Jong zijn in Rotterdam: de identitijd van je leven - Vakmanstad

“Familie vind ik ook belangrijk. Misschien is dat ook wel cliché. Ik blijf daarom
vanwege mijn familie denk ik altijd wel in de regio wonen”(Jesse Bolsius)
“Allemaal redenen om in Rotterdam te blijven: m’n man woont hier, net als bijna m’n
hele familie. Ik vind het ook een heerlijke stad om uit te gaan. Bijna perfect”(Mitchel
van Dijk)
Niet voor iedereen pakt de jeugd echter onverdeeld gunstig uit. De opgelopen trauma’s
kunnen op latere leeftijd tot hoogst onaangename situaties leiden. Gebrek aan daadwerkelijke
ondersteuning van ouders en de daarop volgende groepsdruk vormen vaak onoverkomelijke
obstakels voor een evenwichtige ontwikkeling. Met als gevolg dat sommige jongeren in een
haast onontwarbare knoop verstrikt raken.
“Ik was 25 jaar en ging met een koffer met 5 kilo drugs de grens over van Kenia naar
Mauritius. Ik werd gepakt en kreeg de doodstraf. Nog diezelfde maand werd daar de
doodstraf afgeschaft en kreeg ik 45 jaar gevangenisstraf… Mijn ouders gingen uit
elkaar toen ik vier was. Mijn moeder was verslaafd aan drank en zware shag. … Ik
woonde een tijdje in een tent in de achtertuin van ons huis in Hellevoetsluis”(Jamal
Huf)
De allergrootste identiteitsknoop ontstaat bij tienermoeders. Het aftasten van wat hun fysieke
grenzen zijn is helemaal vastgelopen. Plotseling wordt voor deze meiden alles op scherp
gezet. Aan de zoektocht naar identiteit komt een abrupt eind. De jonge moeders raken bekneld
tussen twee posities, waarbij ze door de buitenwereld bovendien als mislukt worden
weggezet.
“Ik heb wel altijd het gevoel gehad dat ik mezelf moest bewijzen omdat mensen altijd
een vooroordeel hebben. Naast het feit dat ik moeder was, was ik ook wel een lastige
puber die iets te eigenwijs en rebels was”(Amber Geukes)
Er zijn er echter altijd weer die de draad weer oppakken als er zich op het juiste moment hulp
aanbiedt. Een nieuw traject oppakken binnen de verantwoordelijkheden waar je op dat
moment voor staat, opent voor hen alsnog de weg naar een nieuw leven.
“Wat je om je heen meemaakt, vormt je. Door de zorg voor mijn moeder en door mijn
kind ben ik volwassener dan andere 19-jarigen. Ik besloot naar het Tienermoederhuis
in Rotterdam te gaan”(Kelly de Neef)
Schoolcultuur: diploma stapelen en vakmanschap
“Overdag ga ik naar het Albeda College. Daar volg ik de opleiding ‘helpende welzijn’.
Over een half jaar ben ik klaar en ga ik de SPW–opleiding doen. Ik wil met kinderen
gaan werken”(Kelly de Neef)
Zo’n inhaalslag is een doorstart. Doorstarten is in Rotterdam een reguliere praktijk die onder
andere te maken heeft met de specifieke opleidingsgraad van de gemiddelde Rotterdammer.
Diploma stapelen was voor de Rotterdamse jeugd de mogelijkheid om hogerop te komen.
Maar waar de meeste nieuwkomers voor kwamen was werk. Rotterdam is van oudsher een
arbeidersstad. Het is een werkstad die zich in een kleine 40 jaar ontpopt heeft tot een
cultuurstad, waar de architectuur, de festivals en grote internationale manifestaties zoals het