Oktober '10 - Tanuki

みんわ
民話 door: Guan van Zoggel
Issun-boushi
Er was eens een oud getrouwd stel zonder kinderen. Op een dag gingen zij naar een schrijn en
baden: ‘Oh, geef ons een kind. We willen zo graag een kind.’ Onderweg naar huis, hoorden ze vanuit
het gras iets huilen. Toen ze het nader bekeken, troffen ze een klein baby’tje aan, een jongetje gehuld
in een rood deken. “De komst van dit kind is het antwoord op ons gebed”, zeiden ze. Ze namen het
jongetje mee naar huis en voedden het op alsof het hun eigen zoon was.
Het jongetje was echter niet groter dan de duim van een volwassen man, en zelfs naarmate
tijd verstreek bleef hij dezelfde lengte. Hij was ongeveer één sun (3.03 cm.) lang, vandaar dat ze hem
Issun-Boushi noemde.
Op een dag, toen hij ouder was, zei Issun-Boushi tegen zijn ouders: ‘Ik dank jullie uit de
grond van mij hart dat jullie mij zo zorgvuldig opgevoed hebben. Maar ik moet nu de wijde wereld
in, op zoek naar geluk’.
Zijn ouders probeerden hem ervan te weerhouden om te gaan, door te zeggen dat hij te klein
was door de wereld te trekken. Maar hij bleef achter zijn beslissing staan en uiteindelijk zeiden zijn
ouders: ‘Goed dan, laat ons je helpen je klaar te maken voor je tocht’. Ze gaven hem een naald om te
gebruiken als zwaard, een houten rijstkommetje als boot en hashi die mocht dienen als roeispaan.
Issun-Boushi sprong in zijn boot en zwaaide zijn ouders vaarwel, belovend dat hij terug zou
keren zodra hij het geluk gevonden had. Zodoende dobberde hij in zijn bootje over de rivier, terwijl
hij roeide met zijn hashi.
Vele, vele kilometers dobberde hij, en toen ineens sloeg zijn bootje op de kop. Een kikker in de rivier
had het bootje geraakt, maar gelukkig kon Issun-Boushi goed zwemmen. Hij zwom naar de kant en
ontdekte dat hij oog in oog stond met het huis van een hoge heer.
Hij keek naar het huis en bedacht zichzelf dat het vast een erg rijke bewoner moest zijn. Hij
liep naar de deur en klopte aan. Een huisknecht deed open, maar zag niemand.
‘Hier ben ik, hier beneden!’, schreeuwde Issun-Boushi. ‘Kijk naar beneden!’
De huisknecht keek naar de vloer en zag in eerste instantie alleen een paar houten sandalen,
die zijn heer gebruikt bij het wandelen. Daarna keek de huisknecht beter en ontdekte Issun-Boushi
aast de sandalen. Hij was verrast en ging onmiddellijk zijn heer inlichten.
14 • issun-boushi