Jong zijn in Rotterdam: de identitijd van je leven - Vakmanstad

een compleet mens…. Het meest compleet voel ik me in Rotterdam-West”(Mustafa
Emili)
Jongeren staan niet alleen midden in hun tijd, ze staan ook midden in de wereld. Ze beginnen
niet met vragen te stellen naar hun afkomst. Als ze dat al doen dan gebeurt dat uit kinderlijke
nieuwsgierigheid, uit interesse. Evenmin maken ze zich de zorgen van beleidsmakers eigen.
Ze delen niet de verontrusting van hun ouders en grootouders. Ze werpen nog geen angstige
blik in een strak uitgestippelde toekomst. Die ligt grotendeels open en krijgt slechts de eerste
vage contouren door hun schoolkeuze. Eigenlijk speelt het leven van jongeren zich in een
grote tussenzone af: tussen afkomst en toekomst. Daar hebben ze de identitijd van hun leven.
Globalisering en beeldcultuur: van teenager naar screenager
Rotterdamse jongeren staan in vele werelden. Maar die hangen niet van los zand aan elkaar.
Wat ze bijeenhoudt vormt tevens de kern van de jongerencultuur: de hedendaagse
beeldcultuur met al zijn interactieve mogelijkheden. De huidige generatie jongeren is begin
jaren negentig geboren. Zij zien het levenslicht dat uit een computerscherm oplicht. Via deze
schermen worden zij ingelijfd in vele culturen. Onuitputtelijke mogelijkheden om met elkaar
te communiceren en in gezamenlijke activiteiten te participeren danken zij aan hun digitale
gadgets. In die zin voldoen ze aan twee criteria van het cultureel burgerschap: ze
communiceren en participeren maximaal. Ze zijn technologisch bijdehand. Ingevoegd op de
information highway zijn ze 21 e -eeuws streetwise.
“Ik vind de tijd waarin we leven een mooie tijd voor jongeren. Alle opties onder
handbereik. Met high-tech zoals iPod kun je overal informatie vandaan halen”(Duncan
Vogel)
In de jaren zeventig was het televisiescherm al niet meer uit de huiskamer weg te denken.
Midden jaren tachtig komt daar het computerscherm bij. En na 2000 verschijnen er talloze
beeldschermen op handpalmformaat in de openbare ruimte. Bescherming krijgt in het leven
van deze jongeren een geheel nieuwe betekenis. Het zijn geen teenagers meer, maar
screenagers die wereld wijd met elkaar verbonden zijn.
“Gamen is lauw. ‘Call of Duty’ is op dit moment mijn favoriet. Ik game gemiddeld
twee uur per dag. … Als ik niet aan het gamen ben, speel ik buiten”(Sean Vogel)
De digitale beeldcultuur is een satéprikker. Deze prikt dwars door de verschillende schalen
heen waarop jongeren zich dagelijks bewegen: in huis, op straat, op school, op sportvelden en
in buurthuizen. Aan dezelfde prikker worden de hoge en lage cultuur geregen. Tussen het
spelen in het Rotterdams Symfonie Jeugd Orkest en een brassband, tussen balletles en
streetdance ligt allang geen wereld van verschil meer. Al die jongeren kijken naar MTV en
YouTube. Ze houden van dezelfde merkkleding. In de beeldcultuur worden ze entertained met
infotainment dat als edutainment bijdraagt aan de zoektocht naar wat ze zijn.
Dat betekent echter niet dat ze louter onkritische consumenten zijn.
“Je ziet ook weinig mensen met een handicap op straat. En als je ze al buiten ziet,
merk je dat nogal wat mensen – ook jongeren – zo iemand eigenlijk maar eng vinden.
Dat heeft ook te maken met het feit dat je in de reclame en op de tv alleen maar
perfecte mensen ziet. Als je niet perfect bent, ben je raar”(Claudia Michelle van
Rossen)