar eerste rolprent.
Voor Martha's loopbaan als filmster zulk een
onverwachte start had, waren er echter een en
twintig jaar verloopen, een en twintig jaren van
vreemde avonturen en van hard werken tevens,
jaren, die de heldin van ons artikel niet slechts
grootendeels, doch van den eersten dag tot
den laatste op de planken of ten minste achter
de coulissen doorbracht,
Martha was namelijk de dochter van een
artistenpaar, dat onder den naam van Reed en
Hooper met een varicté-gezelschap de Ver-
eenigde Staten bereisde. Zoo kwam het, dat
zij geboren werd in het provincie-nest Butte in
den staat Montana, en zoo kwam het, dat de
kleine Raye in de eerste jaren van haar leven
niet veel anders zag dan kleedkamers in niet
altijd even fraaie en moderne revue- en varieté-
theaters,
loen ze drie jaar oud was, vonden haar
oudelui, dat zij nu wel een beetje kon helpen
om den kost te verdienen, en dus werd er een
scène bedacht, waarin de dreumes zich ook op
het tooneel vertoonen kon. De geschiedenis ver-
meldt niet of de jeugdige actrice reeds op dien
aanvalligen leeftijd blijken van een bijzonder
talent gaf, waarschijnlijk had zij net zooveel
of zoo weinig succes als ieder ander kind van
haar leeftijd gehad zou hebben. In de zestien
jaren, waarin zij met haar ouders rondtoerde
moet het kind echter toch wel een eigen humor
ontwikkeld hebben, want op den leeftijd, waar-
op andere meisjes langzamerhand in de hoogste
klas beginnen te raken, vond zij dat ze genoeg
geleerd had, en ze ging op haar eigen houtje
naar een haantje uitzien. Dat vond zij bij de
band van Paul Ash, waar zij een contract voor
een jaar kreeg om als zangeres en danseres
met het orkest op te treden. Het volgende jaar
werd zij de partnerin van Benny Davis, den
foxtrot-componist, met wien zij geruimen tijd
rondtrok door de groote bioscopen, 's morgens,
s middags en 's,avonds de nummers ten beste
gevend, die hij voor haar schreef, en die hij met
grappige conférences en pianosolo's afwissel-
de. Toen zij ook hier genoeg van had, werd zij
het komische element in een nummer van zes
jongelui, die het thans in Amerika allen tot iets
gebracht hebben bij de film of op het tooneel.
Het groepje stond onder leiding van den tap-
danser Buddy Ebsen.
Doch weer moest de wispelturige Martha iets
anders ondernemen, en toen zij zoo gauw geen
partner vinden kon, ging zij alleen op tournee
door de belangrijke theaters van het Loew cir-
cuit. .Will Morrissey zag haar en bood haar
een contract als zijn partner aan, Drie jaren lang
hield Martha dit uit, in dien tusschentijd nog
optredend in Earl Carrolls groote revue
„Sketch book'' en in Lew Browns „Calling all
stars". Ja, ja, Martha heeft al heel wat van de
wereld des vermaaks gezien en zij kwam dus
niet onheslagen ten ijs in het veeleischende
Hollywood.
Haar succes in de filmstad was verbazing-
wekkend. Nauwelijks anderhalf jaar geleden aan
„Rhythm on the range" begonnen, heeft zij nu
al in elf films een groote rol gespeeld, een
record, dat voorloopig wel niet zoo gauw ver-
beterd zal worden. In Nederland hebben wij
haar gezien in de „Big Broadcast" van 1937
en van 1938, in „De verborgen bruid", in „Ar-
tists and models" en in „Quitte of dubbel".
Het gekke was, dat men zich in Hollywood
eigenlijk niet eens zoozeer bewust was van
Martha's groote populariteit. Die bleek pas
recht, toen de nu drie-en-twintigjarige comé-
dienne verleden jaar een tournee door Araeri-
ka's groote steden ondernam, en tusschen het
werk aan twee films door records deed tuime-
len in New York, Boston, Chicago en Detroit,
waar zij zelfs meer bezbekers trok dan popu-
laire persoonlijkheden als Mae West en Benny
Goodman met zijn band.
Behalve haar filmwerk en haar persoonlijk
optreden vraagt ook de radio een deel van
Martha's tijd en werkkracht, want zij is de
meest geliefde en best betaalde ster van Al
Jolsons radio-uur.
„Malle Martha", die kort geleden getrouwd
is met den Hollywoodschen schoonheids-expert
en make-up artist. Buddy Westmore, spreekt
.behalve Engelsch, vloeiend Italiaansch en
Spaansch. en even luid.
HET
BIJPROGRAMMA
Hel is niet onze gewoonte in deze kolommen ui
te weiden over dat gedeelte van de voorstellinget
in do bioscoop-theaters, dat men met den ver
zamelnaam „(.■jproRramma" bestempelt, en waaronde,
men dan binnen- en bmtenlandsd, journaal teekenfMn,
de zogenaamde documentaire filn, en soo ijelijk we l
eekee'd LT i" 1 "" korte fi,,ns ' ^ in gekierd evenredig zijn aan liun lengte, "w'alitelt en wii doei, om
dan ook zoo af en toe ..amende honorable" t*genove
ons zdH in r ni d ; e ' ^ vtrveIe " de ons zelts in met eens zoo sporadisch
f" s'^te
voorkomende
daarfeTatln
eedf
LMMV- 1 " 3 - ,e b,,eien ^ "ns langer bijblijft dar.
bch't d r ^h!- ■, W , aarn , P Uit den aari3 der zaak nent der publiciteit schijnt.
»e« volk
kl-Trin/^' V1 " , de K e - r i* se ! s is meenlijk een kleine ver-
< '„, ^ ■" "," blJ ^ llierbi i afgedrukte foto's die
genomen zijn uit zoo'n kort filmpje, ,,Red, white and
W^T 0 .", 8 ' ? hc, N ^"landsch niet en onrecht'
Waterratten' gedoopt. Wij Nederlanders, een natie
nut een prachtige reputatie op sportgebied die in de
eerste plaats te danken is aan de fenomenale prestaties
van onze kranige zwem-meisjes, wonen helaas in een
land, waar nog talloos velen, zelfs onder de jongere
fn "nnf nA 1 cn , ,ku . nst niet m^l'tig zijn. En het kwam
in nnsop, dat het zien van een film als deze Waterraten
eigenlijk voor ieder Nederlander, van jong tot
oud, verplicht moest worden gesteld, opdat de heerlijke
sfeer van gezond en vroolijk leven in en met het water
i,n V ^ 0r i V", " '■" n0g . "" ^"dig element blijft, zich
kan mededeelen aan ieder die het aanschouwt. Het zien
van zulk een. filmpje, dat dezen keer eenige beelden
geelt uit het zonnige leven van een clubje jongelui
jongens en meisjes van in Panama gestationneerde Amenkaansche
marine-officieren, geeft een vreugdevol gevoel
van heer ijken levenslust, waardoor zelfs de grootste
nurks wel bekoord moet worden. , er00tsre
Het filmpje werd door Jack Eaton samengesteld om te
worden uitgebracht in Paramounts serie korte sportfilms
LL e ,n^h r onde ''' ;idi "g.staan van den bekenden Amerikaanschen
sportjournalist Qrantland Rice, en is door
red Husmg met zijn vlotte en humoristische opmerkingen
al eraardigst gecommentarieerd. In prachtige foto
graische beelden, die door kleur en boeiende beeldinstelling
den diep-blauwen, sub-tropischen hemel, den
fnsschen zeewind, de stralende zon en het pare ende
kristalheldere water bijna physlek waarneembaar maken,
wordt ons de training van dit gelukkige troepje men-
schenkinderen geschetst. Onder leiding van trainer Hen-
ry Oreiser beginnen de allerjongsten, de drie-en-
vierjarigen hun amusant geploeter in het ondiepste ge-
deelte van het bassin. Watervrees Is voor deze kinderen
een onbekend iets. De grooteren, de jongens en meisjes
van zes en acht jaar, wagen al flinke sprongen van de
laagste plank, en de ouderen, flink gebouwde, gezond
en vroolijk uitziende jongelui, deinzen voor niets meer
terug, en voeren in volmaakten stijl hun ingewikkelde
duiksprongen uit van veertig meter hooge sluisdeuren,
van de kranen en baggermolens en van de dekken der
oceaanstoomers in het Panamakanaal, sprongen, die
dikwijls vertrèagd zijn opgenomen en ons met bewonde-
ring en jaloezie vervullen om het verbluffend gemak,
waarmede deze jonge, gestaalde lichamen zich In het
natte element bewegen. „Waterratten" is waarlijk een
korte film, die in zijn genre ken juweel genoemd mag
worden.
Nu wij het toch even over het bijprogramma hebben,
vragen wij meteen uw aandacht voor de tweede hierbij
afgedrukte foto-serie, die betrekking heeft op de onlangs
verreden Engelsche derby in Epsom, en die weer eens
een bewijs levert van de ontzaglijke moeite en kosten,
die de filmfabrikanten zich dikwijls getroosten om ook
de waarde van de gefilmde actualiteit zoo hoog mogelijk
op te voeren. Toen de staf van het „Paramount News"
bij de voorbereidingen van de filmische reportage van
dezen belangrijksten dag in het Britsche sportleven op
verschillende moeilijkheden stuitte, die het opnemen van
de race van binnen het terrein der derby minder wen-
schelijk maakten, deinsde deze organisatie er niet voor
terug een vijfentachtig voet hoogen toren van stalen
buizen op te richten even buiten de omheining van het
terrein. Deze toren ziet men op de bovenste foto afge-
beeld, en daaronder prijkt een plaatje van de speciaal
daarvoor gebouwde camera, die de race op het filmlint
heeft vastgelegd. Enorme telescopen zijn er, zooals men
ziet, voor de opname-lens van het toestel gebouwd, en
het geheel rust op een speciaal daartoe ontworpen sta-
tief met draaikop, die de camera rotsvast en trillingsvrij
aan het platform van den toren bevestigde, want het is
natuurlijk duidelijk, dat bij de enorme vergrooting, door
de voorgebouwde lenzencomblnaties bereikt, de gering-
ste slingering van de camera het beeld, waarop het tele-
objectief is gericht, uit het beeldvlak en dus van de
film zou doen wegschieten. Het resultaat van deze po-
ging, waarvan' men onderaan een foto ziet, was boven
verwachting goed. Zeer duidelijk is het verloop van de
race te volgen, en vol spanning is het moment, waarop
het Fransche paard Bols Roussel vlak voor de finish
opeens naar voren schiet, om in een ongeêvenaarden
stijl met eenige lengtes voorsprong de race te winnen.
De kwestie van het bijprogramma is een moeilijke
materie, maar men kan niet zeggen, dat de filmfabrieken
ter zake niet diligent zijn, en geen pogingen in het werk
stellen om de kwaliteit en de noodige variatie in de
korte film steeds op te voeren.
NIEUWS UIT DE STUDIO'S
Max Ophnels, de bekende Duitsche filmregis-
seur, zet te Parijs de film „Goethe" in scène.
De buiten opnamen vinden in Elzas-Lotharingen
plaats
Ursula Abel werd door
voor de film „Glückhafte
regisseur Dr. Guter
Fahrt" geëngageerd.
Joe E. Brown zal de hoofdrol vervullen in de
Columbia-film „The gladiator". Regisseur Is Ed-
ward Sedgwick; de verdere medespelenden zijn:
June Travis, Robert Kent, Dickie Moore, Lucien
Littlefleld, Ethel Wales en Don Douglas
Naast Dick Powell en Olivia de Havilland
vertolken Allen Jenkins, Patric Knowles, Bonita
Granvllle en Melville Cooper belangrijke rollen
'In de Warner Brosfilm „For lovers only". Harry
Warren en Johnny Mercer componeeren de
songs.
Jorge Brom do Canto regisseerde te Lissabon
de Portugeesche film „A cancao da terra" (Het
lied van de aarde). Thans treft hij voorbereidin-
gen voor het verfilmen van „Chianca de Carcia".
De Ufa zal een film vervaardigen, getiteld
„Frauen für Golden Hill". Hans Bertram en Wolf
Neumeisler hebben het scenario geschreven.
Johan Heesters, onze landgenoot, die in Duilsch-
land als filmacteur werkzaam is, trad bij het
„Zomerfeest der Berlljnsche pers" op.
Blanc-Gatti, een Zwltsersche schilder, richtte
te Montreux de Montreux-Colorfilms op. Deze
onderneming zal kleurenfilms vervaardigen.
Edward G. Robinson en Wayne Monds zullen
de hoofdrollen uitbeelden in de Warner Bros-
film „Brother Orchid".
Paul Verboeven zet de Ital-Tobisfilm „Unsere
kleine Frau" in scène. De belangrijkste rollen
zijn in handen van Kate von Nagy, Albert Mal-
terstock, Grete Welzer, Georg Alexander, Paul
Kemp, Lucle Englisch en Hans Junkermann.
Michael Curtiz ensceneert de nieuwe James
Cagney-/ilm „Angels with dirty faces".
Norma Shearer en Clark Gable zullen in de
Metro Goldwyn Mayer-film „Gone with the
wind" de hoofdrollen spelen
J. de Baroncelli neemt te Parijs de film „Vol-
pone" op. Het draaiboek is van Jules Romains.
De belangrijkste rollen zijn toegewezen aan
Harry Baur, Louis Jouvet, Charles Dullin, J D
lubac en Marion Dorian
•
Edna Best vervult in de Denham-Studio's bij
Londen de vrouwelijke hoofdrol In „Prison without
bars". De regisseur is Brian Desmond Hurst.
Gustav Gruendgens werd tijdens de opnamen
voor zijn film „Tanz auf dem Vulkan" aan zijn
voet gewond. Hij zal voorloopig niet kunnen
optreden.
Olga Tchechowa en Irene von Meyendorff
vertolken onder leiding van Hans H. Zerletl de
hoofdrollen In de Tobis-film „Zwei Frauen". De
verdere medespelenden zijn: Paul Kllnger, Walter
Janssen, Walter Steinbeck en Roma Bahn.
Pierre Chenal ensceneert de film „La maison
du Maltais". Dalio en Genevleve Sorya hebben
de hoofdrollen; het draaiboek is van de hand
van Simon Gantlllon.
Jane Bryan beeldt een
Warner' Brosfilm
hoofdrol uit
„Brother Rat".
Hilde Krahl speelt een der belangiljkste rollen
in de Weensche Styriafilm „Die 7 Kleider der
Kathrin".
Jacques Baumer, Jean Wall en Monique Ro-
land zijn de hoofdrolvertolkers in „Durant
bijoutier", een Fransche film, welke onder regie
van Jean Stelll wordt opgenomen.
Sabu, het bekende fllm-acteurtje uit „Elephant
boy", zal onder Alexander Korda's regie in de
film „De dief van Bagdad" optreden.
Andre Brulé, Lagrenée en Marie Bell zijn
uitgekozen voor de rolprent „Vidocq". Regisseur
Is Jack Daroy.
Oe medespelenden in de film „You can't take it with you". Van links naar rechts: Halliwell Hobbes, Donald
Meek, Mary Forbes, Edward Arnold, James Stewart, Jean Arthur, regisseur Frank Capra, Lionel Barrymore,
Ann Miller, Mischa Auer, Spring Bylngton. Arthur Hinds, Dub Taylor, Lillian Yarbo en Eddie Anderson.
_____ —V
de

Lisa en Hermann
de balzaal.
i#9&
Ire 1 V&
is»
Gtavitt -töt&s^
in
cn&
SS'^SeS
I^^^^B^?^ detv
^refl
öp
.^^^
üfc
$&&
m
1?a?^ «voe^it fe^ *% ^ 1^ dit a^^sa^eïv
%er^jf ^jn ^ verte
Tdetv etv avo^ketl
ott^.T die
"fmmj****: S W
d SU*:
toto s ÏL ê Cag^gS, eetv « ^1 S te ^^ftoio^ f V $**
öï* kt d« o*£ be*? 01 !!« ofiö o?
i^^j^^^ie^^rs
= rsr?.
vet ^^cr veT»?^^ 8 IU ; U** .;; te ^"etVo ve ^ r r
^ e V «vet ö». ^ ousv 1
d.«*C.
tx^t Itepfwgèfctstai itio-
,eÈ^
Hermann dreigt de
oude gravin.
immm
■^^!te^
'1
Hermann heeft al zijn
geld met het kaart-
spel verloren. ._£.,«;-•;■■ *0L:''
dï«
etv sV**
-beïft
oet tQ
Mi af* ^J^.^
" w*t\t lV i Ate a6 .A* oP ^ Avea»* 1 . -wee* 1 ' -t-.U W
cv«»^ l" ^^-^V^^- toe-
-t>S
^ r^^^e^t Soo^^^V .1 ^ **
töft 0
^^keVee
VÄ&
«^.eite^, 4»
te
Iretxky aan hel ziek-
bed ran Hermann.
'dm
itte^
,OOT:
"ëJ
xvnjgt \)eg«'.
ii -
ê^At M %J;^
etr ,ïoaïv.<
ee^ d^e
de \ca^et dvc
^€^:ifSifA^^ Yve«1 Aot I
piep ,eV.eo l
Ge^
^'eist^1
I
sC
^c. i
w.r7tvHe^:rÄeö^;;
a1 SS"^ooV 1
s?ev
5
g ^ vet^ v^ ïf pe opV^d. ^
^Va^ V^J^acVvt. Y; ^ ^et • •'
^vatvP ^ e

Leo Carillo als „Mosquifo".
Metro-GoIdwyn-Mayer-film.
Mary Robbins ,, Jeannette MacDonald
Ramerez ^
Luitenant Jehnson ( Nelson Eddy
^ ck Rance Walter Pidgeon
Mosqu.to Leo Carillo
^ labama Buddy Ebsen
P edr ° , Leonard Penn
Nina Martinez PrisciHa Lawson
Sonora Slim Bob Murphy
1 nnidad Joe Olin Rowland
^. , " strel Joe Cliff Edwards
^ ,ck p , Billy Bevan
De Professor Brandon Tynan
Vader S^nna H. B. Warner
Ue Gouverneur Monty Woolley
Regie: Robert Z. Leonard.
De proloog van deze groote Amerikaan-
schc operette speelt onder de voortrek-
kers, die in het midden van de negen-
tiende eeuw naar het Westen der Vereenig-
de Staten trokken: de zang van de kleine Mary
Robbins verrukt daarbij twee menschen, die
reeds eerder te midden van Indianen en ban-
dieten hun woonplaats hadden gevonden. De
eene is de jonge Gringo, een kind nog, uit de
VËWWESTEN
omgeving van den bandieten-generaal RaAiene7
de andere is Vader Sienna, vriend der tiidianen
en geduld, zoo niet bewonderd door de ban^
dieten. In het gezelschap van Gringo en Vader
S.enna rijdt Ramenez tezamen met eenigc
Indianen den voortrekkers tegemoet. Maar deze
houden hen voor vijanden, en in het gevecht dat
volgt valt Ramenez. Gringo, verbitterd door
zijn dood, neemt den naam van.den bandiet
over en wordt de schrik van Californië.
Tien jaar later is het Gringo Ramerez, op
wiens hoofd een steeds hoogere prijs wordt ge
steld. Niemand kent hem, want voor eiken
overval bedekt hij zijn gelaat. En terzelfder tijd
is Mary Robbins eigenares geworden van een
groot café chantant in het pas ontstane goud
delvefsstadjc Cloudy, waar de mannen haar
vereeren en de strenge, oprechte, maar in zijn
hardheid afstootende sheriff haar zou willen
trouwen, als Mary maar wilde. Als Mary in de
postkoets haar jaarlijksche reis naar de stad
Monterey maakt om den ouden Vader Sienna,
die haar vriend gebleven is, te bezoeken, is
het de bandiet Ramerez, die de postkoets be
rooft. doch. onder bekoring van Mary's schoon-
heid, haar naar Monterey volgt.
Als Mary in Monterey te midden van de
koorknapen van Vader Sienna's kerkje het
,.Ave Maria" zingt, komt de daarbij aanwezige
gouverneur zeer onder den indruk van haar
stem, zoodat hij haar uitnoodigt, op een door
hem te geven tuinfeest op te treden. Maar dr
Twee gelukkigen... Mary en Ramerez.
stoutmoedige Ramerez ziet kans zich in de
kleedij van luitenant Jehnson te steken, die
door den gouverneur was uitgekozen om Mary
te begeleiden. Mary, onder invloed van zijn
charme, maakt met hem een rijtoer, waarbij hij
haar tracht te kussen. Zij slaat hem echter in
het gezicht en begeeft zich alleen naar het
feest. Doch ook Ramerez volgt haar en als zij
elkaar vinden in een lied, begrijpt hij, dat de
gestolen kus hem vergeven wordt.
In Cloudy teruggekeerd, verneemt Mary, dat
de sheriff een plan beraamd heeft om den ge-
vreesden Ramerez eindelijk te vangen en daar-
toe het gerucht verspreid heeft, dat zich in
Mary's café een groote hoeveelheid goud be-
vindt. Hij hoopt nu, dat Ramerez het zal
komen stelen. Én zoo gebeurt het ook. Doch
als Ramerez merkt, dat Mary de eigenares is,
wijzigt hij zijn plan en vertelt haar, dat hij
slechts kwam om haar te zien. Mary, die hem
nog steeds voor den vlotten luitenant en niet
voor den gevreesden bandiet houdt, vraagt hem,
h^ar den volgenden dag in haar hut te komen
bezoeken. Zij merken dan. dat zij van elkaar
houden, en als zij ontdekken, dat zij elkaar als
Gringo en het kleine meisje indertijd ontmoet
hebben, staat Ramerez op het punt zijn geheim
te verraden. Maar dan hooren ze buiten de stem
van den sheriff, die door een verrader op het
spoor van Ramerez is gebracht. Mary verbergt
haar geliefde, zelfs nadat de sheriff haar ont-
huld heeft, dat het Ramerez is, dien zij onder-
Het tuinfeest waai Ramerez en Mary aan-
wezig zijn.
Jeannette MacDonald als Mary Robbins.
dak verleent. Als de sheriff heengegaan is. ver-
wijt Mary Ramerez zijn levenswijze. Deze ver-
laat opgewonden de woning, doch strompelt
cenige oogenbliken later, gewond door een schot
van den sheriff, weer binnen. Mary verbergt
hem op zolder. De sheriff en zij komen tot
een dramatische oplossing, de speelkaarten zul-
len over liefde en plicht beslissen. Verliest de
sheriff, dan zal hij zoowel Mary als Ramerez
vrijlaten. Maar gedurende dit pokeren om twee
levens merkt de sheriff, dat Mary in haar op-
winding valsch speelt. En onder die omstan-
digheden moet zij er in toestemmen, hem te
trouwen, opdat hij Ramerez zal vrijlaten. Mary
en de sheriff vertrekken naar Monterey om hun .
huwelijk door Vader Sienna te laten inzegenen.
Doch ook Ramerez, van den dood gered, be-
geeft zich naar diens woning om de zonden
van zijn leven op te biechten. Hij weet echter
niet, dat Mary en de sheriff zich daar bevinden
en ontmoet Mary bij toeval in den tuin van de
pastorie. Mary, die haar woord gestand wil-
doen, smeekt hem om heen te gaan. Doch de
sheriff, die op een afstand deze ontmoeting
heeft gadegeslagen, beseft, dat hij te hoog spel
gespeeld heeft en treedt terzijde. Thans staat
niets meer het levensgeluk van Mary en Ra-
merez in den weg ...

