Jong zijn in Rotterdam: de identitijd van je leven - Vakmanstad

de Molukken met hun gezinnen ook hun toevlucht in Rotterdam. In jaren vijftig strijken na
Italianen, Spanjaarden en Grieken zeevarende Kaapverdianen neer.
“Het leeft. En iedereen leeft door elkaar heen. Ik was pas in Utrecht. Daar leven
Surinamers, Turken en Marokkanen allemaal in aparte groepen. Bij ons niet
dus”(Redouan Zoufri)
Vanaf de jaren zestig is het verhaal min of meer bekend: na Turken en Marokkanen komen in
1975 de eerste groepen Surinamers aan met in hun kielzog Antilliaanse en Arubaanse
rijksgenoten. Als in 1979 de Iraanse Revolutie uitbreekt, de globalisering in de jaren tachtig
doorzet, in 1989 de Berlijnse Muur valt en in het voormalige Oostblok etnische conflicten
uitbreken, stromen uit alle werelddelen politieke vluchtelingen toe. Door de toetreding van
Midden- en Oost-Europese landen tot de Europese Unie na 2000 zoeken meer recent Polen,
Bulgaren en Roemenen hier een betere toekomst.
Terreuraanslagen in en na 2001 zetten het debat over de multiculturele samenleving op
scherp. De vraag naar wie ‘wij’ eigenlijk nog zijn klinkt steeds angstiger en bozer op. Wat
ooit gastarbeiders of buitenlandse werknemers heette, wordt nu plotseling als allochtoon
weggezet: zij die van andere (Grieks: allos) grond (Grieks: chtonos) komen. En plotseling zijn
er ook ‘oorspronkelijke’ bewoners die van dezelfde (Grieks: autos) grond komen: de
autochtonen.
“Het is een stad van iedereen. Maar soms hebben mensen daar toch vreemde
gedachten bij. Dan hoor je ineens weer praten over allochtonen en autochtonen. Alsof
we niet allemaal Rotterdammers zijn….. Het gaat erom in welke groep je je prettig
voelt en dat kan heel goed door elkaar heen lopen”(Farouk Terzi)
Jong zijn in Rotterdam: identiteit als experiment
“Ik woon in een studio aan het Vasteland. Goede sfeer. Leuvehaven, musea en
creatieve mensen: allemaal onder handbereik. Ik denk dat ik hier nooit meer weg ga.
Mijn vader is een Italiaan, mijn moeder is van Nederlands/Griekse afkomst”(Brenda
Stoter Boscolo)
Rotterdammers komen, als je maar ver genoeg in de tijd teruggaat, uit alle delen van de
wereld. Er zijn nu 174 nationaliteiten. Ondanks alle verschillen hebben al deze instromers
echter één ding gemeen: ze blijven en krijgen allemaal kinderen. Hebben de ouders en
grootouders van deze Rotterdamse jongeren het gevoel dat ze ‘iets’ kwijtraken, de jongeren
zelf zijn druk bezig nog ‘iets’ uit te vinden: hun Rotterdamse identiteit.
“Ik ben geboren en opgegroeid in Hordijkerveld. Ik vind het fijn in Rotterdam, maar ik
ben wel voor Ajax.”(Hillery Oehlers)
Al we het over jongeren hebben, gaat het niet langer over kinderen, evenmin over
volwassenen. Het gaat om die leeftijdsgroep waarvoor de vanzelfsprekendheid van de
kinderjaren niet meer opgaat, maar de noodzaak om voor een vast leven te kiezen zich nog
niet heeft aangediend. De teenagers of (pre) adolescenten van voorheen zijn nu jongeren: de
groep van 13- tot 28-jarigen.
Opgroeien is meer dan je leren gedragen. Het is een moeizame zoektocht naar een identiteit.
“Ik wilde overal bij horen. Ik lachte wel, maar dat was een masker. Ik was gewoon