2e JAARGANG - St. Plechelmusbasiliek Oldenzaal

Omgaan met geluk
In het kader van het ‘geluk-programma’ van de Oecumenische Werkgroep Toerusting zet
elke maand iemand eigen gedachten hierover op papier. Dit keer een bijdrage van
iemand die weet wat teleurstelling is op een wezenlijk aspect van het leven en verschillende
malen met verdriet geconfronteerd is geweest. Hoe ervaart zij geluk? Zie de titel
die zij er zelf boven zet.
Er zijn vele wegen die leiden naar:
GELUK.
Er werd mij gevraagd of ik een stukje
wilde schrijven over wat geluk voor mij
betekent. Net zittend in een rouwproces.
Gisteren pas mijn jongste zwager begraven.
Hij was alleenstaand en moe van de drukke
periode rondom zijn laatste levensjaren,
waar ik als mantelzorger bij betrokken
was. En dan het verzorgen van de begrafenis.
Daarbij pas geleden ook nog een zus
overleden. Allebei toch enigszins plotseling
en te jong gestorven. Ik had met beiden
om een speciale reden een bijzondere
band. En als ik nu op alles terugkijk, ervaar
ik toch een geluksgevoel. Hoe zwaar het
verlies ook is. Daarom heb ik toch ‘ja’
gezegd op de vraag iets te schrijven. Omdat
ik het een uitdaging vind en het goed is er
eens bij stil te staan hoeveel geluk je zoal
hebt gehad en hoe het is gekomen.
Geluk kan soms lang aanhouden. Maar
soms ook heftig zijn, maar kort duren en
veel kracht en energie achterlaten. En uit
ervaring weet ik ook, dat na een groot verdriet
en nadat je diep gegaan bent, je er
veel sterker uit komt. En dat is ook geluk.
Je krijgt weer vertrouwen in de toekomst.
Je kunt de ene deur geleidelijk sluiten en
de andere weer op een kier open zetten
voor een lichtpuntje en om tijd en ruimte
Een zoektocht naar geluk
“Een zoektocht naar geluk”, zo was eens het thema van een bijeenkomst
van ouderen in de Mariaparochie. Heel ons leven is een
zoektocht naar geluk. “Gouden tijden” waren voor mij de jaren
dat ik samen met mijn vrouw mijn beide dochters zag opgroeien.
Ik denk o.a. aan de fietstochten in de weekenden en de vakanties
in de bergen. Het waren ook de jaren dat ik met veel plezier
maatschappelijk werker was in de ouderenzorg in het verzorgingshuis
en verpleeghuis in Losser. In maart 2002 kon ik als zestigjarige
met vervroegd pensioen. Met het symposium “Nabijheid,
het hart van de zorg” mocht ik afscheid nemen. Deze nabijheid
aan mensen probeerde ik ook te stimuleren als diaken van de
Mariaparochie en het dekenaat. “Mensen hebben mensen nodig”
was een centrale gedachte bij mijn diakenwijding in 1989. Nu ligt
het afscheid in Losser al weer zes jaar achter me en als diaken ben
ik met emeritaat. Vorig jaar kreeg ik mijn AOW en mijn pensioen.
Dat de zoektocht naar geluk voor mij persoonlijk zo’n intensieve
zoektocht zou worden, kon ik tien jaar geleden nog niet
vermoeden. Vooral het overlijden van mijn vrouw in 1999 en de
nodige problemen met mijn gezondheid de afgelopen jaren ( een
18
te nemen om jezelf weer eens tegen te
komen. En te ontdekken dat datgene wat
je graag wenste waarschijnlijk niet mogelijk
is. Bijvoorbeeld het krijgen van een
kind. Dan valt je toekomstbeeld in duigen
en de zin van je bestaan vind je niet. Je
ziet alleen zwangere vrouwen – moeders
met kinderwagens – gelukkige gezinnetjes.
Maar kom er achter dat een kind je niet
alleen gelukkig kan maken. (Zware opgave
voor een kind!) En weet dat je nog meer
talenten in je rugzak hebt en dat je die
moet gebruiken om geluk te vinden. Ieder
die mij kent weet wat er zoal op mijn weg
kwam. En onderweg zijn is vaak mooier.
Pelgrimstocht als doel
Ik heb gespreksgroepen opgericht en begeleid
voor kinderlozeechtparen.
Eerst in
Twente, later in
geheel
Nederland. Dit
waren de eerste
in ons land. En
weer later telefoondiensten.
De lotgenoten
waren erg dankbaar
en dat
maakt je gelukkig.
‘Gedeelde
smart is halve
smart’.
Zo werd ik
voogdes over een gezin en stelde samen
met mijn man ons huis open voor velen
die een plek nodig hadden. Al is mijn
lichaam niet vruchtbaar genoeg, mijn
leven des te meer. Doorgeven heeft altijd
als een rode draad door mijn leven gelopen.
En je vrijwillig inzetten voor de
zwakkeren in de samenleving!
Tevens tijd nemen voor je huwelijk en je
Passie. Dat heeft geleid tot het museum
‘De Pelgrim’, waar we met ± 30 vrijwilligers
veel tijd en zorg aan besteden. Maar
ook rust en geluk ervaren. Dat is rijkdom
die niet in geld is uit te drukken.
Bezoekers waarderen dit alles, zo blijkt uit
ons logboek. En we kunnen ervaring, kennis
en de collectie doorgeven aan de volgende
generatie.
Dit alles in mij opkomend en op papier
schrijvend in de stiltetuin van Taizé
(Frankrijk, oecumenische geloofsgemeenschap),
zittend op de stenen rand van een
beekje, heerlijk in de zon. Dat is toch
gezondheid en vrede. Het grootste geluk.
En dat wens ik u allen toe. Geluk dat men
deelt smaakt beter.
Toos Achterweust
lichte beroerte en een hernia) maakten dat ik opnieuw mijn weg
moest zoeken. Wat houd je overeind en bied je perspectief wanneer
je beperkt wordt in je mogelijkheden? De contacten met de
mensen om mij heen zijn heel belangrijk. Ze vormen een soort
vangnet op momenten dat het moeilijk gaat. Naast deze contacten
met anderen, deze zoektocht naar buiten, is er ook een zoektocht
naar binnen, die voor mij belangrijk geworden is.
Al jaren ga ik met enige regelmaat enkele dagen naar de benedictijner
abdij “Gerleve” bij Billerbeck in het Münsterland. Het vaste
ritme van stilte en gebed, het lezen van een goed boek, het genieten
van de natuur: het geeft als het ware grond onder je voeten. Je
komt weer tot jezelf. Ook in de gesprekken met andere gasten
merk ik hoezeer mensen ook in onze tijd op zoek zijn naar meer
diepgang. Alsof mensen behoefte hebben aan een “oase”, een rustpunt,
in een tijd van veel materiële beslommeringen en stress. Een
oudleraar aan de Carmel, pater Gemmeke, zei ons eens: “Materiële
dingen zijn niet verkeerd, maar hang je ziel er niet aan op.” Nu ik
zelf ouder word, moet ik vaak aan deze woorden denken.
Natuurlijk moeten we zolang mogelijk actief blijven, maar
momenten van bezinning en “verstilling” zijn ook nodig!
Ton Siers