James Hogan zet op 't oogenbllk de
film „The Texans" in scène. Op het
bovenste plaatje ziet u Joan Bennett
en Randolph Scott in een huifkar,
daaronder: een paard dat beslist niet
op hol zal gaan. Het derde plaatje
toont ons hoe een prairie-brand
wordt opgenomen, het vierde: een
weg van 2000 voet moest voor de
camera door de prairie worden aan-
gelegd.
Een film die de zalmvUscherlj tot
onderwerp heeft is „Spawn of the
North", die wordt opgenomen onder
regie van Henry Hathaway met Do-
rothy Lamour, George Raft en Henry
Fonda in de hoofdrollen. Hoe moei-
lijk de opnamen voor deze rolprent
vaak waren, toonen bovenstaande
plaatjes.
•
1
i
isi.
*
/
WA
.
a ■,-;
■&
é

VAN LEZER TOT LEZER
Op deze pagina kunnen onze abonné's, onder de „Ruilrubriek", gratis een adver.
tent.eplaatsen. waarin zij iets aanbieden in ruil voor iets anders. Deze plaatsing
■ s geheel gratis, maximaal 10 regels per advertentie. Advertenties, waarin voor-
werpen te koop worden aangeboden of gevraagd, woningen te huur worden
gevraagd of te huur aangeboden, diensten worden aangeboden, enzoovoört, enzoo-
voort, worden onder de rubrieken „Te koop aangeboden", „Te koop gevraag" en
■ ■D.versen" geplaatst en berekend tegen 5 «.. per regel, minimum vijf rege's"
TE KOOP
AANGEBODEN
Te koop : 2 coinpl, hand-
karonderst. z. g. a. n.
Koopje. W. S. Roemer,
v. d. Duijnstr. 4-UI,
A'dam (W.).
Te koop : Een ijsmach.
m. motor en vliegwiel.
Compl. 3 draadbussen,
Husc|varna. W. S. Roe-
mer, v.d. Duijnstr. 4-111
A'dam (W.).
Bestelfiets te koop, kan
ook gebr. worden als
transportf. Visser. Ca-
botstr. 12-hs over de
kerk. A'dam.
Te koop : Mooie Beo's,
's Avonds na 8 uur,
Amstelveenscheweg 814,
A'dam.
Te koop : 2 Be!, vrije
motorrijw. dames en
heerenmod. In pr. cond,
's Av. na 7 uur, Prin-
sengr. 50«. A'dam.
'Ie koop : Duitsche
piano m. Bachman.
kruissnarig, pr. klank,
z.g.a.n.. tegen elk aann.
bod. P.Weidema. Krom-
merstr. 7-1, A'dam (W,)
Te koop • zeilboot (mod.
Sharpie), compl, fM.—,
Ook gen. te ruilen v. mod.
dressoir. N'ä 6 tl. Binger,
J. Bernardusstr. 21-ll[
A'dam.
Te koop : electr. bios-
cooptoest. m. films gek
/ 150.—, t.e.a.b., ook
gen. te ruilen voor accor-
deon. Aanb. : Damstr.
20-1, ing. Dwarsstr..
A'dam (C),
Te koop : kotfergram. m.
20 pi., z.g.a.n., ƒ 16.—,
Te bez. 's morg. voor 1 I
u. Vermorken, Sumatra-
str. 217-111, A'dam.
Te koop: pr. Ariel m.
nationaliteitsbew. Na
half 8 's av, Adr. : Zaan-
liof 27-1, A'dam.
DIVERSEN
H.H. Winkeliers. Het
beste adr. voor vliegers
is bij W. Warnier. Vin-
kenstr. 184-hs.. A'dam.
Net. sport, meisje, 17 jr,
zoekt dito vriendin, liefst
lid N'.J.H.C. Br. aan : J.
Brons, Mauritskade 106-
I, A'dam (O.).
B.z.a. : kinderjuffr. voor
kind. boven ö jr, alles
tegen kost en inwoning,
in net gezin. v. Abbe,
Rctiefstr. 2-hs,, A'dam
(O.).
RUILRUBRIEK
Wie ruilt een eiken leu-
ningstoel, verstelb., v.
een hangklok. P. J.
Kekel, Woelwijkstr. 55,
R'dam.
Ruilen : Een vijftigtal
jongensb., w.o. vele pr.-
banden, een slaappup
(kan ..mama" roepen)
en een p. voetbalsch.
tegen iets anders, echter
liefst Sunl.zeep-bonn
Holl.str, «7«, R'dam
(2.).
Wie ruilt een Pathefoon
met 28 ebon.pl., voor
een meccano. Marialaan
30, Nijmegen.
TE KOOP
GEVRAAGD
Te koop gevr. : kippen-
ren m, nachthok. Zeer
bill. C. N. W. Kloot,
Kattenburgerkade 26 A-
hs,, A'dam.
Wie ruilt mijn filmtoest.
windbuks of harmonica v.
windrevolver.fototoestel
of koffergram. m. of z.
pi. Cartesiusstr. 276
Den Haag.
Wie ruilt mijn pr. wer-
kende Pfaff hand- en
trapnaaim.. voor goede
schrijfmach. P. K. van
Vugt, Meeuwenl. 106
A'dam (N.),
Aangeb. in ruil v. iets
anders : Model s.s. Nw
Amsterdam, filmtoest.
m. film en koffer, 2 stof-
jassen m. 48, kookb.
gek. ƒ3.50. 25 uitzaag-
mod. J. Groen, Tusse-
beeksweg 51, IJmuiden
(O.).
Gratis kunt u gangbare
bonnen die u niet spaart
ruilen voor wat u wél
spaart en tekort komt.
Bij zending postzegel
insluiten voor terugstu-
ren. Wed. S. v. Zanten,
Daniël Willinkplein 41,
A'dam.
In ruil: Banjo en bom-
ketel m. bekken en knots,
v. roeibootje of radio.
W.S. Roemer, v.d.Duijn-
str. 4-111, A'dam (W.).
Wie ruilt : eenige Uni-
cum-bl. voor wat R.d.-
Vr.-bl. ? Coblens, Krom-
meniestr, 24-11, A'dam.
ABONNÉ'S OP DIT BLAD.
,Mijn beste kerel, duizend jaren beteekenen niets ., voor een geolc geoloog
,riemell tn ik heb gisteren aan een geoloog een gulden geleendl"
welke in onze registers zijn ingeschreven en in het bezit zijn van een door onze administratie afgegeven
pohs, z.jn gratis vefzekerd volgens polisvoorwaarden: f 2000,- bij levenslange invaliditeit- f 600
bij overlijden; f 400.- bij verlies van een hand. voet of oog; f 75.- bij verlies van duim of wijs-
vmger; f 30.- bij verlies van een anderen vinger, een en ander ten gevolge van een ongeval.
Is het ongeval een gevolg van een aan een personentrein, tram of autobus enz. overkomen ongeval
waar.n verzekerde als gewoon betalend passagier reist, dan wordt de uitkeering bij levenslange invali-
diteit gesteld op f 3000.- en de uitkeering bij overlijden op f 1000.-. De uitkeering dezer be-
dragen geschiedt door de NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam.
Denk er om bij een eventueel ongeval binnen 3x24 uur aan het kantoor der NV. Nieuwe Havbank te
Schiedam daarvan kennis te geven, ook al meent U, dat de directe gevolgen niet ernsüg kunnen zijn.
Anders vervalt het recht op uitbetaling.
2 -
iJACWrrrJ VOL MANJESCMUISJ.
FFNI MUSEUM VAKI OENJ POOP.
Het is In Amerika mod«, dat een jonggetrouwd paartje wan-
neer het eenlgszins mogelijk Is, zijn wittebroodsweken —
„honeymoon" zeggen de Amerikanen — bij de Niagara-
watervallen gaat doorbrengen. Dat behoort om zoo te zeggen tot
den goeden toon. Daar de Niagaraval gedeeltelijk op Canadeesch
en gedeeltelijk op het grondgebied der Vereenigde Staten ligt, is
er aan een reisje er heen nog de attractie verbonden, dat men
tegen zijn vrienden kan zeggen: „Wij zijn naar het buitenland
geweestl" Van dit idee der Amerikanen hebben de Canadeezen
profijt getrokken en aan de Canadeesche zijde der vallen een
menigte pensions en zomerhuisjes gebouwd, waar de jonggehuw-
den hun intrek kunnen nemen.
Natuurlijk is hei ook een uitverkoren land voor de fotografen,
die allen een grooten achtergrond van de Niagara bezitten, waar-
voor de jonge paren zich kunnen laten fotografeeren.
Wanneer er een groote trein aankomt, staat het aan het station
vol met menschen, die om strijd de rust en de verrukkelijke lig-
ging van hun pension ol hun zomerhuisje aanprijzen. Het lijkt wel
of zij een speciaal zintuig hebben om er de jonge paren uit te
zoeken, die daarvoor in aanmerking komen. Er vindt een ware
run op de slachtoffers plaats, waarbij ijverig prospectussen worden
uitgedeeld en speciale attracties, zooals vischvijvers, tennisbanen,
enzoovoört, nog eens extra luide worden aangeprezen! Ook bij
de eindpunten der groote autobuslijnen staan deze menschen te
wachten. Bij de watervallen zelf heeft men werkelijk voor alles
gezorgd: intieme plekjes, stille hoekjes, fraaie promenades, veel
banken, zoodat de honeymoon-menschen zich niet teleurgesteld
hoeven te voelen. Wanneer het seizoen op zijn hoogtepunt is.
worden de vallen bovendien nog verlicht, en als dan de natuur
voor mooie maan-nachten zorgt, dan is dat hèt ideaal van een
Amerikaansch bruidspaar.
Deze „Niagara-mode" heeft zich eigenlijk pas in de laatste
vijftien jaar ontwikkeld. Daar de Amerikanen graag doen, wat
anderen vóór hen
ook reeds gedaan „Onze liefde zal niet zoo snel voorbijgaan
hebben, zei „men" als dit water ..."
\Wv* : -' -V-Ji

op ecn goeden ddg - vooral in hel oostelijk
deel de. Vereemgde Staten - dat het hoor-
de om op de huwelijksreis naar de „falls"
te gaan
Voor Amerikaansche begrippen is dat heele
maal niet ver. Twaalf uur reizen van New
Tork en evenver van Chicago. Dat is voor
Amenka naar verhouding net zoo ver als
wanneer men in Europa een middagje uitgaat.
W.e het zich kan permitteeren, reist met
de groote luxe-treinen, die van alle mogelijke
comfort zijn voorzien, de minder goed ge-
situeerden maken gebruik van de groote en
werkelijk heel comfortabele bussen
Doch behalve de honeymoon-reizigers zijn
er natuurlijk steeds ook nog andere toeristen
afkomstig uit alle deelen van de wereld die
de reusachtige watervallen w.llen zien Deze
menschen bezoeken meestal ook nog een
andere attractie, welke aan de watervallen is
verbonden: het museum, waarin men allerlei
voorwerpen aantreft, zooals houten of ijzeren
vaten, buizen, enzoovoort, enzoovoort Deze
geheimzinnige voorwerpen hebben als vervoer-
middel gediend voor-verschillende waaghalzen
die zich op deze wijze door de watervallen
wilden laten meevoeren, doch hun roekeloos-
heid met den dood moesten bekoopen. Dit
curiositeitenmuseum is dus eigenlijk een mu-
seum van den dood. De gidsen vertellen van
leder voorwerp de geschiedenis, evenals van
den waaghals, die er gebruik van heeft ge-
maakt Alle bijzonderheden van ieder dezer
dolle ondernemingen is nauwkeurig opgetee-
_ kend. Heerlijk griezelend luisteren de toeristen
naar al deze verhalen, waar de gids in den
loop der jaren misschien wel het een en
ander bij heeft gefantaseerd, toen hij zag hoe-
veel succes hij daarmee bij zijn toehoorders
had. Ten slotte is hij het misschien zelf ook
wel gaan gelooven . . .
Zoo heeft een van de grootste en mooiste
natuurwonderen van de Vereenigde Staten
lederen bezoeker iets' te bieden, den een
nachten vol maneschijn, den ander sensaties.
Van de sensaties willen de „honeymooners"
niets weten, van de maannachten diegenen
niet, die geen gevoel meer hebben voor ro-
mantiek. Dit alles is den waterval echter vol-
komen onverschillig, die schuimend en brui-
send zijn enorme watermassa's over de rotsen
naar beneden stort en dien het koud laat, dat
de menschen naar hem komen kijken of waar-
om ze dat doen. Eeuwenlang vallen de water-
massa's nu reeds naar beneden en ze zullen
dat nog doen, wanneer er misschien geen
jonge paartjes op hun huwelijksreis zullen
komen of bezoekers, die belust zijn op sen
saties. Het eeuwige lied van het bruisende
water blijft daar volkomen onberoerd door,
tot In de verste toekomst...
/. De moedigen o tuier de toeristen kunnen een tocht maken mier de zoo
genaamde kattenbrug onder het Amerikaansche gedeelte van de vallen
een extra sensatie, die één dollar kost.
2. Het ideaal van een Amerikaansch bruidspaar is een huivelijksrei
naar het buitenland, wat in hun uitgestrekte vaderland in het algemeei
niet zoo gemakkelijk is. De plaats aan de Canadeesche zijde van d
■watervallen is daarom voornamelijk op dit soort bezoekers ingesteld
3- Jonge paren, die hun wittebroodsweken — „hotieymoon" zeggen d<
Amerikanen — bij de Niagara-vallen doorbrengen.
4. Kan men niet al te best mét een catnera omgaan of is het weer slecht
dan gaat men eenvoudig met zijn jonge vrouw naar een der talrijk
fotografen, die steeds een complete Niagara voorhanden hebben.
j. Gehuld in o Hek leer en, begeeft tnen zich op weg naar de zoogenaamd;
kattenbrug om te genieten van een extra sensatie.
6. Voor de niet-honeymoonbezoekers der vallen is er een museum, waiv
men allerlei voorwerpen kan bewonderen, waarmee waaghalzen gt-
trac/U hebben de watervallen te passeeren.

Denis Moore, Moorc
' een ■ bekend Engelsch beeldhouwer - woonachtig in Parijs krijgt.
kurt voor hij naar Indo-Chlna :al vertrekken
om daar voor den keizer
Annam een beeldhouwwerk te vervaardigen.
.. bezoek van zijn nichtje lulie voor
hi| altijd een heel erg zwak heeft gehad. Jul
irouwd met een der
rijkste fcngelschc peers. Lord Tamorley. Haar ma
met een zending naar
Nieuw-Zeeland en Julie vertoefde met haar moeder aan de Ruie
waar jij
kennis had gemaakt met baron De Gngnon. Op
zekeren dag worden de zeer
kostbare ïamilicsmaragden. die ]ul
gedragen had. gestolen terwi)! tegelijkertijd
de baron spoorloos verdwijnt.
va's^'waX^ "V 1 " "f'^'T T 2ii " hu!p '" ,C r0r l le "- Zi ) h ^ f
vaste waarheid gehoord, dat de baron met de boot
Ze wil nu tegelijk met Denis naar Indo-Chma
de smaragden in te stellen.
ren'den^Ann '"'^M"'V'" i0nae 1 K ''' 1 ; fh " uV " h elt
Saigon is vertrokken,
aan om zelf een onderzoek naaf
""^ van ecu in Parijs studeer.nden
Annam.et. Mr. Nygugen, die hem de vriendschap van een in Annam
en deöeen'TolT T 1""" vorccn '9 ,n «' A " "" jachtig voor haar leden opkomt
en degeen doodt die haar wetten overtreedt - komt aanbieden, mits hij Julie
naar Annam te gaan. Den ;
belet
p s weigert hierop in te gaan.
a ^ -v.y,!, iniiup in ie gaan.
ben arm looneelspeelstertje. Ninon. maakt in een café kennis met Nygugen.
u^tns^bL:::;. iontraa - bii h " ,h " t " - ^^ ^ ^ ^ 9 cen
Z,j moet dan aan boord van he, schip, dat haar naar Saigon brengt, een heer
zooveel mogelijk m. het gezelschap houden van de dame. die hem vergezelt
Deze heer is Den
mem accepteert het aanbod en ontvangt dan
van Nygugen een juweclen spin aio amulet, die zij onder haar klceren moet
dragen.
Aan boord kan :ij direct kennis mak
■t Denis. Vlak voor het vertrek ontvangt
hij een dreigbrief,
waann medegedeeld wordt, dat hij zich nu in het web
van de spin bevindt. In Po Said zal de spin naar hem komen kijken, in
Colombo zal zij hem aan aken Singapore voor den eersten keer van zijn
bloed proeven
In Por! Said toon
Arabische straatgoochelaar Denis plotseling metalen
snel e
In Colombo ziet hij tijdens het dansen de juweelen spin (usschen Ninons kleeren.
Hij is eerst pijnlijk verbaasd, doch als zi, elkaar alles vertellen, blijkt, dat het
reXn 3 'e e< denk, fl0 L, tr h UCUW , i3 - ^ "" T niCt ' T" mCt N ^^ Cn te makc "
helpen.' ' '" '"" ' sma "8Jen afweet en ze wil Denis
In Singapore wendt Denis, zonder dat hi, begmpt hoe bet gebeuren kon, in
hit donker in zijn hals door een kiis gewond.
hM^.J 1 ''' ^ h ' P S ' nK,0n n u i,dor, I htslul ; '>') '"'t Julie over alles te spreken waarmee
hi, gedreigd is en eva! hij reeds heeft ondervonden e an de tang.
|\ f ddal hij den brief vun .Nygugen en lu t draadlooze telegram in
l % zijn zak had «estoken, begaf hij zich naar haar toe, lerwiji zij
over de versehansinj,' ictinde.
„Het lijkt wel een ruïne. hè. als je de stad zoo ziet liiajen?" zei ze
IVÏ'H 1 ;|!.. ,, f s ' hi ? ; ; 1 - «i"«.^^''- -Wat ik vragen wilde, is Saigon
weikelijk de slechtste stad van de wereld?"
„Neen. dal geloof ik niet; hoe kom je aan die gedachte?"
„Ik heb hel eens ergens gelezen."
„Vroeger was bet misschien zoo, maar er is den Jaatslen tijd heel
wal veranderd.
„Het lijkt me wél een interessante stad, hè?"
„Zeker maar ook zonder dat, zal onze reis niet eentonig eindigen!
Jk hel) dil meegenomen, om je te laten zien." Denis overhandigde
baar den bnef, dien Nygugen hem bad gestuurd toen zij uit Mar-
seille vertrokken.
Julie las het document. „Wat is dal? Een kruiswoordraadsel?"
„.Ie kunt het noemen zooals je wilt, maar herinner je je niet
dal ik je verteld beb van een Annamiet, die mij in Parijs een
bezoek heeft gebracht even voordat wij op reis gingen?"
„.la, die een die zei, dat het klimaat van Indo-China niet goed
voor mij zou zijn." 0
„Juist. Welnu hij schynf nog steeds niet graag te willen, dat je
er heen gaaf.'Denis gaf haar het draadlooze tedegrani van Nygu-
gen: „Dringende raad aan Lady Tamorley om te Colombo van de
boot te gaan en daar de aankomst van haar echtgenoot af te wach-
ten zooals medegedeeld in de Times van twee dagen geleden"
Julie keek verrast op. „Wat beteekent dat allemaaJ? Dat teiegram
heh ik nog nooit gezien." L 0'

