Jong zijn in Rotterdam: de identitijd van je leven - Vakmanstad

etekent ‘wij’ nog in een tijd waarin woorden en waarden niet meer vanzelfsprekend zijn? Zo
enten ze moedwillig hun politieke agenda op een pedagogisch project dat van alle tijden is:
opgroeiende jeugd. Dit leidt tot een enorme spraakverwarring in het integratiedebat.
Plotseling heeft het moeizaam opgroeien van jongeren alles te maken met de identiteit van
Nederland.
Als de onveiligheid op straat ook nog eens geassocieerd wordt met misplaatst gedrag van
jongeren gaat het identiteitsvraagstuk samenvallen met overlast gevende jongeren en
voortijdige schoolverlaters.
“Ik ga wel naar Rotterdam naar school, maar van Rotterdam als stad weet ik verder
niet zoveel. … Het is wel agressief in Rotterdam. Vechten en schieten en zo. Niet dat
ik dat zelf al heb meegemaakt, maar dat lees je en hoor je van anderen om je
heen”(Wessel Koevoets)
Er wordt vaak vergeten dat deze groepen slechts een fractie vormen van alle Rotterdamse
jongeren. Want ondanks verontrustende percentages afvallers, raddraaiers en meelopers gaan
er ook heel veel jongeren gewoon naar school om zich op den duur soepel in het sociaal
verkeer in te voegen.
“Toen besefte ik dat ze me in deze stad niet zien als een Palestijnse maar als een mens.
Ik dacht ook: ‘Shit, Massah je hebt jaren op school lopen verkloten. Terwijl het heel
bijzonder is dat je hier echt alle kansen krijgt om er wat van te maken’. Achteraf is het
goed gekomen met me. Ik ben onder de mensen”(Massah Rustom)
Multiculturaliteit: remix van identiteiten
Het politieke identiteitsvraagstuk gaat eigenlijk ook niet over het verdwijnen van identiteit. Er
is juist sprake van een explosieve groei. Dat drukt multi uit: veel, multiculturaliteit. De
multiculturele samenleving lijkt een recent verschijnsel, maar is in feite zo oud als de weg
naar Kralingen. Door de hele geschiedenis heen hebben groepen mensen en culturen gereisd
en gemend. Deze ‘creolisering’ heeft alles met handel te maken. Zo kwam de oer-Hollandse
aardappel ooit met ontdekkingsreizigers terug uit Zuid-Amerika. De koffieboon, het symbool
van Nederlandse gezelligheid, groeide oorspronkelijk in Ethiopië. Hij vond zijn weg naar de
koffiehuizen van de islamitische culturen voordat Hollanders de boon in de 17 e eeuw met de
VOC vanuit Java massaal naar het vaderland verscheepten. Wat we zonder nadenken ‘eigen’
en ‘van ons’ noemen, blijkt altijd wel ergens anders vandaan te zijn gekomen. Via voedsel,
drank, muziek en kleding verloopt deze crossculturele kruisbestuiving meestal soepel.
Rotterdam profileert zich jaarlijks uitbundig met festivals zoals Dunya en het Zomercarnaval.
“Rotterdam als stad zegt me niet zoveel. … Niet echt gezellig, eerder grijs en grauw.
Maar ja de festivals zijn weer wel geweldig”(Anouk de Bruijn)
Wat zulke festivals zo interessant maakt zijn echter niet de afzonderlijke culturen, maar alles
wat er zich tussen al die culturen afspeelt. Het ‘tussen’ is belangrijker dan het ‘vele’.
“Ik vind dat je in Rotterdam meer jezelf kunt zijn. Het is niet één cultuur of zo. Alles
is gemixt. Dat merken we ook aan de muziek. Ik houd van R&B, hiphop en slow jams.
Maar Brendaly vindt House Bubbling en BeatClub weer leuker. Lekker mixen, dat is
het beste”(Brendaly en Marloe Da Silva)