1 Beste Rene, Kari, Daan, familie, vrienden en bekenden ...

Beste Rene, Kari, Daan, familie, vrienden en bekenden;
Schildercoach, Katarsianen en Traimmers
Dankbaar maak ik van de gelegenheid gebruik met jullie enkele
herinneringen rondom Ellen te delen. Daarmee wordt het onbegrijpelijke van
Ellen‟s overlijden overigens niet begrijpelijker.
Ik ken Ellen vanaf het moment dat zij bij Triam kwam en heb tot medio 2003
op veel fronten daar met haar samen mogen werken. Daarna hebben wij
samen met Jan van der Linden en Andreas Jansen de basis gelegd voor wat
wij nu de „werkplaats Katarsis‟ noemen. Mijn bijdrage vandaag zal daarom
vooral gaan over het professionele deel van Ellen. Hoewel…..
Ik wil beginnen met het voorlezen van de door Ellen zélf geschreven bio
waarin zij haar loopbaan beschrijft. De bio is geschreven voor de website van
Katarsis en is daar ook te lezen.
Ellen schrijft:
“Ellen is een kind van de Brabantse Kempen. Haar jeugd zit vol beelden van
heidevelden, vennen en bossen. Na het Atheneum studeert ze onderwijs- en
leerpsychologie in Tilburg. Afstuderen tijdens de recessie van de jaren tachtig,
betekent een zoektocht naar het juiste plekje. Via een klantenservice, een
afdeling opleidingen kwaliteit en een afdeling financial leasing, komt Ellen
terecht bij Triam. Ruim 15 jaar blijft Ellen aan Triam verbonden. Ze maakt de
veranderingen mee van Triam, bureau voor toegepaste onderwijskunde naar
Triam Kennismanagement. Vooral de projecten die om creativiteit vragen
komen bij Ellen terecht. Het unieke aan dit werk is dat ze in de keuken van
tientallen bedrijven en overheidsorganisaties kan kijken. Ellen is bij Triam enkele
jaren lid van het managementteam en krijgt een extra rol als coördinator
innoveren. In 2000, na een persoonlijke dip, schrijft Ellen het boek „Koning
Karolus en het web van spreuken;, een boek over doorbraakkracht.
1

Koning Karolus is er van overtuigd dat hij een welvarend rijk heeft, totdat een
toverkol hem waarschuwt dat zijn rijk zal vervagen tenzij hij de sleutel van de
toekomst vindt. In een magische zoektocht worden de geheimen van de
sleutel van de toekomst ontsluierd en wordt het web van spreuken
doorbroken.
Koning Karolus wordt ook de naam van het bedrijf dat Ellen in 2004 start.
Ellen is een echte verbinder en vormgever. Als Koning Karolus brengt ze
ideeën, wensen en samenhang aan de oppervlakte, maakt die voor
iedereen zichtbaar en geeft ze een vorm. Dromenvangen heet dat ook wel.
Dan ontstaan „verhalen‟. Verhalen die gaan over mens en maatschappij en
hoe die elkaar ontmoeten in het organiseren. De grote en zeker ook de kleine
ontwikkelingen die in de tijd ontstaan en waar ieder een rol in speelt, zijn voor
haar als een spannend verhaal waar ze de clou van wil vinden.
Ellen werkte voor klanten als Politie Nederland en het ministerie van BZK.
Creativiteit en kunst lopen als een rode draad door haar leven.
Als achttienjarige kiest ze niet voor de kunstacademie, maar blijft wel
beeldend bezig als fotograaf en als schilderbeest. In Schildercoach, dat Ellen
samen met Monique Klaassens in 2006 opricht, komt het samen. Kunstenaar
ontmoet „organisatieadviseur‟. Schildercoach brengt kunst tot leven binnen
organisatie,s via workshops of toegepaste kunst. Een bijzonder project is het
maken van levensboeken. Directeur, dakloze, leraar, of verslaafde, iedereen
heeft een mooi verhaal.
Voor Ellen is het wezenlijk te genieten van schoonheid, achter in de tuin, in het
bos, aan zee, van haar man en haar twee prachtkinderen. In alles is voor Ellen
schoonheid aanwezig; “wie in de kikker de prins niet ziet …………..die snapt
het hele plaatje niet…”
Tot zover haar eigen bio.
2

