De liederen die Jezus zong bij zijn galgemaal, zijn liefdesmaal, zijn ...

weet je wat opvalt, wat echt mooi is hier? … In dat voorbeeld van Psalm 103 staat: ‘Loof, de Heer,
mijn ziel, loof mijn hart, zijn heilig naam. ‘Mijn ziel’ staat parallel met ‘mijn hart’, in de vorige
vertaling: ‘al wat in mij is’ en ‘de HEER’ staat daar parallel met ‘zijn heilige Naam’. Hier is dat an-
ders. Hier hoor je: Loof, dienaars van de HEER, loof de Naam van de HEER.’ En natuurlijk, de
bedoeling is duidelijk. Het is een oproep aan de dienaars van de HEER, aan de gelovigen, om de
HEER te loven, om zijn heilige, zijn bijzondere Naam te prijzen. Juist omdat de Psalmen zo vaak
werken met dat parallellisme, twee evenwijdige zinnen, valt het op dat het hier net iets anders
gebeurt. Deels gebeurt het wel. Beide zinne-tjes beginnen met ‘loof’ en beide zinnetjes eindigen
met ‘de HEER’. En dat betekent dat ook wat daartussen staat is ook een soort van parallel. Oftewel,
eigenlijk staan hier de ‘dienaars’ parallel met de ‘Naam’! En dat wil zeggen: direct aan het begin
van Jezus’ slotzang in zijn leven, di-rect in het begin al mag je horen dat de HEER niets liever wil
dan een eenheid vormen met zijn dienaren, zijn mensen. Dat hij inderdaad hele-maal tot zijn
familie, tot Israël hoort, wil horen. Of anders gezegd: dat Israël, zijn volk, mag horen tot het Gods-
gezin, de familia Dei. Het gaat de HERE God niet om zichzelf, maar om zijn volk, zijn familie. En
dat is precies het Evangelie van die onuitsprekelijke Naam: Ik-ben-er-voor-jou, voor-jullie, ik-laat-
je-nooit-in-de-steek, ik-ben-bij-je-wat-er-ook-gebeurt.
En dan roept het lied op dat de Naam van de HEER geprezen wordt. Niet maar af een toe,
een uurtje op zondagochtend. Overal in de tijd: van nu tot in eeuwigheid. Niet alleen in een
gebouw. Maar
overal: van waar de zon opkomt tot waar zij ondergaat. Wereldwijd. Overal en altijd dus. En dan
dendert vers 4 daar nog overheen: ‘Verhe-ven boven alle volken is de HEER, verheven boven de
hemel zijn luis-ter.’ Hoog, hoger, hoogst, zo voelt het. En je kunt er zo gemakkelijk bij denken:
maar beste jongen, dat geldt toch voor alle goden, voor alle machten, voor alle mensen die zich als
god willen gedragen? Hoog, hoger hoogst. Meer, meer en meer. Goed, beter en best. En noem maar
op. En het klinkt haast hier als: goed, goden zijn hoog, maar de HEER, Israëls God, onze God, die
is de hoogste. Misschien wel: wij hebben lekker de hoogste God, nananana, onze God is de beste,
want de hoog-ste, de belangrijkste, de meest verhevene, hij staat het hoogst op de ranglijst van alle
machten en krachten en godheden. Eigenlijk een su-permens, een supergod. En dan kun je denken:
alles goed en wel, maar is dat wel zo?
Heeft hij meer macht dan bijvoorbeeld Allah of dan de god van het geld, van de invloed en
weet ik wie en wat je nog meer kunt noe-men…En als je voor die bijzondere naam ‘HEER’
inderdaad eens ‘geld’ bijvoorbeeld noemt, of ‘seks’ of ‘macht’, wat dan? Gaat het niet eigen-lijk
altijd en overal erom wie de macht heeft? Als je de vraag naar de macht en de invloed en de
belangen eens uit het nieuws of de krant of Nova bijvoorbeeld weghaalt, dan worden de kranten een
stuk dunner en de nieuws- en actualiteitenuitzendingen heel wat korter. (En dan hadden we
zondagavond niet met z’n allen tot middernacht televisie gekeken; ik deed er ook aan mee –het was
de uitzending van Peter de Vries mbt. de verdwijning van Nathalee Hollaway en de vermeende
bekentenis van Joran van der Sloot.)
Maar ook voor veel christenen kan wat er hier voor je gevoel no-tabene bezongen wordt,
helemaal niet zo fijn zijn. De HERE God als de hoogste god, de god voor wie je altijd moet buigen,