Oktober '10 - Tanuki

wezen vanavond nog te verdrinken. Takashi wilde het niet toegeven, maar het stoorde hem dat
dit wezen zijn vrouw had kunnen verleiden. Er was ook nog iets van zijn oude sceptische houding
overgebleven, die ervoor zorgde dat hij naar de hoek van de kamer liep. Voor de kooi stopte hij en
hij vroeg, zittend op zijn hurken: ‘Hoe oud ben je?’, ‘Hoe duur is het?’ negeerde de das zijn vraag.
‘Hoeveel kost mijn leven? Noem je prijs.’
Takashi keek in de zwarte ogen en voelde een tinteling bij de huid rond zijn wenkbrauwen. Plots
vielen zijn oogleden dicht. Dat wezen probeert me te hypnotiseren! schoot het door Takashi’s
hoofd. Snel schoof hij zo goed en kwaad als het ging van de kooi vandaan. De Tanuki verloor op
hetzelfde moment zijn bewustzijn en de verschrikte boer kreeg zijn ogen weer open. Alvorens het
beest een metalen band om zijn nek om te doen gunde hij zich eerst een minuut om zijn hartslag
weer onder controle te krijgen. Vervolgens stopte hij de bewusteloze Tanuki in een juten zak.
De wateren werden sinds het einde van de 14e eeuw steeds drukker bevaren met Japanse schepen
die naar China voeren om te helpen in de strijd tegen de piraterij. Long zag de boten vanuit haar
woning aan met een mengeling van tegenzin en trots. Ze hoorde bij China, of China hoorde bij
haar, maar ze had zich gevestigd op deze plek omdat ze zich enkele decennia wilde terugtrekken.
Ze was een waterdraak in een mensenlichaam. Long had gekozen voor een vrouwelijk lichaam,
omdat ze dol was op de borsten en heupen en het stemgeluid van mensenvrouwen. Ondanks de
koude herfstwind liep ze de hele dag naakt, zodat ze haar nieuwe lichaam kon bewonderen en
eraan kon wennen. Afwezig legde ze haar hand in haar nek en tuurde over het strand naar de zee.
Het vissersbootje trok op de een of andere manier haar aandacht. In de boot zat een man, die op
het punt leek te staan in het water te springen. Of nee, hij haalde een zak tevoorschijn waar iets uit
werd gehaald. Het beest had een spierwitte glanzende vacht, die door de weerspiegeling van het
water nog extra licht leek te geven. Om zijn nek was een metalen band. Haar voeten reageerden
sneller dan haar hoofd. Het zand onder haar voeten werd binnen enkele seconden verruild voor
water. Ze negeerde zo goed en kwaad als het kon de transformatie, want ze wilde geen tijd verliezen.
Tanuki hief zijn hand op en groette haar kort. Voordat hij zijn gezicht aan de onderzoekende ogen
kon onttrekken kon Long de snee zien in zijn linkerwang. ‘Heb ik dat gedaan?’ vroeg ze met een
lach die hem een blik deed werpen op haar scherpe hoektanden. Tan keek naar het vuurrode haar
tegenover zich, om vervolgens haar koude blik te beantwoorden met een grijns. ‘Hopelijk wordt
het een mooi litteken. Zo niet, dan is het altijd nog een interessant verhaal’.
Zelfingenomen hond die je bent, dacht ze. ‘Ik ben je eeuwig dankbaar, kaida.’ zei hij toen. Ze
leek de bijnaam niet storend te vinden. Ze draaide zich om en liep richting het water, terwijl ze
haar jurk over haar hoofd trok. Hij zag hoe de kleur van haar haar zich als een warme gloed ver-
spreidde naar haar gespierde rug en billen, terwijl het lichaam tegelijkertijd schubben kreeg. De
klauwen aan haar voeten vond hij misschien nog wel het meest sexy. Toen draaide hij zich om en
rende terug, richting het bos. Chika zou inmiddels wel weer zin hebben gekregen.
SVS: Tanuki en Tian Long • 37