NELOS Naslagwerk Praktisch Duiken-Decompressietechnieken

en ze hebben geluk gehad dat het deze keer werkte. Bovendien het feit dat ze aan de
kant gekomen onmiddellijk beroep konden doen op een nieuwe luchtvoorraad wijst
er op dat ze bejegend waren met een zeer grote dosis geluk. Hier zou men toch maar
beter zijn beste paarden niet op verwedden!
6. Belangrijke nota: Stephanie heeft het terecht nodig geacht om de duikschoolleider van
Rainier van deze feiten op de hoogte te brengen en heeft aan de duikschoolleider
gevraagd om geen verdere proeven voor Rainier toe te laten, tenzij hij zou bewijzen
dat hij meerdere keren een correcte duikleiding kon uitvoeren.
7.4. Een Belg is een goede duiker en kan
overal ter wereld duiken!
Door de duikclub ‘No Nonsens’ werd een clubreis naar Egypte georganiseerd. Ze hadden
een volledige boot voor zich en aan boord waren er buiten de crew ook nog twee PADI
Dive Masters mee. Bernard en Willem waren ook van de partij en waren gezworen kameraden.
Ze hadden misschien wel meer dan 200 duiken samen gemaakt en ze kenden elkaar
door en door! Voornamelijk Oosterscheldeduiken, zoetwaterplassen, steengroeven en ook
enkele Noordzeeduiken. Nu gingen ze voor het eerst naar echt helder en warm water.
Ze hadden allebei een 4*D-brevet en bijgevolg geen dieptebeperking. Hun teleurstelling
was dan ook groot toen bleek dat de bootverantwoordelijken (de 2 PADI Dive Masters) als
maximum diepte 30 meter vooropstelden. Gelukkig waren deze instructeurs de Vlaamse
taal niet machtig want hetgeen over de lippen van Bernard en Willem kwam was niet voor
herhaling vatbaar. Maar geen nood; de week was nog lang en ze zouden er wel een mouw
aan passen!
Op de vierde dag was het zo ver. Ze mochten samen duiken en doordat de PADI instructeurs
gemerkt hadden dat het allemaal zeer goede duikers waren, mochten de ploegen
gesplitst duiken op voorwaarde dat ze niet dieper zouden gaan dan 30 meter en niet langer
dan een uur. Eén PADI Instructeur zou aan boord blijven; de andere zou een kleine groep
begeleiden.
Bernard en Willem spraken onderling af dat ze een heel diepe duik zouden maken; liefst
ééntje van 70 meter. Het zou even aantikken zijn en dan voor de rest rustig decompresseren
langs het rif. Ze zouden de bootverantwoordelijke wel wijsmaken dat ze naar maximum 30
meter gegaan waren. Veel verder dan hoe ze het zouden aanpakken om de instructeurs
voor te liegen ging de briefing niet! Waarom zouden ze? Ze kenden elkaar immers door en
door! Bovendien; wat kon hen in dit water overkomen? Poepsimpel toch voor een Belgische
duiker! Dat die PADI sukkelaars dat nu nog niet doorhadden was er gewoon over!
Maar het viel tegen! Ze waren aan een rif gedropt dat eindigde op een diepte van 20 meter
en dan langzaam afboog naar een diepte van 30 meter. Op 30 meter stopte het rif en
kwam er een zanderige bodem te voorschijn welke langzaam doorliep naar de diepte. Na
12 minuten waren ze op 30 meter aangekomen. Met 70 meter als vooropgesteld doel werd
zonder meer verder gedoken. Op minuut 25 arriveerde de duikploeg op 65 meter. Bernard
deed teken dat hij het welletjes vond en wilde terugdraaien maar Willem bleef gewoon
doorzwemmen zonder ook maar enig teken terug te geven. Onmiddellijk besefte Bernard
dat dit niet normaal was en zette de achtervolging in. Op 75 meter kon Bernard Willem
vastgrijpen waarna hij zijn jacket opblies om de stijging aan te vangen. Toen hij voelde dat
hij van de bodem loskwam controleerde hij zijn manometer en stelde vast dat de inspanning
om Willem in te halen veel lucht had gekost. Er stond nog slechts 20 bar op zijn fles. De
dieptemeter duidde nog 65 meter aan.
Willem woog erg zwaar door aan zijn arm en Bernard besloot om ook de jacket van Willem
bij te blazen. De stijgsnelheid nam systematisch toe en evolueerde vrij snel naar een
ongecontroleerde opstijging. Bernard had nog maar één doel voor ogen – de oppervlakte
bereiken. Op 25 meter diepte zag Bernard dat Willem alles terug op een rijtje begon te krijgen
maar het was te laat! Enkele tientallen seconden later doorboorden ze de oppervlakte.
Beiden waren bij bewustzijn en een longoverdruk hadden ze kunnen voorkomen. De fles
van Bernard was leeg en op de manometer van Willem stond nog 30 bar. Terugkeren voor
een wederonderdompeling was geen optie. Ze schreeuwden beiden om hulp naar de boot
maar deze lag redelijk ver verwijderd. Gelukkig had de veiligheid aan boord snel door dat
er problemen waren en de boot werd gestart en in de richting van de onfortuinlijke duikers
gemanoeuvreerd. Even later werden ze aan boord gebracht. Bernard kon niet meer op zijn
benen staan en Willem was nog altijd bezig om zichzelf onder controle te krijgen. Ze waren
nog bij bewustzijn en konden dus zelfstandig zuurstof ademen. Tijdens het duiken was
er aan het rif een tweede boot voor anker gegaan zodat Bernard en Willem onmiddellijk
konden afgevoerd worden.
Later, na de behandeling in de herdrukkamer, bleek dat Bernard voor de rest van zijn leven
verlamd zou blijven. Willem kwam na vele behandelingen en na vele maanden er terug helemaal
door alhoewel hij toch nog regelmatig abnormale gevoelswaarnemingen heeft.
NELOS Infopublicatie - Praktisch Duiken / Decompresietechnieken 47