ONDER SCHOT GENOMEN...
HH Noordelijk gedeelte van Britse h-lndië,
dut uun Aljflianistan paalt, is een woest,
bergachtijf gebied, tot waar de bescha-
ving nog absoluut niet is doorgedrongen. He!
is eigenlijk één groote wildernis, bevolkt door
fanatieke, bandelooze stammen, wier eenige
justitie nog steeds de bloedwraak is, en die als
hoogste wet slechts hel „oog om oog, tand om
tand" kennen, ledere man van deze bergbewo-
ners is een scherpschutter, wiens schot zoo
goed als nimmer faalt. Zijn beste vriend is zijn
geweer, waarvoor hij dan ook dikwijls onge-
loofehjk groote sommen betaalt, soms wel vijf-
lig Engelsche ponden!
Het valt gemakkelijk te begrijpen, dat het
leven van de troepen, die in dit gedeelte van
Britsclt-lndië gelegerd zijn, verre van aange-
naam is; de dienst is er immers even zwaar als
gevaarlijk.' Blij als een schooljongen, die zijn
vacantie op handen weet, zag kapitein S. H.
Wooll dan ook zijn verlof naderen. Twee volle
maanden zou hij nu in Kashmir kunnen door-
brengen, het Spartaansche leven aan de grens
kunnen vergeten en genieten van de vele goede
dingen, die een behoorlijke stad biedt.
In den lijd, waarin deze geschiedenis speelt,
waren motorfietsen nog onbekend aan dit ge-
deelte van de grens, zoodat hij dus per tonga
een tweewielig wagentje, naar het dichtstbij-
zijnde spoorwegstation, tweehonderd mijl van
zijn kanlonnement verwijderd, moest rijden.
Versehe paarden waren er op geregelde af-
standen langs den weg te verkrijgen, en de
heele tocht zou ongeveer vier dagen duren.
Op een warmen ochtend in Augustus zette
kapitein Woolf zich met zijn bagage in den
tonga, dien hij had gehuurd. Hij werd verge-
A e i: ^"^ Ziin ,rouw, ' n Punjabi-bediende
Ahmed Khan, een ouden man met nobele ge-
laatstrekken en zenuwen van staal.
Ze zaten erg nauw in den tonga, en mei een
temperatuur van honderdtwintig graden Fah-
renheit in de schaduw, was de hitte werkelijk
bijna ondraaglijk, maar kapitein Wooll was te
gelukkig om daar acht op te slaan. De tocht
naar den spoorweg was altijd een avontuurlijke
onderneming; het was niets ongewoons, dat 'n
reiziger door de bergbewoners werd overval-
len, geplunderd en in koelen bloede vermoord.
Kapitein Woolf was echter jong en optimis-
tisch, zoodat hij zich geen zorgen maakte over
hetgeen er zou kunnen gebeuren.
Nauwelijks hadden zij het kanlonnement uil
het gezicht verloren, of het landschap werd
onzegbaar troosteloos. Aan iedere zijde van
(len weg strekten zich de bergen uil mei hun
hellingen. Er waren geen boomen; er groeide
niets, alleen hier en daar wat jeneversti ulken.
De eerste vijftig mijl van den weg werd be-
schermd, door kleine afdeelingen van kapitein
Woolts regiment, die in versterkte blokhutten
woonden, waar het bevel werd gevoerd door
een Indisch officier. Af en toe ontdekte hij op
i ., ? 0 8: ,en bov en zich de silhouet van een
schildwacht, die de omgeving afspeurde of er
mets verdachts gebeurde.
Dien avond maakten zij halt aan de laatste
der blokhutten, en den volgenden ochtend be-
gaven zij zich weer vroeg op pad. Van af dit
punt werd de weg niet meer bewaakt, behalve
door ongeregelde patrouilles van de inheem-
schc militie. Otschoon in naam Britsch gebied
was dit district nooit onder behoorlijke con-
trole gebracht, en daarom hield kapitein Wooll
zijn revolver dan ook gereed, terwijl zijn blik-
ken onophoudelijk spiedend langs' de berg-
hellingen gingen.
Af en toe kwamen zij kleine groepjes Pa-
thans, zooals de bewoners hier heeten, tegen.
Ze waren allen gewapend met een geweer ter-
wijl hun bandelieren bol stonden van de' am-
munitie. Hun eenige groet bestond uit een hall
luid gemompelde verwensching, maar of-
schoon zij begeerige blikken naar de bagage
van den kapitein wierpen, waagden zij het toch
niet de reizigers aan Ie vallen.
Het was gewoonte langs dezen weg, ter wille
van de veiligheid, om den nacht door te
brengen in een of ander pesthuis van de mili-
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE AVON-
TUREN NAAR WAARHEID VERTELD
lie. In den namiddag hielden zij er bij een hall
om van paarden te verwisselen, en zoowel
Ahmed Khan als de koetsier van den tonga
probeerden kapitein Wooll te bewegen hier
ook te blijven overnachten. Was deze ouder en
meer ervaren geweest, dan zou hij dit onge-
twijleld ook hebben gedaan. Thans stond hij
er echter op om verder te gaan; het leek hem
een onvergeefelijke tijdverspilling om de twee
uur, die er nog rfstten voordat de zon zou on-
dergaan, hier door Ie brengen!
Eenige mijlen verderop lag er een zooge-
wT",? l rus , ,huis ' en he « was daar, dat kapitein
Wooll besloot te overnachten. Zijn beide met-
gezellen schudden aarzelend het hoofd, maar
omdat het woord van den sahib wet was, had-
den zij geen andere keuze dan te doen wat
deze besliste. En zoo reden zij verder, erTte-
reikten even voor zonsondergang het rust-
huis.
De oude inheemsche bewaker vertelde, dat
zij de eerste reizigers waren die hij in langen
lijd had gezien; daar het rusthuis zoo ver-
schrikkelijk afgelegen lag, werd het door de
meeste reizigers gemeden. Het huisje zelf be-
stond uit twee steenen kamertjes zonder eenig
comfort die uitkwamen op een veranda. Voor
zoover kapitein Woolf kon vaststellen, voordal
het geheel donker was geworden, stond het
huis temidden van een groote woestenij die
een beeld van trieste verlatenheid bood.
I«-rwijI Ahmed Khun, toen de kapitein ge-
geten had, de tafel afruimde, verstoutte hij
zich, een goeden raad te geven. „Het zou ver-
standig zijn, sahib, om uw deur Ie grendelen
voordat u gaat slapen. De streek hier staat als
zeer gevaarlijk bekend!"
Maar wederom dacht kapitein Woolf dat hij
het beter wist. Bovendien was het afschuwelijk
warm en vond hij het daarom jammer het
beetje koeltje dal er naar binnen kwam, buiten
te sluiten.
-Onzin, Ahmed Khan," zei hij lachend.
„Waar moeten we bang voor zijn? Er is geen
levend wezen mijlen in den omtrek Ie beken-
nen behalve een paar jakhalzen en hyena's!'
„Zooals de sahib wenscht," antwoordde de
bediende onderdanig, maar aan zijn gezicht
was duidelijk te zien. dat hij zich niet op zijn
gemak voelde.
Nadat Ahmed Khan was vertrokken, bleef
kapitein Woolf nog een poosje zitten rooken.
In minder dan een week zou hij in Kashmir
zijn; voor iemand, die zoo lang in de wildernis
had vertoefd, was dit een heerlijk vooruit-
zicht.
Na eenigen tijd besloot hij naar bed te gaan
len einde zooveel mogelijk van de frissche
lucht te kunnen profiteeren, had hij zijn bed
vlak voor de open deur geplaatst. Na zijn ge-
laden revolver onder zijn hoofdkussen Ie heb-
ben gelegd, stapte hij in zijn bed en was on-
danks de hitte spoedig in een vasten slaap ire-
dompeld.
Plotseling werd hij wakker. Het was nog
volkomen donker. Ofschoon hij geen enkel ffe-
luid had gehoord, waarschuwde een of ander
gevoel hem tóch, dat er gevaar dreigde Zon-
der zijn hoofd op te tillen keek hij naar de
deur — en op hetzelfde moment was hel hem
alsof zijn hart bleef stilstaan. Op de veranda,
scherp afgeteekend tegen den met sterren be-
zaaiden nachthemel, zal de gedaante van een
man, zoo roerloos alsof hij uit steen gehouwen
was. Hij hield een geweer teg«-n zijn schouder
gedrukt, en de loop was op kapitein Woolf ge-
richt!
„Mijn bloed stolde in mijn aderen," verleide
kapitein Wooll later, „toen ik begreep wat
deze gedaante wilde. De een of andere Pathan- •
ghazi (religieuze dweeper) had van onze aan-
- 8 -
komst gehoord en met de geruischloosheid zijn
stamgenooten eigen, was hij naar de bungalow
geslopen, terwijl iedereen in slaap was. Zijn
bedoeling was, daar viel niet aan te twijfelen,
zich verdienste verwerven door een van die
gehate ongeloovigen te dooden! Nu het te laat
was - hoe bitter beklaagde ik het nu Ahmed
Khans raad niet te hebben opgevolgd!
Het was een afschuwelijke situatie. Daar lag
ik niet in staat ook maar mijn hand op te
hellen om mij te verdedigen, absoluut overge-
n V j aan den moordlus * v an dezen fanaticus.
Ik durfde de anderen niet te roepen, en boven-
dien was geen van hen gewapend. Ik kon zelfs
mijn revolver niet grijpen, want de man zou
zeker den trekker van zijn geweer overhalen,
als ik mij ook maar èwn bewoog. Het witte
aken waar ik op lag, maakte mij een gemak-
kelijk doelwit en gezien den korten afstand was
het uitgesloten, dat hij mij zou missen. Onbe-
weeglijk lag ik daar, nauwelijks ademhalend
mijn oogen als het ware aan deze sinistere ge-
daante gehecht. Alleen een wonder zou mij
kunnen redden. Toch schoot de ghazi niet.
Wetend hoe hulpeloos ik was, wilde hij van
zijn onmenschelijk voornemen zooveel moge-
lijk genieten. Hoewel zijn gezicht zich in de
schaduw bevond, meende ik dat ik hem zag
grijnzen van afschuwelijke verwachting.
De seconden gingen traag als gerekte uren
voorbij; mijn angst werd zóó ondraaglijk dat
ik bijna wilde, dat de ghazi maar school. En
toen, terwijl de spanning in mij op haar hoog-
tepunt was, zag ik heel duidelijk hoe een an-
dere gedaante achter den ghazi de veranda
kwam opsluijien. In het volgend moment
sprong deze gedaante geruischloos op mijn be-
lager af. Een kreet verscheurde de stilte. Er
klonk een ontzettende knal toen het geweer
afging, maar de richting van den loop was ver-
anderd, en de kogel sloeg boven mijn hoofd in
den muur.
Met een onuitsprekelijk gevoel van opluch-
ting greep ik mijn revolver en sprong uit bed.
Terwijl ik mijn redder te hulp snelde, hoorde
ik het geweer op den grond vallen. Ahmed
Khan — want deze was de tweede gedaante!
— en de ghazi waren in een hevigen strijd ge-
wikkeld, en de laatste vocht zoo wanhopig dal
wij de grootste moeite hadden hem met'zijn
tweeën te overmannen.
Inmiddels waren ook de anderen, wakker ge-
geworden door het lawaai, naar het looneel
van hel gevecht gesneld. Weldra hadden wij
den gevaarlijken indringer nu overmand. Ter-
wijl hij gebonden op den grond lag, braakte hij
nog allerlei scheldwoorden tegen ons uit.
„Allah zij geprezen," hijgde Ahmed Khan.
„De sahib is niet gewond!"
„Neen, dank zij jou," antwoordde ik, zijn
hand stevig drukkend.
Het bleek, dal ik mijn leven geheel aan hem
Ie danken had. Zonder dat ik het wist, had mijn
trouwe bediende op geregelde tijden van den
nacht een onderzoek in de omgeving van de
bungalow ingesteld, en daarbij den ghazi ont-
dekt, gelukkig nog voordat deze eenig kwaad
had kunnen doen.
Gedurende de rest van den nacht hielden
Ahmed Khan en ik afwisselend de wacht bij
den gevangene, en toen de ochtend kwam, wa-
ren we alle drie even blij, dat wij deze gevaar-
lijke streek konden verlaten. Bij den eerstvol-
genden njilitiepost leverden wij onzen ge-
vangene al. Hij werd voor de rechtbank ge-
bracht en lot een behoorlijke gevangenisstraf
veroordeeld.
Zonder verdere incidenten kwamen Ahmed
Khan en ik te Kashmir aan, maar het avon-
tuur had mij 'n waardevolle les gegeven. Ge-
durende mijn verderen diensttijd aan de grens
liep ik nooit meer een noodeloos risico. Ik heb
nimmer vergeten, hoe weinig het scheelde of
ik had mijn roekeloosheid met den dood moe-
ten bekoopen!
Wß^
„■''.•*.:,-
■¥♦»»
AFBEELDING
IN KLEUR
MULTICOLOUR
PICTURE

vim
ï prachtige gothisc
ithedraal van Reir
e, na gerestaureerd te
n — het gebouw werd
dens den Wereld-
«rlog gedeelteiyk ver-
lest — niet groote
ec htigheden weer in
bruik Is genomen.
> r *A
'K'^JP* '■'*
^
;ii^^
* s
mm
hen diepe spleet in een w
Hawai-eilnnden, die veroorzaakt werd
door een aardschok I
•lik
tv.
■>-- RS~^T
A Y' anneer nedurende het week-end
wr de meeste Londenaars de stad
verlaten hebben, helpt Jacko, de
chimpansé uit den dierentuin, met
het schoonhouden van hel park.
Blijkbaar vindt hy daarby wei
/ /
V A
./
\ S
^SEB^SSS^E»
Afrikaansche goud-
zoekers aan 't werk.
Nog geheel volgens
het oude procédé,
wa'sschen deze
Negers de gevonden
narde Inn stroompje
Tegenwoordig heefl
men moderner
methoden.
Op de overblijfselen
van het oude Ro-.
meinsche theater te'
Dougga. in Tunis.-
heeit men een antiek-*- 1 ?»
drama opgevoerd. *
Men kon zich moei-
■Ük een geschikter
decor wenschen I
ÊsSfe Hetbanet^n het Théfttre de la Monnaiet ^rü^^^HSEZ
*»
»P
-Mi »>
Wie deze fraai
uitgedoste Jonge-
man Is? Mr. Her-
bert Pefres, een
aanzienlijk inge-
zetene van Co-
lombo, Ceylon,
die 'n ceremonie
aan het Enge I sehe
hof heeft bij-
gewoond.
mm
Plegende olifanten?
p\, dit zifn een spe-
~ i soort kabelballons,
de Engeischen ge-
lten bij den afweer
een eventueelen
luchtaanval.
-
/I
Een vernuftige Franschmnn heeft een auto geconstrue>-rd uit vlieg
tuigonderdeelen. Of h^ het er ver mee zal brengen?
m
sa^-PPÜ
De Lord-mayor
van Londen over-
handigt n beker
aan den winnaar
van een wedslrüd
om het mooiste
met parelmoeren
knoopen versier
de costuum.
Een non uit een
Chineesch kloos-
ler luidt de gong.
om haar zusters
voor het avond-
gebed op te roe-
pen. Het klooster
waarin deze gong
hnnqt, bestaat
reeds seder» 1200
lerwyi de gono
zelf reeds negen-
honderd jaar
o
SZüMI
**■-- ?«P
??*&
''f E
r «Vpti
in a "p
»arc ^' 'es
"U
hu
«ehe v sf,
er, SC/,
fn
nx-.
ri(l ■t'er,f.
r P .'>nh
'".Q
'■en ; •se/,
■f/n. 'ifl
«
/■
V
Mrs. Roosevelt,
de echtgenoote
vanden president*
der Vereenigdev
Staten, moei als \
,reerste vrouw
van Amerikn'tnl
rijke feesten by-
wonen Ze waagtl
zich dnn nogl
nrnafj non een'
dansje, zoonls^
men ziet.
Wh
*&.
4P
: -^**i
üfe m,
S
sfêm&Sè'ramM
w^i
M
£& ■;!~i^i
Ik V-v-
^^
m
ir ~ M^P.
« JM>

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
13 JULI
OPLOSSING KRUISWOORD-LEGPUZZLE
K B
N A T ■ U U R
COL
A F
H A E T
N A
E P
OPLOSSING
ZIG-ZAGRAADSFL
V A P f E N
G E K E M
S T 4 K E N
s T E ^ E N
6 E H U L
S T 0 -f D E
T E 0 E D ■f
M A N 6 ■f L
D P E 4 T
M
KKAIJNHKX
SPOT
S E
L E
KANS
E
OPLOSSING
INVULRAADSEL
| L 0 O ; G
■■+-H
0 I B [D
C |C |Q O.C
'4 u -r-4N-
T^ieiEiTialL 1
G
u i 4
4 E J I A
I E i F
■ ■ 4-- f
O ; e
8 f ; A i
[KM WH IIKT TdF
.MAKKN
N
-,
M
ß 0
0 M
U
BAL
DEM
OPLOSSING
TEEKENINGEN-
RAADSEL
ZEE
1 EEUW
L
BOER
e MERF
VAL
1
i
ES
MAAP
BOEI
1
D
1
E
S>CflEBM
M
BLAD iri ERF
I.KIDEX
OPLOSSING
ONZE FILMPUZZLE
OMZETRAADSEL
rek baai-
oneens
bekomen
eland
rijkunst
talent
telesram
antwoord
yankee
lantaarn
onedel
rondte
ROBRRTTAYLOR
OPLOSSING
LETTERPAREN-
RAADSEL
BE LU ST
VE TT EN
VE El? EM
GE HO OP
PP OF UT
GE DW EE
PP UK EN
LÜTTERIIOOFDWUK
KRUISWOORDRAADSEL
1 2 5 t,
5 6 7 S 9 10
11
12
■ 15 IL, 15
r 16 17
■ ■ ■
1
19 TO 21 22 25
2c,
N
25
26 27
23 29
50 51
Horizontaal:
5. krachtige wind
8. vctt^zelfstandigheid
11. rondzang
12. wcos gegroet
(Latijn)
13. de oorlogsgod der
Grieken
15. licht verschoten
16. persoonlijk voor-
naamwoord
17, naam van een
maand
18. voorzetsel
19 lidwoord
21. vlocrsteen
23. meisjesnaam
24. gedeelte
26. voedingsmiddel
28. lyrisch gedicht
29. een in het water
opgeworpen wal
30. tafereel
31. werktuig om te
meten.
Verticaal:
1. gespannen
2. voorzetsel
3, deel van een wagen
4, het kweeken
6. ijzerhoudende grond
7. gordel
9. meter
10. meisjesnaam
14. wapen
15, angst
20, maar
21, deel van een voet
22. bergplaats
23. aanbreken
25. plaats in Gelderland
27, opening.
PUNTENRAADSEL WOORÖRANGSCHIKKINGS-
RAADSEL
• . • < •
Door op de punten letters te plaatsen vormen
zich noorden van de volgende bctcckcnis:
I—5 bloed vertoonend
2—6 troef spelen
3—7 kleeren aandoen
4—8 opsnijden
1—2 vaartuig
2—3 opgedragen werk
3—4 schoollokaal
4—5 klap
5—6 geen enkele
6—7 deel van den dag
7—8 deel van een ontkenning
1—8 lichaamsdeel.
~ 12 -
Onderstaande woorden moeten zóó in
volgorde geplaatst worden, dat er op de
kruisjes een spreekwoord ontstaat.
Woorden
x
X
X . . X
. X X
X . X . . X
vervallen
voornoemd
treiteren
verhoogen
smartelijk
bevochten
bemoedigd
kronkelen
. X
Om de cijfers — te be-
ginnen bij en in de rich-
ting van de pijltjes
woorden invullen, die be-
teekenen:
1. kat
2. zwcmvogel
3. reukorgaan
4. bijzonder groole man
5. vermaak
6. kerkelijke ceremonie
7. te betalen geldsom"^
8. kleverige bruine vloei-
stof
9. restant
10. verkorting van .sociëteit
11 daad van koopen
12. goed gemikt
13. voertuig
14. hemellichaam
15. niet kunnennde spreken
16. gevlochten korf.
INVUL-
RAADSEL
RUITENRAADSEL
1 2 5 i> 5 6 7
DE DE DE DE DE DE DE
Vul in ieder vakje een lettergreep in. zoodat er
verticaal woorden van de volgende belcekeni« ont-
staan:
1. stuk vlecsch uit de lende van een rund
2. iets wat men zich als het hoogste voorstelt
3. onmiddellijk
ONZE FILMPUZZLE
4, gril van de mode
5, vaatwerk
6, onderste laag van een straatweg
7, geducht
De eerste letters uit de vakjes van de bovenste.
rij vormen den naam van iemand, die lid is van eer
kerk.
TEEKENINGENRAADSEL
U ziet hieronder, naast elkaar telkens twee af- Wij stellen een hooldpnjs van ƒ 2 50 en tien fdm-
loto's beschikbaar om te verdeden onder de goede
beddingen staan, die in zoover op elkaar li)kcn, dat 0plOMers, Antwoorden in te zenden vóór 3 Augustus
het woord, voorgesteld door de linkcrafbeclding, één aan Dr. Puzzelaar, Galgewatcr 22, Leiden. Op enve-
, , . r. , ,. loppe of briclkaart a u.b. duidelijk vermelden: Film-
letter méér heelt dan het woord rechts. De letters pnIjic 3 Augustus.
die de linkerwoorden méér hebben, vormen te zamen pezc pU22|e ),„„ (,gclijk met de andere ingezonden
den naam van een filmster. worden, doch liefst op een apart velletje papier.
S
"' , *
A. ^
/ * \J r /ï.
1 "f
. - - ,fe£*
JiV
□
D
D
D
D
&
^S\
fi \
^
— 13 -
r X
VDOP ELKE
QB£AVE
UZEN
Ue hoofdprijzen konden de^e week wun
toegekend ann:
mevrouw W. Groothoff-v. Kints, Srhiedtim:
den heer D. West, Amersfoort;
den heer J. Hardeman, Nijmeg-en;
den heer B. de Vries. Heemstede;
den heer J. v. Halm, Rotterdam.
De troostprijzen werden verworven door:
mevrouw N. J. W. Voorberg--Boers, Naaldwijk;
mevrouw C. J. Bernoski-Dubois, Hiile^erstwrjr;
mejuffrouw P. Hoffman, Soest;
mejuffrouw N. Spits, Amsterdam;
mejuffrouw C. Bohmermann, Amsterdam:
mejuffrouw R. v. Delden, Adorp;
mejuffrouw A. S. Schröder, Rotterdam;
mejuffrouw W. H. v. d. Knaap, Rotterdam:
mejuffrouw G. v. Droog-e, Harlinpen:
den heer W. Rietvelt, Amsterdam;
den heer F. Hagenaar, Amsterdam;
den heer A. J. Ter Weeme, Gorssel;
den heer L. H. Nowee, Rotterdam;
den heer J. Quist, Rotterdam;
den heer P. A. J. Mesman, Amsterdam;
den heer H. Meijer, Amsterdam;
den heer W. Langferak, Utrecht;
den heer J. Agfterberg, Utrecht;
den heer P. van Strien, Leiden;
den heer B. Jeehof. 's-Gravenhage.
De hoofdprijs van de filmpuzzle werd deze
week grewonnen door:
mejuffrouw G. de Geus, Wassenaar.
De troostprijzen vielen ten deel aan:
mevrouw van Wely, Voorburg;
mejuffrouw R. Mittelmeijer, Zwolle;
mejuffrouw T. Hoenselaars, Heerlen;
mejuffrouw A. Fokkens, Zwolle;
mejuffrouw J. Clément, Musselkanaal;
mejuffrouw M. v. Kerkforl, Bussum;
den heer H. van Leeuwen, 's-Gravenhage;
den heer J. Huiding, Utrecht;
den heer K. Bout, Roosendaal;
den heer F. Doevelaar. Amsterdam.
ONZE PRIJZEN.
Voor qoede oplossingen op iedere
puzzle, rebus, probleem, enzoovoort,
stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be-
nevens vier troostprijzen beschik-
baar. In totaal dus deze weck
5 prijzen van ƒ 2.50 elk en
20 troostprijzen.
DE OPLOSSINGEN
op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 3 Aug. in te zenden aan Dr.
Puzzelaar, Galgewater 22. Leiden.
Op enveloppe of briefkaart vermelde
men duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind 3 Aug.