Omdat Ellen in alle kikkers prinsen kon zien was ze bijna altijd vrolijk en positief
gestemd. Kon ze vrij en vrijuit denken en soms ook onbedaarlijk lachen. Dat
maakte het zo prettig samenwerken met haar.
Ellen was altijd op zoek naar de essentie. Sommigen die naar Ellen luisterden
of haar teksten lazen vonden het wazig, zweverig of minstens moeilijk. In een
promotiestukje voor haar boek van Koning Karolus laat Ellen het Crea alsvolgt
zeggen:
“En net als ik, bedenkt Ellen altijd hoe het anders kan. Ze is altijd op zoek naar
het nieuwe dat net achter de horizon ligt.
Anderen weten soms echt niet waar we het over hebben”.
Zo komen allerlei beelden bij mij boven
- hoe Ellen, in Arabische kleding met een tulband op het hoofd en op een
echte troon gezeten een sprookje voorlas aan een groot aandachtig publiek:
het was in de Efteling, de zaal van Fata Morgana op 1 oktober 1998
- ik herinner mij het hele proces van het schrijven en van de redactie van het
boek en alle discussies daaromheen; de gesprekken bij mij thuis met de
illustrator (2003 en 2004)
- ik herinner mij hoe ze met haar Katarsianen bijna niet op kon houden om op
basis van bestaande natuurkundige wetten, „de formule voor
organisatieverrijking‟ op te stellen:
Om u een indruk te geven: “dat is denkvermogen maal denksnelheid,
gedeeld door de denkruimte, etc.
En het kan nog echt uitgerekend worden ook.
3

- ik herinner mij dat ze bij Triam graag een poosje „kwaliteitsmanager‟ wilde
zijn, juist omdat „beheers en controll‟ niet haar „ding‟ was
- ik herinner mij hoe ze (april 2004) tijdens een Katarsis bijeenkomst ineens
uitriep “maar dat is dan inviseren, niet adviseren”. Daarmee een nieuw begrip
introducerend waar Katarsianen nog steeds veel plezier aan beleven.
Ellen was de vrouw van „ruimte‟. Ruimte om te onderzoeken; ruimte om het
nieuwe te durven denken; ruimte voor andersdenkenden. Ellen bedacht:
Kataris is ruimte. Ellen was Kataris.
Er was ook ruimte nodig om weg te gaan. Dat duurde nl. meestal drie kwartier
of langer na het eerste vertreksignaal… “ik moet gaan”….
De 20 minuten in de gang niet meegerekend….
Wanneer wij binnen Katarsis een discussie hadden afgesloten kon Ellen nog
een poosje aandachtig in haar schrift met haar aantekeningen bezig zijn.
Om na 10 minuten de discussie „gewoon ‟te vervolgen, alsof de tijd even had
stilgestaan.
Er ging zoveel om in dat hoofd.
Een boek met Saskia, een artikel met Theo, een artikel met Andreas.
Ik herinner mij een lieve, creatieve en intelligente vrouw waarmee het heerlijk
samen werken was. Cocreëren zeggen Katarsianen dan.
Datzelfde zegt ook Monique Klaassens, Ellens maatje in Schildercoach. Omdat
het voor Monique nog veel moeilijker is dan voor mij om hier te staan, heeft
ze mij gevraagd de volgende tekst namens haar te spreken.
Lieve lieve Ellen, vriendin en schildercoachmaatje,
Ik leerde je een jaar of tien geleden kennen als cursist; schilderles in
Oosterhout. Wat was ik blij met je.
Helder, vrolijk, helemaal opgaand in het schildermoment.
Als een stukadoor met troffel en raap-spaan, gips en zand
ging je het linnen te lijf.
4

Als een heks was je in de weer met dubieuze verfmengseltjes, in potjes, die je
dan ook weer onherroepelijk omstootte. Op het veelvuldig gerinkel de kinkel
reageerden we niet meer….., want dat was Ellen!
Schildercoach werd geboren, we gingen samenwerken.
Eerst ons atelier opknappen, een shabby, maar heerlijke omgeving.
En ondertussen maar praten over de inhoud van ons bedrijfje.
Flarden gingen door de lucht als: “Het moet hout snijden, maar licht zijn!
Het moet ook altijd weer anders kunnen! Schilderen breekt open…
Waar is de boor? Deze kleur verf voor de deur, Monique? Die is nog van de
Daans kamer”.
Ik zie je nog glunderend van plezier ons atelier binnenkomen.
Voor de chique, nette mensen in mooie eikenhouten gelambriseerde panden
die onze workshops bezochten, had je felgeel kinderspeelgoed gekocht om
mee te schilderen. Handen mochten ook gebruikt worden…., maar veel meer
niet.
Ik zie je nog al pratend naar woorden zoeken.
Je kreeg met dat intelligente hoofd van je zoveel informatie binnen.
Met die intuïtieve blik zoveel kennis.
Je had als het ware te veel woorden in je om uit te kiezen.
Je zag en voelde zoveel tegelijkertijd.
En wat was je in je nopjes met ons Project levensboek.
Inhoudelijk klopte het zo bij je levensvisie:
élk mens telt, élk verhaal is de moeite waard om verteld te worden
én om naar te luisteren.
Ieder soort levensboek kon gemaakt worden: schilderen, naaien, glazuren,
lassen. Alles kon…., maar eerlijk is eerlijk: vooral ook door Rene die altijd hielp!
Lief helder mens, je hebt veel bereikt in je leven.
Je laat een indrukwekkend spoor na.
Je hebt een mooi spoor uitgezet, dat gaan we volgen.
Liefs Monique
5

Van Janneke, voormalig Triam collega ontving ik het volgende gedicht;
(auteur Mary Frye -1932).
Do not stand at my grave and weep
I am not there; I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow,
I am the sun on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there; I did not die.
Piet Boot
14 september 2010
6