Sociale cohesie in heden en verleden, - Nethur

More documents

Recommendations

Info

Sociale cohesie in heden en verleden, De Brink (links) in Vreewijk, ca. 1920, vanaf de brug over de Lede, kijkend in de Dreef. In de Brink was het Zuider Volkshuis gevestigd (Foto gemeentearchief Rotterdam). In de rest van de wijk valt op dat veel winkels voor uiterlijke verzorging zijn gekomen, zoals zonnestudio’s en manicurewinkels. Ook hebben decoratiewinkels en antiekzaken hun intrek genomen in de wijk. Eén van de geïnterviewden noemt het voortbestaan van de kleine middenstanders de belangrijkste zorg voor de toekomst van de wijk. De supermarkt trekt echter veel bezoekers. Het vroegere aanbod van kleine kruideniers en groentewinkels kan onder andere daardoor, maar ook door de toegenomen mobiliteit niet meer in stand worden gehouden. 3.2.5 Renovaties en sloop De woningen in Vreewijk waren met zo weinig mogelijk middelen gebouwd, om zo de huurprijzen laag te kunnen houden. Op termijn kregen de woningen echter verschillende gebreken. Dit had tevens te maken met achterstallig onderhoud dat in de oorlog was opgelopen. Er waren klachten over vocht, lekkages en scheuren in muren. Naast deze technische problemen waren er problemen die te maken hadden met veranderde wensen van bewoners. De perceptie van ruimte is over de jaren heen veranderd, zo kwam in paragraaf 3.2.2 aan de orde. Wat eerst groot was werd later klein, en wat eerst luxe werd later het minimum. Maar ook los van de percepties van de bewoners is er het een en ander veranderd in Vreewijk. De wijk was na file:///N|/nethur/pages/research/partnership/DGVH nethur rapport.htm (46 van 153) [30-10-2002 12:57:00]
Sociale cohesie in heden en verleden, 60 jaar dermate verouderd dat de gemeente in maart 1974 Vreewijk aanwees als een van de eerste stadsvernieuwingsgebieden. De renovatie zou van ‘hoog niveau’ zijn, wat betekende dat er sterk ingegrepen zou worden. Vierduizend woningen zouden worden gerenoveerd. Het grote struikelblok bij de stadsvernieuwing was de verwachte huurstijging tot maar liefst 300%. Daar deze huurstijging te hoog gevonden werd, werd gezocht naar goedkopere oplossingen. Besloten werd om een proefblok in te stellen waar de renovatie zou worden ‘uitgeprobeerd’. In het proefblok werd de binnenkant van de woningen ingrijpend veranderd. Er werd een dakkapel gemaakt en er kwam een douche. De trap en het toilet verhuisden naar de gang. Bovendien kreeg iedere woning een schuur en centrale verwarming. De huurprijs werd verdubbeld. Eerst betaalden de huurders 106 gulden voor de woning, nu 220 (Valten, 1988). De stadsvernieuwing ging nu ook in andere delen van de wijk van start. Echter wederom werd roet in het eten gegooid door de te hoge kosten. Toen duidelijk werd dat de huren hoger zouden komen te liggen dan de door de bewoners gestelde maximale grens werd de stadsvernieuwing weer tegengehouden. De gemeente bedong bij het Rijk een overgangsregeling, waardoor de huren binnen de perken konden worden gehouden. De volgende fase van de stadsvernieuwing kon van start gaan. Ook deze fase verliep niet optimaal. De kosten van renovatie waren hoog. Bovendien duurde de renovatie lang waardoor de leegstand steeg en voor de bewoners sociaal onaanvaardbaar werd. In de gerenoveerde woningen waren tot overmaat van ramp nog steeds klachten over optrekkend vocht en andere gebreken. Fase drie van de stadsvernieuwing kwam moeizaam op gang. Oorzaak: weer de noodzaak tot kostenbeheersing. Na veel overleg tussen NV en gemeente en protesten van de bewoners kwam uiteindelijk de derde fase op gang. Deze fase verliep de twee daarop volgende jaren goed, maar liep uiteindelijk ook stuk op geldgebrek. Het Rijk had een andere verdeelsleutel voor het renovatiegeld bedacht waardoor Rotterdam bij de voor Vreewijk berekende kosten te weinig geld over zou houden voor andere wijken. Wat opvalt is dat met name de woningen zelf onderwerp van kritiek waren, niet de sociale woonomgeving of de fysieke woonomgeving. Dat men over het algemeen toch tevreden was met de woonomgeving in Vreewijk blijkt reeds uit het lage verhuiscijfer in de buurt voor de renovatie. Slechts 3,6% van de woningen kwam jaarlijks vrij tussen 1964 en 1984. Andere stadsvernieuwingsgebieden kenden, ter vergelijking, een verhuispercentage van 24% (Valten, 1988). Er zijn andere kwaliteiten van een woonomgeving dan de woning op zich, zoals bijvoorbeeld de sociale woonomgeving of de expressieve woonomgeving, die het wonen in een bepaalde buurt aantrekkelijk kunnen maken. Een wijdverspreide veronderstelling is dat stadsvernieuwing plaats vindt in onaantrekkelijke wijken. Vreewijk wordt en werd door velen aantrekkelijk gevonden, maar stond merkwaardig genoeg toch als één van de eerste wijken in Rotterdam op de nominatie om ‘vernieuwd’ te worden. De relatief slechte woningkwaliteit die aanleiding gaf tot de stadsvernieuwing werd voldoende gecompenseerd door aantrekkelijke elementen in de woonomgeving, waardoor de woonomgeving toch positief gewaardeerd werd. 3.3 Sociale woonomgeving 3.3.1 Sociaal beleid: selectie en toezicht De selectie van de toekomstige bewoners van Vreewijk speelde een rol bij de vorming van de sociale file:///N|/nethur/pages/research/partnership/DGVH nethur rapport.htm (47 van 153) [30-10-2002 12:57:00]
Page 1 and 2: Sociale cohesie in heden en verlede
Page 45: Sociale cohesie in heden en verlede
Page 97 and 98:
Sociale cohesie in heden en verlede
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153:
show all

Sociale cohesie in heden en verleden, - Nethur

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?