JfiffmmSe weeM mm fD&wmew
Jmle Sargent had de waarschuwing van zijn
honden bij Pine Creek niet achteloos in den
wind moeten slaan. Hij begreep dit ook, toen
het te laat was, en hij wist, dat hij het zich tot
aan zpjn laatste uur niet vergeven zou dat hij
niet gestopt had om een onderzoek in te stellen
(oen was er misschien nog een kans geweest
Het was koud en laat, en Jimmie verlangde er
naar om zoo gauw mogelijk met zijn voorraad
e anden-vleesch thuis te zijn. Toen zijn honden
plotseling hadden stilgehouden en hun kop scherp
opzijgebogen hadden, dacht Jimmie, dat zij al-
leen maar een of ander wild dier gerooken had-
den. Maar Sibel had gebromd met dat diepe
lage geluid waarmee hij zoo goed zijn haat kon'
uitdrukken, en Andy had zijn lippen opgetrokken
zoodat zijn groote gele tanden te zien kwamen.
„Vooruit," had Jimmie evenwel gecomman-
r.?. LJ" 1 Wacht op ons voor het avondeten."
HIJ had de woorden échter niet verstaanbaar
kunnen uiten, want de adem was op zijn baard
en snor bevroren, zoodat zijn lippen met een
laag ijs als verzegeld waren. De honden hadden
hem echter begrepen en waren weer verder ge-
gaan. Het was nog slechts eenige mijlen tot aan
de hut, waar Bill reeds bezig zou zijn met het
bereiden van hei avondeten.
Bill was erl Dat wil zeggen: er steeg een dun
spiraaltje rook op uit den schoorsteen van de
hut, en achter de bevroren ramen glansde er een
geelachtig licht. Maar Sibel begon weer te brom-
men, en hij bromde nog toen Jimmie hem het
tuig afdeed. ,,lk zal jullie wel eten geven, als je
een beetje bent afgekoeld," mompelde hij, weer
onverstaanbaar, terwijl hij naar de deur van de
hut ging.
Hij wierp ze open, maar reeds zijn eerste blik
vertelde hem, dat Bill Tompkins niet in de hut
aanwezig was. Spike Mosley en Peter Slimsue,
Jimmie's buren in de bergen, zaten bij de kachel.'
,,We hebben slecht nieuws voor je, Jimmie,"
zei Spike Mosley met een grafstem.
Jimmie keek met een plotseling angstig voor-
gevoel om zich heen en plukte aan het stuk ijs,
dat voor zijn lippen zat. Hij sprak, maar ze kon-
den zijn woorden niet verstaan.
„Wees flink," zei Spike vriendelijk. „Het is
heel erg, maar we staan allemaal aan zooiets
bloot."
Jimmie plukte andermaal aan het ijs voor zijn
mond, maar hij deed zichzelf alleen maar pijn,
zonder dat het hem lukte het los te maken, en
hij stelde vragen zonder dat er eenig geluid over
zijn lippen kwam.
„Je moest je ook scheren, Jimmie," raadde
Spike hem aan, ofschoon hij heel goed wist, dat
Jimmie en Bill de vorige lente reeds hun scheer-
messen hadden verloren. „En het is net zoo erg
alsof Bill doorf was."
Jimmie was bij de zestig, en driftig van aard.
Terwijl hij zijn eene vuist balde, probeerde hij
met de andere het ijs voor zijn mond te ont-
dooien.
„Je moet weten," zei Peter Slimsue, „dat Bill
er vandoor is gegaan, en dat hij al je goud heeft
meegenomen!"
Direct werd Jimmie veel kalmer. Hij staarde
van den eenen bezoeker naar den anderen. Toen
scheen het bloed als met geweld naar zijn hoofd
te schieten en hij bromde luider dan daareven.
Spike Mosley wees naar een hoek, waar den ge-
heelen winter een paar pkken met gouderts en
goudstof hadden gelegen. „Hij is onze hut nog
voordat het heelemaal dag was voorbijgekomen,"
zei Spike. „Hij stopte niet, We zagen hem toe-
vallig."
„Ja," zei Peter, „en hij had dekens op zijn
slede en zijn geweer stak tusschen de riemen."
Jimmie stond bij de kachel; hij warmde zijn
handen en probeerde zijn baard en snor te ont-
dooien.
„Hij ging in de richting van de Gold River "
vervolgde Soike. „Hij zal een heel eind een
goeden wpq hebhen. We zijn zelf een paar
dagen geleden dien kant uit geweest. Maar dan
EEN COMPLEET VERHAAL
komt hij op een minder goed pad. Je zult hem
gemakkelijk kunnen inhalen."
Jimmie keek de hut door. Op de tafel stonden
de borden ongewasschen. Een paar dekens waren
weg, evenals Bills geweer. Spike wees weer naar
den hoek, waar de zakken hadden gelegen.
„Het is een heele vracht, die hij heeft meege-
nomen. Hij kan niet zoo vlug opschieten. Je kunt
hem gemakkelijk inhalen."
„Als hij maar niet ergens voor je op den loer
i i. 26 ' Peler waarschuw end. „Hij begrijpt na-
tuurlijk, dat je hem niet zonder meer er vandoor
laat gaan."
„Jullie zijn vervloekte leugenaars," riep Jimmie.
„Zooiets kan Bill niet gedaan hebben!" Maar ze
konden onmogelijk verstaan wat hij zei. „Bill en
ik zijn al meer dan twintig jaar partners," ver-
volgde Jimmie. „Ik ken hem precies - beter dan
ik mezelf ken. En hij Is tot zooiets als jullie be-
weren niet in staat."
Plotseling begreep hij, dat hij zichzelf niet ver-
staanbaar maakte. Hij rukte een handdoek van
een spijker, doopte hem half in 'n ketel met heet
water en begon het ijs van zijn gezicht te ont-
dooien.
„We begrijpen, dat het verschrikkelijk voor je
is," zei Spike. „Je hebt nooit veel geluk gehad,
en juist nu het een beetje begon te komen, gaat
je beste vriend er vandoor met den buit. Als ik
jou was, zou ik eerst een goede nachtrust nemen
en hem dan morgen vroeg achter nagaan."
„Ik zou maar oppassen," zei Peter weer. „Hij
is tot alles in staat, denk ik."
Jimmie keek de beide mannen zonder een
woord te zeggen aan. Hij dacht na.
„Ik zal je wal vertellen, Jimmie," zei Spike
opeens. „We gaan met je mee morgenochtend!
Als Bil! ons met zijn drieën ziet, zal hij niet dur-
ven schieten. Afgesproken?"
Jimmie hoorde den gretigen klank in zijn
stem en hij zag den kwasi vriendelijken, maar
afschuwelijken lach op zijn gezicht.
„En als we hem te pakken krijgen, hangen we
hem direct op," zei Peter.
Jimmie had het ijs nu van zijn gezicht verwij-
derd. Het eerste hoorbare geluid, dat hij maakte
SILHOUETTEN
14 -
klonk als een schorre lach. „Wat zouden jullie
^i/Ü" 1 !. ken 0m eerst wat ,e eten? " vroeg hij.
„Ik heb sinds vanmorgen niets gehad."
Hij zette een pan op de kachel, deed er een
stuk vet in, dat hij liet smelten terwijl hij hel met
een grool mes door de pan wreef.
„We kunnen zoo vroeg vertrekken als je wilt,"
zei Spike na eenige oogenbllkken.
„Om wat te gaan doen?" vroeg Jimmie, die
in gedachten verdiept was geweest.
„Om Bill achterna te gaan, natuurlijk. Je laat
hem loch zeker maar niet zoo met jouw aandeel
er vandoorgaan?"
„Neen, misschien moet ik dat niet doen," zei
Jimmie nadenkend.
„Natuurlijk niet; hel is een kwestie van prin-
cipes."
Jimmie streek met zijn hand langs zijn voor-
hoofd. „Van principes gesproken," zei hij, „hel
is heel zonderling, dat Bill de borden niet heeft
afgewasschen voordal hij wegging. In al den tijd,
dat wij partners zijn geweest, heeft hij nog nooil
zooiets gedaan." Hij boog zich over de pan,
maar niel zóó diep, of hij zag heel goed den
blik, dien Spike en Peler met elkaar wisselden.
„Ik begrijp hoe je je voelt," zei Spike, „na
zoo lang partners te zijn geweest. Maar je moet
nu aan jezelf denken. De helft van het goud
was van jou."
„Denken jullie werkelijk, dal Ik hem na moet
gaan?" vroeg de oude prospector.
„Hel is je plicht," riep Spike. „Het is de plicht
van ieder mensch van eer om diefstal en roof Ie
straffen. Wij zullen je helpen! We gaan met
je mee."
Jimmie keek zijn gasten aan. „Dal is mooi van
jullie, jongens," zei hij. „Ik word al wal ouder,
en heb wel wat hulp noodig."
Ze bespraken de zaak verder, terwijl Jimmie
zat te eten. Hij zei niel veel, maar vroeg des te
meer, en merkte hoe graag zijn bezoekers spra-
ken. Spike Mosley, wiens voornaamste conver-
satie altijd gegaan was over hel geld, dal hij had
verdiend met rum smokkelen in Alaska, had nu
zijn mond vol over recht en wet. Dal was vreemd,
dacht Jimmie, die bijna niet anders deed dan
luisteren.
„Goed," zei hij na een poosje. „Jullie hebben
me overtuigd. Eerst was ik van plan Bill maar te
laten gaan."
Zijn bezoekers wenschten hem uitbundig geluk
met zijn besluit en Jimmie stond op om hen uil
te laten. „Ik word oud," zei hij, „en heb een
rwaren fag achter den rug. Ik heb behoefte aan
rust. Morgenvroeg gaan we dus op weg!"
Hij sloot de deur achter hen en kalmeerde
Sibel, die altijd gromde wanneer er een van het
duo op bezoek kwam. Toen ging hij naar hel
raam en keek door een kier van hel gordijn. De
beide mannen slaken de bevroren rivier over.
„Ze gaan inderdaad naar huis, Sibel," zei Jim-
mie tegen den hond. „Maar wat zeg jij er van?
Bill is weg en het goud is weg, maar ik geloof
nooit, dat ze sèmen zijn weggegaan! Jij natuurlijk
ook niet, hè?" bromde hij, den hond met zijn
blikken volgend, terwijl het dier in alle hoeken
en gaten naar Bill liep te zoeken. „En ze zijn er
zoo erg op gebrand, om met me mee te gaan!
Dal is niets voor hen, om een ander te helpen!
Wal kan dat beleekenen? Er moet iels achter
zitten, Sibel!" Hij twijfelde geen oogenblik aan
zijn partner. De mogelijkheid dat Bill hem had
bestolen, kwam geen moment bij hem op!
„Misschien dal jij er een antwoord op zou
kunnen geven, als je kon pralen, Sibel," zei hij.
„Jij hebt ze geen van beiden ooit vertrouwd;
van het eerste oogenblik af niet. Je hebl steeds
geprobeerd ons, sinds ze hier in de buurt zijn
komen wonen, aan het verstand te brengen, dal
het boeven waren. En hoe wisten ze, dat Bill de
zakken had meegenomen, als zij ze niet op zijn
slede hebben zien liggen? En ze vertelden al-
leen maar, dal ze zijn dekens en geweer hadden
gezien! Er zit iets achter, Sibel, anders heel ik
geen Jimmie Sargent! Maar waarom zouden ze
m
zoo graag met mij naar Gold River gaan, terwijl
ik er toch zeker van ben, dat Bil! daar niet is
heengegaan?"
Hij zette zich aan de tafel, zijn hoofd steunend
in zijn handen, en dacht na.
Jimmie had er een voorgevoel van, dat hij zijn
partner nooit meer zou terugzien, en dat deed
hem hel gevaar beseffen, dal hij zelf ook liep.
Hij herinnerde zich, dat hij vaak met zijn partner
over Mosley en Slimsue had gesproken, toen zij
pas in hun buurt waren komen wonen. Hij hoor-
de het Bill nóg zeggen: „Ik vertrouw die kerels
niet! Ze zijn mij te gluiperig! Ik acht ze lot alles
in staat!"
Waarom zouden ze hem echter niel hebben
neergeschoten, toen hij naar zijn hut terugkeerde?
Ze waren met zijn beiden, en hij was op niets
verdacht geweest! Ze hadden het gemakkelijk
kunnen doen!
„Maar ze willen per se, dat ik Bil! achterna
ga," peinsde hij. „Bil! hebben ze natuurlijk ge-
makkelijk kunnen dooden. Hij was altijd zoo
vriendelijk. Ze zouden hem zonder moeite naar
buiten hebben kunnen lokken en in de bosschen
dooden. Maar waarom willen ze, dat ik met hen
mee ga naar Gold River?" — Deze vraag kwam
telkens weer bij hem op.
Somber staarde hij voor zich uit. „Als 'ze een
paar dagen met me meegaan," vervolgde hij zijn
overpeinzingen, „dan zouden ze me een heel
eind hiervandaan hebben gelokt. Zij zouden mij
dan van achteren kunnen neerschieten en me
ergens in de bosschen onder den grond sloppen.
Geen haan zou er naar kraaien."
Plotseling sprong hij overeind. „Dal is heil"
riep hij uit. „Ze willen niet, dat zij verdacht wor-
den, de schurken. Als ze mij vermoorden, kun-
nen ze altijd zeggen, dat ik hel goud gestolen
en BUI vermoord heb! Ze zouden dan natuurlijk
het lijk van Bijl hierheen brengen als bewijs!
Geen spoor meer van mij. Niets geen aanwijzin-
gen legen hen. En zij zouden hel goud hebben."
Hij liep heen en weer door de hut, begrijpend
dat wal hun plan ook precies was, het ook om
zijn eigen dood te doen was! Indien hij morgen-
ochtend niel met hen meeging, zouden zij hem
komen Halen, twee kerels, die lot alles In staal
waren — zelfs tot twee moorden! Voor het
oogenblik geloofde hij echter, dat hij nog veilig
was. Voorloopig was alles nog naar hun zin ge-
gaan, en dal was maar het beste. Hij ging weer
zitten en dacht aan BUI. Er kwamen tranen in zijn
oogen. Goeie, trouwe Bill. Niemand zou de
plaats van Bill in zijn leven kunnen innemen.
Plotseling begon Sibel te brommen — hij was
In de buurt van de bank gekomen, waarop Spike
Mosley had gezeten. Hij bromde precies zóó als
hij had gedaan toen zij vroeger op den avond
langs Pine Creek waren gekomen.
„Maar wal had Spike daar te doen, Sibel?"
vroeg Jimmie aan den hoiid. „Je hebt hem na-
tuurlijk geroken, toen we voorbij kwamen, maar
wat kan hij daar hebben uitgevoerd? Hij is den
heelen winter niel zoo ver van zijn hut geweest."
Hij herinnerde zich de plek nu. Het was vlak
bij de plaats waar hij en Bil! hadden geloofd, dat
zij goud zouden vinden, voordat zij dien rijken
ader ergens anders hadden ontdekt. Ze hadden
er een hut gebouwd, in het bosch bij de kreek.
„Maar wat kan Spike Mosley daar in die hut
hebben gedaan?" vroeg Jimmie weer aan den
hond. „Hij. .." Plotseling zweeg hij en greep
zijn muts, handschoenen en geweer, zette de
kachel af en wenkte Sibel.
„Wat Spike Mosley er ook gedaan heeft," zei
hij tegen den hond, „het stond in ieder geval in
verband mei Bill en omdat we er niet veel van
afweten, is het daar een goede plaats, om er iets
meer van te ontdekken."
4 Hij haastte zich voort, met Sibel op de hielen.
De koude was intens. Koude Is iets tastbaars in
het hooge Noorden — iets dat je voelt, dat je
aangrijpt, en waar je niet aan kunt ontkomen.
Maar Jimmie lette niet op de koude. Hij wilde
weten, wal Spike Mosley had gedaan in de ver-
laten hut. Wal het ook was, hel moest belangrijk
zijn, het te weten.
Binnen een uur had hij de hut bereikt. Sibel,
die vlak naast hem liep, bromde niet. Hij hief
zijn kop op en begon te snuffelen. Tot Jimmie's
groote verbazing begon hij zachtjes te janken
en rende toen opeens naar de deur.
„Dat beleekenl Bill," riep Jimmie ongeloovig
uil, en hij volgde den hond zoo snel hij kon.
Toen hij bij de deur gekomen was, zag hij een
duidelijk spoor van sneeuwschoenen, die naar de
Gold River liepen. Maar hij had geen tijd om
hel spoor goed op te nemen, want de hond
smeekte hem als het ware naar binnen te mogen
gaan. Jimmie struikelde bijna in de donkere hut.
Hij tastte met zijn hand voor zich uit, voelde een
brits, raakte een lichaam aan.
Jimmie streek een lucifer aan en hield het
slokje zoo lang vast tot hij bijna zijn vingers ver-
brandde. Hij was niet in staat zich te verroeren
of een woord te zeggen, toen hij neer keek op
Bil! Tompkins.
Bill lag op de brils, zijn handen en voeten ge-
bonden. Hij was niet met dekens toegedekt, en
er brandde geen vuur in die verschrikkelijke
koude!
„Bill," riep de oude projpector, toen hij einde-
lijk in slaat was geluid te geven. „Je leeft toch
nog. Bill? Wat hebben ze je gedaan?"
Bil! bewoog zich en rilde alsof hij verschrik-
kelijke pijn leed. In wanhoop sloeg Jimmie zijn
armen om hem heen en trachtte de onheilspel-
lende bewegingen tegen te houden. En op dat-
zelfde moment wist hij, dal hij te laat was.
Bill sprak soezerig, zonder eenig bewijs, dat
hij leed. „Hebben ze jou niet gekregen, Jimmie?"
„Ze vertelden mij alleen, dat jij - . . Hemel,
Bill! Hebben ze je zóó laten liggen? Gebonden?
Zonder dek? Om te bevriezen?"
Hij deinsde achteruit, als plotseling bevangen
door een ontzettend gevoel van afschuw. Met al
de behendigheid, die hij zich tijdens zijn leven
in de wildernis had eigen gemaakt, legde hij
een vuur aan op den grond van de hut, dat het
heele houten gebouwtje bijna in vlammen dreig-
de te doen opgaan. Toen sneed hij de touwen
door waarmee Bills handen en voeten gebonden
waren, en hij voelde hoe ze koud en kil waren
als van een beeld. Hij begreep nu, dat Bil! ten
doode was opgeschreven. Hier kon geen men-
schelijke hulp meer baten.
„Spike Mosley is toen het donker begon te
worden weggegaan. Had hier al dien tijd ge-
zeten. Sinds vanmiddag . . . Alleen maar naar me
kijkend ... Ik wist, dat je voorbij zou komen.
Houd hen in de gaten! Ze hebben het goud,
Jimmiel"
„In de gaten houden!" riep Jimmie. „Ik zal
ze . . ."
„Ik heb Mosley gesmeekt, mij dood te schie-
ten," fluisterde Bil!. „Maar hij lachte me uit. .."
DE KAKATOE
- 15 -
Toen stierf Bill. Het vuur verschroeide Jimmie's
kleeren, maar hij merkte het ternauwernood
Sibel week achteruit, zijn lippen opgetrokken,
zijn haren overeind. Toen snelde hij plotseling
naar buiten.
Na een poosje stond Jimmie op, droeg wat
sneeuw naar binnen en doofde het vuur. Hij had
gehuild, maar nu stond zijn gezicht strak en hard
Het heele plan van Mosley was hem nu duidelijk!
Wanneer iemand bij toeval den volgenden zomer
in de hut zou komen, zou een geraamte en Jim-
mie's verdwijning met het goud een duidelijke
taal spreken! De beide schurken zouden zweren,
dat zij nooit iets van de verlaten hut hadden ge-
hoord. Niemand zou hen verdenken. Maar zij
hadden buiten Jimmie gerekend. Buiten Jimmie,
die zijn makker zou wreken . . .
Voordat het dag werd, had Jimmie zich ge-
ïnstalleerd in een diepen kuil, op nog geen dertig
meter afstand van de hut waar Mosley en Slimsue
woonden. In den kuil brandde een vuur; er lagen
dekens, etenswaren, potten en pannen. Sibel en
Andy lagen aan zijn voeten.
Spoedig nadat hij zich geïnstalleerd had, zag
Jimmie hoe er licht in de hut ontstoken werd en
hoe Mosley naar buiten kwam om brandstof te
halen van den stapel hout, die onder een afdak
naast de hut lag. Spike bukte direct toen er een
kogel in een hoek van de deur sloeg Zoo snel
hij kon verdween hij weer in de hut.
Den ganschen dag hield Jimmie. zonder dat
zijn aandacht ook maar één oogenblik verslapte,
de wacht. Peter Slimsue kwam naar buiten en
kroop op zijn buik weer terug in de hut, toen
de kogels om zijn ooren floten. Even later wilde
Mosley opnieuw een poging doen de hut te ver-
laten, maar ook hem dreef Jimmie weer naar
binnen. Hij zorgde wel, dat hij hen niet raakte;
zijn eenige bedoeling was, dat zij in hun hul
zouden blijven. In hun hut, waar zij niet vol-
doende brandstof en voedsel hadden . . .
De nacht kwam en nu hielden Sibel en Andy
de wacht. Ze hadden de beide mannen altijd
gehaat, en nu zwierven zij om de hut, steeds OD
hun hoede. Twee keer gedurende den nacht,
waarschuwden zij Jimmie en direct daarop knal-
den de geweerschoten weer in de richting van
de deur.
Den volgdenden ochtend rees er geen rook
meer op uil den schoorsteen. Een stuk vleesch
hing op misschien vijf meter afstand van de deur
in een boom, en Spike Mosley probeerde het te
pakken. Een kogel versplinterde he* stuk hard
bevroren vleesch, en verwondde Mosley aan de
hand.
Jimmie was veilig in zijn kuil. Hij had zoowel
het raam als de deur onder schot, want het raam
bevond zich vlak naast de deur.
Even voordat het weer donker werd, ging de
deur open en kwam er een stuk wit linnen naar
buiten fladderen. „We sterven van de kou, ben
je gek geworden?" riep Mosley.
„Ik ben inderdaad gek," riep Jimmie met
schorre stem terug. „Ik ben gek, sinds ik Bill heb
zien sterven." — De beide mannen hoorden nu
pas aan Jimmie's stem, wie hen belegerde.
Dien tweeden nacht, hielden Sibel en. Andy
weer de wacht en geen enkele beweging in de
hut ontging hen. Zoo verliep er een derde dag
en een derde nacht. Af en toe deden de beide
mannen, die bet in de hut van de koude en den
honger bijna niel meer konden uithouden, een
poging om de vlucht te nemen, maar steeds
dreven Jimmie's goed gemikte kogels hen weer
terug. De intenze koude hield aan, werd bijna
nog erger.
Uit de hut kwam nu geen teeken van leven
meer. Maar Jimmie bleef nog een dag en een
nacht in zijn kuil samen met zijn honden de
wacht houden. De honden waren nu echter rus-
tig geworden. Ze hadden zich in de-sneeuw ge-
graven en sliepen. Jimmie keek naar hen en de
harde uitdrukking, die er op zijn gezicht ge-
komen was, werd wat zachter. Sibel, die zijn
baas het beste begreep, keek even later op en
zag hoe er twee tranen langs Jimmie's wangen
rolden, die onmiddellijk lot ijskegeltjes bevroren.
Ze glinsterden in de zon.
„We hebben Bil! gewroken, maar hij komt er
niet door terug," mompelde Jimmie, terwijl hij
zich gereed maakle om den kuil te verlaten en
naar zijn hut terug te keeren . . . „Bill hebben ze
vermoord, de schurken!"

.Ten groote Amerikaansche omroepvereeniging had het
W- plan, om een klein meisje voor deH microfoon te zetten
en de directie had gedacht, dat het makkelijk genoeg zou zijn,
om eenvoudig bekend te maken, dat kinderen, die aardig zingen
konden, dan maar eens een proef moesten afleggen. Wellicht was
er dan eentje bij, die goed genoeg was voor dit experimentl Nu,
de gegadigden kwamen bij honderdtallen aanzetten; ongelooflijk
veel zingende kinderen bleken er te bestaan, maar zoodra ze hun
mond opendeden, bleek, dat het toch heusch niet mooi genoeg
was om uit te zenden. De directie verloor haar geduld, haar goed
humeur en haar zelfvertrouwen. Zou dan niet één klein meisje...?
Maar ziel Of liever: maar hoor! Daar klonk opeens door den
studio het geluld, waarop gewacht werd. De directie sprong op,
HET AD I OW
(Rebecca of Sunnybrook Farm)
Rolverdeeling-
Rebecca Winstead CL- ,
Anthony Kent . . ' Z*" 1 .]
Orville Smithers ..'.'.'..' *
Gwen Warren ' Q
Lola Lee .... p.
Tante Miranda Wilkins ■■ ... Hel
Homer Busby cii_ c
At , ' olim iu
Aloyslus g-n
Het Raymond Scott Quintet .
Pu»!» ... AI
Alar
'■rren (Gloria
Sluart) en Rebecca.
maar toen de beeren de trap waren af ei t meisje alweer
verdwenen; Iemand had haar bij ongelul rd, net als de
rest...
De ongeluksvogel, die dit op zijn geween
rerwljten naar zijn hoofd en moest maar "J
vond. Maar dat was niet zoo gemakkelijt
Want dit meisje, Rebecca Winstead, hl gv der, die
dwte mislukking, het kind naar haar tan e
Wilkins, die ergens ver weg buiten op h
Inmiddels vond de kleine Rebecca het
Tante was wel streng, maar het huls had
Ytel moois en nieuws te zien was voor
groot» stad komt!
Zoo werd zij bijvoorbeeld dikke vriends
voorts met een buurman, Anthony Kent, e«
gezondheid op het land zocht, omdat hi
K«nt was toevallig... lid van de directie *
Dui duurde het niet zoo heel lang, of hi] I « die kleine Re
becca het meisje was, waarnaar zoo gewRl* ' er I, en Rebecca
»•I, dat ze natuurlijk erg graag voor de f' w ou
Cenlury-Foxlilm. Regie van Allan Dwan.
Hill J Edward Bromberg
juffrouw Dixie Dunbar
zenuwachtige heer Paul Hurst
ry Kipper William Demarest
ba Ruth Gilette
us Bartlett Paul Harvey
■ Singer .... Clarence Hummel Wilson
radlo-omroeper Sam Hayes
Turner William Wagner
abelle Mary McCarty
n « uurlijk bittere
dit meisje terug-
na
uit ouw Miranda
e
9 ij haar tante.
' l 'n, waar zoo-
s i , dat uit de
6 9 | 'r Aloysius en
c e herstel van
ls Deze meneer
en radio-omroep.
Ja, maar toen was tante
Miranda er ook nog; die wilde
het zingen voor de radio in
geen geval toestaan.
Hoe dat nu allemaal in
orde kwam, is hier niet zoo
een, twee, drie uit te leggen.
Maar het kwim voor elkaar
tot ieders genoegen en de
toeschouwer zal met vreugde
zien en met evenveel vreug-
de hóóren, hoe Rebecca den
microfoon stormenderhand ver-
overde en alles en iedereen
voerde naar een gelukkig
einde.
N D E R
I* dikke
vrienden met den
neger Aloyslus (BUI
Robinson).

Eén van onze voorouders, die eeuwen en
eeuwen vóór 't begin onzer jaartelling- leefde,
duwde op een goeden dag- een boomstam
in liet water en ontdekte tot zijn verbazing en
vreugde, dat deze bleef drijven en dat hij er
op kon zitten. Nog geen vijftig jaar geleden
duwde een van zijn nakomelingen een ruw
mechanisme in de lucht en bevond, niet tot
zijn verbazing, want hij had het verwacht, dat
het eveneens bleef drijven en dat hij er ook
op kon zitten. In het eerste geval was het prin-
cipe van de boot, in het tweede dat van
de vliegmachine ontdekt.
Van den boomstam tot de moderne oceaan-
reuzen is een weg van honderden en honder-
den jaren lang geweest; de ontwikkeling van
de luchtvaart is, zooals vrijwel alle latere
uitvindingen, met een snelheid gegaan, die
wanneer we er op terugzien, nóg onze verwon-
dering afdwingt.
In den herfst van 1901 zei Mr.Wilbur Wrijrht
wiens naam onsterfelijk zal blijken in de ge-
schiedenis der luchtvaart: „De mensch zal den
een ol anderen dag beslist vliegen 1 ), maar ik
gelooi niet, dat de menschen van thans dit noo-
zullen beleven ' Nog geen twee jaar later had
diezelfde Wilbur Wright met zijn broer Or-
ville reeds practisch de lucht veroverd door-
dat Urville als eerste met een door hen
samen geconstrueerd motorvliegtuig opsteeir
en er een vlucht, zij het dan ook een
korte, mee aflegde. Wat er toen nog verder
moest gebeuren, was in twee woorden saam te
vatten: oefenen en ontwikkelen.
Geoefend werd er. Het voorbeeld der ge-
broeders Wright werkte aanstekelijk, en tel-
kens weer schoot er een andere vliegmachine
de lucht in. Ook de ontwikkeling volgde. Had
de eerste vlucht van Wright slechts twaalf
seconden geduurd en had hij niet meer dan
vijl tig meter afgelegd, anderen volgden hun
voorbeeld en presteerden telkens meer, al bleef
het nog bij afstanden, die in het licht van de
tegenwoordige records, minder dan kinderspel
waren. Tot, in 1909, Bleriot over het Kanaal
vloog, een voor die dagen ongehoorde onder-
neming! üe vliegmachine scheen den kinder-
schoenen nu ook meteen ontwassen: in T9I0
maakte Paulhan reeds een vlucht Londen—
Manchester, waarmee hij een prüs van tien-
duizend pond sterling won, terwijl een jaar
ater de wereld een sensatie op het gebied der
luchtvaart beleefde in den vorm van een race
tusschen Beaumont en Vedrines rondom
hngeland. Met welke primitieve toestellen men
toen echter nog vloog, kan men afleiden uit de
toto die hierbij is afgedrukt, en waarop men
Mr. Howard Pixton ziet in zijn machine —
beter is op zijn machine, want van een cock-
pit was toen nog geen sprake! — waarmee hij
• ,,?,, er Trofe e «e Monaco won in het
jaar 1914'
Men bevond zich toen echter reeds midden
in de g-ouden eeuw der vliegkunst. De afstan-
den die men leerde afleggen, werden steeds
grooter: terwijl Glen Curtiss, een Amerikaan,
nog ,n 1910 een prijs won, omdat hij aan één
stuk door van Albany naar New York vlooo-
een afstand van 120 mijl, slaagde Leblanc, een
leerling van Wilbur Wrijrht, er in hetzelfde
jaar reeds m, om 488 mijl af te leggen in zes
etappen.
Behalve de afstand, moest ook de hooo-te
veroverd worden. In 1909 kon Latham no«r
een prils verdienen door tot vijfhonderd voet
te stijgen, maar zoo verbazingwekkend waren
de vorderingen die men maakte, dat een jaar
Inter Chavez reeds een hoogte van bijna zes-
duizend voet wist te bereiken en de volgende
maand over de Alpen heen Italië binnen-
vloog;
Het is niet onze bedoelinir hier de ontwikke-
ling der luchtvaart op den voet te volgen.
Unze opzet was slechts de aandacht van
onze lezers eens te richten op de snelheid
waarmee zich de ontwikkeling van de
luchtvaart heeft voltrokken. Nog geen vijf-
HOE
endertig jaar nadat iemand er voor het
eerst in slaagde een afstand van vijftig
meter te vliegen, vliegt een andere jongeman,
Howard Hughes, in drie dagen en negentien
uur om de wereld 2 ), kennen wij zelfs vlieg-
machines waarbij de piloot vervangen is
door een automaat, den zoogenaamden gyro-
scoop-robot, die, onder den stoel van den
bestuurder gemonteerd, in letterlijken zin
diens plaats inneemt zoodra de machine in de
lucht is en deze geheel automatisch bestuurt,
hoe ook de weersgesteldheid is en... ondanks
de diepste duisternis! En dat, terwijl men er in
lyiy pas aan begon te denken om den Atlanti-
schen Oceaan over te vliegen! De eerste po-
ging moest halverwege worden opgegeven —
onze lezers zullen zich de namen van Hawker
en Mackenzie-Grieve nog wel herinneren —
doch in het hetzelfde jaar volbrachten Alcock
— 18 -
Ofn
LÜCWTVAACT ZICH ONTWI KXE'LDE"
I. Hat tOMtal, waar-
me« Orvilla Wright
z'n historisch« vlucht
ondernam (1903). Hat
IOO weinig gecompli-
ceerde toastel werd
door ham bestuurd,
terwijl hij plat op den
ondersten vleugel lag.
1. Nog geen kwart
«•uw geleden vloog
men zóó: Howard
Pixton op het toestel.
waarmee hij in l9Mde
Scheider Trofe« won.
3. O« Robot piloot.—
D« gyroscoop-robot,
die d« plaats van den
bestuurder kan inne-
men zoodra hat toa-
st«! in de lucht is.
4. To«n Alcock en
Wh rtten-Bro wn de
eerst« vlucht om den
Atlantischen Oceaan
volbrachten, landden
zij in Ierland in een
moeras, dat zij voor een gewoon veld hielden. De machim
voor g d. m h* h ". r ï eU ' '" den w " k « n fro'* Vne^véw.
voor de burgerluchtvaart waren toen nog ver te zoeken
Men begon in dat jaar bijvoorbeeld pas met den aan?«
van liet beroemde vliegveld Le Bourget bij P'. '
en Whitten-Brown langs dezelfde route dei
tocht. Een non-stop-vlucht van 1890 mijl wa
in zestien uur afgelegd! Toch hadden de tech
mei en geleerden rond negentienhonderd nog
vol overtuiging verklaard: het gansche idee
van de vlucht over een eenigszins behoorlij-
ken afstand is bespottelijk en grotesk! Twintig
jaar later vloog men over den Atlantischen
Uceaan; achtendertig jaar later in drie dajren
en negentien uur om de wereld.
Wat de toekomst kan brengen, moge ieder
voor zich fantaseerèn! De fantasie kan, in aan-
merking genomen wat wij feeds beleefden, niet
gauw te stoute vleugels aantrekken!
nom.n E w n .r V d 00r,Pe " ln9, ^ ,leCht, ^ We ' nl9en ern ' ,, 9 S 6 "
• liLyA?'"" '"• t - 0 i ,lcl »« 1 « berekening l..dr.aa« de vllegtijd
Vertegenwoordiging
voor Nederland: Dr. K. Heyoderickx, Den Haag, Hugo de Qrootstraat 17a
5 CENT
PER PAKJE
KAUWf
/KAUWEN
urn i
Het meeste voedsel dat wij
dagelijks tot ons nemen is
te zacht. Dit is slecht voor
het tandvleesch en voor de tanden.
Maar niet wanneer U regelmatig
Wrigley's kauwt. Wrigley's is goed
voor de tanden en het tandvleesch,
het geeft U een frissche adem en
kalmeert de zenuwen. Door de
grootere spcekselafscheiding be-
vordert het bovendien de spijs-
vertering. Koopt nog heden een
pakje P.K.
KAUW REGELMATIG
WRIGLEY
HULP BIJ HET PUZZELEN:
1. Meer dan 1200 namen van
goden, godinnen enz. f 0.50
2. Meer dan 3000 namen van
dieren f 0.50
3. Meer dan 3000 spreekwoor-
den (aantal letters geteld) f 1.—
4. 5000 namen van plaatsen,
rivieren, enz. gerangschikt onder
't aantal letters waaruit die namen
bestaan f 0.75
5. Munten, maten en gewichten
van de geheele wereld . f 0.50
6. Elck wat wils: metal., afkort.,
steensoort., voertuig.. wapens,
muz.lnsfr., vaartuig., Republ., Jood-
sche en Moham. kalenders, namen
v. d. lelt. v. h. Griek, alph., sterren,
sterrenbeeld., teek. v. d. dieren-
riem, symbol, aardr. namen., zelfst,
naamw.,bijv. naamw., voornaamw.,
voorvoegs. en achtervoegs. f 0.75
| PRIJS VOOR DE GEHEELE SERIE f 3.50. Buitenl f 3.75 (ook N. Ind ) |
Voor verzendkosten 5 n ;o van het bedrag bijvoegen. Geen postzegels zenden.
MOOYMAN & ZOON, telefoon 85974, Curafaostraat 115, AMSTERDAM (W.)
Gem. giro M 3088, Postgiro 230640. Wij zenden niet onder rembours.
iv A
TANDPASTA
(NEDERLANDSCH FABRIKAAT)
reinigt, desinfecteert en polijst Uw gebit
zonder het glazuur aan te tasten.
Tuben ä 25 en 60 cents.
o^c 'huvmrm&hs
door aan kennissen
— zij zullen dan zeker
ons blad ook verder
willen lezen.
oe men er van
verlost wordt
'en klamme, transpireerende hand te drukken, hoe
. onaangenaam!
Op straat, op visite, bij het dansen veroorzaakt men een
gevoel van afkeer bij hen. aan wie men juist wil behagen.
Ondanks alle moeite ishet onmogelijk heteuvel te verbergen.
Vlug Uw zakdoek, nog eens en nog eens. Toch ziet U
met angst en vreeze het oogenblik naderen, waarop U weer
een hand moet geven.
De te «terke transpi- Wat er aan te doen?
racie houdt niet op. Het ts xeer eenvoudig:
Eenige druppels Odorex in de holte van
Uw band. Dan de palmen tegen elkaar
wrijven en ook tusschen de vingers.
Direct vervluchtigt de te sterke transpiratie.
De klamheid maakt plaats voor
een aangename frischheid,stroefheiden
koelte van Uw handen . U behoeft
het fatale oogenblik niet meer te vreezen
en kunt nu goedendag zeggen door een
fermen, drogen en sympathieken handdruk.
Koop nog heden Odorex bij Uw
Apotheker, Drogist of Parfumeur. De
flacon van 94 cent is voldoende voor
vele maanden. R-362-H
Odorex bevat mediclnalen
alcohol van
de juiste sterkte oen ODOREX
bacteriën le doeden.
Tegen Transpireerende Handen

]f k w.iug het er iiuiar op," zei brigadier
,, 1 Harry, terwijl hy een blik op de klok
wierp, die altijd precies gelyk ging.
• Het is nog vijf minuten voor negenen!"
Mrs. Barry haalde wat ongeduldig haar
schouders op.
..'ij altijd met je radio," zei ze, niet zon-
der een verwijtenden klank in haar stem.
„.Ie zult zien, dat je te laat komt. En inspec-
teur Hohmer valt niet mee. bovendien kan
hij je niet goed zeilen, zeg je altijd."
Hrigadier Barry trok zyn stoel wat dich-
ter bij het toestel. „Dat is nu eenmaal zoo"
zei hij berustend, „en er zal nog heel wat
water door de Theems moeten vloeien, eer
hel anders wordt. Maar ik kan het vanavond
Xsl wagen, liet is Dinsdagavond en dan
komt hi) zelf ook altyd wat later. Ik wil
per se even naar Turner luisteren. Hy speelt
zoo direct een compositie van zichzelf. Hy
draagt ze voor den eersten keer vanavond
voor, want hy heeft ze vanmiddag pas ge-
maakt, slaat er in de courant. Het is een
reuze-kerel, l-en rhythme van heb ik jou
daar...."
„Als rle inspecteur je snapt," begon zyn
vrouw, maar brigadier Barry gaf haar een
lecken om stil te zijn.
„Daar komt hy," zei hij, toen de slem van
den omroeper door het vertrek klonk. „Hou
nou even je mond. Het is zóó aftfelonoen
en dan ga ik "
Hoewel het slecht weer was buiten — het
slonmle en regende, en er zat onweer in de
luehl was de ontvangst perfect en het
spel van den bekenden jazz-componist Tur-
ner kwam met een opgewekten cadans de
kamer binnen een cadans, die het hootd
van brigadier Barry op zijn schouders heen
en weer deed zwaaien terwyl hij met zyn
\ neten op den «rond trappelde.
„Heusachtig," fluisterde hij goedkeurend.
..Nooit zooieis gehoord! Die kerel is ae-
n (ddig. ..."
•Maar Mrs. Barry kon zijn enthousiasme
met doelen; zy was niet zoo bijster muzi-
kaal en bovendien wond zij zich op, omdat
haar man by zijn radio-toestel bleef zitten
terwijl hij wist, hoe inspecteur Böhmer
was Ken echte dienslklopper, die het vooral
"P haar man voorzien scheen 1c hebben
„Kom nou. ga nu weg," zei ze dringend.
..Als de inspecteur er al is, wanneer je
I^Hllf . , . ."
...Ia. ik ga," antwoordde Barry, zyn toe-
slel afzettend. „Ik heb hem gehoord en ik
ben bly toe! Wat een rhythme. hè Pom-
I i rom-le-pom-pom-pom. ..."
Hij neuriede de melodie, die nog in zyn
hersens na-dreunde. „Hr zyn er niet veel,
die zóó spelen...."
Hy saf zijn vrouw een kus op haar voor-
hoofd, nam glimlachend een koekje van het
schaaltje, dat op de tafel stond, trok zijn jas
aan en zetle zijn helm op. Pom-ta-rom-te-
P'im pom-pom zoemde het in zijn brein, ter-
wijl hij de trap afliep en de .straal betrad.
I'om-la-rom-te-poin-pom-pom....
Foen hij op hel bureau kwam, was inspec-
leur Hohmer er nog niet.
/achtjes hel wijsje zoemend, zette Barry
zich aan zijn bureau en begon de rapporten
door te lezen, die zijn collega voor hem had
neergelegd.
Ken miiuuil later zoowat trad inspecteur
Ünhiner hinnen. Na een korten groet gepre-
■ M te hebben, zette hij zich tegenover Bar-
ry neer.
..Kun je niet eens wat anders zingen?"
vroe« hij, na eenige oogenblikken geprik-
kdd. „Dal Pom-ta en hoe het verder is
>\ "rkl op mijn zenuwen...."
.A'MIII me niet kwalijk, inspecteur," zei
EEN cIÖHPLEET VERHAAL
Barry. „Hel is een nieuwe compositie van
lurner. Hy heeft ze vanavond pas voor den
eersten keer gespeeld. Een rhvfhme — ge-
weldig, l'om-la "
„Interesseert me niets," zei Böhmer. „Ik
wou bever dal je je mond hield, ik kan zoo
niel werken."
Brigadier Barry zweeg, maar plotseling
betrapte hy er zich op, dat hy met zyn voe-
len hel wysje tikte.
Eenigen lyd hadden de beide mannen zwy-
gend tegenover elkaar gezeten, toen er op
de deur werd geklopt, en nog voordal Böh-
mer „binnen" had kunnen roepen, slond er
reeds een agent op den drempel, die zich ge-
willig opzy liet duwen door een meisje van
een jaar of vyf en twintig, dat luid huilend
tol voor het bureau van inspecteur Böhmer
liep.
„Myn tante " riep ze. „O, goeie genade,
myn tante...."
De agent gaf antwoord op de onuitgespro-
ken vraag van den inspecteur. „Er is iels
ernstigs gebeurd met haar tante, mijnheer,"
zei hy. „Maar wat het precies is "
Inspecteur Böhmer wendde zich tol het
meisje. „Wie bent u?" vroeg hy, „en wal is
er met uw tante?"
„Myn tante...." begon de overspannen
bezoekster andermaal, en van deze gelegen-
heid maakte brigadier Barry gebruik om
den inspecteur toe te fluisteren: „Hel is Miss
Friday. Ze woont op de grens van hel dorp,
bij haar tante, Mrs. Hammers..."
De inspecteur knikte. „Nou, wat is er met
uw tante?" vroeg hy. zich tot het meisje
keerend.
„Dood " kwam snikkend het antwoord,
„Vermoord Ze ligt in de huiskamer
vermoord!"
Inspecteur Böhmer kwam met een ruk
overeind.
„Wie hceff haar vermoord?" vroeg hij.
„En hoc weet je, dal zij vermoord is?"
Miss Friday was ten prooi aan een hevige
huilbui op den stoel neergevallen, dien bri-
gadier Barry voor haar had bygeschoven.
„Ik ik weet het niet," snikte zij. „Ze
ligt op den grond en...."
Inspecteur Böhmer had zijn jas reeds aan-
getrokken en zette zijn pet op. Brigadier
Barry volgde zyn voorbeeld.
„We gaan met u mee," zei de eerste, lot
Miss Friday. En tot Barry: „Byd den auto
naar builen."
Geen minuut later reeds waren de beide
mannen in den donkeren storniachtigen
avond onderweg naar de bungalow van Mrs.
Hammers, die eenzaam gelegen was, even
buiten de kom van hef dorp. Miss Friday had
vergelen de achterdeur Ie sluiten toen zy
haastig en ontdaan de vlucht naar het poli-
tiebureau had genomen na haar afschuwe-
lijke ontdekking.
In de keuken, de gang en de huiskamer
brandden gaslampen, en het eerste wal bri-
gadier Barry opmerkte was het feit, dat een
radio-toestel op luidruchtige wyze marsch-
muziek len gehoorde bracht, zoodal zelfs hel
wijsje van Turner, dat nog steeds in zijn
hersens nazoemde, er door overstemd werd.
„Een goed toestel," zei hy prijzend.
„Verdraaid, kun je nu zelfs op een oogen-
blik als dit aan niets anders denken dan aan
een ongelukkig radio-locUel!" zei inspec-
teur Böhmer driflig.
Het was zijn eerste belangryke geval, en
hij voelde zich wat zenuwachtig. Barry zetle
Miss Friday in de keuken op een krakenden
rieten stoel en beval haar te blijven zitten
terwijl hij en de inspecteur een onderzoek
in het huis zouden instellen. Hij volgde
den inspecteur door de gang naar de huis-
— 20 -
kamer en Mrs. Hammers bleek indei
daad vermoord. Ze lag languit op hel dikk
karpet. Een donkerroode. vochtige vlek naas
haar gryze hoofd trok direct de aandacli
der beide mannen.
„Doodgeschoten," mompelde Böhmer. „He
zou zelfmoord kunnen zyn."
„Ik zie nergens hel wapen," merkte Bar
ry op.
„Zet dat ding af," beval Böhmer geprik
keld, met zijn hoofd naar het radio-toéstc
wyzend. „Ik kan met dal lawaai niel denken.
Hef orkest in den studio speelde juist nu
groot élan een daverend trio van een of and(
ren marsch. Barry vond hel stopcontact -
hy kende ieder toestel op zyn duimpje —- eil
sloot den stroom af. Er viel een byna drt
gende stille in het vertrek.
„Een prachtig toestel," dacht Barry, en
terwyl zijn gedachten naar zyn eigen to(
stel gingen, kwam de herinnering aan Tui
ners compositie weer bij hem op.
„Dan moet hel moord zyn," zei Rohmei,
daar ook een nader onderzoek hen het
wapen niet deed vinden. Toch was de koge
by de slaap het hoofd van Mrs. Hammer,
binnengedrongen, alsof zy zelf de revolver
gericht had. „Wat doe je toch, brigadier'
Schei toch uit met dat Pom-ta-rom "
„Neem me niel kwalyk, inspecteur! Ik
kan dat wysje maar niet kwijtraken."
„Het is nu geen lyd om Ie zingen. Het is
een ernstig geval. We moeten zien of W(
nergens een spoor van den dader kunnen
vinden."
„Dat radio-toestel moet al dien lyd ge
speeld hebben, inspecteur," merkte Barrv op
„Jij hebt geen hersens," viel Böhmer uil
En toen: „Ze is al een poosje dood."
Hetgeen hem er opeens aan herinnerde,
dat het noodzakelyk was een dokter Ie laten
komen, teneinde van zyn bewering zekerheid
te verkrijgen. Daar de bungalow van Mrs
Hammers echter niet telefonisch was aange-
sloten, werd Barry er op uitgestuurd om den
eenigen dokter van het dorp te gaan halen
Maar deze bleek naar een patiënt te zijn, ei
naar zijn vrouw dacht, zou hy wel niet vóói
over een paar uur terugkomen.
„Hel is voor Mrs. Hammers," zei Barr\
peinzend.
„Heeft ze een ongeluk gehad?" vroeg d(
doklersvrouw.
„Neen — ze is vermoord," zei Barry, die
zich plotseling bijster gewichtig voelde", toen
hy de verschrikte oogen zag, die hem ont
daan aanstaarden.
„O verschrikkelijk," riep Mrs. Trinkei
uit. „Ik zal direct dr. Moss van Duffield
opbellen!"
„Graag," zei Barry, die intusseben al weer
het radio-toestel in de kamer van dr. Trinkei
stond Ie bewonderen. Als hy zoo'n toestel
had
Dr. Moss beloofde direct te zullen komen.
„Zoo'n aardige, kalme vrouw," zei Mrs.
Trinker, toen zy den haak weer ophing. En
omdat zy zakelyk was aangelegd, voegde
zij er by: „Kan ik misschien nog iemand voor
u opbellen?"
Brigadier Barry knikte van neen, maar
loeif hy weer in de bungalow van Mrs. Ham-
mers was teruggekeerd, maakte Böhmer er
hem een verwijf van, dat hy niet legelijker-
lyd hoofd-inspecteur Boe van Duffield' had
gewaarschuwd.
„Maar we kunnen den moordenaar mis-
schien zélf vinden," argumenteerde Barry.
„en dat zou een pluim op onze pel zyn."
Böhmer keek hem aan, alsof hy zich af-
vroeg hoe zoo'n dikke, logge man als Barrv
er int zou zien, als er op zyn uniform-pet
een groote pluim wuifde. Maar hij vond
Barry's gedachte toch per slot van rekening
niet zoo heel dwaas. Indien hij wat geluk had
in een geval als dit, kon hel allicht promotie
voor hem bel eekenen.
„Laten we nog eens rondkijken voordat
de dokter komt," stelde hy voor.
Het was een schamel resultaat, dal zij ver-
kregen. Er scheen, behalve de vennoorde
dame zelf, geen enkele aanwijzing voor een
misdaad te zijn. In het licht van Barry's lan-
taarn, dat hy op de bloembedden onder het
raam van de huiskamer liet spelen, ontdek-
ten zij niet de voetsporen waarop zij had-
den gehoopt, maar hel regende zoo hard,
dat ze best konden zijn uilgewischl. Doch
ook nergens in de bungalow- vonden zij spo-
ren van modder of iets dergelijks.
Miss Friday werd ondervraagd. Veel kon-
den zy niel uit haar krijgen; een waardevol-
le getuige was zy in geen geval. Ze was naar
Duffield geweest, waar zy boodschappen had
gedaan en een bioscoop had bezocht. Om
ongeveer tien uur was zij thuisgekomen en
had toen haar tante vermoord gevonden..
Mrs. Hammers had niet veel kennissen; ze
leidde een zeer eenzelvig leven.
„Behalve Mr. Weljen van de „Three-
ways", is er nog nooit een man over den
vloer geweest, zoolang ik bij mijn tante in
huis ben," huilde ze.
„Vrouwen kunnen óók een revolver af-
schieten," merkte Barry op. Het wijsje Pom-
la-rom-te-pom-pom-pom scheen langzaam
uit zijn herinnering te slijten, maar af en toe
kwam hel toch in hem op terwyl hij in zyn
boekje de aanleekeningen maakte, die in-
specteur Böhmer hem zei te noleeren. Böh-
mer voelde er zich door geïrriteerd; hel
wysje leidde zijn gedachten af, die hy juist
wilde concentreeren.
' „Was uw tante alleen thuis, toen u van-
middag wegging?" vroeg hy. „En hoe laat
bent u weggegaan?"
„Om halfdrie, en ze was toen alleen thuis,"
antwoordde Miss Friday, haar óogen bettend.
„Het regende, en het zag er naar uit dat
het zou blijven regenen, zoodat ze geen plan
had om uit Ie gaan. Ze ging trouwens nooit
veel uit."
„Zoo. — En is er geen verdacht bezoek
geweest, terwyl u nog thuis was?" vroeg
Böhmer, en toen Miss Friday „Neen", ant-
woordde, hield Barry even op met neuriën
om te vragen: „Weet u ook, of er iets van
waarde wordt vermist. Miss Friday?"
Een onderzoek in hel buffet en in een
paar kasten bracht aan het licht, dat er
inderdaad eenige zilveren voorwerpen en
andere kostbaarheden waren gestolen. In-
specteur Böhmer, die zich weinig op zyn ge-
mak voelde omdat hij niet op de gedachte
was gekomen dat diefstal wel eens het mo-
tief tot den moord geweest kon zyn, wendde
zich lot Barry.
„Bel jy even Mr. Weljen van de „Three-
ways" op en vraag hem, of hy misschien
iets afweet van de gewoonten van Mrs. Ham-
mers. We moeten het ijzer smeden terwyl
het heet is, en mogelijk kan hij ons een of
andere waarde-
volle inlichting
geven. Zeg hem,
dat Mrs. Ham-
mers vermoord is.
Misschien komt hij
hierheen. Drie we-
len er meer dan
twee," besloot hy,
\jiag beseffend,
dat hij er zonder
de hulp van ande-
ren niet komen
zou.
„Mr. Weljen
heeft 1 geen lele-
foon,"nierkle Bar-
ry op. „Hij houdt
„Het is een schandaal,
mijnheer!! U mag blij
zijn, dat deze rivier
tnssdien ons lipt —
anders !!!!"
niet van die nieuwerwetsche dingen. Hy
heeft niet eens een radio." Een feit, waardoor
Mr. Weljen, een ryk maar conservatief land-
goedbezitler, in de oogen van Barry meteen
tot een soort anachronisme was gedegra-
deerd.
„Neem dan je beenen op en ga het hem
vertellen," beval inspecteur Böhmer korze-
lig. „En bel onderweg tegelijk hoofd-inspec-
teur Boe op."
Maar terwijl Barry zich gereed maakte om
te vertrekken verscheen dr. Moss van Duf-
field, die een grondig onderzoek instelde, dat
Barry niet graag missen wilde, zoodal hij
wal bleef dralen.
„Niet lang overleden," merkte dr. Moss
op, en hij meende het intreden van den dood
tol op een kwartier na naiwkeurig te kun-
nen vaststellen. Hy deed meer. Daar hij tal-
rijke moderne detectiveverhalen had gelezen,
bestudeerd kon men wel zeggen en hij zich
voor dergelijke gevallen intereseerde, bood
hy zijn hulp aan om den dader op te sporen.
Indien de kogel, die Mrs. Hammers had
gedood, en die door haar hersens gegaan
was, gevonden kon worden, dan zou Scot-
land Yard misschien daarin een kostbare
aanwijzing kunnen vinden, zoo verklaarde
hy, want de experts van den Yard wisten
bijna alle bijzonderheden van de verschil-
lende vuurwapens, die er bestonden.
„Het moet een klein kaliber kogel geweest
zyn met nikkelen punt," beweerde hy, „af-
gevuurd uit een automatisch pistool." En
trotsch op zyn kennis, vertelde hy nog meer.
„Een kogel van zwaar kaliber, afgeschoten
door een revolver, zou halverwege zijn doo-
debjke baan gestopt zyn, en dan zou er ook
een grootere wond ontstaan. Deze kogels
met nikkelen punt, die zoo scherp
zijn als naalden, vernielen het weef-
sel ook 'niet zoo erg als looden re-
volverkogels doen.
„Dan zullen wy dien kogel moe-
ten vinden," zei inspecteur Böhmer,
en hy begon, samen met Barry, een
minitieus onderzoek in te stellen.
Maar het was vruchteloos; er
werd geen kogel gevonden. Later,
veel later ontdekte men hem wel;
by was in den vloer onder het kleed
gedrongen. Maar toen was het reeds
te laat.
„We moeten Mr. Weljen vragen,"
zei de inspecteur. „Hy kent Mrs. •'
Hammers heel goed. Hy kan ons <
waardevolle inlichtingen verschaf-
fen."
„Ja," stemde dr. Moss toe, en
Böhmer was nog bezig er over langs
zijn kin te stryken, toen hoofdin-
specteur Roe uit Duffield verscheen. Mrs.
Trinker had de vrijheid genomen hem den
moord,op Mrs. Hammers mede te deelen,
en hy was direct per motorfiets gekomen.
Het onderzoek werd nu onmiddellijk veel
officieeier en zakelijker; Roe was een nog
betrekkelijk jonge man met veel ervaring.
„Voetafdrukken in de hal gevonden?"
vroeg hij.
„Neen," rapporteerde de inspecteur, en
Boe maakte er een aanleekening van, om dan
te vragen: „Het heeft hier zeker ook den
geheclen dag geregend?" Maar nog voordat
hij antwoord kreeg, zei hij ongeduldig legen
Barry: „Waarom sta je toch den heelen lyd
te zoemen? Pom-ta-rom-te.... ?"
„Pardon, mijnheer," zei Barry; „het is een
wijsje, dal ik maar niet vergeten kan."
„Je bent altijd veel te veel met je radio
bezig, man," zei Böhmer, die graag in een
goed blaadje bij zijn supérieur wilde komen.

Tien jaar lijdend aan rheumatiek
Was niet in staat haar huishouden
te doen
„Ik was reeds 10 jaar lijdend aan rheuma-
tiek en met in slaat mijn huishouden te
(tuen. .Niets hielp mij tot men mij den raad
«al Kruschen Salts eens te probeeren. Na het
een jaar lan« Ie hebben getmiikl, was ik lot
mijn «roote blijdschap weer in slaat zelf
"lijn luushüuden Ie doen. Mijn oprechten
dank voor de wonderbaarlijke werking."
Mevr. A. !>. te U.
De oorzaak van rheumatische pijnen Hal
nueslai in een onvoldoende vverkin« Iwer
af voerorganen, waardoor zich allerlei scha-
•hlijke ai valstoffen, als o.a. het urinezuur
kunnen ophoopen. Knischen Salts spoort
w inwendige organen aan lot betere wer-
king waardoor alle afvalstoffen gereiield
worden verwijderd en Iw pijnen langzaan,
maar zeker voorgoed zullen verdwijnen.
Krnschen Sails is uitsluitend verkrügbaar
lm apothekers en erkende drogisten. "
..Wal vroeg u in verband met den regen
i;;'.!"';■'•'•' ^ N toen tegen Hoe. „Het hief
den heelen dag gegoten.
..Wie er dan ook op de gebruikelijke wijze
;- \^'«fs d on S r C,C,,r H ? C knik,c - en lo e" keer-
de Malson terug om te zeggen, dat Mr Wel-
len zoo spoedig mogelijk beneden zou komen.
•.HM shep juist zoo lekker," besloot hij
heht Vf ja, , , , ,miM \ -
Barry wilde wal zeggen, maar hij zwec
ZIJ HEEFT PRACHTIGT^ÖGEF'
dicht zijnde, is het volko^Xstan^ d -t afknappen.. Water"
hike nuances en in een speciale kwaliteit, ,.ARCAI^IL-SANCO OR ? 'T^ ln 9 n,euWe bekoor -
en doet groeien zonder ze te kleuren Vra^t ann Ytl i» ^AlNCOLOR , die de wimpers rondbuiet
f den) : / a6 5- Groot luxe-mcdef/";^ Aparte vYlÄ (genoeg voor 3 maan"
formule: VOOR UW WIMPER?. . "APcrNC^ 1^
:>?
plotseling, en luisterde aandachtig. In de
kamer naastaan — de verbindingsdeur stond
op een kier — was iemand bezig, klaarblij-
kelijk Malson, en die er nog iets had op 1c
ruimen nadat hy de whisky had gehaald, en
hij neuriede iets.
Barry wendde zich tot hoofdinspecteur
Roe. „Zei Malson niet. dat hij ook om half-
negen naar bed was gegaan?" vroeg hij.
„Ja." antwoordde Roe kort. „Maar waf
zou dat?"
Barry gaf geen antwoord, maar wendde
zich tot Mr. Wetjen. „Is dat zoo, mynheer?"
vroeg hij.
„Zeker," antw r oordde deze, ietwat ver-
baasd. „Waarom zou hy niet?"
„Dat begryp ik niet." zei Barry.
„Wat begryp je niet?" vroeg Boe. onge-
duldig.
Maar Barry gaf weer geen antwoord. In
plaats daarvan liep hij de kamer uit. keerde
even later met Malson terug.
„Dat wysje. man. dat je neuriede, hoe is
dat ook weer precies?" vroeg hij. toen ze in
de kamer teruggekeerd waren.
„Welk wysje?" vroeg Malson. verbaasd
dat hy daarvoor door den brigadier gevraagd
was even mee naar binnen te gaan.
„Nou, van Pom-ta-rom-te.... Kom, hoe
is het ook weer verder? Je neuriede het
zooeven in de andere kamer...."
Malson keek hem verbouwereerd aan.
Toen wierp hy een blik op Mr. Wetjen. Hij
vroeg zich blijkbaar af, of hij in diens te-
genwoordigheid het wijsje wel zou mogen
zingen.
„Kom, hoe is het verder?" drong Barry
aan. „Ik heb het den heelen avond in mijn
hoofd gehad, en nu was ik het opeens kwijt!"
Hoofdinspecteur Roe stond op. „Zeg eens,
Barry, nou heb ik genoeg van dat wijs "
Maar Barry legde hem het zwijgen op,
want Malson was het juist gaan neuriën. Ten
„LACH IEDEREN DAG"
Lou Bandy als Diogenes!
slotte vertegenwoordigde Barry de wet en
hy diende dus te gehoorzamen.
„Juist." zei Barry, „zoo was het Pom-ta-
rom-te-pom-pom-pom.... Maar hoe ken jij
dat, als je om halfnegen naar bed bent ge-
gaan? Wäär heb je dat gehoord?"
Malson werd zoo wil als een lijk. „Ik....
ik weet het niet...."
„Wat komt het er op aan. waar hy het
gehoord heeft?" viel Roe nu kwaad uit. „Jij
met je radio.... Inspecteur Böhmer zei het
ook al. Wat komt dat heele wysje er op aan'?
We zyn hier voor een ernstige zaak en...."
„Neen, Malson, je bent me niet te slim
af," viel Barry uit, zonder op den hoofdin-
specteur te letten. Hy was op den man toe-
gesprongen, die bliksemsnel zijn hand in den
zak van zijn kamerjas had gestoken. Barry
gaf een ruk aan zijn arm, zoodat zijn hand
weer te voorschijn kwam. Er blonk een
klein, automatisch pistool in. Barry rook
aan den loop. „Pas afgeschoten, mijnheer,"
zei hij tegen Boe, die één en al verbazing
toekeek. „De revolver waarmee Mrs. Ham-
mers is vermoord...."
„Je liegt." viel Malson woedend uit. „Wat
voor bewijs heb je. dat ik...."
„Het liedje, man! Turner heeft het van-
avond om negen uur voor den eersten keer
gespeeld voor de radio.... hij heeft het
vanmiddag pas gecomponeerd. Het stond in
de courant.... Je kunt niet om halfnegen
naar bed gegaan zyn.... Je hebt gelogen!
De radio bij Mrs. Hammers stond aan, toen
inspecteur Böhmer en ik binnenkwamen.
Je moet by haar dit wijsje gehoord heb-
ben...."
„Je liegt...."
„Ja? Waarom heb je dan die automatische
revolve." in je zak, waarvan een patroon
kortgeleden is afgeschoten?"
„Beweeg je niel. Malson." zei Roe nu. „Bar-
ry, ga naar zijn kamer en stel er even een
Cen ongebruikelijk entree maakt Lou Bandy ditmaal als Diogenes in de nieuwe revue „Lach lederen dag I", waarvan de
^ N.V. Nationale Revue in Scala, te 's-Gravenhage, de première gaf. Deze revue bedoelt iets nieuws te brengen op haar
terrein en wel 2ÓÓ, dat in leder beeld de komische noot overheerscht. Bob Peters, de producer, is daarin uitstekend geslaagd,
want deze „crazy-show" brengt ons van den eenen lach in den anderen. Zeils in de groote finales, waarin men er naar gestreefd
heeft, pracht en praal te vervangen door decors en costuums van moderner opvattingen — en die toch het oog streelen —
overheerscht de lacht En hiervoor zorgt in de eerste plaats Lou Bandy, die zoowel in de sketches als in zijn kostelijke alleen-
spraken, weer uitstekend it; de gebroeders Ric-Rac-Roc (Guus Brox, Dries Kryn en Piet Brechts) doen allerdolst en toonen hun
lenigheid wel heel duidelijk, terwijl Beppie de Vries, Ctairette Hammé, Matthieu van Eysden en Rob Milton ieder hun aandeel
hebben in het geslaagde geheel. Bewonderenswaardig zijn de prestaties der dansgirls; de dansen op de groote ballen en op de
rolschaatsen zijn reeds alteen een gang naar deze revue waard. De Muriloffs hebben wel eer van hun werkt Joop Gpesink ont-
■vierp de fraaie costuums en decors, terwijl JJius Susan als steeds voor een prima muzikale Kegeieiding zc-q draagt Mof bloemen,
ovaties en fanfares koos de achtste Nationale revue zeel
- 25 -
/^y^C!
JUS o^ff de
liixjïneHdauu>
kan Uw verschiinlng zijn. Draagl U wel vol
doende zorg. Uw gelaat (e beschermen legen
de nadelige invloed, die onze moderne
levenswijze op onze huid uiloefent? Voronl -
reinigde lucht op sfrant - duffe afmosfeer
in keukens, winkels en kantoren, di( alles
maakt de huid droog en hard. En dan komen
de rimpels gauw. Neem (i)dig do juisle
voorzorg, die Lux Toilet Zeep U hiedf.
Lux Toilet Zeep is meer d-in een heerlijk
geurende zeep: zii word! speciaal bereid
voor de verzorging van fiel gelaat Zij zuiviTt
de huid lol diep in de poriën en hoefi e'Mi
verzachtende en heil/ani" werking, Hf iK-ud
jeugd en charme floor hol gebruik van
LUX
TOILET ZEEP
Tegen vermoeide huid
12/2 CT. PER TABLET
LTZ U'-Oy.'M
onderzoek in... Je weet zeker wel, waar
je raar hebt te kijsen?"
Barry ging. Boven vond hij inderdaad een
paar natte schoenen en het gestolen zilver-
werk met de andere sieraden.
Toen hij heneden kwam, had Malson ech-
ter reeds een bekentenis afgelegd. Hij was
naar Mrs. Hammers gegaan toen Mr. Wetjen
zich op zyn slaapkamer had teruggetrokken,
en had voorgewend, dat hij een boodschap
voor hem moest overbrengen. Mrs. Hammers
had hem in de huiskamer ontvangen, waar
de radio speelde. Ze wilde per se naar Tur-
ner luisteren, en zoo kwam het, dat ook
Malson had geluisterd. Bij hef weggaan, toen
zij opstond om hem uit te laten, had hij haar
neergeschoten. Diefstal was nntuurlijk het
motief van zyn daad.
„Pom-ta-rom-fe-poin-pom-pom...." neu-
riede Barrv, toen zijn promotie afkwam.
„Hè. ik kan hel maar niel vergeten...."

IETS OVER HET SUEZ-KANAAL
EN FERDINAND DE LESSEPS
JLJJLI ^u jLijroMj loncf JU m %
*" ^'^ f-i Tr% Ci
M-JM-iJtHMj JtVlOI
deining, die
zou worden.
door de schepen veroorzaakt
Het Suez-kanaal heeft geen sluizen, zooals
de meeste kanalen hier in Holland wel hebben
Het water van.de Middellandsche Zee
en de Roode Zee staat dus direct met elkaar
Hebben ju ilhe I
in verbinding.
wel eens van Ferdinand de
Lesseps gehoord? Neen? Maar de
Hoewel het Suez-kanaal dus nog niet zoo
heel erg lan§ bestaat, hebben de
grooteren onder jullie kennen toch
menschen
wel den naam van het Suez-kanaal?
toch wel alUjd plannen gemaakt om zoo'n
H
kanaal te graven.
Welnu, Ferdinand de Lesseps is de houwer
van dit belangrijke kanaal.
Heeds in de Egyptische oudheid dat
/ooals je weet, gaan alle schepen, die naar
was verscheidene duizenden jaren geleden'
indie varen, door het Suez-kanaal. Vroeger kreeg een Egyptische koning hef plan een
toen dit kanaal nog niet bestond, moesten'
kanaa te laten graven van de Roode Zee
de schepen heelemaal om Afrika, om Kaap naar de rivier de Nijl, die in de Middellandsche
Zee uitmondt. T)i( plan werd
de Goede« Hoop, heenvaren om Indië te
echter
niet uitgevoerd.
kunnen bereiken. Het is licht te bègrypcn
dat deze reis veel en veel langer duurde dan
De Perzische koning Darius die veel
de tegenwoordige route.
later leefde, maar joch nog vóór onze
jaartelling vatte het pi
tiet was dus voor Nederland een groote
in weer op en hij
word je groot vanl
verbetering, toen in 1809 dit Suez-kanaal
het het kanaal inderdaad bouwen.
Foto At G :
werd geopend.
Na eenige eeuwen raakte het echter in
Niet alleen voor Ncderlandsche schepen
verval en toen lieten de menschen het maar hebben kreeg De Lesseps het werk in 18(1
is het Suez-kanaal van belang, ang, doch zoo. Tot Napoleon kwam, die weer een eindelijk klaar.
ook
voor alle andere landen,
nieuw kanaal wilde graven, regelrecht van Het bleek toen, dat de tegenstanders va
die schepen naar
Indië en omgevende landen
de Middellandsche naar de Roode Zee Hij
zenden. .Vooral
wL. K
Ingeland behoort hiertoe.
deed het echter niet, omdat de waterbouw-
Hel Suez-kanaal is gegraven op een plek,
kundigen berekend hadden, dat het water
waar Afrika door een betrekkelijk smalle
van de Middellandsche Zee op een heel anlandstrook
met Arable was verbonden: door
dere hoogte stond dan dat van de Roode
(Ie vroegere landengte van Suez.
/.ee. Men beschouwde dit als een onoverkomeUjke
moeilijkheid.
Het kanaal verbindt eigenlijk de Middelandsche
/ee met een der uitloopers van de
Vele jaren later bleek echter, dat deze
boodc Zee Aan het begin, bij de Middelland- waterbouwkundigen zich vergist hadden
sche Zee, ligt de bunkerbaven Port Said en Onder anderen Ferdinand de Lesseps, wiens
aan de uitmonding in de Hoode Zee de stad naam jullie in het begin hebt gelezen, toon-
Suez.
de aan, dat de waterspiegels in beide zeeën
even hoog waren.
Het kanaal is IfiS kilometer lang. Voor
een landstreek is KiS km, niet
De Lesseps had zich steeds erg voor de
veel, maar
een kanaal van die lengte is
kanaal-kwestie geïnteresseerd, en ten slolt
voorwaar geen
te
kleinigheid. Denk maar eens i
ontwierp hy de plannen voor den bon
Het is
van
ongeveer de
het kanaal.
afstand van Amsterd mi naar
Antwerpen!
Jullie zult wel kunnen begrijpen, dat het
De diepte van het kanaal is II 12 meter
graven van zoo'n kanaal een erg moeilnk
terwijl het bevaarbaar is voor schepen met werk was en ook, dat het verschrikkelijk
een diepgang van 9.75 meter. De breedte
veel geld zou kosten. Er waren dan ook
varieert op den bodem van 40 tot 100 meter
vele menschen, die er niets van wilden we-
Aan de oppervlakte is het vanzelfsprekend
ten. Maar ten slotte wist De Lesseps het
iets breeder: van 9.') tot 100 meter.
zoover te krijgen, dat er in 1854 een com-
Omdat het kanaal voor de reusachtige zeemissie
voor het graven van het kanaal werd
opgericht.
kasteelen, die er door varen, niet zoo erg
breed is, beeft men er zoogenaamde uitwijk-
De tegenwerking van allerlei menschen
|)laatsen aangebracht. Dit zijn plekken, die
bleef nog steeds heel groot, maar De Lesseps
wel breeder zijn en waar de schepen elkaar
en zyn medewerkers lieten zich niet ontmogen
passeeren. Wanneer dit op de smalle
moedigen en begonnen in 1858 met den
aanleg van het kanaal.
gedeelten zou gebeuren, zouden de oevers
van het kanaal te veel beschadigen door de Na talrijke moeilijkheden overwonnen en
vele tegenslagen bij zijn arbeid gehad
a ? P J ann f n on " ,el U k et is den echten liefhebbers van bloemen
niet kwalijk te nemen, dat zij er voor zullen
zorgen, dat gedurende den zomer hun huis
geheel met bloemen gevuld isl En ik zou haast
schrijven; er is niets gemakkelijker dan dat! In
den zomer zijn er namelijk zooveel bloemen, dat
de keuze zeer eenvoudig Is en de prijs, die er
voor betaald moet worden, speelt gewoonlijk
geen groote rol. Een tweede vraag is natuurlijk:
„Waar halen we de bloemen vandaan?" Wie
een mooien tuin heelt met veel bloemen, zal in
de eerste plaats de neiging voelen zooveel mogelijk
zelf te snijden, dus uit eigen kweekerij, uit
eigen tuin! Dat mag echter alleen tot op zekere
hoogtel Er Is een groot gevaar aan dat snijden
van bloemen verbonden. De tuin wordt namelijk
heel gauw leeg en dat kan toch nooit de bedoeling
zijnl We verzorgen den tuin om er
bloemen in te kunnen kweeken en het genot te
hadden geha.
^ant het Suez-kanaal bleek uitstekend I hebben van een tuin vol bloemen. En juist in den
voldoen en werkelijk in een behoefte I zomer is dat het geval. Dan moet de tuin ook
voorzien En op het oogenblik doet het da niet het gevaar kunnen loopen kaal te worden
nog steeds In Port Said is dan ook e% door het te veel bloemen snijden door den begioot
standbeeld voor den knappen bouw zitter, ik heb eens een liefhebber gekend, die
meester opgericht.
slechts enkele Hortensia's in zijn tuin had staan,
Ferdinand de Lesseps, een Fransch ede maar alle bloemen, die er aan kwamen in vazen
man werd in 1805 te Versailles geboren ( zette. Zoo bleef de tuin leeg. Want in den tuin
overleed in 1894. In het begin was hij, m duren de bloemen dikwijls lang en in vazen zijn
als zijn vader, in diplomatieken dienst, h,
ze heel gauw verwelkt en dan worden er zoo
geen beteekent dat hU zijn vaderland in n h
licht weer spoedig nieuwe afgesneden.
Indien we dus in den zomer van de lage
buitenland vertegenwoordigde. In verschil
dene steden van Europa is hn
bloemenprijzen profiteeren en den bloemist wat
consul (il
ook gezant geweest.
laten verdienen door hem in die moeilijke warme
dagen, waarin zooveel wordt weggegooid, eenigs-
Omstreeks 1850 verliet hij den staatsdieml
echter. Hij had zich al veel eerder
zins te bevoordeelen, dan wil dat nog niet zegniet
d(i
aanleg van het Suez-kanaal
gen, dat we er niet bijzonder prijs op stellen,
beziggehoudc
maar toen ging hij er zich
dat de gekochte (en natuurlijk ook de zelf geheelemaal
aar
wijden.
sneden) bloemen zoo lang mogelijk goed blijven
Daarvoor zijn enkele zorgen noodig en het is in
dit artikel, dat ik U eenige van die zorgen wil
Gefopt.
noemenl
Piet s een grappenmaker en hij probeer De bloemen, die we in huis krijgen, moeten
nogi s om er anderen tusschen te no zooveel water kunnen opnemen, dat het evenmen.
Laatst ging hij met zyn buurjongen^
naar school en op hun wandeling daarhe
reed de autobus hun voorbij.
„Voor geen honderd gulden ga ik in d
bus!" merkte Piet op.
„Wat!" zei de ander ongeloovig. „Durf
dat niet?"
„O jawel," antwoordde Piet. „Maar het ko
maar een dubbeltje!"
•#e/Ww^tow -»^ ^fJÄOMfR
ZONNEBLOEMEN. die als kamerverslering
een prachtig effect maken.
wicht spoedig hersteld is.
niet grooter zijn dan het
stelen omhoog stijgt. In de
we dus zorgen, dat de v
De verdamping mag
water, dat door de
eerste plaats moeten
ond van den stengel
zoo groot mogelijk is. Alle bloemen, die we in
huis krijgen, moeten opnieuw worden afgesneden
en missen dus een stukje van den stengel. De
wonde maken we schuin en dus zoo groot mo-
gelijk. Door een versehe snede wordt méér water
opgenomen dan door een oude! Toch is het mo-
gelijk, dat de verdamping sneller blijft gaan dan
het aangevoerde water. In dat geval moeten we
hulpmiddelen toepassen, die gelukkig genoeg
voorhanden zijn. We kunnen vele bloemen na-
melijk tijdelijk hoog in het water zetten. Het
water mag gerust tot de bloemen zelf reiken.
Door een eenvoudige natuurkundige wet moet
het water dan in de stelen net zoo hoog gaan
staan als in de kan of emmer, die we er voor
gebruikt hebben, en hiermede is ons doel be-
reikt. Nog beter gaat dit op, als we de bloemen
LATHYRUS, die het langste goed blijft
men ze in weinig water zet.
in een courant wikkelen, waardoor het water nog
vlugger omhoog stijgt. Vooral kunnen we dit
middel beproeven bij reeds slap geworden bloe-
men, die, na een stukje van hun steel verloren
te hebben en deze behandeling te hebben on-
dergaan, soms weer na enkele uren frisch en
stevig te voorschijn komen. Natuurlijk zetten we
ze dan koel en niet in de zon.
Het besproeien van bloemen met een fijne
broes (duimspuitje) is een tweede middel om hel
evenwicht tusschen verdampen en wateraanvoer
te bespoedigen. U hebt wel eens opgemerkt, dal
de bloemist-winkelier vele bouquetten, die hij
aflevert, op zoo'n manier heeft behandeld. Rozen
worden zelfs wel eens met de knoppen onder
een kraan gehouden. Zulke natgemaakte rozen
duren heel lang. Een uitzondering vormt de
Lathyrus. Deze mooie bloemen smetten heel
gauw, als ze diep in het water staan. Het wa'er
„klimt" langs de behaarde stengels omhoog. Het
water in een vaasje Lathyrus mag dus slechts
hèèl laag staan.
De tot nu toe gegeven wenken gelden alleen
voor bloemen, die we nog in vazen moeten zet-
- 25-
ROZEN duren heel lang, als men ze alvorens
ze in de vaas te zetten, even met de knoppen
onder de kraan houdt.
ten! Wat doen we om
houden, als ze reeds
beweren, dat bloemen
een aspirientje in het water is
de bloemen lang gotd te
vazen staan? Sommigen
lang goed blijven, als er
gedaan! Anderen
(en dat zijn bijvoorbeeld verkoopers van bepaal
de merken kunstmeststoffen voor kamerplanten)
dat een weinig van hun product in hel water een
heilzamen invloed uitoefent op den duur van de
bloemen. Zeker is het, dal zout conserveerend
werkt. Alleen is er echter resultaat gezien bij
heel zachte stengels, bijvoorbeeld die van goudi
bloemen. Dan hielp het zout inderdaad. In de
meeste gevallen kunnen we dit middel echter
onder de „bakerpraatjes" rekenen Veel beter Is
het de bladeren van de stengels te verwijde-en,
althans zoover, dat er geen blad in het water
komt. Het verrot gauw en geeft een onaange
namen geur aan het water.
Toch zijn er middelen te vinden
men lang goed te doen blijven i
eerste plaats moeten we het water
verschen en liefst lederen avond
om de bloe
vazen In de
geregeld ver
De bloemei-
moeten dan tijdelijk koel gezet worden (op een
plat, in een kelder ol zoo). Vooral in den nacht
is dit uitstekendl Ze trekken dan weer geheel
op, vooral als we tevens een klein stukje van
den stengel hebben afgesneden We kunnen, als
de bloemen slap zijn geworden, ook het middel
van de courant weer beproeven Het rein blijven
van het water wordt bevorderd door enkele
stukjes houtskool, die we in het water doen bii
het vullen der vazen
Rest mij nog U enkele bijzonderheden te vtr
melden. Dahlia's blijven lang goed, als we de
stengels korten tijd in water van 70° F zetten
Houtgewassen wordefi wel eens geslagen (alleen
het ondereinde van de stengels) waardoor ie
ook langer goed blijven Anjers spuiten we niet,
ze krimpen daardoor. Ze verlangen een luchtige
kamer. Chrysanten worden „gebroken". Er wordt
niets van de stengels afgesneden De „nokken"
worden er afgebroken. Soms worden de stengels
van Chrysanten ook „geslagen". Het zijn allemaal
goede methoden om deze bloemen lang goed te
doen blijven.
G. P. BRONKHORST

-- : ".
VLIEGEN
Die nare vliegen! zucht menige huisvrouw
in arren moede wanneer ze haar onberis-
pelijk glanzende verf, haar mooie lampe-
kap of haar pas gewitte keuken vol ziet zitten
met die gehate zwarte stippen, die haast niet
te verwijderen zijn. Je zou er bijna toe komen
alle deuren en vensters angstvallig gesloten te
houden. Maar ja, dat is natuurlijk onzin. In
den zomer moeten licht en lucht zooveel mo-
gelijk naar binnen kunnen komen. Dus dan
maar de vliegenplaag op den koop to«? NeenF
Weet u, hoe u die heel sterk verminderen
kunt? Door zooveel mogelijk de vitrages ge-
sloten te houden. Hierdoor wordt een zeer
groot deel der insecten tegengehouden. U moet
het werkelijk eens probeeren. U zult zien, dat
het u bevalt!
Maar, er zijn natuurlijk gevallen, waar dit
middel niet toe te passen is. Men kan dan het
lastige gedierte een weinig op een afstand
houden, door hier en daar platte borden neer
Ie zetten met 't volgende mengsel: men neemt
oj) vijfenzestig deelen water, twintig deelen
melk en vijftien deelen formaline, waarin men
nog wat suiker oplost. De vliegen zijn hier
heelemaal niet op gesteld.
Van meubels en dergelijke kan men het on-
gedierte weghouden door het hout af en toe
in te wrijven met laurierolie, dat men op een
doekje heeft gedaan.
Daar echter äl deze voorzorgsmaatregelen
wel eens niet hebben kunnen verhinderen, dat
men hier en daar toch vliegenvlekken heeft ge-
kregen, laten we hier nog enkele behandelin-
gen volgen.
Geverfd hout kan men heel makkelijk rei-
nigen met azijn. Ook kan men het eenvoudig
al nemen met zeepsop. Wanneer men 't droogt
met 'n zeemlap wordt het zelfs mooi glanzend
van deze bewerking. Andere „sterke" artike-
^^ ^^... WB "i' wife..
jLiu#jJUi^juk3
WEEKMENU.
Maandag: Lamscóteletten, aardappelen en
bloemkool; rijst met citroensap.
Dinsdag: Filet, aardappelen en stoof sla
„au jus"; broodschotel met ra-
barber.
Woensdag: Zuringsoep; koud vleesch, ge-
bakken aardappelen en komkom-
mersla.
Donderdag: Duitsche biefstuk, aardappelen
en worteltjes; karnemelkpudding
met vanillesaus.
Vrydag: Rijst met eieren en tomatensaus;
trommelkoek met boter en suiker.
Zaterdag: Macaronischotel; Caramelpud-
ding met vanillesaus.
Zondag: Gevulde komkommer; gebraden
ham. aardappelen, mosterdsaus
en tuinboonen; aardbeien met
slagroom.
len, zooals glas, email, enzoovoort, zijn met
een azijn-behandeling eveneens gebaat.
Gewone eikenhouten meubels moet men
schoonwrijven met een lapje, dat men in petro-
leum heeft gedoopt, en ze den volgenden dag
opwrijven met was. Eventueel ander vuil, van
vingers bijvoorbeeld, verdwijnt dan eveneens.
Een geliefkoosde plaats voor vliegen om er
hun sporen achter te laten zijn lampekappen.
Deze zijn bijzonder moeilijk te reinigen daar
het materiaal zoo teer is. Perkamenten kap-
pen kan men wel eens schoonkrijgen met een
doorgesneden ui. Deze methode voldoet ook
uitstekend voor vergulde schilderijlijsten. Zij-
den kappen zijn nog lastiger te reinigen. Al-
cohol, verdund met water, water met azijn of
water met ammonia wil hier nog wel eens helpen.
Men moet echter bijzonder voorzichtig te
werk gaan, daar men in de eerste plaats direct
kringen krijgt en ook de zijde van de kap een
ietwat stevige behandeling niet verdraagt.
Voor het
Zonnebad
1. Effen don-
kerrood badpak
van onberispe-
lijke coupe. De
strenge lijn
wordt onder-
broken door een
om de taille ge-
strikt tresband.
2. Bonte moes-
jes en andere
kleine patroon-
tjes op een ef-
fen ondergrond
zijn niet alleen
voor jurken heel
modern, doch
ook voor bad-
pakken.
Modellen Venus
ENKELE RECEPTEN UIT HET
WEEKMENU
Hoevee/heden vyor 4 personen.
Zuringsoep
Bnoodigd: TL. bouillon (van 1L. water
■ en 4 bouillonblokjes), ongeveer 400 gram zu-
ring, 40 gram boter, 40 gram bloem, scheutje
melk.
Bereiding: Stroop de zurirtg; wasch ze
en kook ze gaar in den bouillon (ongeveer 15
minuten). Zeef den bouillon; maak een roux
(bruin gebraden saus) van 40 gram boter en
40 gram bloem; voeg den bouillon bij kleine
hoeveelheden tegelijk toe en laat de massa
telkens .even doorkoken en roer haar daarna
glad. Maak de gebonden soep op smaak af
met een scheutje melk en zoonoodig met wat
zout.
Geef als vulsel in de soep gebakken brood-
jes of balletjes gehakt.
Kren tenpudding
Benoodigd: 150 gram bloem, 75 gram
krenten en rozijnen, 40 gram boter, 1 ei, on-
geveer 1 d.L. melk, 10 gram gist, 4 gram zout,
40 gram basterdsuiker, 1 theelepel kaneel.
Bereiding: Maak van bloem, zout, gist,
boter, melk en ei op de gewone manier een
gistbeslag en besla dit goed. Wasch de kren-
ten en rozijnen en roer ze met de suiker en
de kaneel door het beslag. Doe deze massa
over in een met boter en paneermeel gepre-
pareerden warmen-puddingvorm en sluit dien
af. Zet den vorm ongeveer 1 uur te rijzen in
een pan met lauw water en kook den pudding
daarna „au bain Marie" gaar (ongeveer 1 uur).
*,-,
WEtmam
?«'.•.
IH J«l i
ÜJ ■
fft /rh sS^^Ü'
^ék
i
Vier nieuwe opnamen van Prinses Beatrix, in de armen van H.K.H. Prinses Juliana, gemaakt tijdens het bezoek der ouden van dagen uit Huizen aan
het Paleis Soestdijk.
i, . 'T"«>ajijsiBH St ^ikV
■
V "ÏAWfv
\^fea
i^i*** --
"p\
m&m
'■''■'■ T^fc'- It—.^t■'
De Kaagweek. — Links : De felle strijd der Regenbogen. Rechts: De Sirocco 11, die tegen den slevigen bries niet bestand was.
De Landenwedstrijd in het Amsterdamsche stadion. H.K.H. Prinses Juliana
en Z.K.H. Prins Bernhard in de eereloge, tijdens het spelen der volksliederen
27
. ^
De Nederlandsche zwemkampioenschappen te Haarlem. — Rie van Veen,
die het nummer dames 100 meter borstcrawl won, ontvangt namens den
Ned. Zwembond, uit handen van Mevr. Triebels-Koen, diploma' en medaille.

MET DE
HAAIENJACMT
EEN GEVAARLIJK BEROEP OP DEN
ATLANTISCHEN OCEAAN
De zoo zeer gevreesde haai is een enorn»
dier, dat dikwijls een lengte van meer dan
tien meter bereikt. Op de Westkust van
Ierland, waar ook de serie foto's werd opgeno-
men die wij hierbij reproduceeren, wordt
regelmatig jacht op hem gemaakt, ten einde
de waardevolle olie te winnen uit de lever van
het dier. Eén enkele haai levert soms wel eens
een ton van deze olie! Zoodra de jagers den
haai met een harpoen hebben geraakt, begint
er een waar gevecht op leven en dood tusschen
dezen gevaarlijken vijand en zijn achtervolgers.
Ue jagers trekken er op uit in een klein
bootje, dat hier „curragh" wordt genoemd. Hun
geoefende oogen vertellen hun al spoedig,
waar er een haai te vinden is. Ze roeien er
heen, en met vaste, vaardige hand werpt een
der jagers den harpoen, die aan een lang touw
is bevestigd. Wanneer de harpoen het slacht-
olfer raakt, begint de haai wanhopig voor zijn
leven te vechten. Woedend werpt hij zich van
de eene zij op de andere, waardoor het ranke
bootje gedwongen wordt zijn woeste bewe-
gingen te volgen. De
curragh draait als een
tol in de rondte, ter-
wijl de haai voortdu-
rend probeert 't met
zijn krachtigen staart
te vernielen. Wee
dengene der jagers,
die een slag van den
staart zou oploopen!
Hij zou ernstig ge-
wond en misschien
zelfs wel gedood
worden!
Met inspanning van
al hun krachten hou-
/.■• \ x
den de mannen het touw van den
harpoen echter vast, net zoo lang tot
de haai ten slotte uitgeput raakt.
Uren en uren lanjf kan zoo'n strijd
tusschen mensch en dier wel duren,
zooals onlangs, toen een jager zeven-
en-twintig UUT lang werd meege-
sleurd en alleen op het nippertje
srered kon worden. Maar gewoon-
lijk blijven de geoefende jagers de
overwinnaars. De buit wordt dan
triomfantelijk aan land gebracht en
met scherpe messen het vet van hel
dier afgesneden. — Het gevecht is
voorbij... tot den volgenden keer.
■
'■te-
1 1. Een der armelijke vis-
schersdorpen op de West-
kust van Ierland, waar de
haaienvangers wonen.
2. Een zeldzame foto: een
„kolonie" haaien in de wa-
teren ten Westen van Ierland.
3. Met vaste, vaardige hand
wordt de harpoen geworpen.
4. De worp was raak ~ de
haai is getroffen.
5. Woedend draait de huui
in de rondte om zich van
den harpoen te bevrijden,
waarbij het ranke bootje als
een tol in de rondte draait
6. Met inspanning van al
hun krachten houden de ja-
gers het touw van den har-
poen vast.
7. De haui is uitgeput van
den urenlangen strijd -— de
mannen roeien met hun
buit naar huis.
ö. Hier is hij, de verslagen
vijand.

Mej IS. te K. - Hierbij de gevraagde adressen:
, « uS" Masman en Bert "O" Dongen, beiden p/a Vara, Heuvel-
laan ii, Hilversum.
Piet Lustenhouwer, p/a K.R.O., Heerenstraal 42, Hilversum.
D - , B -. te ' S - H i - , lk z ° u " «"aden xich te wenden tot de vertegen-
woord.gmg der «abriek in Amsterdam, de firma Michelin & Cie, Valken-
burgerstraat 75, Amsterdam-C. Wellicht treft u hier den juisten per oon
van KZL H l^T^ ^^ '^ '. abriek kan mi " c,i ien de P Kamer
Havenstnä fl e " Fabr,eken ¥0 ^ 's-Hertogenbosch en Omstreken,
navensmgel 8, u inlichten.
Mej. B. te U. - Ik zou u raden uw stoe|en te besprenkelen met
Sdd" U hoef ' ^ ^f" Verdam Pr LL Dit iS een Werkel ^ doel'effeTJ
Zrt l k A f er l I"' 6 * Van te schrikken - Meubelstoffen kunnen legen
deze behandelmg. U moet natuurlijk de meubels dan eenigen tijd nfet
v 9 erdw , ene n n. en " " 0 lan9 laten ^ t0t de P^°'—'-'t geheel ts
n ^'u * .YL"*- te D - H " Voor zoover mi J bekend is, zijn er nooit
Doodshoofdhuzaren in het Nederlandsche leger geweest De hLzären
die u in de oorlogsjaren hebt gezien, waren waarschijnlijk geïnterneerd.
kalfu^M*! R ' ~ l k I heb T reeds eeni9e aege^ens doen toekomen. Ik
kan u nu nog meedeelen dat er op Walcheren meisjeskampen georgani-
seerd worden door de Vrije Jeugdkerk. U kunt hierover inlichtingen
verknjgen bij Ds. A. M. v. d. Laar Krafft. N. H. Pastorie te Heenvllrt en
bij den heer J. Hamaker, Zuilenstraat 17 te Utrecht. neenvllet «"
d^Dni^ te A ' ~ 0 ° k in UW 9eVal hee,t u voor het overschrijden van
de Du.tsche grens een paspoort noodig. 2le vervo/g reclJ.>nderai,n
VERNIETIGT UW
OVNIDUIGI
HAAR
Imï
dkyd!
Leest dit Aanbod
Knipt onderstaanden Bon uit
en ik zal U gratis bekendmaken, hoe Uw
overtollig taar voor altijd te verwijderen.
U aarzelt, U hebt geen vertrou-
wen, want U werdt misschien
reeds door veiächlllende Pro-
dukten teleurgesteld. Uw over-
tollig haai is opnieuw gegroeid
en wel dichter dan ooit. Ik weet
echter, dat ik U helpen kan.
zelfs indien Uw geval U hope-
loos lijkt. Juist daarom zal ik
U kosteloos met mijn methode
bekendmaken
Ik zal U onmiddellijk en voor
altijd van overtollig haar
bevrijden, wat ook hun aard
of plaat« Is.
ZUIVER
WETENSCHAPPELIJK
verzekert mijn methode ^^—
de definitieve en pijn- i|B|
looze verwijdering van «BftB
overtollig haar. zonder
achterlating van Ud-
teekens en zonder on-
aangename reuk. Zij is
op absoluut nieuwe
princiepes gegrond en
heeft niets gemeen met
de middelen, welke men
reeds kent U kunt hair
zelf, In volle vertrou-
wen, toepassen.
Mijn methode werkt op
den uortel zelf van de
haren en vernietigt
deze. Zij voorkomt zoo-
doend» dat de haren opnieuw
groeien en verwijdert ze
terzelfdertljd reeds bij de
eerste toepassing. Zij laat de
l-.uid niet alleen ongeschonden,
maar xormt bovendien een
weergaloos schoonhcidsmasker
(pack), dat de teint heerlijk
blank en zacht maakt.
Indien ook U door ontsierend
haar gekweld wordt, wendt U
dan in volle vertrouwen lot mij.
Met genoegen zal ik U gratis
mijn methode doen toekomen.
U gelieve mij slechts, onder-
staanden bon te zenden (of
7vci te schrijven) en 10 Cts.
aan postzegels hij te voegen.
BON
• Madame Dorothy Dunn, Afd. Ub
■ IniMuut »oor 0«rm«loto9ilcK» N«.oriclii«a»n |
| 26, Alb. (üraudluan, Brussel-Belglë I
1 ,. ,. ... I
■ Gelieve mij gratis en onder gesloten |
■ enveloppe Uw instructies te zenden, J
lom mijn overtollig haar voor altijd l
| en onmiddellijk te doen verdwijnen, ï
I
Naam : I
' Straat : M>
I
I Plaats : I
Brlcfportii na*r België 10 cl J
- 30
D£ AMATEVR-DETECTIVE
H-?* h | i, » r L Weer ee ? een " b o e ^ n "hrift-opgave". Wie van onze speur-
ders ziet kans, ze te ontcijferen?
HJ!U '""r T 6 ' T PriJS Van ,2 - 50 ben evens twee troostprijzen ver-
der oriiJTn k"'^' 6 0nS een iuiSt antw oord zenden. De verdeeling
tD\J2n B hÜ L* 0P "I.'" 8 " 1 "' Waarbij alle in "nders van goede
op ossmgen gelijk, kansen hebben op het verkrijgen van een der prijzen
U gelieve uw antwoord in te zenden voor 3 Augustus aan Mr. Detec-
tive, Galgewater 22, Leiden. Op
VERZEKBRT
MWLBVBN
HAV
BANK W
SCHIEDAM
DIKTE VERDWENEN
NAM 31 POND AF.
dank zij het nieuwe vei-
lige vermageringsmid-
del in vloeibaren vorm.
.Münmon
schaamt
lich over
ytoaremgeer
BonKora
gebruikt
ontofte
napen f'
Dikte verdwijnt
spoedig. Mevr. Mar-
celain was zoo dank.
baar over de uitwer-
king van BonKora,
dat zij ons deze foto
zond. Verlies Uw
overtollige dikte op
deze veilige, onscha-
delijke manier. Be-
vat geen schadelijke
bestanddeelen. Ver-
bruikers getuigen
dat hun gezondheid
verbeterde en zü het
vermoeide gevoel
_ verloren. Vele zeg-
gen dat zü Jaren Jonger lüken, sinds
zü die dikte kwijtraakten. Geen honger
lijden! Het is raadzaam al te vetaan-
zettende spüzen te vermijden,, doch U
kunt daarom toch flinke maaltijden ge-
bruiken bestaande ült verstandige, heer-
lijke gerechten, zooals op de BonKora-
verpakking staat aangegeven. U behoeft
geen moment honger te lijden.
Koop vandaag nog een flesch BonKora
& f. 2.25 alom verkrijgbaar bü apothe-
kers en erkende drogisten, of inllch-
tingen bö het BonKora-Depot, Singel 115.
Amsterdam-C.
briefkaart of enveloppe duidelijk
vermelden:
Amateur-Detective 3. Augustus.
OPLOSSING VAN: WAT DOET
DE MAN?
Het antwoord hierop wordt door
bijgaande foto gegeven.
De hoofdprijs van f2.50 werd
deze week toegekend aan den heer
A. J. Drijkoningen, Heemstede,
De troostprijzen vielen ten deel
aan den heer A. Lupgens, Rotterdam
en den heer L. v. Mullekom, Eind-
hoven.
Vervol? VOOR U-C/ub
S. M. M. te D. - Probeert u eens
het volgende: U laat 100 gram pa-
paverzaad in 1 liter brandspiritus
gedurende een dag staan, en met
dit mengsel wrijft 'u dan He duiven
onder hun vleugels in. Met deze
methode heeft u ongetwijfeld resul-
taat.
Mevr. H. P.-d. L. te A. - Een
haarborstel kunt u reinigen met
sodawater. Na de behandeling met
de haren naar onder liggend laten
drogen. Wilt u het liever „droog"
doen, dan kunt u zemelen gebrui-
ken. U doet dan het beste twee
borstels met het relnigingsmiddej
tegen elkaar te wrijven. - Met uw
raadsels was het in orde.
De Secretaresse van de VOOR U-
CLUB, Galgewater 22, Leiden
I. Daar ging het kelderluik van de kleine herberg
open en kropen Peter en Dot uit hun schuilplaats te
voorschijn. Ze zagen hun vliegmachine in de verte
staan, de menschen waren weg, maar het leek Peter
toch beter te wachten er naar toe te gaan tot het
donker zou zijn geworden.
1. Eindelijk waren ze uit het bosch en goed vei-
.cholen achtereen dikken boomstam, keken de kleine
uchtreizigers voorzichtig naar „De Zilveren Ster". Er
stond een man bij, gewapend met een dikken stok.
Die moest het vliegtuig natuurlijk bewaken. Hoe kon-
den ze nu ontsnappen?
DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN DOTvervoi« z^ C^
2. Het was echter niet noodig nog langer in oen kel-
der te blijven, en daarom besloten ze zich maar in het
bosch bij „De Zilveren Ster" te verbergen. Daar zaten
ze nu ieder tegen een dikken boom geleund in het
donkere bosch en ze praatten nog wat na over hun
laatste avonturen
5. Wat waren de kinderen nu teleurgesteld. Maar daai
ontdekte Peter opeens een vogelverschrikker Die zou
hem wel kunnen helpen. Peter rende er naar toe en
kwam terug met den kiel van den verschrikker over
zich heen. „Hou je klaar om naar „De Zilveren Ster"
te rennen," zei hij.
3. Ten slotte was het 1 ijd het waagstuk ie gaan oude: -
nemen er inel „I)e Zilveren Ster" vandooi u- gaan.
De kindei en zochten voorzichtig hun weg door hei
donkere bosch. Dat viel nog niet mee. Poter liep vooio p
en Dot strompelde struikelend achter hem aan. Toci
zayen ze een lichtje.
ö. En voor L)ot hem tegen kon houden, uas IVKM «.
in de richting van den Wachter verdwenen. NX'HI ^nii
hij daar gaan doen? De man draaide zich om cri keek
Peter met groote oogen aan. „"Wat moet je hit-r ï"
snauwde hij. En toen veitelde Peter hein, dal hij die
kwaiongens van het vliegtuig gezien had.
7. De man keek hem verbaasd öüM, en toen rende hij 8. Intusschen was Dot naar de vliegmachine gehele 9. De kleine pilcot nam vlug zijn plaatsje in en haaltu
zoo hard hij kon in de richting van het dorp. „Pas op Ze was al bezig er in te klimmen tuen haar broertj« de handles over, niaar de motor zoemde niet. Hij
dat toesteir' riep hij nog over zijn schouder. Peter aai. kwam. „Gauw, schiet op, want die man is hulp probeeide het nog eens, maar er gebeurde niets, v\
lachte zachtjes, toen de man wegliep. „Ik zal er heusch gaan halen." Hij rukte den kiel van zich af, wierphem in de verte hoorden ze al het geluid van naderende
wel erg goed op passen. Maak je maar niet onge- weg en klom vluy achter Dot aan. Ze moesten zich voetstappen.
rust."
wel flink haasten. Wordt vervolgd.
GEWONE ADVERTENTIES: KOLOMHOOGTE 120 REGELS - KOLOMBREEDTE 5 cM. - REGELPRUS 25 ets BRUTO
rEKSTADVERTENTIES: KOLOMHOOGTE 120 REGELS - KOLOMBREEDTE 6.7 cM. - REGELPRUS 50 ets. BRUTO
KORTINGEN VOLGENS TARIEF
— 31 —

?
De vloot in verzekerde bewaring.
\
,,H-handen omhoog!"
„Zeg, wacht eens even. Dat pistool lijkt verdacht veel
op het ding dat ik ben kwijt geraakt!"
Ef N MAN EN ZIJN POSTDUIF
..j*.*
m
Jl,
\&mü-i j£fy$>"
LÖ-
t«
J'l
•s.
B „Ja, Jullie wilden niet bij ons komen om
naar haar te luisteren, en daarom hebben
wij er dat maar op verzonnen!"
==SCMOOL VOOP PÜITED5
s
„Pardon, mijnheer, kunt u mij ook zeggen
üi deze trein naar Amsterdam gaat?"
\ ivl
ïH w\
mafi
-

P£ GODIN
Regie: George Archambaud. ra.an.ount-fil i
Tut* Dorothy I.amour
Bob Mitchell Ray Milland
Jimmy Wallace Lynne Overman
Kuasa J. Carrol Naisli
Eleanor Martin Dorothy Howé
J. C. Martin Jonathan Haie
Roy Atkins Archie Twitchell
De Indo-Malayan Transport is een maatschappij, die een vliegdienst wil openen over
een groot gedeelte van den Indischen Oceaan, waar honderden eilanden in de blauv
zee verspreid liggen. Om de route te verkennen, zendt zij een van haar piloten R
Atk.ns, er met een machine op uit, doch Atldns laat na eenigen tijd niets meer van' zi
hooren, zoodat men aanneemt, dat hij verongelukt is, of dat hij ergens een noodlandin
heeft gemaakt Om hieromtrent zekerheid te krijgen en hem te helpen worden twL(
andere employe s der maatschappij Bob Mitchell als piloot en Jimmy Wallace als waa-
nemer en marconist, er door den directeur der onderneming, den heer Martin, op uit«
zonden om het traject af te zoeken. Bob is verloofd met de dochter van den directer
tiiy Martin.
Zij slagen er niet in een spoor van den vermisten vlieger te vinden, doch als zij in de
nabijheid van een der vele eilanden zijn, worden zij door een typhoon overvallen, die d(
H^rl "H T 15 '' en . hen ^'"^ cen landing "P het i,, ' e ^ n S-*" 1 ^ eil^d u
hlHW /JI H .. C ne .T rdt k;erbii eehee] vernield, doch als het noodweer bedaard k
he raaf JrhoLT'f TKK* letSel h . ebben 0 P^oPtn. Na Bob zoo goed en zoo kwaad a's
Rrth'Ü.J w w *" e hebben ' Eaa * Jirnmy de om S e ving verkennen. Terwijl hij weg is, word'
Bob on dekt door een mooi, jong meisje, die nu niet direct van ove-dreven vriend-
schappelijke gevoelens tegenover de blanken vervuld schijnt te zijn. Als zij echter ziel
vfrhin^h/" g , een H' aad d , 0e, ■ neemt 2ii hem ^ naar haar ^""'"g i" een grot, en
on h^t .n^H ? ^M 3 e 'T 1 ?. d , er inIand5clle kunst - ZÜ «»lukt de eenige menschelijke ziel
M P «w, lln, Ï J ' !" h t C,t a,S kameraden slechts G a ß«, een groote chimpansee, en
Meewa, een jong leeuwtje. Tura, zooals het meisje heet, verstaat geen Engelsch en B-h
spreekt slechU weinig Maleisch, zoodat de conversatie beperkt is tn Se'sch, en B-h
" -"hitVn^Urh'hH 0 ! 6 '!:' 1 ' dagen hee / t Bob ^'^nheid te over Tura de grondbeginselen
M u e u KW te * ren « en ' e" zij leert verbazend snel. De'vliegers brengen overigen.
Idylhschen tijd op het eiland door. Het duurt natuurlijk niet lang, of Tura die no
tt een blanken man geïlen blijkt te hebben, voelt in haar hart de liefde voor de
Ten «vlateur ontwaken, en Bob Is natuurlijk ook niet ongevoelig voor de charm
. bet ongetemde ijatuurkind. s < "

.J
GESPREKKEN MET MIJN
VRIEND PIETERSEN
e hebt mij een paar weken geleden verteld
van dat meisje, dat met haar oom in
een filmstudio was, een engagement kon
krijgen, maar weigerde. Het klonk ongeloofelijk,
maar als jij het zegt, is het natuurlijk waar.
Nu wou ik toch eens weten, bestaan er film-
sterren, die een hekel aan hun beroep hebben?"
,,Gelukkig niet veel, Pietersen. Maar er zijn
er wel!"
,,Wie bijvoorbeeld?"
,,Ken je Alison Skipworth?"
,,De naam komt me bekend voor. In welke
film kan ik haar gezien hebben?"
,,Ze heeft in een heeleboel films gespeeld,
onder andere in ,,De koningin had bezoek",
,,De duivel is een vrouw", „Als ik een millioen
had" en „Shanghai". Je weet wel met Charles
Boyer!"
„Ja, nu weet ik precies wie je bedoelt! Heeft
zij zoon hekel aan filmen?"
„Nou en of! Onlangs heeft iemand haar ge-
vraagd, wat ze van haar beroep dacht en onze
ster antwoordde; „O, ik vind het afschuwelijk
dat gefilm en al wat er aan vastzit!"
„Ze bedoelde toch zeker niet het hooge
salaris?"
„Natuurlijk niet, Pietersen. Ze klaagde:
daar zit ik nu, aan handen en voeten gebon-
den door contracten, die tot mijn eigen verba-
z ' n g steeds weer verlengd worden. En waar-
schijnlijk alleen maar, om dat ik het niet wil"."
,.Ik vind die juffrouw nogal overdreven
met haar geklaag. Wat wil ze dan?"
„Ze vervolgde „Ik zou veel liever weer too-
neelspelen. Het is het directe contact met het
publiek, waar ik naar verlang. Maar ik heb
het verscheidene malen geprobeerd, en het is me
natuurlijk niet gelukt! Duizenden vrouwen snak-
ken er naar een plaats als de" mijne te bekleeden
en ik snak er naar den heelen boel er bij neer
te gooien! Waarom bestaan er toch zulke din-
gen?" Je ziet, waarde vriend, miss Alison is
niet gelukkig fti de filmateliers."
„Ik houd dat heele geklets voor reclame,
anders niet. Als ze er den heelen boel bij neer
zou gooien, zou niemand dat haar beletten.
Dat is mijn meening. O zoo!"
FILM-ENTHOUSIASTEN
D. v. J. te Blaricum. I.eo Carillo is
de zoon van Juan J. Carillo, den vroe-
geren burgemeester van Santa Monica.
Eric Ode is de zoon van den bekenden
filmacteur Fritz Odemar. Gene Gerrard
werd den 31 sten Augustus te Londen ge-
boren.
T. N. V. te Rotterdam. Hierbij de ge-
vraagde verjaardagen: Dora Gregory
2 September. Harold French 23 April.
Paul Cavanagh 8 December. Dank voor
uw aardig briefje.
N. N. R. te Scheveningen. Charles Gorin
studeerde aan de Universiteit te Weenen.
Toen de film ,,The jazz singer" te Weenen
vertoond werd, zong hij in den bioscoop
de liederen van Al Jolson. Hij nam zang-
lessen en werd toen door de Metro-
Goldwyn-Mayer te Hollywood geëngageerd.
Dr. Paul Mederow woont Kurfürsten-
damm 69, Berlijn. Hij is den 3osten Juni
jarig.
A. G. te 's-Gravcnhage. De ware namen
van Watt en Half Watt zijn Carl Sehen-,
ström en Harald Madscn. Enrico Benfer
noemt zich thans Friedrich Benfer. Hij
is met de filmaclrice Jenny Jugo getrouwd.
B. R. T. S. te Amsterdam. Willy Fritsch
is met de danseres Dinah Grace getrouwd.
LUian Harvey is niet gehuwd. De ware
naam van Nancy Carroll is Ann La Hiff.
R- L. W. te Amsterdam. Hierbij do
gevraagde adressen: Joan Fontaine, 780
Cower Street, Hollywood. Ronald Colman,
1041 North Formosa Avenue, Hollywood.
Hilde Koerber, Tannenbergallee 28,
Berlijn.
E. v. H. te Utrecht. Het" adres van
Jean Arthur is: 1438 Cower Street, Hol-
lywood. Voor foto drie antwoordcoupons
insluiten. Loet C. Barnstijn is getrouwd.
Zijn adres is Benoordenhoutscheweg 2,
's-Cravenhage.
B. S. v. d. K. te Nijmegen. Paul Robeson
filmt op het oogenblik niet. Fred Mac-
Murray is den 3osten Augustus jarig. Hij
is te Kankasee geboren. Janet Gay nor
is van Lydell Peck gescheiden.
V. v. V. te Amsterdam. Het adres van
Deanne Durbin is Universal Studio's, Uni-
versal-City, Californië. Lily Bouwmeester
kunt u schrijven p.a. Neerlandia, Keizers-
gracht 794, Amsterdam.
D. G. K. te Rotterdam. U wilt de namen
weten van filmsteiren die vroeger beroemd
waren? Welnu, hier zijn er eenige: May
.Macavoy, Nils Asther, Ben Lyon, Harrv
Liedtke, LUian Gish, Jetta Goudal, Marion
Nixon, Asta Nielsen, Lotte Neumann,
Alleen Pringle, Alice Terry, Florence Vidor
en Iwa Wanja.
BOEKBESPREKING
fn^ L u n f 0f l : ¥ laatStg Vi 'f uren van Oostenrijk.
Ultgav* Hollandia-Drukkerij, Baarn. Prijs geb. fl. 1.90
Dit in hooge mate actueele boek is geschreven
door een der grootste journalisten van het voor-
mallge Oostenrijk. Hoewel de tijdsafstand nog
met groot genoeg is, om een objectief oordeel
over de gebeurtenissen te geven, die aan Oosten-
rrjks val voorafgingen, weel de schrijver toch in
ïeer boeiender, vorm ons een indruk te geven,
van wa er in Weenen op den elfden Maart 1938
Yoorvlel. Lennhoff heeft niet anders gewild, dan
e.ten geven, die de publieke opinie kunnen voor-
ichten. Daarin is hij overigens wel geslaagd. In
leder geval leest men het boekje als een boeien-
den roman.
ONZE WEKELIJKSCHE
PRIJSVRAAG
Vraag vierhonderd vier en negentig
Wie was Maria Tesselschade ? •
Wij stellen een hoofdprijs van / 2.50 en vijf
troostprijzen beschikbaar om te verdeelen onder
hen, die vóór 8 Aug. (abonné's uit overzeesche
gewesten vóór 8 Sept.) goede oplossingen
zenden aan ons redactie-adres: Galgewater 22,
Leiden. Op enveloppe of briefkaart gelieve men
duidelijk te vermelden: Vraag ^p^.
DE OPLOSSING
Vraag vierhonderd negentig
„John Bull" is de spotnaam voor de En-
gelsche natie.
Met de juiste oplossing van deze vraag ver-
wierf mejuffrouw M. de Roo te Goes, den
hoofdprijs.
De troostprijzen vielen ten deel aan den heer
W. F. M. H. Lasschuit te Haarlem; den heef
A. Benschop te Utrecht; den heer H. Pranssen
te Amersfoort; den heer J. Koopman te Alk-
maar; mejuffrouw G. Berfelo te Enschede.
MUM
En
was tegenwoordig bij de huwelijksvoltrek
king van de doehter van een vriend.
„Het is zwaar... een knappe doehte,
kwijt te raken," zuchtte de vriend, ontroerd
„Maar met een leelijke nog veel zwaar
der," antwoordde mijn neef.
In een sensatiefilm snelde de bandie
in een race op leven en dood naar een
spoorbrug.
„Wat gaat hij nou doen?" vroeg een
klein jongetje fluisterend aan zijn moeder
„De brug opblazen." '
„Dat kan hij niet," antwoordde het jon
getje. „Hij is buiten adem."
„George!" riep mevrouw De Bruin van
uit de slaapkamer, „heb je het raam van
de eetkamer dichtgedaan?"
„Ja, lieve."
„De kachel gesloten?"
„Ja, lieve."
„Heb je den hond uitgelaten?"
„Ja, lieve."
„Heb je de achterdeur dichtgedaan?"
„Zeker."
„Heb je het Ijcht in den kelder uitgc
daan ?"
„Ja schat."
„En de klok opgewonden ?"
„Ja, lieve."
„En de mat van de stoep nog bin-
nengehaald ?"
„Ja, ook."
„Heb je de aschbakken geleegd ?"
>J a > ja, ook al."
„Nou, wind je maar niet zoo op. Waar-
om kom je niet wat gauwer boven? Wat
heb je daar beneden in vredesnaam zoo
lang uitgevoerd?"
De luiaard: „Ik droomde vannacht, dat
ik een baantje kreeg."
Zijn vrouw: „Q, daarom zie ie er zoo
moe uit."
Bezoekster: „Hoe heet je?"
Gevangene: „Nummer negen en negen-
tig- '
Bezoekster: „Maar dat is toch ie eigen
naam niet ?"
• Gevangene: „Neen, dat is mijn pseudo-
meml r
„Mijn compagnon kwam Zaterdag bij
ons eten en hij was zoo onder den indruk
van mijn vrouws kookkunst, dat hij haa
een geschenk zond."
„Dat was aardig."
„Niet zoo erg. Het was een kookboek!"
„Als je buiten bent en je ziet een
musch met een strootje in zijn bek vliegen,
wat denk je dan, dat hij daar mee gaat
doen? vroeg de onderwijzeres.
„Limonade drinken," antwoordde het
stadsjongetje.
Woorden van: JO VAN DER STAP
Pittig
DORSCHLIEDJE,
Muziek van: J. NAUTA
| B | ^ V ^1 ijjh pÊ
vle-gels klep - klap, Zwie - pen op en
| f f 1^ |. ii h |, I ' ' l i, 'l ' ' If' p Ê JU J "^
neer,
m
^
Rij-zend. da-lend. klep-klap, Klep-pend keer op keer. Klep-pen. klap-pen. klop - pen.
p f m
^ ÜÜ j pg5£
Vlugge vlegels, klip-klap,
Zwiepen neer en slaan
Op de aren, klip-klap,
Van het gouden graan.
Kleppen, klappen, kloppen.
Kleppen, klappen, klop,
't Pellen van de doppen
Levert heel wat op.
SSE 235=3^
't Pel - len van de dop - pen.
■4
r H j fi ^xt-A
Vlugge vlegels, klip-klap,
Zwiepen door de lucht.
En de doppen, klip-klap.
Nemen ras de vlucht.
Kleppen, klappen, kloppen,
Kleppen, klappen, klop.
Weg nu met de doppen!
Staak het dorschen! Stop!
Le-vert heel wat op.
^m
^ Ü
6 £a *fc
MAISON O PIOT 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARUS n
Fabriek van
Artistiek /
Zilverwerk
Gevestigd
m
7690
Specialiteit
voor
geschenken
in zilvei
en verzilverd
metaal
GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE

^91
HET WEEKBLAD
CIMEMAS.
THEATER
VEMCHUNT WEKELIJKS - PRIJS PER KWARTAAL f. l.K _ RED EN
ADM. GALGEWATER 21, LEIDEN. TEL. 7M. POSTREKENING 41
I ULY BOUWMEESTER
.
I